|
Onze huifkar leek weer klein en primitief na de grandeur van "Villa Kathie", maar we zouden ons snel aanpassen. Er stond namelijk een lange rit voor de boeg ; van Scottdale naar Los Angeles, waar we op 7 juli een afspraak hadden met onze goeie vrienden. De trek was met onze bak in 1 dag niet te doen en we hadden geen idee waar we 's avonds zouden belanden. De weg door de Mojave woestijn was verschikkelijk eentonig en de hitte maakte het uitstappen zo goed als onmogelijk. Dus aten we onze gekende huissandwich in de motorhome, met de generator aan en de airco op max. Onze drinkwatervoorraad en het water uit douche of lavabo was te heet om je handen in te steken. We hadden trouwens al verschillende noodstops moeten maken omdat de plastic bekleding van onze slide-out en cab-over door de hitte loskwam en flapperend achter onze camion meereed. Hoogst onaangenaam voor de zeldzame tegenligger en lawaaierig voor ons.
Rond 6 uur waren we zowat halfweg door de woestijn en hadden al geruime tijd geen enkele aanduiding van een camping (voor RV's met electriciteit) gezien, wat nogal logisch was ; hier overleeft geen mens, laat staan een toerist.
En dan ineens, als een fata morgana, aan het zinderende einde van de weg, enkele huizen, een dorp met de hoogst originele naam "Desert Center". Echt meer dan 5 huizen stonden er niet, maar er was een klein plakaatje dat naar een Golf country club wees, met daaronder het tekeningetje van een caravan met het woordje "available" op.
"Da's om staanplaatsen voor 1 jaar te verhuren" zei ik zwetend.
'Jongen, laat ons toch maar gaan zien" zei Dien
We kwamen in een groen paradijs terecht, waar honderden sproeiers het gras in leven trachtten te houden van een 18 holes golfbaan, waar uiteraard geen mens of bal op te bespeuren viel. Daarachter, keurig gelijnd, een reeks staancaravans met golfkarretjes en garagetjes in de tuin.
" Ziedet wel" zei ik,"Lombardzijde in betere tijden"
Maar Dien was ondertussen al pogingen aan het ondernemem om achtereenvolgens het bureeltje van de mamager en dat van de greenkeeper te forceren. ( het was ondertussen al donker geworden), met schitterend resultaat trouwens. Uit een staancaravan van een 40tal meter lengte kwam de manager aangelopen, die zeer vriendelijk vroeg hoe hij ons kon helpen. Dat hadden we snel verteld en de man gaf ons onmiddellijk een lege plaats, met volledige aansluiting, verfrissende sproeier in de voortuin, (waardoor we een propere linkervoorkant kregen), plus de sleutels van een prachtig zwembad met hot tub, waar we ons sissend in lieten verwennen.
'Jezus, it's hot in this place" zei ik tegen de man
" Jeeh man, ye'can say that alrite" antwoordde hij terwijl hij naar een officiele rangertermometer wees die aan de muur hing " It's a 124 today"
Verdomme dachten we, 51 Celsius, snel even in de jaccuzi om af te koelen.
|
