Wie, zoals ik, dacht dat de Hawai’I eilanden min of meer op zwemafstand van San Francisco lagen heeft zich, samen met mij, deerlijk vergist. Zij liggen midden in de grote oceaan,  enkele speldeprikken klein,  even ver van Japan als van de US, even ver van Australie als van Rusland  en 3700 kilometer verwijderd van het dichtstbijzijnde vasteland.  Buiten Hawa’i (the big island) en Moloka’i (Father Damian from Tessenderloo) zijn de 5 andere eilandjes minder bekend en iets minder toeristisch.  Op aanraden van Leslie en Erwan kozen we voor Kaua’i (Koowahi), het meest westelijke, meest tropische, meest authentieke van de groep. Geen helicoptervluchten over canyons, geen fun racing, dual flights, surf adventures, scuba diving, inflatable raft experience, maar gewoon rusten aan een zwembad, niet moeten rijden, geen kamplaats moeten zoeken en de boeken lezen die we 6 maand ongelezen hebben meegezeuld. Dat, en niets meer wilden we als slot van ons US avontuur, als kers op de taart !xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

De package deal die we in Mountain view maakten bracht ons naar het Kaua’i Beach Quest Resort in Makaiwa, aan de oostkust van het eiland, vlak bij Kapa’a, samen met de hoofdstad Lihue, de enige stad met enkele winkels en restaurants. Er loopt 1 weg rond het eiland, althans dat is de bedoeling maar de noordwestelijke aansluiting bestaat nog niet. Je kan die wel op 10 uur te voet overbruggen, maar daar kwamen we ook niet voor.

In de package deal stak een gloednieuwe Pontiac compact, met volle benzinetank die je niet moet opvullen. Er zijn zo goed als geen benzinestations en je krijgt die tank niet leeggereden op 1 week.  Maar er is geen openbaar vervoer en om op restaurant te gaan moet je een auto hebben.

Het resort is ideaal gelegen, vlak aan het gouden strand, waar af en toe een monkey seal (hawaiaanse zeehond) komt zonnen. Prachtig zwembad, ideale temperatuur van water en land, dag en nacht, goeie bar met heerlijke mai-tai’s, ook dag en nacht, mijn liefje, mijn liefje, wat wil je nog meer?...

Niet veel hoop ik, maar onszelf kennende vrees ik dat we deze passieve aanpak geen 5 dagen kunnen volhouden.

We’ll see...