De rivier, die in Zion verantwoordelijk is voor al dat moois noemt “Virgin River”, wishfull thinking van een polygame mormoon in de pionierstijd.  Langs deze prachtige heldere rivier loopt een wandelweg van enkele km, die eindigt op een klein plateau, met onderliggend zandstrandje, waar je een ondiep plonsje kan wagen, wat we uiteraard met veel genot (en zonder zwempak deden).  Maar.....xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Je kon de rivier stroomopwaarts volgen door de alsmaar nauwer wordende canyon, door het water, dat nooit hoger dan 1,5 meter was, over de rotsen, langs spelonken, smalle stroomversnellingen en soms brede rustige zandbanken. Geen sinecure met onze rugzakken vol drinkwater en noodrantsoenen, fototoestellen en camera’s die niet waterdicht verpakt waren. Anouk was de enige die zich als een echte waternimf met veel plezier in de diepere poelen liet meedrijven en waarschijnlijk de canyon 2 keer heeft gedaan : een keer zwemmemd, in lichte zomerkledij en een tweede keer lopend van rotsblok naar rotsblok, elegant als een gems.  Onwillekeurig spookte  Paul van Vliet door mijn hoofd : “Meisjes van dertien.... ” . Lang zal het niet meer duren.
Na zowat een uur ploeteren door de Virgin River, zag Dien het niet meer zitten : haar rug speelde haar al enkele dagen parten en dit was nu niet bepaald een zondagswandeling.We lieten haar achter op een breder stukje, waar de zon nog tot op de bodem van de canyon scheen. Bij wijze van afscheid trokken we onze kleren uit en doken in ons toch al nat (en doorzichtig he Joke) ondergoed de rivier in.  Met ons gevieren trokken we verder stroomopwaarts en ik geloof niet dat we 1 spelonk, poel of rapid hebben overgeslagen. Het was dan ook uren later dat we een ongeruste  maar uitgeruste Dien terugvonden op het inmiddels zonloze stukje strand.
Toen we de laatste meters door de rivier aflegden, naar het plateautje waar het wandelpad begon, werden we verrast door een "severe thunderstorm'. Tegen de blikseminslagen zaten we beschermd, maar het water gutste alom de kloof  en de Virgin River in.  Niet ongevaarlijk, want in enkele minuten steeg het water van de rivier met 3 voet, werd  totaal ondoorzichtig en sleurde rotsen en takken met zich mee. Toen we de weg bereikten zag de ondertussen woest kolkende Virgin River bloedrood.
Terwijl we in de shuttlebus stapten vroeg ik me af hoe de Mormonen hem nu zouden noemen...