Geen opstoppingen of files, alhoewel die d’er in Vegas dagelijks zijn, maar een van de betere Franse restaurants : “ Le Bouchon” dat te vinden is in “The Venetian”,  een schitterend hotel-casinocomplex op de strip. Zoals ieder hotel op de strip bezit The Venetian een tiental restaurants, van fastfood over pizza naar Franse keuken, die meestal wel “top of the bill” is.xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

En vermits we onze vrienden/getuigen/fotografen in stijl wilden bedanken inviteerden we hen in “Le Bouchon”. We dronken champagne aan de lange bar, “le zinc”, waar Dien me moest tegenhouden om niet met de glazen te schuiven. Het diner bestond uit oesters van Maine ( een van onze eerste culinaire geneugten  in de US), Rilettes aux deux saumons,  een warm geitenkaasje op een “salade maraichere” en een “soupe a l’ognion” zoals we die vroeger rond 4 uur ’s morgens in de Halles van Parijs aten.  De keuze van het hoofdgerecht viel op kreeft ( ook weer van Maine) voor de dames, frans lam voor Guido,  en voor mij, bescheiden als ik ben,  mosselen (bouchots) met fritten. Geef toe, niet alledaags voor een Amerikaans huwelijksdiner. Als wijn dronken we een witte sauvignan blanc uit Napa en een gekoelde Pinot Noit uit Sonoma.

Het eten, het gezelschap en de entourage stonden borg voor een perfecte sfeer en voldaan wandelden we langs het “Canale Grande”, waar zingende gondeliers hun klanten onder een (kunstmatige) sterrenhemel naar hun bestemming voeren.  Dit was onze laatste nacht samen, want morgen vertrekken Guido en Annemie voor een solotrip langs de grote parken. De twee weken, waarin we samen een deel van de westkust verkenden, zijn omgevlogen, waren eigenlijk veel te kort en maken het zo goed als onmogelijk om met dezelfde intensiteit onze reis te vervolgen.

We gaan jullie missen Guido en Annemie...