We namen afscheid van onze buren: Carl ('Ma mom was a whore') zijn vrouw Sue ('A always say to his mother:'The one and only descent thing you did in y'er life was delivering Carl') en hun singing dog Mc Kinsey (Woooowwaaaauwwoooow) en reden het Natchez State Park uit, downtown Natchez (katoenstad aan de Mississipi).
Natchez, geen naam van een of ander Spaanse edelman die hier zijn voeten is komen nat maken, maar de naam van een indianenstam die hier woonde en die niet werd uitgemoord of verdreven, maar in vreedzaam verband leefde met de Fransen (vooral de squaws vielen in de smaak - volgens Jean).
De stad ligt tamelijk hoog boven de Mississipi, rivier aan de grens tussen Louisiana en Mississipi. Het is er aangenaam koel onder de 500 jaar oude eiken; er zijn geen muggen en de boardwalk - zo'n 150 meter boven de rivier toont een prachtig panorama. Dat vonden de rijke katoenplanters ook en ze bouwden hier hun schitterende landhuizen met griekse zuilen, zilveren deurknoppen, 20 huisbedienden (gepromoveerde slaven uit hun cottonfields) en een imposante oprijlaan tussen rijen eeuwenoude eiken.
We kwamen om 10 voor 12 aan in het Visitor Centre en lazen dat er stadsrondleidingen waren om 11u, 13u en 15u. Tijd zat dus om kaartjes te kopen voor die van 13u. We slenterden naar de ticketcounter.
"Two for the one o'clock tour" zei ik zo nasaal mogelijk.
"Why not takin the 'leven honey?" antwoordde zei.
Die zuiderlingen, dacht ik, maar ik antwoordde "cause it's 5 to 12, baby".
"Oh no, it ain't sweety, it's 5 to 'leven" en dan nog iets in de trend van busje komt zo, maar dan in het Mississipiaans.
Waren wij toch juist onze eerste tijdzone gepasseerd zeker! We spoeden ons naar het vertrekpunt, alwaar we nog een half uurtje wachtten op het busje (don't hurry, take it easy, you're in the south, man!)

Enkele van die schitterende huizen zijn er te bezichtigen. sommige zijn ondertussen hotels geworden, andere verhuren zich voor huwelijksfeesten en één enkel is museum geworden. Buitengewoon! Stanton Hall, absolute nr 1 en het koetshuis herbergt een restaurant 'The carriage House'. We kozen voor in peperkorrels gebraden roastbeef met peultjes (sukkerboonen voor de West-Vlamingen) en mashed potatoes. Dit laatste is een regelrechte aanslag op de lijn. De puree wordt opgediend als een uitgedoofde vulkaan met de krater boordevol gravy: lekker, lekker vet. (Jean heeft dus meteen ook een deel van Dien's portie meeverorberd). Als voorgerecht kregen we een gemengd slaatje met zure augurken "en croute" gefriteerd en overgoten met mierikswortelsaus. Speciaal! We dronken er een bescheiden glas onbekende witte wijn bij. (De rode wijn was op) Toch vielen we op: alle ander tafels dronken emmers cola en / of ijsthee bij de maaltijd.
Bij zonsondergang bezochten we ook nog even de restanten van de Natchez indianennederzetting, gelegen aan de St. Catharina Creek, die later door de Engelsen werd drooggelegd.
een mooie, sobere en ingetogen site...