Waar zowat alles te beleven valt, behalve hoe het maken van een film nu eigenlijk in mekaar zit.
Maar toch hebben we genoten : we liepen achtereenvolgens door een NewYorkse achterbuurt, compleet met oude auto's, liepen door een Mexicaans dorpje en Dien mocht op de foto met Zorro, die kwistig handtekeningen gaf en kusjes in ontvangst nam. Ik wachtte op de (valse) Marylin Monroe, maar ze heeft me ontweken.
Het was leuk wandelen langs pleintjes uit West Side story, met een (echt) orkestje uit Rock & Rolltijd met de (valse) Blues Brothers. In een grimeerkamer leerden we armen en benen afsnijden met veel bloedverlies en we zagen de eerste 4-D films, met muizen die van het witte doek over je voeten liepen (was me dat een geschreeuw in de zaal) en een scene in de regen, waar je echt nat van werd.
Interessant ook dat het publiek hier helemaal anders is dan in Disney World: minder kinderen, zeker en vast, maar  ook  een hoger niveau van bezoekers (met hier en daar een rare uitzondering, nietwaar).  Veel rustiger, waardiger zou ik bijna zeggen en meer technisch gericht.
En toch was het voor mij ook leuk, na!