Stel je Hofstade bad voor op een zeldzaam mooi zomerweekend met honderden  Brusselaars uit de Marollen, die om één of andere reden niet tot aan de zee geraken en hun strandgeneugten  opeengepakt botvieren in en om het slijkerige meer. Vervang de schupjes en ponderkes door jetski's en de fietsen door zware pickup trucks en vermenigvuldig alles met 20.  Resultaat : "Elephand Butte Lake State Park" Met enige verbeelding en na 5 zelfgemaakte margherita's kon je inderdaad een olifant synthetiseren uit de rotspartij die midden in het gelijknamige meer lag.
Het was vrijdagavond en we hadden een formidabele dag achter de rug in de "White Sands National Monument"  en wilden in het olifantenpark overnachten. Ja watte !! Meer dan 500 full hook ups voor RV's, en allemaal bezet ! Na enig aandringen en het uitspelen van onze verre afkomst, mochten we, omdat het maar voor één nacht was,  gaan zoeken naar een vrije plaats, gelijk de welke. En we vonden d'er een : "handicaps only", een prachtige plaats, vlakbij alle voorzieningen en rolstoel toegankelijk. We hadden ons amper aangeloten op electriciteit, water en kaka, ons compartiment uitgeschoven en de airco op max gezet of er komt een klein vrouwtje naar me toe, klembord in de hand en koperen plaatje "volunteer" op het rechterborstje, bekijkt me van onder tot boven en vraagt:
"Are you handicaped?"
"Somewhat mentally" antwoordde ik guitig, maar ze kon er niet mee lachen.
"You've gotte leave mister, it's the law"
Nu moeten jullie weten, dat ieder state park één of soms meerdere "campsite hosts" heeft : vrijwilligers die gratis mogen kamperen, maar daarvoor orde op zaken moeten stellen en bepaalde beslissingen mogen nemen als de rangers er niet zijn. Blijkbaar had men hier een volledig nonnenklooster omgeschoold tot camphosts die mekaar de loef probeerden af te steken en ijverig met klembord en cellphone van de ene RV naar de andere renden.
Lange discussie, niets aan te doen, er moest zomaar eens toevallig deze avond iemand een handicap krijgen. Gods wegen zijn ondoorgrondelijk, we 've gotte move". Maar de redding was nabij : één van de nonnen was niet komen opdagen met haar rijdende kapel (da's nog een gat in de markt : een kerkRV, die van camping naar camping trekt) en daar mochten we zeer uitzonderlijk op staan. Uiteraard ook een goeie plaats, 3 sites (=30 meter) van mijn huidige standplaats verwijderd.
Licht geïrriteerd trokken we alle verbindingen terug los, schoven ons compartiment terug in en kraaak....
Er stond nog een deurtje open van een laadbak onder de slide-out en dat werd door het insliden compleet vermorzeld.  Ik heb uren gewerkt, liggend op de grond in plassen zweet om het eronder uit te krijgen en de restanten af te vijzen.
In de RV naast de onze ging de klembordnon wandelen met haar hond aan de korte les. Het beest kwam tot boven haar koperen naamplaatje en mocht even mee naar de hondewei.
Toen ik de laatste vijs uit de verhakkelde deurlijst had gedraaid waren ze al terug.
"We're so glad to have you amongst us" zei ze, terwijl ze de staart van haar hond omhoog trok en zijn gat afveegde met een doekje hacklé-vochtig...