Wie Marlboro gerookt heeft kent het landschap : adembenemende tafelbergen die oprijzen uit een dorrre, vlakke en warme woestijn. Mesa's die 400 voet en meer boven dat landschap uitsteken en talloze keren als achtergrond gediend  hebben in de cowboyfilms uit onze jeugd.  En bij iedere stofwolk die aan de horizon verschijnt, denk je John Wayne te ontwaren, schietend vanop de bok van de postkoets naar een horde achtervolgende indianen.
Het blijkt dan een van die aftandse pickups te zijn, die een lading bestofte en dooreengeschudde toeristen komt vervangen door verse dollars. En dat waren wij, met 5, samen met eem Hollands gezin, ook met 5. De Navayogids-kamikazechauffeur begint zich voor te stellen met de opmerking dat hij niets verdient en volledig moet leven van de tips (dat wordt lachen met die Hollanders)
Maar verder niets dan lof, de man kent zijn streek, en die is nog maar eens moeilijk op papier of foto vast te leggen.
Alle tafelbergen, en dat zijn er heel wat, zijn exact even hoog en markeren eigenlijk de bodem zoals die een paar miljoen jaar geleden bestond. De hardere rotsen zijn blijven staan, de zachtere weggeblazen.  Door erosie hebben de mesa's 
soms  grillige vormen aangenomem en kregen door de Navayo's passende namen ; Three sisters, The King's Throne, The totem Pole (indrukwekkend!!), John Ford's Point  (hij filmde het liefst vanuit die hoek) enz...
Een 3 uur durende rondrit, die geen seconde verveelde en die ons vol stof en ontzag terug afleverde aan het Navayo Tribal Park.
Ik had met de Hollander afgesproken om $10 tip te geven per groepje van 5. De man slikte even, maar gaf gewillig. Niet goedkoop met de $200 voor de rit met zijn gezin, om nog niet te spreken over de parking fee.
Maar ons was het elke cent overwaard...