|
"Djeezus honey, no, no, no way!!" schreeuwde ze met volle mond, waarin nog een halve hamburger (volgens mij een Whopy burger van $1) te bespeuren viel." Djeezus, I don't want ye in here, get out!!" herhaalde ze terwijl ze met haar volle 220 pond uit de doorgezakte ligstoel rees. Maar de stoel bleef aan haar uitgedeind achterwerk hangen, zodat haar poging om zich met gespreide armen en benen onder de wielen van onze RV te werpen gelukkig mislukte. Deels ook omdat ik stopte. Voor de zoveelste keer. Weer een parking waar we met ons rijdend gedrocht niet op mochten. Nog maar eens terugdraaien in de kleine straatjes en verder zoeken...
Key West is het allerlaatste eiland van de keys, en het meest zuidelijke punt van de US, slechts 90 mijlen van Cuba verwijderd. Het is iets groter dan de meeste keys, (buiten Key Largo, het eerste en grootste) Key West kende in de voorbije eeuwen een enorme welstand dankzij een specifiek beroep dat door alle inwoners van dat eiland werd beoefend : de "wreckers". Door de doolhof van koraalriffen, voor de kust van Key West, zijn hier in de loop der tijden honderden, zoniet duizenden, schepen vergaan, achtereenvolgens Spaanse, Engelse, en Franse galjoenen, volgeladen met goud en andere kostbaarheden (soms ook slaven). Alle inwoners van Key West werden rijk van de aangespoelde of opgedoken goederen. Het is nog maar sinds 1960, dat "wrecking" verboden is of moet aangegeven worden. Veel moderne schatgravers zijn sindsdien naar andere oorden buiten de US vertrokken.
Key West heeft ook schitterende stranden, maar hier maken die meestal deel uit van hotels of beach clubs (waar je voor een lekkere coctail of lunch gratis van de strandstoelen, douches, restrooms ed. kan gebruik maken.)
Key West is ook beroemd om zijn bars en uitgebreid nachtleven. Hier kan de brave Amerikaan zich eens goed laten gaan, en doet dat liefst in familieverband.
Hier zie je hele families zich luidruchtig ondersteunend door de kleine straatjes waggelen. In alle bars spelen live orkestjes : blues, jazz en latin-american.
We kozen de beroemdste bar uit :"Sloppy Joe's", het stamcafé bij uitstek van Ernest Hemingway (en was dat nu voor of na Cuba, ik weet het niet meer)
"Sloppy Joe's" : een droom van een kroeg, met een schitterend jazz trio en een origineel publiek : een amerikaan heeft weinig scrupules, een zatte amerikaan heeft er geen, en dat geldt ook voor de vrouwen.
Ons restaurant "Red fish, blue fish" was er een van het betere type. We waren dan ook licht verbaasd om tussen de tafeltjes (binnen, buiten te warm) massa's kippen en een haan te zien rondlopen. Ze aten uit je hand, pikten kruimels tussen je tenen en laveerden handig tussen dronken amerikanen. We kozen wijselijk voor vis, t.t.z., de beroemde "surf & turf", die hier "reef & beef" heette. Een langoust met een filet pur, perfect saignant gebakken, weder met een geklaard botersausje en puree, die hier wordt gemaakt van ongeschilde aardeappelen (de fritten trouwens ook) Daarvoor had ik een "Crab showder", een dikke maispap met heel veel krabvlees. Lekker maar vullend. De wijn was bijna traditioneel een witte Pinot Grigio uit Californië.
Samen met enkele frozen margerita's en mojito's (Cuba is niet ver) waren we na verloop van tijd zo goed als niet meer te onderscheiden van de doorsnee Key West bezoeker.
Of misschien toch wel, toen we ons romantisch lieten gaan tussen honderden amerikanen op de boardwalk, die enthousiast applaudisseerden voor de mooiste zonsondergang die er bestaat...
|
