“Ik wil de zee zien” zei Dien, half zichtbaar in de mist. En daar zat iets in : niet dat we de bergen moe waren, maar we houden nu eenmaal van afwisseling, dus trokken we westwaarts, pikten de Columbia River op en volgden die naar zijn monding. Dat hadden voor ons ook Lewis & Clark gedaan,  de illustere ontdekkingsreizigers die op een klein jaar van St Louis over de Missouri en de Columbia de Stille Oceaan hadden bereikt.  Niet dat je zoiets zou vergeten, want om de 2 mijl staat hier een historic marker langs de weg, die wel een of ander vermeldenswaardig feit over de expeditieleden verheerlijkt. En plots :xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

“Ocian (sic) in view! O! The joy!”  zei Lewis tegen Clark terwijl ze mekaar in de armen vielen.  Na 4.200 mijl en ontelbare avonturen hadden ze hun doel bereikt. Op het uiterste puntje land bouwden ze een  kamp, dat ze algauw moesten versterken tot fort om horden beren buiten te houden die hun voedsel kwamen stelen.

De kaap, waar hun fort stond, noemt “Cape disappointment” en die naam intrigeerde ons dermate dat we erheen reden. Het was nu een “memorial state park, met campside, prachtig gelegen maar zonder beren. Toen we er in de namiddag aankwamen regende het. Geen thunderstorm, maar gewoon, Belgische regen, gezapig maar continu, ’s avonds, ‘s nachts en heel de volgende dag.  Van een disappointment gesproken.

Lewis en Clark bleven hier 106 dagen om uit te rusten, voedsel te vergaren, vis te drogen en zeewater te koken om zout op te slaan. Wij bleven 1 nacht, aten 2 lichtgekookte eitjes met toast en trapten het af ( en wij hadden 13.000 mijl afgelegd).

Toch nog even langs de zoveelste Lewis en Clark historic marker :

Uit hun dagboek :

“Of the 106 days we spent at the fort, it rained every day but 12, and the men suffered from colds, influenza, rheumatism and other aliments that the captains treated. Clothing rotted and fleas infected the blankets and hides of the bedding to such a degree, that a full night’s sleep was often impossible”.

Maar… we hebben de zee gezien…