Dwars door de US in een motorhome : 25 staten in 6 maand
08-09-2007
THE LAKES
Gemakshalve kleef ik 2 dagen aan mekaar. Twee dagen, twee bekende meren, een zoet, het andere zout. Vanuit de wijnvalleien stegen we oostwaarts naar Lake Tahoe, een kristalhelder zoetwatermeer op 6300 voet boven de zeespiegel, 22 mijl lang en 12 mijl breed. Het meer is sinds 1870 een zeer geliefd vakantie- en recreatieoord voor de superrijken, die er enorme houten villa's bouwden voor zichzelf en hun elitaire gasten. De meest vermaarde villa's, die stuk voor stuk omringd zijn door prachtige tuinen die uitzicht bieden op het meer, zijn niet meer bewoond maar nog volledig ingericht en staan model voor het luxeleventje dat er begin de 20ste eeuw werd geleid. We selecteerden er enkele (The Pope estate - The Baldwin estate), wandelden onder de sequoia's die tot op het strand stonden en schoten een paar honderd foto's, waarvan er waarschijnlijk weer 80 gedeleted moeten worden. Emerald bay doet denken aan een Noorse fjord, niet in het minst omdat een rijke dame met noorse inslag er "Vikingholm Castle" had laten neerzetten. Een zwaar stenen gebouw, volledig ingericht met meubels en huisgerief, door de dame persoonlijk in Noorwegen en Zweden gecollecteerd. De wandeltocht van 2 km naar beneden en vooral 2 km terug naar boven was de eerste gemeenschappelijke test (met Guido en Annemie) die met glans werd afgewerkt. Meer nummer 2 was stukken interessanter. Vanuit Lake Tahoe reden we zuidwaarts, richting Yosemite National Park en kwamen in Lee Vining langs Mono Lake (Indiaans voor vliegenmeer) Mono Lake is een terminaal meer, wat niet betekent dat het op sterven na door is, maar dat het door geen enkele rivier gevoed wordt. Het water komt van de regen en smeltsneeuw, die samen met diverse mineralen in het meer terecht komt. Het meer is 5 keer zouter dan zeewater, waarin enkel een minuskuul soort garnaaltjes overleeft. Op de bodem van het meer borrelen tal van zoetwaterbronnetjes, die door een scheikundige reaktie kalkzuilen doen onstaan. En vermits het peil van het meer door verdamping stilaan zakt, komen die Tufa (zoutpilaren) aan de oppervlakte. We bleven hangen in Lee Vining; vonden een camground vlakbij het meer en droomden van zoutpilaren en de losbandige vrouw van Lot. De volgende ochtend huurden we een motorboot en voeren 2 uur rond tussen onaardse witte zuilen op een bed van miljarden garnaaltjes en borrelende bronnetjes. Schitterend gewoon!! En weer schoten we een paar honderd foto's, waarvan we...... inderdaad.
Hoofdstad van Californie, en zoals iedere hoofdstad van een staat bezit Sacramento een Capitol. Zoals alle capitolen van de US zag dit er ook een beetje uit als een huwelijkstaart, waar bovenaan het suikeren koppel vervangen is door een halve bol met een amerikaanse vlag op.Dien en ik hadden er al ettelijke op ons palmeres staan ( capitolen bedoel ik), maar voor Guido en Annemie was dit een premiere. Na de obligate controle en scanning dwaalden we door de cleane gangen en luisterden in de senaat naar een hartstochtelijk pleidooi over de polluerende uitlaatgassen van zware trucks. Opmerkelijk was wel dat 1 oude senator van het bonte gezelschap aandachtig luisterde, de anderen stonden in een kringetje moppen te vertellen, enkelen lazen hun krant en de meesten sliepen. Helemaal vooraan zat een heel dik exemplaar luidruchtig een gifgroene ijsco af te likken. Politiekers zijn over heel de wereld dezelfden...
Terminator Arnold was in huis, maar we mochten zijn bureel niet binnen : er was een receptie aan de gang en we hadden geen invitatie.
Verder was er in Sacramento geen fluit te zien,behalve een leuk terrasje over de kathedraal, waar we ons in de schaduw tegoed deden aan een geroosterde panini van een 10tal cm dik.
Gek toch dat Californie prachtige steden heeft zoals San Francisco of Los Angeles of San Diego. En dan maken ze een omhooggevallen dorp hoofdstad. Rare jongens die Amerikanen...
We stonden op met Jef Van Uytsels s morgens word ik wakker met een houten kop, een ideaal uitgangspunt om een proeverij door de Napavallei te plannen.De vallei ligt, zoals gezegd achter een bergrug, die de vochtige zeelucht tegenhoudt. Niet onbelangrijk zo zeggen ze in Napa -want dat is een voordeel voor de kwaliteit van onze druiven.
Vanuit de Botha-Napa State Park Campground reden we richting St Helena , zeer doelbewust naar de Castillo di Amorosa een Italiaans kasteel uit de 12de eeuw, dat door een Toscaniefanaat werd ontworpen en gebouwd.De man werkte eraan van 1996 tot 2005. Het kasteel in pure fantasie, met 12de eeuwse kapel vol pseudo-oude muurschilderingen en nieuwe sprinklerinstallatie, prachtige ridderzaal met wine tasting en sprinklerinstallatie en indrukwekkende wijnkelder met eiken vaten en sprinklerinstallatie. Zijn droom heeft hem uiteindelijk 220 miljoen dollars gekost, en dat is duidelijk te merken aan de prijzen van zijn wijnen. Een simpele tasting kostte $10, eengoeie $25 en de flessen gingen tot $115 voor een Cabernet Sauvignon. Volgens de baas en bouwer van het kasteel, die passend gekleed in blauw hawaishirt en rode golfbroek in de ridderzaal stond, was dit de beste Cabernet Sauvignon ter wereld.
En awel hee, da kost na goe zain se, noa het darde gloske (de Guido mocht raie en de madamme hodde genoeg) voundde kik dadoek
Dinges... euh... beu, beu... Beringer was oek goe manne, allemol rooie wain seg, mor duur!, nie te doeng zoe duur!!
Zqiwenqnders nog oqn de:::: q,ping bloegh:::: ,,qrk,,qzen ,,q^pma&ô l^k,pi:::::=:
De Sonomavallei ligt het dichtst aan zee en wordt door een bergrug gescheiden van de Napavallei. Niet onbelangrijk, want die bergrug houdt de vochtige en koelere zeelucht in Sonoma en dat - zeggen ze in Sonoma - is een voordeel voor de kwaliteit van onze druiven.
Onze Sonoma tasting begon (gewoon op het gevoel) bij VIANSA WINERIES, een domein met Toscaanse allures, romeinse tuinen en afgeboord met cypressen en een bronzen poort.We werden allercharmanst begeleid door onze proeverij van 5 wijnen ; 3 rode ( Merlot, Pinot Noir en Cabernet Sauvignon) en 2 witte (Chardonnay en Sauvignon Blanc) Een tasting kost $5 per persoon, wat achteraf nog heel schappelijk bleek te zijn. Bij aankoop van een partij wijn wordt dat bedrag uiteraard in mindering gebracht. De prijs van een fles lag tussen de $25 en de $75... No shit !!
We kozenMerlot als winnaar van de proeverij, met Pinot Noit als close second, kochten 2 kazen en gingen in een prieeltje onze schoofzak doorspoelen met plat water. Ik wil hierbij graag opmerken dat ik mezelf als BOB had aangeboden en ik heb ernstige pogingen ondernomen om de wijn, na het walsen , in de spuwbak te deponeren. Ik ben er trouwens trots op dat het me verschillende keren is gelukt.
MAYO FAMILY WINERYleek ons iets meer beursvriendelijk, maar na het betalen van $10 voor 6 wijnsoorten...awel,kz kz kzagpersies de prais niechoeniemier, alleena...
Den otto reej formidoabel, persies vanzellef nor euh euh dinges... sjattou sainjean.
Kzei teige die garson, doesse mor allevaif int...euh... int sellefde glaoske en dernoa weitteket niechoe niemier...
Zqiwenqnders nog oqn de:::: q,ping bloegh:::: ,,qrk,,qzen ,,q^pma&ô l^k,pi:::::=:
Geen klein bier, die wineries. Er zijn zowat overal in Californie wijnvelden, maar de twee belangrijkste zijn Sonoma en Napa. Het zijn twee langgerekte valleien, die evenwijdig naast mekaar van zuid naar noord lopen. De zuidkant ligt iets ten noordoosten van Frisco en begint bij de stadjes Sonoma en Napa.We wisten helemaal niet wat we konden verwachten en de speculaties liepen nogal uiteen. Een beetje zoals in Duitsland, met wijnranken langs de flanken van de rivieren dacht Anne-Mie die zopas een Rijnse wijnexcursie achter de rug had.
Uitgestrekte wijngaarden met een kasteel in het midden, zoals in Bordeaux vond Guido, zijn ruime wijnkelder indachtig.
Volgens mij kleine wijnboeren, met wijnproeverijen in de kelder tussen de vaten, zoals in den Elzas zei Dien, die hoopte op Gewuerztramineren Pinot Gris.
Ik droom van wijnheuveltjes met hier en daar een molentje vond ik, maar stiekem dacht ik aan de Moulin Rouge en de blote kostuums.
We hadden allemaal gelijk (behalve ik) en allemaal ongelijk. Voor ons ontplooide zich een Toscaans landschap met zwaarbeladen wijnranken, pompeuze oprijlanen en moderne kastelen achter hoge palmbomen. Prachtig aangelegde tuinen met schaduwrijke terrassen en klaterende fonteintjes omringden koele wine tasting zalen die zeer rijkelijk waren opgesmukt. Je kon er de fijnste kazen, de puurste californische olijfolie van eerste koude persing proeven, echte rieten pic-nicmanden met zilveren bestek of gouden wijnstoppen kopen ; kortom, het rook er naar wijn en dollars, veel dollars, ook de wine tasting, want Californian Wines are big business....
If you dont respect the rules, you go to prison. If you dont respect the rules in prison, you go to Alcatraz
Dit omschrijft perfect de reputatie die Alcatraz als gevangenis voor de allerzwaarste criminelen betekende. De gevangenis waar ontsnappen onmogelijk was (alhoewel het 1 keer gelukt is, maar de man werd de volgende dag terug opgepikt, zwaar beschadigd en onderkoeld), omwille van het koude water vol draaikolken en de zware mist die er regelmatig over het water hangt.
Maar wij hadden prachtig weer, toen we met ons gevieren(Guido, Annemie en wij twee) per boot werden overgebracht naar de lijzijde van het eiland en de helling naar de ontvangsthal opliepen,net zoals Al Capone, Machine gun Kelly, the Birdman en een resem andere gangsters en moordenaars dat voor ons hadden gedaan.
En toch, geloof me of niet, de eerste aanblik had een sterk Isola Bella gehalte. Een eiland in de zon,Italiaans-Mexikaanse gebouwtjes, omzoomd met bloemetjes en dennebomen, het blauwe water van de baai, doorspekt met oploevende zeilboten en kleurige motorjachten en dan... de unieke skyline van Frisco langs de ene en de Golden Gatebrug langs de andere kant.Op het vasteland betalen ze miljoenen dollars voor een appartementje aan de waterfront.
Alcatraz (Isla de Alcatraz = Pelikaaneiland) kreeg van de Spanjaarden deze naam, alhoewel er nooit 1 pelikaan op het eiland is geraakt. De pelikanen wisten beter en zaten op Treasure Island in veel rustiger water te vissen. Een verwaarloosbare Spaanse vergissing. De rots werd voor het eerst in gebruik genomen rond 1850, door het leger dat er een fort bouwde met kanonnen alom, ter bescherming van de stad en de oorlogsvloot. Het fort heeft nooit dienst gedaan en was niet erg efficient. Om de San Franciscanen van de doelmatigheid van het fort te overtuigen verankerden ze een oude driemaster op een paar honderd voet van het fort en beschoten het ding met volle kracht. Na 2 uur hebben ze een soldaat met explosieven en roeiboothet schip laten opblazen : geen enkel schot had doel getroffen.Dit betekende het einde van het fort en de verwaarlozing van alle gebouwen ( kazerne voor de soldaten, oefenterrein, kwartieren voor de officieren en hun dames, theatertje, kerkje, bakkerij en moestuinen) Tot iemand in 1933 op het idee kwam om de gevaarlijkste misdadigers uit alle US gevangenissen hier te centraliseren. En ook dan weer was het eiland volledig self supporting : de kazerne werd gevangenis, de officiersverblijven werden woningen voor de bewakers met familie, er kwam een klein schooltje en de rest werd opgeknapt. Dat is zo gebleven tot 1963 toen men tot de ontdekking kwam dat het onderhoud veel te veel kostte, niet in het minst omdat er 1 bewaker per 4 gevangenen nodig was.
Dit alles en veel meer werd boeiend verteld door een rangeres, die de nadruk legde op de uitstekende kwaliteit van het voedsel, dat voor alle eilandbewoners hetzelfde was.
Ik dacht nog, this must be heaven maar dat ging snel over toen we de cellen bezochten : 2 op 3 meter, houten tafeltje van 50 cm, brits vlak naast de brilloze wc-pot met presenteerblad. Je kreeg licht als je braaf was en door je tralies zag je uit op vensters met ondoorzichtig glas en muren waar het vocht afdroop.
Onze RV zag er eindelijk eens groot en luxueus uit deze avond en blij sloeg ik de wc-bril toe, terwijl ik de coastal sequoia rook door het openstaande venster...
Petaluma is volgens amerikaanse normen een boogscheut van Frisco verwijderd en bezit een KOA camping, die we absoluut nodig hadden om onze mobiele vuilkar ontvankelijk te maken voor gasten : immers, Guido en Annemie zouden op 2 september in Frisco Airport aankomen om ons 14 dagen te vergezellen. Zaterdag 1 september werd dus "grote kuisdag". Toen we 's avonds het resultaat van ons geploeter bewonderden, ontdekten we dat we met een witte RV met blinkende wieldoppen reden , hadden we 5 verloren gewaande kledingsstukken teruggevonden, 4 van de 10 verdwaalde schroeven met succes terug kunnen plaatsen en 6 grote vuilzakken gedumpt. Wie Frisco kent weet dat het onmogelijk is om daar met een RV te rijden : hellingen van 20%, en op ieder kruispunt een fameuze knak in de weg. Dus : een huurwagen. Toevallig was maandag 3 september een feestdag : "Labour day" ; het allerlaatste zomerweekend dat iedere Amerikaan naar buiten lokt. Overal speciale condities en we kregen een "Jeep" te pakken voor 3 dagen (zat - zon - maan) voor $ 73, unlimited mileage. Perfect om Guido en Anne-Mie met bagage af te halen en rond te rijden door de stijle straten. Tijdens 1 van onze kuisbreaks belden we ook eventjes naar Leslie, mijn nichtje dat hier al 7 jaar woont met man en ondertussen 2 schattige dochtertjes ( Maelle drie jaar - Axelle 7 weken) en spraken af voor een zondagse stadswandeling en een vroeg diner in de French Quarter, want rond 8 uur 's avonds moesten we Guiddo en Anne-Mie ophalen aan de luchthaven. De planning zag er uitstekend uit...
De maitre bracht ons in keurige smoking naar een romantisch tafeltje, met zicht op de ondergaande zon en op een zeilboot, die vastzat op een zandbank en met de afgaande tij alsmaar schuiner kwam te liggen. Champagne uit Sonoma, en een "aimus bush' (amuse bouche) van wilde zalm en zure room, opgediend door Peppi en Kokki zoals we ze al direkt benoemden. Onze kelner had namelijk een stageaire op sleeptouw, die geen handbreed van hem week. Ze liepen in ganzepas door de zaal, 1 arm op de rug, de andere gebogen met een smetteloos wit serviette eroverheen. Amuse-ant. Garnalencocktail als voorgerecht, warm, met versgefriteerde garnalen op een bedje gemengde sla en 3 aparte sausjes : heerlijk ! En als hoofdgerecht "the royal bjullabess" (bouillabaise royale) met mosselen uit de baai, 5 soorten vis, bekroond met een halve kreeft. Lekker, met een warm krokant broodje en echte franse boter. De wijn was een Napa Sauvignan blanc met lichte eikgeur en een afdronk van wilde frambozen. We vlogen door de 3 bochten naar onze stalplaats... buiten een overlopende raccoon heb ik niets geraakt... denk ik.
50 mijl ten noorden van San Francisco, langs de kronkelende kustlijn van Noord-Californie, ligt Bodega Bay. Een lieflijk beschermde baai, waar onze weg 100 meter hoog rond kronkelde, met prachtig zicht op het laaggelegen vissersdorpje. Een postkaart zonder meer en zeker een stop waard. We vonden er een motel met RV park in de tuin, en stalden er ons ijzeren ros. Langs een wandelweg door pijnbomen liepen we naar beneden, langs het vissersdorpje, dat - hoe kan het anders - nogal sterk naar vis rook. Dat vonden trouwens de tientallen meeuwen ook, die zich gulzig verdrongen rond enkele vissersboten die ijverig ingewanden uit pas gevangen vis overboord kieperden. Vlakbij was 1 visrestaurant, maar dat lieten we aan de meeuwen en we klommem moedig langs de andere kant van de baai naar boven. En daar was het : een schitterend hotel, met annex een toprestaurant met visspecialiteiten. Vanuit het restaurant had je een schitterend zicht op de baai, en door een zijvenster kon je op 300 meter onze RV zien staan. We hadden 2 uur gewandeld om een restaurant te ontdekken vlakbij onze voordeur, want het lag op dezelfde weg die kronkelend rond de baai liep. We reserveerden een tafeltje tegen zonsondergang en ik zei fier tegen de maitre d'hotel : " Nice to find a restaurant at walking distance, our RV is just around the corner" " That's right" antwoordde hij "but please don't walk the drive way, it's suicide. Take your RV to dine out" Dat was weer een staaltje van overdreven amerikaanse voorzichtigheid dachten we, terwijl we te voet langs de weg de paar honderd meter naar onze RV wilden overbruggen, Mensenlief !! De weg was 3 haarspeldbochten lang, met langs de ene kant een rotsmuur en langs de andere kant een ravijn, zonder enig spoor van een voetpad. Enkel 10 cm achter een volle witte lijn. De eerste bocht hadden we bijna prijs ; een pickup vloog door de bocht, op de witte lijn en kon ons nog net - luid toeterend - ontwijken. Versteend bleven we op de rand van de afgrond staan, tot we absoluut niets meer hoorden en liepen dan zo snel we konden de bocht door. Russische roulette langs de amerikaanse westkust !! Na het douchen hebben we onze rijdende kraam terug ingepakt (slide-in, electriciteit - water - kaka - luifel - grondmatje enz...) en zijn rustig door de 3 bochten naar het restaurant gereden. Er mochten nog maar eens enkele Belgen te voet gaan. Het restaurant had valet parking, maar ik heb het "all by myself" gedaan.
Vanuit het Humboldt Redwoods State Park langs de Avenue of the Giants naar zee, richting Fort Bragg en Mendocino.Een wonderlijke ervaring : de avenue is een smalle kronkelende weg los door de onmetelijke bossen, volledig ingekapseld door de grootste bomen ter wereld. En zeggen dat bijna 90% van de redwoodbossen gekapt is door de houtindustrie en dat zij nu nog verschillende bossen in eigendom hebben.Maar ze komen meer en meer onder druk te staan.
Het noordelijk deel van Californie is zeer dun bevolkt en bestaat, naast de redwoodbossen, uit vulkanisch gebergte en drogere stukken prairie. De kust is fascinerend en route 101, die erlangs loopt is een van de mooiste scenic drives die we gezien hebben.Helemaal onamerikaans : smal, met veel haarspeldbochten, zonder bruggen, maar iedere baai mee landinwaarts volgend en overal viewpoints. Op elk van die uitzichten sprongen wij onvervaard uit onze praalwagen, onze verrekijkers in aanslag, Dien met haar vogelboek onder de arm ( Field guide to the Birds of North America), en speurden naar loszwemmend wild. En ze hebben ze allemaal ontmoet.De robben, zeer dichtbij in kalm baaiwater, nieuwsgierig kijkend met ogen als verrekijkers naar ons, turend door onze verrekijkers. De zeeleeuwen, lui liggend op een zandbank en kwaad brullend naar het opkomende water. Duikende zee-otters die rugzwemmend een schelp kraken tegen een steen die ze op hun buik hebben gelegd. Daartussen ontelbare bruinepelikanen, aalscholvers en meeuwen die wachten op een stukje visafval.
Hoog daarboven een eenzame zee-arend (osprey) en in de verte zwemt een spuitende familie walvissen voorbij.
Je zou zo denken : na 3 dagen en 2 nachten midden tussen de Redwoods staan, wandelen, slapen, eten en dies meer, kun je geen boom meer zien. En op bepaalde momenten is dat wel zo, vooral als je een trektocht van enkele uren onderneemt in een National Forest, waar geen enkele boom wordt geveld. Het is er duister, vochtig en er groeien enkel maar reuzevarens op de grond en vogels hoor en zie je niet ; veel te hoog. Maar niet zo in het "Humboldt Redwood State Park": er zijn hogere plekken waar minder redwoods staan en er zijn kale plekken door omgevallen kanjers, die er altijd wel een paar in hun val meesleuren. Het bos is lichter, je kan de bomen beter bewonderen in hun groeizucht naar zon en op de grond ligt een tapijt van bodembedekkers : een soort reuzeklaver en verschillende varieteiten varens. Dit bos staat beschreven als het mooiste ter wereld en wie zijn wij om daaraan te twijfelen. We hebben ons er uitgeleefd, hebben er geslapen en zijn met pijn in ons hart (en onze nek) vertrokken. De zee riep...
