Ik werd gisteren zestig, daarom haal ik dit versje weer naar boven.
Nacht of avond, middag of morgen maak je om de tijd geen zorgen Kraaienpoten, grijze haren laat je drijven door de jaren En heb je lak aan de kalender als je maar kunt zeggen: Ik ben d'r
Binnenkort word ik zestig; niks speciaal. Maar toen ik op 2 december 2006 in het ziekenhuis naast mijn man zijn bed stond na het hartinfarct, raakte het mij hoe snel de jaren voorbij waren gevlogen.
Misschien was het dat, samen met mijn nakende verjaaardag wat me iets langer liet stilstaan bij onze tijd op aarde. ik weet het niet.
Eén ding weet ik wel; ik voel die (bijna) zestig jaren niet; maar zie ze wel in de spiegel.
Dit gezegd zijnde vraag ik me af, waarom we toch zo moeilijk doen over kleine, soms ook wel over grote dingen; Na verloop van een paar jaren , zijn die meestal niet zo belangrijk meer.
Wat belangrijk is zijn de beslissingen die we nemen voor onszelf. Welke dingen zijn écht belangrijk?
Misschien toch een bijbeltekst die me te binnen schiet:
Leer ons zó onze dagen tellen, dat wij een wijs hart bekomen. of Leer ons de vluchtigheid te zien van ons leven, laat die wijsheid doordringen tot ons hart.
Het is nog mooi weer en redelijk warm voor deze tijd van het jaar. Ik herriner me dat ik als kind met mijn moeder en grootmoeder naar het kerkhof ging om het graf van grootvader proper te maken Koud dat het toen was bbrrr ik voel het nog.
Nu branden er een paar houtblokken in het kacheltje, en de mannen zijn onderweg om radiators te kopen YES
Eens dat de cv werkt is het hier 's morgens ook warm als ik opsta. Er zijn geen woorden genoeg om mijn dank uit te spreken dat we hier mogen wonen aan een goedkope prijs.
Ik kan wassen en plassen, heb warm water; een tuintje met groenten, en een siertuintje. Er is goede isolatie, en het is niet te groot, dus niet te veel kuis.
Onze vrienden, ook onze huisbaas, en familie in Christus wonen naast de deur.
Ik denk aan een lied:
I have known the Fathers care for me He's been good Through it all He's allways there for me God's been good to me Through the storm, through the night come what may everything will be allright
I have known the Fathers care for me God's been good to me
Nog eens een posting na lange tijd. Ik zou echt wat meer werk van dit blogje moeten maken; maar eerst de problemen met de pc, en dan een lawine van gebeurtenissen hielpen niet echt om hierin te volharden.
In december het hartinfarct van mijn man, met daarna drie maal per week revalidatie. Dan onze verhuis, en het in orde maken van onze nieuwe woning. Nu is het dan bijna ok. Weer pc problemen.
Opnieuw op controle naar het ziekenhuis, en weer een stent erbij. In november volgt weer revalidatie.
En toch; doorheen dit alles zijn we dankbaar, vredig, en gelukkig.
Met onze 26ste huwelijksverjaardag heel dichtbij, vind ik dit een mooie tekst! Het lied heb ik nog niet gehoord, maar het zal wel mooi zijn.
Ik heb toch een link gevonden; hopen dat het werkt en natuurlijk linksboven de muziek stoppen.
Tomorrow morning if you wake up And the sun does not appear I, I will be here If in the dark, we lose sight of love Hold my hand and have no fear I, I will be here
I will be here when you feel like being quiet When you need to speak your mind, I will listen I will be here when the laughter turns to crying Through the winnin', losin' and tryin', we'll be together 'Cause I will be here
Tomorrow morning if you wake up and the future is unclear I, I will be here As sure as seasons are made for change Our lifetimes are made for years So I, I will be here
I will be here and you can cry on my shoulder When the mirror tells us we're older I will hold you And I will be here To watch you grow in beauty And tell you all the things you are to me I will be here
I will be true to the promise I have made To you and to the One who gave you to me
And just as sure as seasons are made for change Our lifetimes are made for years So I, I will be here We'll be together I will be here
Begin van deze week kregen we een telefoontje, van mensen die we twaalf jaar geleden voor de laatste keer zagen. We leerden hen kennen in de evangelische kerk in Antwerpen. Het klikte wel, maar er was niet veel contact omdat iedereen toch wel een eindje uit mekaar woonde.
Nu vroegen ze of ze eens op bezoek mochten komen. Waarom niet? Dus gisteren was het zover; rond halfdrie waren ze hier, en we hebben gebabbeld, gegeten, gedronken tot elf uur 's avonds. Was het écht twaalf jaar geleden dat we mekaar nog gezien hadden? Het leek amper een week!
Intussen hebben zij een heel ander leven. Na een paar teleurstellingen op zijn job, en met sollicitaties, hebben ze na rijp beraad hun boeltje verkocht, en toeren rond met hun mobil home; alle dagen vakantie dus! We hopen hen volgend jaar weer te zien!
