Park City is een mondaine en groene voorstad van Salt Lake City. In ieder geval in dit seizoen, want Park City is zowat de helft van het jaar een populair skiresort ( Olympische Winterspelen 2000) Maar ook nu in de zomer lopen er heel wat zoutmeerstedelingen en toeristen in rond. Oorspronkelijk was het een zilvermijndorpje met, in Main Street, nog veel oorspronkelijke gebouwen, die binnenin omgetoverd zijn in selecte kleding- en sportzaken en smakelijk ogende restaurants. De vroegere mijnwerkers kwamen op het idee om houten latten te gebruiken om zich van en naar hun werk te verplaatsen, en daar hangen nog heel wat exemplaren en foto's van in het plaatselijke museum. Of de ski's hier zijn uitgevonden weet ik niet, maar ze zijn hier in ieder geval gepopulariseerd. Bij wijze van voorlopig afscheid kozen we in een van de restaurantjes voor een late (!14.30 uur) brunch met ongelimiteerde proporties : omeletten met alle denkbare ingredienten (egg station), toastjes met gesmolten kaas en gepocheerd eitje, minipizza's, heerlijke gebakken aardappeltjes, meloen met ham, lasagna, groenten, fruit en vlees allerhande en uiteraard een dessertbuffet waar ik niet meer aan toekwam. Ongelukkigerwijze kozen enkelen onder ons "Belgian Waffles". Een kwartier later moest de kok bekennen dat hij er na 3 pogingen niet in geslaagd was iets in die aard te produceren, zodat we maar zonder wafels van tafel gingen. Toen we buiten stapten kwam hij triomfantelijk aangelopen met twee bleke wafeltjes, die we uit beleefdheid hebben meegenomen. De volgende dag hebben we ze verschrompeld in de vuilbak gekieperd... het waren toch geen echte Belgische...
|