Dé dagelijkse nieuwskrant over volleybal voor doven en slechthorenden, maar hé, horenden, lees maar verder hoor! We willen jullie er al te graag bij. Ook andere sporten! Met aandacht voor niet-sportief nieuws (De Standaard, De Morgen, La Libre en Le Soir).
22-06-2011
Belgium Deaf Volley!
Het was een mooi Europees kampioenschap in Turkije. Met
op sportief gebied 2 verdiende winnaars. Oekraïne bis, net zoals vier jaar
terug. Organisatorisch liep er al wel eens iets fout, maar dat is niet te vermijden.
Dat is altijd zo geweest en zal altijd zo blijven.
Toch hebben wij daar iets gemist! Slechts 3 Belgen in
Antalya, veel te weinig. Geen nationale ploeg(en). Geen Deaf Volley Belgium. Supporteren?
Go Oranje. Wij hebben geen problemen met Nederland, helemaal niet, maar steunen
niettemin liever onze Belgskes.
Stel je maar eens voor wat dat voor onze Jan betekende.
Zijn allereerste EK als Technical Officer Volleyball EDSO, geen enkele
Belgische nationale ploeg, sinds jaaaren! Ik ben eens gaan zoeken bij EDSO,
maar ook nu weer, sorry ik val in herhaling, schiet EDSO tekort. Niets te
vinden over het 2e tot en met het 4e EK. Sinds 1999 (wie
weet reeds vroeger, maar Jan zal dat zeker weten) waren de Belgische heren telkens
present. Gelukkig is Jan herkozen in zijn functie, en krijgt hij dus een tweede
kans.
Zeker niet minder spijtig voor onze verjongde ploeg, zij
konden hier veel ervaring opdoen, uiteraard sportief maar ook sociaal. En
misschien ook wel een of ander resultaat neerzetten. Ze klopten, met weinig of
geen voorbereiding, op 17 april Nederland, volop in voorbereiding voor Turkije,
ginds met 1 3. Nederland eindigde negende. Eén wedstrijd zegt natuurlijk niet
alles, maar toch Voor die jonge gasten dus een ontgoocheling.
Volgende keer zorgen we er voor dat we er zeker en vast
bij zijn. Te beginnen in 2012 met het 2e wereldkampioenschap in
Sofia, Bulgarije van 16 tot 25 augustus.
Op zaterdag 9 juli
e.k. bespreken eerst de bestuursleden van het Belgian Deaf Volleybal Committee de planning voor het Belgian DeafVolleybal, later die dag worden ook
de spelers er bij betrokken.
Belangrijke momenten, dus iedereenpresent!
Nog voor het ontbijt daagde die gedachte al op: zaterdag
is het finaledag, sluitingsceremonie en farewellparty, maar bovenal mijn
verjaardag. Marina en Jan zullen zeker iets doen, hoe reageer ik daar op.
Absoluut zelf ook iets doen, maar wat? Na wat korte brainstorming, bleef er
maar één idee meer over. Ik besloot er voorlopig niet verder bij stil te staan,
er een nachtje over te slapen. Tijd brengt raad, we zien wel of dat ene idee
dan nog overeind blijft.
Vandaag om 12u30 werd in de sporthal - in die andere
sporthal was ik nog niet geweest behalve bij Jans controlebezoek de avond van
onze aankomst op slechts 10 minuten wandelafstand van ons hotel, dé wedstrijd
gespeeld voor de Nederlandse dames. Die wilden ze beslist winnen, zo konden ze,
in normale omstandigheden, 4e eindigen in de B-reeks, de
prekwartfinale vermijden tegen de groepsvierde van de andere reeks en wat nog
belangrijker was, op de rustdag de enige wedstrijd van die dag tegen Europees
kampioen en vermoedelijk Europees kampioen in wording Oekraïne voorkomen. Bij
verlies hadden zij dus geen rustdag, en was de kans zelfs zeer groot dat
vrijdag 2 wedstrijden op 1 dag dienden gespeeld. Ik nam mij dus voor deze
wedstrijd zeker en vast te bekijken.
Ik had op het EDSO-office in de sporthal toch nog meer
werk dan verwacht aan mijn Excel-bestand. Maar s avonds was alles klaar voor
morgen, gecontroleerd en al.
De Nederlandse meiden konden het niet klaren. Het werd
een dubbeltje op zijn kant, de ontgoocheling was groot. Zij scoorden 9 punten
meer dan de Poolsen, 109 100. Polen, een eenvrouwsploeg alles, althans ik
denk toch ongeveer 75 %, ook achteraan werd zij voortdurend aangespeeld, richting
nr. 9, Edyta Kucharska, een zeer sterke speelster haalde het van het Oranje
team.
Op het office in de sporthal vervoegden zich die
vooravond 2 Turken, de ene gehoorgestoord, de andere niet, bij ons. Geen van de
twee had ik al eerder gezien. Later bleek Jan de horende hij was Jans
chauffeur - te kennen van zijn controlebezoek in mei vorig jaar. Er liep
evenwel iets fout op ons kantoor waardoor wij slechts laat konden vertrekken.
Die 2 Turken stoorden zich meer en meer dat het almaar later werd. Op de
shuttlebus richting hotel groeide hun misnoegen steeds maar aan.
Aan de hotelbalie groeide die irritatie uit in een
oeverloos gesprek tussen Jan en die 2 gasten. Zij hadden blijkbaar gezorgd voor
een speciaal etentje voor ons die avond in een restaurant aan de rand van
Antalya. Volgens hen waren wij al veel te laat. Jan wilde echter dat we ons
eerst konden opfrissen en dan pas vertrekken. Het bleek dus een
dovemansgesprek, verontschuldig mij het woordgebruik. Uiteindelijk viel een
compromis uit de lucht. Wij zouden enkel wat kledij in onze kamer ophalen om
ons te beschermen tegen eventuele opkomende koude. Na 10 minuten iedereen terug
aan de receptie. Nu stonden de Turken een eindje verderop onder elkaar te
discussiëren, zeker zon 10 minuten lang. Wij wachtten ontstemd op de bus,
hoezo te laat?
Maar eens in het restaurant viel alles in zijn plooi.
Buiten onder de volle maan, bij een aangename temperatuur geen andere gasten
in het restaurant of op het terras - genoten wij van een zeer lekkere maaltijd,
om duimen en vingers bij af te likken. Typische Turkse sausjes, vis volgens
die horende had hij vanmorgen speciaal een duiker de zee ingestuurd om hem te
vangen, Jan had die horende op het busje wel al een stoeffer genoemd kip,
het kon niet op. Raki voor iedereen, behalve voor mij, want niet mijn smaak. De
lekkere Turkse wijn diende ik uiteindelijk alleen op te drinken, raki en wijn
gaan niet samen volgens de Turken. Eda als tolk in het midden, zon tengere
vrouw, maar de belangrijkste persoon op dat moment, want zij was de enige die
ons 7 Turken, 1 Fin, 3 Belgen - kon laten communiceren 7 doven, 3 Turks
sprekenden en voor mij dus Engels. Maar Eda kende de vis ook niet, zelfs in het
Turks, grida, uiteraard kon ze het dus niet vertalen in het Engels. Jans
vermoeidheid maakte een eind aan onze onverwacht mooie avond. Pittig detail
nog, Marina heeft haar plas opgehouden, wegens een Frans toilet!
Hier
is hij dan, Jesse Van den Braembussche, eerste zoon van Liselot en Matthew,
kleinzoon van Marina en onzen Jan. Geboren op 31 mei. Alles ok met de baby en
moeder. Proficiat, mama, papa, Marina en Jan.
Het is ongelooflijk maar waar, aan deze dag heb ik geen
herinneringen meer. Ook de wedstrijden en uitslagen maken mij niets wijzer.
Werken op het EDSO-office in de sporthal Dilek Sabancı Antalya Spor Salonu zelfs
onze trouwe compagnons hier, de mussen, kunnen het ons niet intsjilpen - dat zeker.
Ik hou het dan maar op anekdotes die ik de vorige dagen vergeten ben op te
nemen in het verslag, en bedenkingen, algemeen of waarop ik geen (juiste) dag
kan kleven.
Donderdag 12 mei deelde ik bij het ontbijt een tafel van
vier met drie Russen. Alleen de medisch begeleider sprak Engels (zie
dagoverzicht woensdag 11 mei), de andere 2 niet. Een van hen at vlees, ik
maakte hem wijs dat het vlees was van de katten die daar rond liepen. Hij
lachte maar flauw. Toch wezen ze er mij onmiddellijk op dat die andere thee
beter was dan diegene die ik gekozen had.
Op een avond tijdens het eten vraagt Berrak wat ik doe. Ik
op pensioen, zij dus dan heb je veel vrije tijd, wat dan? Fietsen. Zij vertaalt
opgetogen in het Turks, iedereen aan het lachen. Uiteraard onbegrip bij mij. Zij
heeft eindelijk iemand gevonden met wie zij over wielrennen kan praten. De volgende
morgen is zij verrukt als ik haar vertel dat ik een ex-collega, met een enorme
collectie wielren-attributen hij wordt zelfs af en toe aangesproken door de
VRT voor medewerking - zal opzoeken met de vraag met haar mailcontact te nemen.
Hij zal ongetwijfeld wel dubbels van Tom Boonen-relikwieën aan haar bezorgen,
zij biedt hem info aan over de Turkse wielerbond.
Wat mij ook opviel was de beleefdheid van Alexander Romantsov,
de leider van de Russische delegatie. Altijd een good morning en het gebaar
voor smakelijk was mijn deel. Ongetwijfeld een geslepen vos, die voorganger van
Jan. Maar in het Engels, de officiële taal van EDSO, kwam hij niet verder dan die
twee woorden. Toen ik hem op een bepaalde morgen aansprak voor een kleine
conversatie draaide hij zich om en verdween.
Wat frappeerde mij nog?
De behulpzaamheid van alle Turken, hun vriendelijkheid,
wat een verschil met hier. Altijd een teken van erkenning (goeie dag, how are
you? where do you come from? ) dikwijls een praatje, en zelfs een kopje thee.
Het gemak waarmee doven en gehoorgestoorden van vele
nationaliteiten met elkaar communiceren. Daar kunnen wij horenden wel degelijk
iets van leren. Ook wij hebben een gemeenschappelijke taal, Esperanto, maar
slechts een zeer, zeer beperkt aantal mensen kennen die taal.
De voor mij, in deze bij ons zo ongezonde allergische
tijd van het jaar, zo gezonde Turkse lucht, want daar Antalya aan de zee en de
bergen.
Het spelniveau dat toch beduidend hoger lag dan ik
verwachtte, zowel bij de dames als de heren.
De enorme betrokkenheid van en met iedereen.
Naast Berrak, Eda de 2 tolken en Ali, al die andere
Turkse doven van de organisatie. Dogan, Hassan en zijn vrouw, Güngör, .
Jari,Jans assistent en onze Finse vriend, met wie ik
enkel kon praten in het Engels en op papier. Hij bezoekt nog dit jaar België.
Ik zie er al naar uit.
De zaalwachters, de scheidsrechters, de
ballenjongens, de chauffeurs. En de vele anderen die ik vergeet.
Op de technical meeting vorige woensdag had ik reeds
kennisgemaakt met Erwin, de trainer van de Nederlandse damesploeg. Deze morgen
speelde dat team zijn eerste wedstrijd, ik dus supporteren. Ook nu hadden we
voorafgaand aan de wedstrijdopwarming een leuke babbel. Bleek dat hij nog een
aantal jaar professioneel gespeeld had in België in ereklasse, bij het
toenmalige Basècles. Ook onze buurgemeente, Maldegem, had hij in dat kader
bezocht. Hij gaf mij een solide indruk, veel ervaring als trainer bij nationale
ploegen in Nederland (jeugdploegen, militaire ploeg). Dat mocht echter allemaal
niet veel baten. De Hollandse dames ondergingen de wet van de sterkste. Een
aantal speelsters zonder de minste interlandervaring, enkel wedstrijden tegen
horende ploegen. Ze groeiden wel gestaag tijdens het tornooi, vandaag was het
duidelijk nog te vroeg.
Tijdens de warming-up ook nog een leuk gesprek met een
Nederlandse speelster, gekwetst maar toch meegenomen naar het EK als
begeleidster een mooi gebaar van de Nederlandse verantwoordelijken. Haar
vriend speelt beroepsmatig volley in Italië.
En wat natuurlijk ook altijd opvalt, het vele oranje.
Nederlandse supporters laten zich zien en horen! De luchtige babbels met de
Nederlandse supporters, mooi meegenomen. Tijdens de wedstrijd waren zij wel
opvallend stiller dan verwacht.
Na die match de hoogste tijd voor mij om verder te werken
aan het uitslagen-stand-bestand ik wilde er nog meer mee aanvangen dan
gisteren gepland - voor Jan. Probleem was de laptop. Marina had die zelf nodig,
dus werkte ik maar op diegene die de Turkse organisatoren mij aanboden.
Uiteraard alles in het jawel Turks. Een niet gering probleem, want de versie
van Excel was nog van de jaren stillekens. Daarenboven zonder muis, ik haat
sowieso al zon ellendig plaatje waarop je moet vingeren. Hij stond bovendien
zeer scherp afgesteld, als ik er nog maar naar wees versprong de cursor al. Ik
kreeg het op mijn heupen. Steeds maar die vervelende berichtjes in het Turks,
de tolk opzoeken die dan Alis hulp inriep. En die selectie die steeds maar
versprong, Na 2 uur gaf ik er de brui aan: niets gekort en zenuwachtig. Toen
ik Berrak verklapte dat het een afschuwelijke laptop was, kreeg ik onmiddellijk
een andere, deze keer wel met muis en een tamelijk recente versie van Excel.
Maar de macros die ik gisteren in dat Excel-bestand geplaatst had werkten
niet. Toen werd Hassan, een verstandige jongeman die met informatica speelde,
er bijgehaald. Het macro-pakket kon wel gedownload worden, maar toch liever
niet omwille van de veiligheid. Ik kon daar mee akkoord gaan in feite had ik
geen andere keuze. Dan maar een andere oplossing gezocht, het lukte. De
formules in Excel die ik zeer veel nodig had, ik hoopte toch in het Engels daar
mee weg te raken, maar nee hoor, alles in het Turks. Dus echt wel veel en lang
opzoekingswerk.
Af en toe ook nog eens een glimp in de zaal om toch nog
iets mee te pikken van de wedstrijden. Al bij al was ik nog vrij tevreden met
mijn werk, gelet op de vele problemen. Die dag en de volgende heb ik dus toch
wel enkele woorden Turks aangeleerd, anders was het praktisch niet doenbaar.
Uiteraard vonden de Turken dat leuk. Zo dienden zij steeds minder en minder
tussen te komen en het is natuurlijk altijd leuk als een buitenlander jouw taal
wil (trachten te) spreken. Jan kon mijn bestand wel pruimen. Tijdens de
groepswedstrijden zouden Jan en Jari voorlopig nog verder werken via hun
systeem. Vanaf de laatste dag dinsdag van die groepswedstrijden wordt
overgestapt op mijn systeem, zo kon de ploegen een betere maar vooral vluggere
dienstverlening aangeboden worden.
Na het avondeten trok Marina zich meestal terug in het
bureel de zoeten inval in het hotel. Zij selecteerde dan een aantal van haar
die dag geproduceerde fotos en zorgde er voor dat ze op de site van EDSO
konden geplaatst werden. Een werk van lange adem, zeker de eerste dagen toen
zij nijverig tekeer ging. Die avond suggereerde ik om toch maar via Picasa te
werken. Zij was daar eerst niet voor, maar na wat opzoekwerk in de help
raakte ze overtuigd. Ik was daarmee ook tevreden, ik vond mijn schuld de
uitzichtsverandering op haar laptop gisteren! ten opzichte van haar
afbetaald.
Vorige avond nog wat blijven hangen in de bar met Jan,
Jari en een Duitse verantwoordelijke, en ja hoor ik zit nu met de gevolgen.
Nochtans hoegenaamd niet veel (2 pintjes) gedronken, maar we worden ouder.
Gisterenavond heeft Vasyl, na het zien van haar fotos
van de openingswedstrijd, Marina aangesteld tot officiële portrettentrekker
van het 8th EDVC. Dus is ze nu op bezoek in de 2 sporthallen en kan ik op haar
laptop werken. Ik wil voor Jan nog een Excel-bestand maken waarin de uitslagen
en standen op een makkelijke manier verwerkt worden. Het wordt dus een dagje
computeren, en het loopt niet zoals ik gehoopt had. Het eindresultaat, daar
voel ik me goed bij. Het heeft evenwel veel te veel tijd in beslag genomen, een
gevolg van gisterenavond? Ik heb vandaag het hotel niet verlaten, vanaf morgen
moet dat beslist anders!
Jan en Jari verdelen vanaf nu hun taken over de 2
sporthallen. Jan in de ene, Jari in de andere. En de volgende dag omgekeerd en
zo telkens weer. Berrak en Eda, de 2 tolken Turks gebarentaal Engels
verdelen hun taken eveneens over de 2 sporthallen, maar wisselen niet elke dag.
Zij blijven altijd in dezelfde sporthal. Tot op een dag in de tweede week zij
plots toch omwisselen om mysterieuze redenen. Ik heb een vermoeden, maar ook
niet meer dan dat.
s Avonds bekijkt Marina haar laptop zeer verschrikt aan.
Het uitzicht is door mij, per ongeluk, een beetje veranderd. Ik slaagde er maar
niet in dat te herstellen. Samen bekijken we het zaakje en na een vijftal
minuten is alles weer zoals het gisteren was. Oef, een zucht van opluchting bij
Marina maar ook bij mij.
Al bij al dus toch een zeer rustige dag voor mij, en een
van de weinige keren dat ik vroeg in bed kroop. Al was dat uiteindelijk toch 23u30.
