We waren veel te laat uit Washington vertrokken.  Het probleem dat Dien en ik hebben, is dat we in zowat alles geïnteresseerd zijn en dat dan ook grondig willen leren kennen. Als we zo verder gaan, dan zitten we eind september ergens op een olieveld in Texas gepassioneerd naar een werkende ja-knikker te staren.
't Zal moeilijk zijn maar we moeten selectiever te werk gaan.
Maar goed, we waren dus te laat om onze bestemming te bereiken, het was donker en verlaten op de freeway naar Front Royal (Virginia), waar we morgen ons eerste echt Nationaal Park gingen aanpakken : Shenandoah.
"Kijk hier" riep Dien, die zat te turen in het licht van mijn schijnwerpers, "een camping op driekwart mijl.  Laten we daar stoppen voor we alletwee in slaap sukkelen"
Een waarheid als een koe, dus sloegen we de weg naar de camping (zonder naam) in. Een zandweg, geen "welcome", donker, iedereen sliep.  De campground afgeladen vol met mastodonten van rijdende duplexappartementen  en trekkers met minstens 16 banden en 6 antennes. En nergens plaats, of toch... helemaal achteraan, een prachtig plekje, ietwat afgezonderd langs een dichte haag, maar met electriciteit en water.  Meer moet dat niet zijn.
We installeerden ons, kookten nog snel wat spagetti (de saus hadden we gelukkig ingevrozen van een vorige kook) en begonnen aan een verlate maar smakelijke en welverdiende maaltijd.
We hadden amper de eerste hap door de keel, of onze borden begonnen lichtjes te daveren  en een aanzwellend, oorverdovend geluid kwam ons tegemoet.
"We zitten op de St Andreasbreuk" riep ik, terwijl ik aanstalten maakte om onder de tafel te duiken, prompt gevolgd door enkele spagettislierten.
"We staan op een railroad crossing" schreeuwde Dien, " en we...".
De rest van haar verhaal ging verloren in een minutenlang gedonder van 10 locomotieven en wel 300 volgeladen wagons, die allemaal los door ons woonhuis bleken te rijden.  We keken mekaar versteend aan, de haren recht omhoog (Dien) en de spagettisaus op ons Tshirt (Jean).
"De trein van 23.56"  mompelde ik, op mijn uurwerk kijkend, "geen wonder dat hier nog een plaats vrij was".
De 23.56 was gelukkig de laatste van die dag, die van 06.05 de eerste van de volgende morgen. Om 07.00 uur waren we ingepakt.  We zijn vertrokken zonder iets te betalen, het kantoor was nog niet open. 
En trouwens, er stond toch geen "welcome" bord.