Dien liep al 2 dagen met een licht geirriteerd rechteroog rond, dat maar niet wou genezen en dat nu,  na het sensationele patattenmuseum, volledig bezweek  van ontroering en dringend met een antibioticum moest behandeld worden.  Vermits we toch in Albertsons, de betere supermerkt, moesten zijn, ging ik even langs bij de afdeling apoteek en vroeg een soort terramycine oogdruppeltjes aan een van de dienstdoende apotekers.xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

“You mean the antibaayiotic?” vroeg ze met enig onzag.

“Yep, that’s it” antwoordde ik nonchalant en begon al enkele dollars neer te tellen

“Impossible sir,  you need a prescription”

“Just some local eye drops for my wife” wou ik haar geruststellen, terwijl ik Dien met gezwollen oog ten tonele voerde, “ terramycine ‘ll be fine”.

Dit was blijkbaar te veel van het goede : twee keer de naam van een antibioticum uitspreken zonder te wapperen met een voorschrift.  Hoe durft ie !!

Hoofdapoteker erbij, je weet hoe dat gaat, discussie, maar niets aan te doen, nog geen mg antibioticum zou ik krijgen zonder een officieel, geldig voorschrift v an een dokter. Punt.

“Okay” zei ik berustend “where can I find a doctor ?”

“ There’s several of them, but you gotta have an appointment” zei het hoofd met een venijnig lachje “ try to make one first thing in the morning”

Ik weer : “ Sorry but we don’t live over here, it’s really urgent”

Hij : “ If it’s urgent , you’ve gotte go to an Urgent Care, there’s ons about six miles from here” en hij begon op de achterkant van iets dat op een voorschrift leek een plannetje te tekenen.

In een onderdrukte woedeaanval rukte ik het papier uit zijn handen en liep hoofdschuddend weg.  We hebben meer dan 1 uur moeten rondrijden, zoeken en vragen vooraleer we de urgent care, ergens verdoken achter een schoenmaker  en een bandenspecialist, hadden gevonden.

Wachzaal met 10 patienten en een nagelvijlende secretaresse half verscholen achter een aquarium. We deden ons verhaal opnieuw, vroegen een voorschrift en kregen  te horen dat Dien eerst moest onderzocht worden door een van de aanwezige dokters. Maar of we ondertussen reeds enkele papieren wilden invullen : 5 bladzijden, volledige CV, 5 handtekeningen. En dan mee met een verpleegster : bloeddruk, pols, gewicht, lengte, reflexen enz...   Wachtzaal, vissen tellen die ondertussen al mooi begonnen te fluoresceren in de opkomende duisternis. En dan eindelijk bij de dokter : een jonge frisse kerel, duidelijk in goeden doen.

“Hi, guys, what’s the problem – ah, your eye ; I see” De man draaide zich om, nam een mimizaklampje, scheen 1 seconde in Dien’s gezwollen oog en zei besluitvast ;

“An infection, my secretary will print a prescription”

We waren welgeteld 30 seconden bij de dokter geweest en de man vroeg daar $85 voor!!

Van de secretaresse  kregen we het voorschrift : terramycine eye drops

“It’s an antaaybaayjotic” zei ze samenzweerderig.

En ’t is nog niet gedaan. Na enige moeite vonden we terug de juiste weg om onze reis te vervolgen en kwamen na ongeveer 5 mijl een groot bord met “Pharmacy” tegen. We parkeerden onze bak en gingen de dubbele sluisdeuren binnen : Albertsons, de betere supermarkt : zelfde apoteek, andere ingang !

Ik ben bij de afdeling vers vlees blijven wachten.

PS : Na 3 beurten oogdruppels van $ 15.99 is de infectie volledig genezen.