Dien en ik hadden alletwee dringend nood aan een stad en besloten het uiterste uit onze woonwagen te halen en in een trek naar de grote stad Seattle te rijden.  Dat lukte wonderwel want precies om 17 uur stonden we op de enige stadscamping die Seattle rijk is : de Trailer Inn Campground in Bellevue (Belvjoe), een voorstad.  Sarah en Ankur verwachtten ons eerst morgen, maar toen we belden kregen we een enthousiaste Sarah aan de lijn die ons voorstelde om 's avonds al direct de stad in te trekken : hapje eten, glaasje drinken, zodra haar man terug was van een visjacht op zalm.
Twee uur later pikten ze ons op voor de "deur". De avondzon liet Seattle op zijn mooist zien : enorm veel groen, moderne gebouwen en de verlichte "Space Needle" als een kompasnaald het centrum overschouwend, zo'n beetje als onze kathedraal (een heel klein beetje hee).
We aten Indisch - spicy en very spicy - en gingen daarna, onder wild gejuich van Dien, Belgisch bier drinken in de "Stumbling Monk".  Een schitterend praatcafe, met alle Belgische trappisten (Chimey van t' vat), Liefmans Kriek en alle Belgische klassiekers, plus nog enkele waar ik nog nooit van gehoord had.
De sfeer, het lekkere bier, maar vooral Sarah en Ankur maakten dat we ons echt thuis voelden in een stad, die op deze reis het verst verwijderd was van Antwerpen.
Toen we naar hun appartement wandelden keek ik naar de Space Needle en ik meende echt de beiaard te horen.  Maar dat kan van de laatste trappist geweest zijn...

10-08-2007 om 00:00 geschreven door jean&dien  

Niet lachen Iris, maar in Coeur d’Alene heb ik een onooglijk klein pietluttig botsingetje gehad. En dan nog wel tegen een lege trailer van een motorboot.  Die gasten met hun motorboten denken dat ze zich alles kunnen permiteren : ze parkeren hunne vette jeep binnen de lijnen van een parkeerplaats en dan hangen ze d’er nog 5 meter oud ijzer op wielen achter, buiten de parkeerlijnen wel te verstaan. En dan moet die sukkelaar van ne gepensioneerde, die zijn laatste centen aan een Arvke heeft besteed en reglementair binnen de lijnen stond geparkeerd achteruit manoevreren om op tijd op zijn primitieve camping te gaan staan, terwijl meneer en madam moteurboot bierdrinkend zalm liggen te vissen.

Met andere woorden, ik ben in fout en ik heb een briefje op zijn windshield geplakt met mijn cell phone.  Want wachten kunt g’op dat volk niet : die zitten op een of ander eiland vuur te stoken, vis te bakken en heelder nachten te lullen.

( Nota :  als ik dit schrijf is het 4 dagen later en ik heb nog altijd niks gehoord, dien trailer is waarschijnlijk weer niet verzekerd hee)

Toch nog even iets over Coeur d’Alene :  een bonbondozenstadje, keurig verzorgd en volledig ingesteld op rijkemensentoerisme  (met moteurboten enzo) Er is een schitterend *****Coeur d’Alene Resort met overdekte jachthaven en boardwalk tot ver in het meer. Volgens de brochure  ligt hier ook de enige vlottende golf ter wereld. Daar moesten we meer van weten en uiteindelijk bleek het enkel de 9^de green te zijn die een eindje van de kust lag te dobberen.  Maar toch, iedere golfer weet dat een waterpartij voor een green aanleiding geeft tot frustrerende resultaten en dat zal hier zeker het geval zijn, vooral als er schuimkopjes op het water staan.

Coeur d’Alene was wel een lunch waard, op een terrasje langs de “m’a tu vu” laan : voor Dien een echte pizza, voor mij pannini met 3 soorten vlees en bijna Belgische frietjes. Maar de ontdekking was een Pinot Noir uit Oregon : duur, maar de beste Pinot Noir die ik heb gedronken. Onthouden dus...

10-08-2007 om 00:00 geschreven door jean&dien  

De Rocky Mountains werden snel kleiner toen we langs een scenic drive zuidwaarts naar Missoula reden, om daar de Interstate 90 op te pikken die ons uiteindelijk, binnen een dag of drie,  naar Seattle zou voeren.

Tijdens de afdaling naar Missoula reden we verschillende keren door afgebrande, nog rokende bossen, zagen in de verte bosbranden en de helicopters erboven met grote waterzakken en passeerden langs de weg rust- en bevoorradings-kampen van de “fire fighters”.  Die mensen blijven dagen, soms weken  de branden volgen en overnachten in mobiele tentenkampen.

Maar het kan nog straffer.  In Missoula hadden we de gelegenheid om een basis van de “Smoke Jumpers” te bezoeken.  Dit zijn ook brandweerlui, die per parachute gedropt worden op de vuurlijn van een beginnende brand. Elk van hen heeft 85 kg materiaal bij, inbegrepen slaapzak, tent, drinkwater, kettingzagen en radio-apparatuur. Zij trachten de brand te beperken, ontsteken soms een tegenbrand en geven nuttige info door aan blusvliegtuigen en “gewone” pompiers. Geen koorknapen die mannen, vorig jaar zijn er 17 in een brand gebleven

Verder dan St Regis zijn we die dag niet gekomen, maar we troffen een camping met alles erop en eraan.

We hebben wijselijk toch maar geen vuur gemaakt die avond. Stel je voor dat je een paar Smoke Jumpers op je dak krijgt...

10-08-2007 om 00:00 geschreven door jean&dien  

Langer dan 2 dagen zonder water en electriciteit is moeilijk, voraal als je geen generator mag gebruiken, want stilte is heilig op zo’n primitieve campings. Dus langs de westkant woonden we 2 dagen even buiten het park, op West Glacier KOA, met zwembad, hot tub, full hook-up en wasserij.

Van daaruit beklommen we per free shuttle de westelijke “going-to-the-sun road”, langs Lake McDonald,  The Loop, Triple Arches ( spannend : de weg kleeft gewoon aan de vertikale rotswand, ondersteund door drie bogen) tot aan de Logan pas.  Op die manier hebben we op de 4 dagen de volledige route 2 keer afgelegd, met diverse korte wandelingetjes naar de meest markante punten.

We deden nog 1 spectaculaire wandeling : de “Highline Trail”. Zoals de naam zegt vertrekt dit pad op het hoogst berijdbare punt en blijft op die hoogte doorlopen, terwijl de bodem onder je van 2000 meter naar 1000 meter zakt. Het is een gevaarlijk pad, dat soms niet meer is dan een richel van 30 cm  langs een verticale rotswand van 300 meter diep. ( Er liep wel een touw langs de rotswand waar je je kon aan vastklampen)

Het heeft me enorm veel overtuigingskracht gekost om Dien zover te krijgen. Maar het heeft haar veel meer moed gekost om, met de tranen in de ogen en twee handen aan het touw, de gevaarlijkste stukken  te overbruggen. Maar ze heeft het gedurfd.  Het pad was 26 mijl lang, waarvan we 5 mijl hebben afgelegd, hoog boven de rivieren, de bossen en de “going to the sun road”

Wij konden ze bijna aanraken....

09-08-2007 om 00:00 geschreven door jean&dien  

Vertrekkend vanaf Sun point is het een wandeling van 6 mijl,  licht dalend door gezond geurende  dennebossen tot aan de eerste waterval: St Mary’s fall. Niet direct de meest spectaculaire die we gezien hebben, maar wel een mooie ; het water springt zigzaggend van rotsblok naar rotsblok,  als een berggeit naar het dal, om daar even tot rust te komen in een diepblauwe kuip om dan als een volwaardige bergrivier te verdwijnen tussen de dennebossen.  Even rustgevend als een openhaardvuur !

Virginia fall is gelijkwaardig en toch anders, directer, rechttoe rechtaan naar beneden, met meer lawaai en minder charme, maar duidelijk krachtiger.

Op de terugweg namen we na de watervallen een andere weg ; veel korter, maar veel stijler omhoog naar een andere halte van de free shuttlebus, waarin we ons half kapot lieten vallen tussen de andere vermoeide, met stokken en rugzakken beladen trekkers.

Heerlijk, zelfs ons gemeenschappelijk zweet rook lekker....

08-08-2007 om 00:00 geschreven door jean&dien  

Het trailhead begint op de Logan Pass, (2100 meter) en het pad klimt vandaar lichtjes naar 2600 meter, langs Zwitserse alpenweiden vol kleurrijke bloemen, wilde berggeiten (met babietjes), gemzen, herten en zeer schattige geelbuikmarmotten, die je vrij en vrolijk aanstaren, rechtopstaand op hun achterpootjes voor hun holletjes onder een rots.

Je passeert kleine watervalletjes die hangende tuinen besproeien  en smeltende sneeuwpartijtjes, waar het berengras welig groeit (van de beren zelf was weer geen fluit te zien).  En dit alles binnen een grote cirkel van hoge toppen, gedeeltelijk bedekt met sneeuw en afbrokkelende gletsjers.  Puur natuur!

Het meer zelf ligt inderdaad verborgen in een dal, is volledig natuurlijk en wordt uitsluitend gevoed door smeltwater. Het is volledig omgeven door dichte dennebossen en heeft een bijna lichtgevende turquoise-groene kleur.  Het pad dat ondertussen veel moeilijker begaanbaar is daalt naar het meer, waar een fijn grintstrandje is. Maar zwemmen kan en mag niet : veel te koud. Je kan ook rond het meer, maar dat is een meerdaagse tocht, enkel voor backpackers met permit.

De terugweg is dezelfde, maar verveelt geen seconde ; je krijgt andere vergezichten,  andere dieren, maar wel regelmatig dezelfde zwoegende mensen....

08-08-2007 om 00:00 geschreven door jean&dien  

Onze site op St Mary was weer zo’n droomkampplaats, waar je op je eigen stukje grond gemakkelijk een cowboyfilm kan draaien. Spijtig genoeg was het nog altijd extreem droog, met een absoluut kampvuur-, houtskool- en rookverbod over heel het nationaal park. Dus van de rangers mocht ik enkel maar roken in de RV, van Dien mocht ik overal roken, behalve in de RV.

Maar de site was prachtig, met overal rondom ons struiken met perfect gerijpte bosbessen. Op 10 minuten een “trisee” vol, en leeg ook trouwens, samen met een stukje Zwitserse gruyere en een Jack Daniels on the rocks.

Van hieruit hebben we 2 belangrijke hikes gedaan : hidden Lake en Virginia Falls, twee topwandelingen van ongever 6 mijl,  die we verbazend goed hebben doorstaan, dankzij de diverse hoogtestages die we de voorbije weken hebben ondergaan....

08-08-2007 om 00:00 geschreven door jean&dien  

"Wat vind jij nu het mooiste stuk natuur dat we tot nu toe gezien hebben?" vroeg ik aan Dien terwijl we op de oever van Lake St Mary de zon zagen ondergaan achter de besneeuwde Rocky Mountains.
"Dit!!" antwoordde ze zonder enige aarzeling, "Dit is het!"
En ze had gelijk.
Het is bijna niet te geloven, maar Glacier is een juweel van een park.  Het is geen gril van de natuur, geen wonder van erosie, maar een stuk pure natuur, ongerept, met geweldige naaldbossen die omhoogklimmem tot halverwege de bergtoppen en daar overgaan in stoere rotspartijen, naar de top toe bedekt met eeuwig ijs. Het park telt nog 42 gletsjers : het waren er ooit veel meer en ze waren veel groter:

07-08-2007 om 00:00 geschreven door jean&dien  

Lewis en Clark,twee vermaarde ontdekkingsreizigers, die in 1805 met drie roei/zeilboten vanuit St Louis de Missouri stroomopwaarts verkenden, ontdekten een half jaar later als eerste blanken de Great Falls : " the grandest sight I had ever beheld" en stonden meteen voor de grootste uitdaging van hun expeditie : een "portage" van 18,5 mijl (het over onherbergzaam land dragen van hun drie boten) Deze "portage" wordt nu bij wijze van hommage jaarlijks herhaald, zij het met lichtere, lege boten.
Een reeks watervallen (waarvan er 5 ongeveer de hoogte hebben van die van Coo, maar veel breder) konden enkel over land gepasseerd worden. Maar ze hebben het gehaald en bereikten na een jaar de Stille Oceaan.
Ondertussen is Great Falls een stad die aan de watervallen dammen en electriciteitscentrales heeft gebouwd, zodat je moeilijk een idee krijgt wat die mannen hebben gerealiseerd. Vlak naast de watervallen ligt de "Giant Spring", de grootste bron ter wereld die iedere dag meer dan 1,5 miljard liter van het zuiverste water zomaar in de Missouri loost. We hebben ze bezocht en het daarbijhorende Lewis & Clark museum, dat zeker de moeite waard was.
Overnacht op de plaatselijke KOA, waar we 's avonds uitgenodigd werden om een gratis "country & western" optreden bij te wonen.  Een oud koppel, hij met gitaar, zij met viool deden hun best om de 12 belangstellenden mee te krijgen, maar buiten mezelf zat er niet veel Schwung in.
Toch voldoende om ons neuriend in ons bed te doen stappen voor een verkwikkende rust, met airco, water en kaka naar believen. Vanaf morgen trekken we naar "Glacier National Park" vlakbij de Canadese grens. Een ruig gebied 'in the middle of nowhere"...

06-08-2007 om 00:00 geschreven door jean&dien  

Weg van winderig Bozeman, langs een stukje highway tot in Three forks, waar we weeral een scenic drive volgden, noordwaarts tot in Great Falls
"Woar woende ga manneke?  In drei ferkette, ounder groete valleh" ( Iets voor Gaston Berghmans)
Vlak na Three forks werden we in een gat dat Townsend noemde (weinig stad, veel eind) tegengehouden door het voltallige politiekorps, bestaande uit een sheriff, drie zwaailichten en 5 antennes
" Howdy, the big parade's gonna start every second. Ye gotte wait boy" zei hij gewichtig : '"It's a gonna come down Mainstreet" vervolgde hij terwijl hij naar de enige straat wees die Townsend rijk was.
Wij onze kar opzij, fototoestel en cowboyhoed bij de hand en op naar het centrum van Mainstreet. Veel volk was er niet, maar achteraf realiseerden we ons dat 3/4 van Townsend mee in de stoet liep. Maar leute voor een grootstad !! Notabelen en ranchers te paard op hun paasbest( dus als cowboys met lasso en colt 45) enkelen gekleed als indiaan. Misschien waren het wel indianen, want we zaten vlakbij Blackfoot territory ( zo genoemd omdat ze hun wintermocassins maakten uit de pels van de bruine beer, die, zoals insiders weten, zwart ziet.)
Iedereen die maar iets origineels had of wou uitbeelden deed dat met een hartverwarmend enthousiasme en met kilos bollen en lollies, die gul naar de kijkende kinderen (en naar ons) werden geworpen.
De brandweerwagens ( 1 van 1935, de ander van 1975 ; beide nog in dienst) en traktor van 1945 met een fiere cowboy aan het stuur van 1915) en platte wagens met achtereenvolgens het muziekklasje met juf,  de cheergirls van de landelijke baseball club, de landelijke baseball club zelf en de dansende bomma's die zichzelf "the belles of townsend" noemden.  En allemaal snoep gooien, zakken vol, en maar zwaaien met amerikaanse vlaggen.
En helemaal op het einde reed, met rood-wit-blauwe draailichten en toeters, het voltallige politiekorps van Townsend... en hij zwaaide naar ons...

06-08-2007 om 00:00 geschreven door jean&dien  

Als je een grizzly tegenkomt (die meestal bruin ziet) dan moet je voor dood op de grond gaan liggen, je zo klein mogelijk maken en je met je rugzak beschermen, want een grizzly valt alles aan wat beweegt.

 Een bruine beer (die meestal zwart ziet) daarentegen moet je traag, maar agressief tegemoet treden, met handengezwaai en lawaaimakend. Als je voor dood gaat liggen in de nabijheid van een bruine beer denkt hij dat je voedsel bent en begint hij je uiteen te rijten met zijn scherpe klauwen.

Simpel nietwaar?

Maar een bruine beer kan ook wel bruin zijn , tenzij hij oud is, dan is hij grijs, juist zoals een oude grizzly trouwens.

Gelukkig kan je de beren onderscheiden aan hun pootafdruk : die van de grizzly is vol en rond, die van de bruine beer iets ovaler, scherper uitlopend naar achteren toe, Bovendien heeft een bruine beer een spitsere snuit en is doorgaans iets kleiner dan een grizzly.

Zo moeilijk is het dus niet !

Helaas, laten de beren zich in de warme zomermaanden alleen maar ‘s avonds zien,  vaag afgetekend tegen de duistere achtergrond van het donkere bos en dat maakt het onderscheid wel iets moeilijker. Gaan lopen is helemaal uit den boze want beide soorten lopen sneller dan de mens.  En vermits je in een natuurpark zit mag je ze niet neerschieten. Rest er maar 1 oplossing : een spuitbusje “ Bear pepper spray” dat hier in alle winkeltjes, lodgen, rangerstations en visitor’s centra te koop is.

Want Yellowstone is bear country en dagelijks zijn er rangerprogramma’s over verdedigingstechnieken tegen beren. Ook voor kinderen, waar rangers afwisselend grizzly of bruine beer spelen ( met klauwen en al) en dan moeten de kinderen vliegensvlug de juiste techniek toepassen. Leuk spelletje, vooral als je merkt dat ongeveer 50% van de kinderen het er niet levend van afbrengt.

Maar goed !

Wie ooit op safari is geweest in Afrika kent 'the big 5'. Yellowstone heeft die ook: the moose, the elk, the bison, the wolf and the bear. De 4 eerste hebben we gezien : grazend, slapend, badend, wandelend dwars over de weg of vlak naast onze huifkar, alleen of in groep, roedel, troep, konvooi of kudde en met (voorlopige) uitsluiting van de wolf heb ik ze ook allemaal al eens gegeten.  Bovendien hebben we diverse soorten hert geschoten (met de camera), coyotes, vossen, geelbuikmarmotten, vis- en andere arenden en dies meer,

                                                                            maar geen beer,

                                                                   zelfs geen teddybeer.

En geloof ons, we hebben ons best gedaan.  Op de West Yellowstone Lions Head Campground, waar we drie nachten verbleven hebben we een spoor van rotte bananen en rauwe steaks achtergelaten, bewust de stalen antibeervuilbakken negerend.  Niks, nada, noppes.  Uit arren moede zijn we dan maar naar een berenparkje getrokken  (Inkom $9 en $6 voor gepensioneerden) waar Kelly en Sally achter electrische draad en veiligheidsgracht zaten te treuren...

Het is ooit anders geweest : naast de beroemde geisers waren de beren de grote attractie van Yellowstone. Tot laat in de jaren zeventig mocht je die dieren voederen en ze stonden dan ook in rijen langs de weg, wandelden voor een tomaat even mee met je motorhome, deden voor een trosje druiven een dansje op de motorkap en plasten voor een homp brood tegen de wielen van je auto. Er zijn zelfs foto’s van toeristen die bierkannetjes leeggoten in de opengesperde muil van een bruine grizzly.

Dat kon niet blijven duren : het rangersaantal werd verdubbeld en er staan zeer strenge straffen op het voederen van gelijk welk in het wild levend dier.

En dat is het natuurlijk : de wraak van de grizzly : geen eten, geen foto’s

Maar Dien wou absoluut met een beer op de foto.

Het is me gelukt...

05-08-2007 om 00:00 geschreven door jean&dien  

We namen afscheid van Yellowstone met een drive langs  “Mammoth Hot Springs", het meest noordelijke wonder van het park.  Het is een hoog gelegen warmwaterbron die trapsgewijs langs een brede bergflank naar beneden sijpelt en daar over heel de breedte van die flank terrasvormige kuipen aanlegt, met het uitzicht van gepolijst marmer, afgeboord met geslepen kristal. De kleuren varieren van puur wit over lichtblauw naar geel tot roestbruin.  Buitengewoon !!
Bye bye Yellowstone.... Hope to see you again...

05-08-2007 om 00:00 geschreven door jean&dien  

Eens buiten het park is het nog maar een boogscheut naar de staat Montana, home van het “Glacier National Park”, vlak aan de grens met Canada.

Montana is, zoals de naam doet vermoeden bergachtig, maar hier in het zuiden van de staat is daar niet veel van te merken.  Het land is lichtjes heuvelachtig en volledig bekleed met oneindige goudgele graanvelden, af en toe onderbroken door een farm of een dorpje, waarvan alleen de naam interessant is.

Er is 1 stad van belang : Bozeman,  omwille van zijn (haar gaat moeilijk vind ik) goed gestoffeerd historisch museum, meer bepaald  de afdeling dinosauriers. Ik had al 2 van dergelijke musea gemist dus dit moest het zijn.  We arriveerden er rond 3 uur, samen met een opkomende storm en een verschrikkelijke windhoos,

Ideaal museumweer dus.

Een pracht van een modern gebouw, deel uitmakend van de plaatselijke universiteit en momenteel verrijkt met een tentoonstelling over de grafkamer van Toetankhamon.

“Laten we daar mee beginnen” zei Dien, en toegegeven, het begin was prachtig. Aan de hand van uitvergrote foto’s van de grafkamer, door Carter in ’23 of ’33 (?) ontgraven,  werd deze hier in levende lijve gereconstrueerd. Echt buitengewoon knap gedaan, alhoewel de meeste stukken (zeer goede) namaak waren

Ik was net de binnenste sarcofaag  (solid gold) aan het bewonderen, toen plots alle lichten uitvielen en ik in het pikkedonker bijna naast King Tut, zoals hij hier amicaal wordt genoemd, kwam te liggen. Er waren veel bezoekers in deze zaal, die  nu allemaal stilletjes tastend  hun weg naar het verre lichtpuntje van de inkomhall begonnen te zoeken, al snel geholpen door personeel met zaklantaarns.

Een bescheiden orkaan had de helft van de stad zonder stroom gezet, maar het zou niet lang duren verzekerde men ons.

Na 2 uur wachten kregen we ons geld terug  en wandelden de uitdeinende storm in.

Ik heb geen enkele dinosaurusknook gezien.

Als dat geen vloek van Toetankhamon is...

05-08-2007 om 00:00 geschreven door jean&dien  

Langs verschillende trajecten in Yellowstone staan duizende hoge kale en duidelijk dode boomstammen van sparren, zover het oog reikt. Onder die stammen, tot op een hoogte van 4 – 5 meter, groeien nieuwe jonge sparren, die jaar na jaar het trieste beeld van de dode stammen verdoezelen.  Het drama van leven en dood.

Oorzaak was een van de grootste bosbranden die Amerika ooit heeft geteisterd en de allergrootste die Yellowstone heeft gekend.  In 1988 vernietigde een wilde brand 35% van de bossen van Yellowstone.

De ramp is nog zeer goed te zien...

04-08-2007 om 00:00 geschreven door jean&dien  

Waarom dit schitterende natuurpark Yellowstone noemt hadden we nog niet uitgedokterd, tot we de derde dag de noordelijke lus langs Yellowstone river naar de Grand Canyon ( of the Yellowstones) deden.  Op een bepaald moment moet de rivier een  bergmassief door, en hij doet dit op een spectaculaire manier: Langs 2 enorme watervallen dondert de rivier naar beneden en graaft zich een bedding van 250 meter diep, door knalgele zandsteen.  Het was avond toen ik twee trektochtjes deed ; niet te lang, maar zeer steil naar beneden en helaas ook terug naar boven. De eerste tocht bracht me naar de voet van de “lower fall”, de tweede naar de kop ervan en langs de south rim naar de voet van de “upper fall”  De zon stond laag en gaf heel de canyon een goudgele glans, met onderaan de onstuimige blauw-groene rivier!  Yellowstone...

04-08-2007 om 00:00 geschreven door jean&dien  

Yellowstone is het allereerste natuurreaservaat ter wereld, maar zeker niet het grootste.  Het park ligt gedeeltelijk in de staten Wyoming, Montana en Idaho en beslaat een kleine 15.000 vierkante km, dus juist de helft van Belgie. Er loopt maar 1 weg door in dubbele lusvorm, met veel kleine loopjes en een oneindig aantal wandelpaden,  vele daarvan op houten planken, omwille van de bodemgesteldheid.  Het centrum en de aantrekkingspool bij uitstek van Yellowstone is namelijk een aktief vulkanisch plateau met meer dan 10.000 thermale bronnen en geisers, dat is meer dan de rest van de wereld samen.

En het middelpunt van dit alles is “Old Faithful”, de ouwe getrouwe geiser die iedere 90 minuten  32.000 liter kokend water tot 55 meter hoog spuit. Verbazingwekkend, zelfs voor verwende reizigers zoals wij, die de thermale bronnen en geisers van Ijsland en Nieuw-Zeeland grondig hebben verkend.

Yellowstone beschrijven is een wonderwereld schetsen van “Hot Silex Springs”, waar triljarden thermofielen in leven ( warmtelievende micro-organismen, die heel dikwijls verantwoordelijk zijn voor de fantastische kleuren).  Is mijmerem bij de sympathieke “ Mudpots” (borrelende kokende kleiputten, waar precies met een grote onzichtbare lepel in wordt geroerd).  Is eventjes verschieten bij “Fountain Paint Pot”, waar kleibubbels openspatten tot vette fonteintjes.

Yellowstone is ook luisteren  naar het gesis van honderden “Fumeroles”, terwijl je tijdens je wandeling hopeloos tracht de zwangere zwavellucht te ontwijken.

Yellowstone is een wonder!

En dan heb ik het alleen nog maar over het vulkanisch plateau.  Yellowstone is veel meer : dichte bossen, staalblauwe warmwaterbronnen, die aan de basis liggen van lieftallige nooit bevriezende riviertjes, die dan op hun beurt canyons uitslijten en diepe koude meren vormen, die tot begin juni bevroren zijn : Madison River, Yellowstone River vol Cut-throat trouts (zalmforel met rode keel) en langs hun oevers Canadese bergganzen bisons, elanden en mule deer (herten met oren van een muilezel)

Yellowstone is uniek en je moet het gezien hebben om het te geloven.

Wij hoeven enkel onze ogen dicht te doen...

03-08-2007 om 00:00 geschreven door jean&dien  

Waw, hoog, kolossaal en zwart staken de met sneeuw bedekte bergtoppen van het Grand Teton National Park  af tegen de staalblauwe lucht boven Jackson Hole, een leuk skioord, dat het ook in de zomer aardig doet bij de toeristen.

“Grote tetten” zei ik impulsief, wat onmiddellijk het nodige protest uitlokte bij mijn  liefste partner, die dergelijke uitlatingen niet kan smaken, zeker niet ten aanschouwe van dit idyllisch landschap.

En toch had ik gelijk : Frans-Canadese pelsjagers die hier in het begin van de 19^e eeuw een handelspost stichtten noemden de bergketen ‘Grandes tetons”

( Even een nota van de redactie : we schrijven al geruime tijd op een qwerty klavier en daar staan bepaalde tekens zoals puntjes op de e,o en i, franse hoedjes en  “accent aigus” enzo niet op. 

?qqr het gqqt ql heel vlot,es/)

In Jackson Hole vonden we tijdens ons middagwandelingetje een toffe bistro, waar Dien de allerbeste pizza van heel haar leven heeft gegeten (sic) en ik een  bruine bonensoep van de chef, waar de lepel rechtop in bleef staan.  Heerlijk!!

En dan door de vallei van de onstuimige Snake River door het Nationaal Park, langs de “Teton Range”. Deze range is de jongste uitloper van de Rockies, en bezit de scherpste en meest indrukwekkende bergtoppen ter wereld, waarvan  de Grand Teton ( 4206 meter) met zijn 3 gletsjers het landschap domineert. En prachtig zou moeten weerspiegelen in het rimpelloze water van Jackson Lake, maar er was te veel wind (van die bruine bonensoep zei Dien)

We bleven 1 nacht in Colter Bay op een primitieve maar zalig gelegen campsite, met zicht op de Grote t..., en vermits we niet ervaren genoeg waren voor de bergtrails, kozen we voor een boottocht op Jackson Lake, in de hoop ergens langs de verlaten stranden beren te kunnen observeren. Ook dat is niet gelukt en die bonen hebben er niets mee te maken. Buiten enkele elanden en bald eagles (visarenden) viel er geen wild te bespeuren.

Wat de beren betreft : ik maak me geen zorgen, Yellowstone dat amper 15 mijl noordelijker begint krioelt van de beren! Curieus...

02-08-2007 om 00:00 geschreven door jean&dien  

Effe iets verklaren.
Tot mijn verrassing heeft Dien, de chef van mijn fotoblog, een trouwfoto geselecteerd, hier ergens aan de linkerkant. Voor de goede orde :
                                     DAT ZIJN WIJ NIET !
Op een bepaald momemt liepen wij te genieten langs de West Rim van Grand Canyon, toen er plots een hevige thunderstorm uitbrak. Zulke storm is niet ongevaarlijk : enorme windvlagen en vooral honderden blikseminslagen. Wandelaars worden overal gewaarschuwd om zich in dergelijke gevallen zo snel mogelijk in veiligheid te brengen (auto's, schuilhutten, holte in de grond ed.) Zoals het goede Amerikanen betaamt wordt zoiets altijd onmiddellijk, licht paniekerig opgevolgd.
En dan is daar natuurlijk een stomme Belg die eens een fotoke wil trekken van de Grand Canyon by thunderstorm. Bots ik daar op een uitspringende rots bijna op een huwelijkpaar : zij in het lang wit, hij in zwart kostuum, voor hen een officiele ambtenaar en achter hen een fotograaf op een wankele ladder van 2 meter. En de man roept om hulp ; hij dreigt met ladder en al de canyon ingeblazen te worden. Ik daar naartoe, hou die ladder vast, terwijl er een nieuwe plensbui komt overgewaaid en het huwelijk gaat door. De bruid weent lichtjes terwijl ze mekaars ringen uitwisselen (waarschijnlijk schrik van de bliksem) en de fotograaf roept constant :
" Please, hold on to the ladder"
"Okay, don't worry" antwoordde ik, terwijl het water langs mijn tropenhelm in mijn T-shirt stroomt.
"By the authority given to me by the state of Arizona, I they wed......" zei de ambtenaar waterachtig.  Een ontroerend maar zeer origineel huwelijk.
"Now I need 2 witnesses to confirm this marriage" vervolgde hij. Nu was er op heel de rim geen mens te bespeuren buiten een stuntfotograaf en een stomme Belg.
"I'll be witness" zeiden we beiden tegelijk, " If I may kiss the bride" voegde ik eraan toe.
En zo is het gekomen: ik ben getuige (best man) bij een Amerikaans huwelijk en ik heb de bruid 3 keer gekust 
"It's custom in Belgium" fluisterde ik in haar oor.

02-08-2007 om 00:00 geschreven door jean&dien  

Dien liep al 2 dagen met een licht geirriteerd rechteroog rond, dat maar niet wou genezen en dat nu,  na het sensationele patattenmuseum, volledig bezweek  van ontroering en dringend met een antibioticum moest behandeld worden.  Vermits we toch in Albertsons, de betere supermerkt, moesten zijn, ging ik even langs bij de afdeling apoteek en vroeg een soort terramycine oogdruppeltjes aan een van de dienstdoende apotekers.

“You mean the antibaayiotic?” vroeg ze met enig onzag.

“Yep, that’s it” antwoordde ik nonchalant en begon al enkele dollars neer te tellen

“Impossible sir,  you need a prescription”

“Just some local eye drops for my wife” wou ik haar geruststellen, terwijl ik Dien met gezwollen oog ten tonele voerde, “ terramycine ‘ll be fine”.

Dit was blijkbaar te veel van het goede : twee keer de naam van een antibioticum uitspreken zonder te wapperen met een voorschrift.  Hoe durft ie !!

Hoofdapoteker erbij, je weet hoe dat gaat, discussie, maar niets aan te doen, nog geen mg antibioticum zou ik krijgen zonder een officieel, geldig voorschrift v an een dokter. Punt.

“Okay” zei ik berustend “where can I find a doctor ?”

“ There’s several of them, but you gotta have an appointment” zei het hoofd met een venijnig lachje “ try to make one first thing in the morning”

Ik weer : “ Sorry but we don’t live over here, it’s really urgent”

Hij : “ If it’s urgent , you’ve gotte go to an Urgent Care, there’s ons about six miles from here” en hij begon op de achterkant van iets dat op een voorschrift leek een plannetje te tekenen.

In een onderdrukte woedeaanval rukte ik het papier uit zijn handen en liep hoofdschuddend weg.  We hebben meer dan 1 uur moeten rondrijden, zoeken en vragen vooraleer we de urgent care, ergens verdoken achter een schoenmaker  en een bandenspecialist, hadden gevonden.

Wachzaal met 10 patienten en een nagelvijlende secretaresse half verscholen achter een aquarium. We deden ons verhaal opnieuw, vroegen een voorschrift en kregen  te horen dat Dien eerst moest onderzocht worden door een van de aanwezige dokters. Maar of we ondertussen reeds enkele papieren wilden invullen : 5 bladzijden, volledige CV, 5 handtekeningen. En dan mee met een verpleegster : bloeddruk, pols, gewicht, lengte, reflexen enz...   Wachtzaal, vissen tellen die ondertussen al mooi begonnen te fluoresceren in de opkomende duisternis. En dan eindelijk bij de dokter : een jonge frisse kerel, duidelijk in goeden doen.

“Hi, guys, what’s the problem – ah, your eye ; I see” De man draaide zich om, nam een mimizaklampje, scheen 1 seconde in Dien’s gezwollen oog en zei besluitvast ;

“An infection, my secretary will print a prescription”

We waren welgeteld 30 seconden bij de dokter geweest en de man vroeg daar $85 voor!!

Van de secretaresse  kregen we het voorschrift : terramycine eye drops

“It’s an antaaybaayjotic” zei ze samenzweerderig.

En ’t is nog niet gedaan. Na enige moeite vonden we terug de juiste weg om onze reis te vervolgen en kwamen na ongeveer 5 mijl een groot bord met “Pharmacy” tegen. We parkeerden onze bak en gingen de dubbele sluisdeuren binnen : Albertsons, de betere supermarkt : zelfde apoteek, andere ingang !

Ik ben bij de afdeling vers vlees blijven wachten.

PS : Na 3 beurten oogdruppels van $ 15.99 is de infectie volledig genezen.

01-08-2007 om 00:00 geschreven door jean&dien  

Iedere auto in de US voert op zijn nummerplaat met trots de slogan van zijn staat. Enkele zijn beroemd :

New York              I love New York

Georgia                 Georgia on my mind

Andere zijn iets meer romantisch :

Virginia                 Virginia is for lovers

New Mex              The land of Enchantment

Maar de meeste laten hun sterkste kant zien :

Arizona                 The great canyon state

Oregon                 Pacific Wonderland

Zo ook Idaho, de staat waar we vandaag noordwaarts doortrokken, op weg naar 2 topics, Great Teton en Yellowstone Nationale Parken. 

Op de Idaho nummerplaten staat fier : Famous Potatoes. En als fritlievende Belgen wilden we daar meer over weten. Bovendien was er in Blackfoot, het centrum van dit dierbaar knolgewas een patattenmuseum, waar momenteel tijdelijk “The Idaho Potato Expo” liep, onder de veelzeggende titel “ Free Taters for Out-Of-Staters”. Je kreeg er gratis patatten, dus wij daar naartoe !

Ik heb nog maar 1 keer in mijn leven zoveel shit bijeen gezien, en dat was in Sh’aba, Yemen, waar het pronkstuk van het Nationaal museum een bescheten pispot van een of ander prinsje uit 1933 was.  (Weet je’t nog Frie ?)

Sjonge, sjonge wat een klucht, 20 halfdoorgesneden patatten in een toonbank, een beker bespoten poldergrond en zowaar – het curiosum – een ploeg zoals je er bij ons op elke boerderij 5 kunt terugvinden.

En die “Free Taters : forget it man!!” We kregen elk een minidoosje “hash browns”, geraspte patatten die je in fritvet moet opbakken, samen net voldoende om een eekhoorn 2 dagen in leven te houden.

Maar je kent ons : we kochten een zak Blackfoot Number 1 en toegegeven, ze waren lekker : egale vorm, niet gekneusd, gelijkmatige grootte, zuiver gewassen, niet te veel zetmeel,  vast kokend, stevig tijdens het afgieten, niet te bloemig, zonder zwartblauwe plekken en gemakkelijk te snijden, frisse neus en trage afknabbel.

Twee dagen later hebben we de zak met overgebleven patatten moeten weggooien ; rot...

31-07-2007 om 00:00 geschreven door jean&dien