“Ik kwam, ik zag en ik paste my aan” was de strijdkreet waarmee Guido zijn “Far West” exploratie  tegemoet ging. De metamorfose van verzorgde gentleman naar ongegeneerde cowboy werd gretig geassisteerd door Annemie en Dien en was na enkele dagen reeds duidelijk merkbaar.  Zijn toch al zuinig begroeide schedel onderging een drastische haircut, die de zon vrije toegang verleende, en onder unanieme  druk van zijn medereizigers liet Guido zijn baard staan. ’t Was even doorbijten de eerste dagen, vooral voor ons, maar geleidelijk ontwikkelde er zich een  gefatsoeneerde begroeing, die hem het stoere uiterlijk van een succesvolle rancher bezorgde.  Zijn zongetaande huid en de ongestreken, alsmaar valer wordende T-shirts pasten perfect in dit beeld.xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Maar het was vooral zijn stijl, zijn manier van handelen die ons ontzag inboezemde. Met een moeilijk te omschrijven flair, een mix van James Dean uit Giant en John Wayne uit The Alamo, beleefde hij zijn privee western, met ons als figuranten.

De wijze waarop hij onze RV bereed, door hoge bergpassen, wijdse prairies en drukke main streets, kon je best vergelijken met het temmen van een wilde mustang.  Het stuur was zijn lasso en zijn voet de sporen waarmee hij zijn Jolly Jumper  naar de mustangs (in alle kleuren en meestal convertible) leidde.

En als hij ’s avonds, bezweet en bestoft, met 1 enkele lucifer een kampvuur deed branden,  en zich er tevreden naast vleidde,  dan voelden wij ons allemaal veilig en voldaan...

Lady Annemie bleef bij deze gedaanteverwisseling onverstoorbaar de liefdevolle Dame (met hoofdletter), de eerste stoppelbaarddag niet meegerekend.  Zij genoot met klasse van het woeste landschap,  de dagelijkse bergtocht naar haar bedstee, de weelderige slaatjes met of zonder fruit, de lekkere eitjes en de New York sirloin steaks.  Zij had iets van July Andrews uit The sound of Music, toen ze zingend onder de Giant Sequoia’s liep  en met enige weemoed dacht aan haar (ex)collega’s, die op dergelijke momenten moesten werken om haar riant pensioen te betalen.

Geen enkele omstandigheid kon haar kalmte verstoren.  Zelfs ik, met mijn luidruchtige boertigheid kon haar sereniteit niet breken. Dat konden alleen maar haar wespen, die ze blijkbaar nog niet volledig onder controle had.  Hoe ze die beesten heeft meegebracht is ons nog steeds een raadsel. 5 volle maanden lang hebben we 24 staten doorkruist : geen wespje gezien.

Annemie zet zich neer, in de bossen, op de heide, in slow- of fastfoodtenten  en daar zijn ze, verliefd zoemend rond haar hoofd. Tot in de woestijn toe, waar de vogels gebakken uit de lucht vallen, fladderen de wespen haar vrolijk tegemoet. En geloof het of niet, ik kon er verschillende van herkennen ; het zijn verdorie stalkers !

Maar ik begrijp het volkomen : wie zou er nu niet graag bij Lady Annemie zijn.

The cowboy and the Lady, we zullen ze missen  op het moeilijkste traject van deze 6 maanden : de laatste week.