“If you don’t respect the rules, you go to prison. If you don’t respect the rules in prison, you go to Alcatraz” xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Dit omschrijft perfect de reputatie die Alcatraz als gevangenis voor de allerzwaarste criminelen betekende. De gevangenis waar ontsnappen onmogelijk was (alhoewel het 1 keer gelukt is, maar de man werd de volgende dag terug opgepikt, zwaar beschadigd en onderkoeld), omwille van het koude water vol draaikolken en de zware mist die er regelmatig over het water hangt.

Maar wij hadden prachtig weer, toen we met ons gevieren  (Guido, Annemie en wij twee) per boot werden overgebracht naar de lijzijde van het eiland en de helling naar de ontvangsthal opliepen,  net zoals Al Capone, Machine gun Kelly, the Birdman en een resem andere gangsters en moordenaars dat voor ons hadden gedaan.

En toch, geloof me of niet, de eerste aanblik had een sterk “Isola Bella gehalte”. Een eiland in de zon,  Italiaans-Mexikaanse gebouwtjes, omzoomd met bloemetjes en dennebomen, het blauwe water van de baai, doorspekt met oploevende zeilboten en kleurige motorjachten en dan... de unieke skyline van Frisco langs de ene en de Golden Gatebrug langs de andere kant.  Op het vasteland betalen ze miljoenen dollars voor een appartementje aan de waterfront.

Alcatraz (Isla de Alcatraz = Pelikaaneiland) kreeg van de Spanjaarden deze naam, alhoewel er nooit 1 pelikaan op het eiland is geraakt. De pelikanen wisten beter en zaten op “Treasure Island” in veel rustiger water te vissen. Een verwaarloosbare Spaanse vergissing. De rots werd voor het eerst in gebruik genomen rond 1850, door het leger dat er een fort bouwde met kanonnen alom, ter bescherming van de stad en de oorlogsvloot. Het fort heeft nooit dienst gedaan en was niet erg efficient. Om de San Franciscanen van de doelmatigheid van het fort te overtuigen verankerden ze een oude driemaster op een paar honderd voet van het fort en beschoten het ding met volle kracht. Na 2 uur hebben ze een soldaat met explosieven en roeiboot  het schip laten opblazen : geen enkel schot had doel getroffen.  Dit betekende het einde van het fort en de verwaarlozing van alle gebouwen ( kazerne voor de soldaten, oefenterrein, kwartieren voor de officieren en hun dames, theatertje, kerkje, bakkerij en moestuinen) Tot iemand in 1933 op het idee kwam om de gevaarlijkste misdadigers uit alle US gevangenissen hier te centraliseren. En ook dan weer was het eiland volledig self supporting : de kazerne werd gevangenis, de officiersverblijven werden woningen voor de bewakers met familie, er kwam een klein schooltje en de rest werd opgeknapt. Dat is zo gebleven tot 1963 toen men tot de ontdekking kwam dat het onderhoud veel te veel kostte, niet in het minst omdat er 1 bewaker per 4 gevangenen nodig was.

Dit alles en veel meer werd boeiend verteld door een rangeres, die de nadruk legde op de uitstekende kwaliteit van het voedsel, dat voor alle eilandbewoners hetzelfde was.

Ik dacht nog, “this must be heaven” maar dat ging snel over toen we de cellen bezochten : 2 op 3 meter, houten tafeltje van 50 cm, brits vlak naast de brilloze wc-pot met presenteerblad. Je kreeg licht als je braaf was en door je tralies zag je uit op vensters met ondoorzichtig glas en muren waar het vocht afdroop.

Onze RV zag er eindelijk eens groot en luxueus uit deze avond en blij sloeg ik de wc-bril toe, terwijl ik de coastal sequoia rook door het openstaande venster...