Volleybal is minder populair dan voetbal en basketbal, ook bij doven. Kwalificatiewedstrijden dienen (voorlopig?) dan ook niet gespeeld. Het aantal inschrijvingen is daarvoor te beperkt. Het gehele EK kan nog op één organisatieplaats (minimum 2 volleybalvelden om te spelen, enkele terreinen om te trainen) gespeeld worden, zelfs tegelijkertijd voor dames en heren. Voor het EK in Turkije enkele maanden terug bij voorbeeld waren oorspronkelijk 11 dames- en 11 herenploegen ingeschreven. Maar Frankrijk (enkel ingeschreven bij de heren) werd om administratieve redenen uitgesloten. Dus in feite 11 dames- en 10 herenteams. Ongeveer 9 maand voor aanvang van het tornooi gaf 1 herenploeg forfait, enkele weken voor de start van het EK ook 2 damesploegen, en de administratieve schorsing van Frankrijk werd enkele dagen voor het begin van de wedstrijden opgeheven. Dat resulteerde dus uiteindelijk in 9 damesteams en 10 herenploegen.

Een niet zo makkelijke klus dus om het wedstrijdschema op te maken. De groepsindeling werd een klein jaar voor het EK reeds uitgeloot, een eerste tornooirooster dus op basis van 11 en 10 ploegen. Juist voor de trekking gaf een damesteam forfait, te laat om het schema aan te passen, eerste opdracht na de trekking (10 / 10). Dan was het wachten tot begin dit jaar. Het damesteam dat forfait gaf onmiddellijk voor de trekking speelt toch mee, en zoals al aangegeven, een herenploeg gaf forfait. Nieuw schema dus,  11 / 9. En nog maar eens een ander rooster, het definitieve dan (toch wat het aantal deelnemers betreft) 14 dagen voor aanvang van het EK. Met 2 damesploegen minder en 1 herenploeg meer, 9 en 10, eindelijk!

Edso verkiest, zowel bij dames als bij heren, eerst groepswedstrijden in 2 reeksen, duidelijk de beste optie. Zo kan je forfaits op het allerlaatste moment (ja, ook die komen voor, landen die niet komen opdagen in het organiserend land) toch nog enigszins ordentelijk opvangen. De eerste vier van elke reeks spelen dan de kwartfinales, de winnaars hiervan de halve finales, de verliezers spelen voor de 5^e tot en met 8^e plaats. De winnaars van de halve finales spelen de finale, de verliezers nemen het op voor de derde en vierde plaats. De winnaars van de wedstrijden voor de 5^e tot en met de 8^e plaats spelen voor de 5^e en 6^e plaats, de verliezers nemen het op voor de 7^e en 8^ste plaats. De teams die in hun reeks 5^e en 6^e eindigen spelen op dezelfde wijze voor de plaatsen 9 tot en met 12.

Het blijkt al niet makkelijk om zo’n eenvoudig systeem uit te leggen. Maar de praktijk is soms nog moeilijker.  Neem nu maar het EK in Turkije. Voor de heren (10 deelnemers) viel dat mee. Maar de dames, 9 in aantal? Onpaar altijd onaangenaam. En in dit geval zeker. Verdeeld over 2 groepen geeft dat 5 en 4. Normaal plaatsen zich dus alle teams van de reeks van 4 voor de kwartfinales, maar in de reeks van 5 is de 5^e uit die reeks de sigaar. Er rest immers geen enkele ploeg meer na de groepswedstrijden om tegen te spelen, dus automatisch 9^e, zonder nog te spelen wedstrijden! En wat bleek na de lottrekking? De waarschijnlijk betere ploegen zaten in de reeks van 5.

Dus toch maar beter op zoek naar een andere en betere (?) formule bij de dames. Voorstel: de groepsvierde van de reeks van 4 speelt een prekwartfinale tegen de groepsvijfde van de reeks van 5, de winnaar speelt een kwartfinale, de verliezer behaalt de negende plaats in de eindstand. OK, maar er is nog een probleem. Deze prekwartfinale kan, indien teams, Turkse organisatoren en  Turkse scheidsrechters hiermee akkoord gaan, gespeeld worden op de enige vrije dag tijdens het tornooi, een feestdag – en dus niet te werken - in Turkije. Maar dat betekent ook dat de verliezer de daaropvolgende dag 2 wedstrijden dient te spelen. Met andere woorden, geen vrije dag, de volgende dag 2 wedstrijden op 1 dag, en dus een loodzwaar tornooiparcours. Op de technical meeting de dag voor aanvang van het tornooi bleken echter alle ploegen hiermee akkoord. Uiteindelijk was Nederland de pineut, maar zij slaagden er toch in hun allerlaatste wedstrijd te winnen en zo zevende te eindigen. Eind goed, al goed!

Bij de opmaak van het tornooischema komen dan nog kleinere problemen de neus aan het venster steken. Dames- en herenteam van hetzelfde land spelen liever niet terzelfder tijd, ze willen uiteraard supporteren voor elkaar. Bij de groepswedstrijden lukt dat zonder veel problemen, maar vanaf de kwartfinales wordt dat al maar moeilijker. Elke ploeg speelt in principe per dag maximaal 1 wedstrijd, maar per dag kunnen op 1 wedstrijdterrein beter niet meer dan 4 wedstrijden geprogrammeerd worden. Anders raak je in de knoei met het tijdsschema. En je let er best op dat de ploegen niet de laatste wedstrijd van de dag spelen en de volgende dag de eerste. Je hebt dan nog rekening te houden met de plaatselijke organisatoren (zo werd tijdens het EK in Turkije in die ene sporthal op bepaalde dagen ook nog basket gespeeld!) en hun wensen, de wensen van de scheidsrechters. …

14-09-2011 om 00:00 geschreven door pat

14-07-2011 om 00:00 geschreven door pat

11-07-2011 om 00:00 geschreven door pat

Ik hoefde geen ingangsgeld te betalen, ik werd ook behandeld als een VIP, drankbonnetjes incluis. Onmiddellijk overdonderd door het immens lawaai. Nog nooit zo’n aantal decibels gehoord. Bij ons had je na 2 seconden al 3 politiecombi’s voor de deur, hier alles dan nog buiten, alweer op zo’n houten vloer, voor de trillingen natuurlijk. Vlug vond ik Jenneke en Willem, trachtend zich weg te stoppen voor dit helse kabaal. We verplaatsten ons naar een plek achter de boxen, rustiger en minder rumoerig. Ik bestelde drie drankjes, maar bracht slechts twee glazen terug, het duurde 5 minuten vooraleer de uitschenker van dienst er echt van overtuigd was dat ik er drie nodig had. Even later zag ik Eda, zij bezorgde mij het geschenk – wat een opluchting - nog wat later Jan en Marina. Nu was het zaak hen zo vlug mogelijk alle drie samen te krijgen, Eda wilde absoluut bij de afgifte aanwezig zijn. Zij zorgde voor een afzonderlijk tafeltje. Na een halfuur lukte het mij eindelijk: met 4 aan dat tafeltje. Mijn hart bonkte ongelooflijk: hoe loopt dit af? Jan wilde absoluut niet van een geschenk weten, Marina al evenmin, ik kon hen toch overhalen mijn kaartje te lezen. Tranen vloeiden overvloedig, en de knuffels ook, hij nam het geschenk in dank aan, beiden uiterst tevreden. Oef, toch geslaagd. Wat een fantastisch gevoel.

Nog een anekdote, mijn mistasten met de handtas van Marina. Ik vraag haar of ik het fotokader mocht tonen aan Jenneke en Willem. Geen probleem, mijn handtas hangt dààr. Ik zocht echter in de verkeerde tas, die van de vrouw van de hoofdscheidsrechter. Ze konden er gelukkig ferm om lachen.

Na wat napraten met Willem en Jenneke begon het grootscherm (3m op 2m of meer?) tot leven te komen, alle fuifgangers verzamelden hier: Marina’s tornooifoto’s (meer dan 1.330!) hadden een enorm succes en werden meermaals … gekiekt.

Tijd voor de individuele prijzen voor de speelsters en spelers. Beste speelster / speler, beste spelverdeler, … En als allerlaatste … was het mijn beurt, nochtans geen speler. Dat Jan iets zou doen wist ik heus wel.

Hij stelde mij voor, in gebarentaal, Eda vertaalde in het Engels. Hij vertelde wat ik had gedaan voor en tijdens het tornooi, een massa draaiende handen. Dat het mijn verjaardag was, terug draaiende handen. En daarna het verjaardagscadeau, een chocolade taart. Met 6 kaarsjes, 60 was natuurlijk te veel, zelfs die 6 uitblazen was al een opdracht. De ober legde uit, in het Turks maar ik begreep het wel. Hij gaf mij een lang mes, volledig ingepakt in zilverpapier. Zo kon ik natuurlijk niet snijden. Hij trok het zilverpapier van de snede en vroeg de taart in twee te verdelen. Daarna sneed hij er een stukje af, legde het op mijn bord en gaf mij mes en vork. Dat moest ik nu eerst alleen opeten. Eens daarmee klaar diende ik de taart stuk voor stuk te verdelen, telkens een bord en bestek te nemen en te overhandigen aan wie ik wou laten meegenieten van mijn verjaardagstaart. Tot alles op was. Emotioneel en reuzeleuk. Sterk onder de indruk genoot ik er van.

Daarna lekker keuvelen met Jan en alleman, veel gedanst werd er niet. Een zeer tevreden Poolse begeleider. Ali rokend en drinkend, eens iets totaal anders dan achter het bureau. Erwin, de trainer van de Nederlandse damesploeg die er op stond mij zijn vorderingen in gebarentaal te showen. Een gesprek met Joelle (een samentrekking van Johanna en Elisabeth, haar twee voornamen), de jongste dochter van Jenneke en Willem. Zij openend, ik denk dat jij mijn ouders kent. Helemaal ontypisch Joëlle volgens mama. Het kleine geschenkje (magneetje) van die Witrus, weet je nog, en zijn uitvoerige uitleg daarover. Het voorstel van de Fransen in verband met het scheidsprobleem, wie zei daar partijdigheid?

De ongelooflijke transformatie van Berrak op de afscheidsparty. Zij verscheen pas na 1u op het toneel, maar trok meteen alle schijnwerpers op zich. Wat een entree. Waaw! Om het eens met haar woorden te zeggen. Iedereen sterk onder de indruk, zo vrouwelijk had niemand haar al gezien.

En er diende ook afscheid genomen te worden. Zondag 22 mei trok iedereen huiswaarts, voor sommigen was dat heel vroeg, zoals voor onze Finse vriend Jari om 4 uur ‘s morgens. Hij beloofde mij nog dit jaar naar België te komen Wij vertrokken om 9u ‘s morgens in het hotel. Ik dacht echter die volgende morgen de Turkse medewerkers nog terug te zien. Verkeerd gegokt, op Eda, Dogan en onze chauffeur na de volgende morgen niemand. Voor mij een adieu in mineur dus!

Een heel lange, vermoeid lopende, emotionele en ontroerende dag voor mij, waarop ik enorm veel beleefd heb, maar ongelooflijk genoten! Mijn allerbeste verjaardag, ik had er dan ook zestig jaar op gewacht.

10-07-2011 om 00:00 geschreven door pat

Tijdens het ontbijt, samen met Jenneke en Willem, de Nederlandse scheidsrechter en zijn vrouw, eveneens goede vrienden geworden - er was bijna niemand anders in de zaal – komen Marina en Jan handen boven het hoofd draaiend, zo applaudisseren doven, op mij toe. Hun verjaardagskaartje pakte mij al serieus. Samen gezellig gegeten, daarna scheidden onze wegen: de bende van vier naar die ene sporthal, ik naar die andere.

Vorige dinsdag deelde ik reeds mijn lunchpakket met één van de zaalwachters en woensdag bezorgde ik hem een appel. Vrijdag was hij niet te bespeuren en ik vroeg een nieuwe rol WC-papier voor het EDSO-bureel dan maar aan een andere zaalwachter. Hij toonde op zijn ene hand 5 vingers, ik meende daaruit te begrijpen dat hij ze binnen 5 minuten zou bezorgen. Niets was minder waar. ’s Avonds nog steeds niets. Dit zou mij niet meer overkomen. Ik bracht 4 appels mee, voor elke zaalwachter. Prompt kreeg ik thee aangeboden. Ik probeerde hen met handen en voeten uit te leggen dat het nog een uur te vroeg was. Zij hadden het toch begrepen: een uurtje later kwamen ze mij halen voor de thee. Eerst nog Berrak opgezocht voor een ‘dankjewel’ in het Turks, ‘teşekkür’?, (toen ik even later de trap afdalend dat woord steeds maar luidop herhaalde konden Berrak en de cafetaria-uitbaatster, met wie ze aan het praten was, hun lach niet bedwingen) als reactie op dat aanbod. Mijn dankjewel begrepen ze, maar het duurde nog eens 5 minuten, misschien kon hij niet lezen, om die eerste zaalwachter aan de hand van mijn voornaam op mijn pasje de zijne – Ibrahim - te ontfutselen. Ik stelde de volgende dag op het vliegtuig vast dat mijn Turks bedankje ook door de stewardessen gewaardeerd werd.

In mijn sporthal die dag alleen maar oervervelende, lange plaatswedstrijden (5^e - 6^e, 7^e - 8^e) – oervervelend omdat iedereen, niet meer geïnteresseerd in dit spel, naar de andere sporthal wou voor de 2 wedstrijden voor het brons en de 2 finales (dames en heren); lang, want 1 wedstrijd van 4 sets, 2 van 5.

Oververmoeidheid maakt zich meester van mij – de laatste 5 nachten alles samen geen 20 uur geslapen. Ik weet niet meer van welk land ik ben. Bij momenten vrees ik dat ik er ga bij vallen. De Turkse organisatoren zijn ons bovendien vergeten: geen eten of drinken voor Berrak, Jari of mij. Zelfs ballenjongens zijn er niet, die zitten in de andere sporthal, de Turkse heren spelen daar voor brons. De zaalwachters nemen dan maar hun taak over. Wanneer ik buiten een luchtje schep, dien ik aan de schaduwkant en uit de wind, steun te zoeken tegen de muur. Om ongeveer 4 uur in de namiddag kom ik er eindelijk terug door.

Het gemak waarmee ik, ondanks die oververmoeidheid,  Engels praat met Berrak en Jari, en Frans met de Franse gekwetste met wie ik een goed gesprek heb, is ongelooflijk. Nochtans vorig jaar tijdens mijn fietsvakantie in de Ardèche was ik bij momenten beschaamd over mijn Frans. Die middag begreep ook Berrak er niets van. De Turkse 2^e scheidsrechter vroeg haar iets in het Turks, ze draaide zich naar mij en ik zei haar wat hij haar gezegd had. Hoe weet jij dat, vroeg ze stomverbaasd. Het ging natuurlijk over volleybal, toch ook een internationale taal?

Ofschoon alle aanvangsuren zodanig geregeld dat iedereen de herenfinale kon zien, Berrak, Jari, Jans Finse assistent, en ik kwamen pas 10 minuten nà de aanvang toe, dan nog gebracht met een speciale VIP-auto. Berrak vertelde tijdens die rit, toen wij een verkiezingswagen voorbijstaken, dat zij zich geen Turkse voelde, ik heb geen Turks bloed, ik ga niet kiezen, ik betaal de boete, die verkiezingen zijn niets voor mij.

Tijdens de herenfinale diende ik nog de uitslagen van onze sporthal in te brengen op de laptop, en deed ik nog een laatste controle of in mijn bestand alles in orde was voor de prijsuitreiking van straks. Na de finale was er eventjes ergernis bij Jan: er was geen printer in die hal, mijn eindstand diende hij dus vlug over te schrijven.

Bij het avondeten troffen Jenneke, Willem en ik toch nog Marina en Jan aan. Na het eten vlug nog eens de receptieruimte opgezocht, Berrak had niets achtergelaten. Dus maar rustig gewassen en geschoren, en terug naar de receptie, nog steeds niets, zelfs geen Eda. Jari stond mij wel op te wachten samen met Vasyl, de vicepresident van Edso. We dienden onmiddellijk te vertrekken naar de party, een viertal km verwijderd van het hotel. In de VIP-auto heerste een doodse stilte. Met Jari kon ik enkel converseren op papier in het Engels, Vasyl kende naast Oekraïens en gebarentaal ook Engels, maar zat vooraan, de chauffeur Güngör enkel Turks en gebarentaal.

08-07-2011 om 00:00 geschreven door pat

Die emotionele sluitingsceremonie, ik krijg er nog koude rillingen van. De verbroedering onder alle spelers en begeleiders, hun universele taal het ideale communicatiemiddel, hadden wij horenden maar zoiets – wie kent nu Esperanto? De ongelooflijk luide muziek. Op de sportvloer – een parketvloer, ideaal voor het verspreiden van de geluidstrillingen die doven en gehoorgestoorden nodig hebben om muziek te ‘horen’ of te voelen - verzamelen alle speelsters en spelers kriskras door elkaar. Zij beginnen spontaan te dansen, de Turken op hun Turkse muziek, de Russen op de hunne … De slotspeeches, de medaille-uitreiking, …  De denderende muziek – Alors on dance - van het Brusselse Stromae, de leidraad op dit sluitingsfeest, naast ons drieën toch nog iets Belgisch! De volksliederen, de vlaggen, het opbergen van de Edso-vlag … Een echt gezellige boel.

En dan ineens de Estse verantwoordelijke – 2-talig, zijn eigen taal het Ests en gebarentaal - die mij op een afstand van 4 meter iets wil wijs maken onder die luide muziek (tijdens het hele tornooi hadden wij nog geen enkel contact). Na 5 minuten heffen wij beide onze armen omhoog, het lukt niet, we begrijpen elkaar niet. Tot hij mij teken doet, ‘wacht’. Hij gaat op zoek en komt terug met een jonge vrouw, die toch wel Engels kent en voldoende kan praten. Hij hoopt mij in de toekomst terug te zien en bedankt mij voor het vele en goede werk dat ik geleverd heb voor en tijdens het tornooi. Ik kan je verzekeren, dat pakt je ongelooflijk! Nu weet ik wel hoe een dove dan reageert, hij pakt naar zijn hart. En hij begreep dat ik hem had begrepen. Een dikke knuffel volgde uiteraard. De tranen schieten mij nu nog in de ogen wanneer ik dit neerpen.

Daarna was het wachten op de busjes om iedereen – zo’n 350 man - terug te voeren naar het hotel. Jan en Marina werden onmiddellijk met de VIP-auto gebracht, ik wilde niet mee, had nog iets te regelen met Berrak, je weet wel, het geschenk, en Jan en Marina mochten dat nog niet zien. Berrak die mij op de stoep plots komt vragen “Heb jij de uitslagen van vandaag al doorgemaild naar Edso?” Nee, want niet mijn taak. Berrak zet zich op de stoeprand, ik ernaast, haar laptop weigert, nu het echt wel moet, dienst. Dan maar vlug een andere, wel zeer kleine, laptop opgescharreld, mijn stick er in, alles ok. Samen met Jenneke en Willem, die op mij vertrouwden om in het hotel te raken, wachtten wij tot de allerlaatste bus waar ook Berrak en Eda plaats op namen. In dat busje plaatste ik mij afwisselend naast Berrak en Eda en dan opnieuw en opnieuw om alles te kunnen afspreken. Het fotokader lag nog steeds op de kamer van Berrak in het andere hotel. Mijn bedoeling dat te bezorgen tijdens het avondeten in het hotel viel dus in duigen. Geen andere mogelijkheid meer dan de farewellparty. Berrak dacht er nog even over om het kader per taxi te bezorgen in ons hotel, zoniet zou ze het bezorgen aan Eda.

07-07-2011 om 00:00 geschreven door pat

1.         goud   Oekraïne
2.         zilver    Italië
3.         brons   Rusland

4. Wit-Rusland, 5. Polen, 6. Duitsland, 7. Nederland, 8. Turkije, 9. Estland

04-07-2011 om 00:00 geschreven door pat

04-07-2011 om 00:00 geschreven door pat

04-07-2011 om 00:00 geschreven door pat

04-07-2011 om 00:00 geschreven door pat

3^e van links, met het lange haar, Hassan. Rechts van hem Dogan.



Vandaag onze langste – niet de belangrijkste, dat is pas morgen – dag: 10 wedstrijden! De eerste start om 9u30, als het meevalt de laatste om 20u, maar niet dus. Bovendien wordt die laatste een ongelooflijke spannende en lange wedstrijd.

Gisterenavond was er een aardbeving in Turkije, verneemt scheids Willem in de late voormiddag via SMS. Ik verwittig onmiddellijk Eda, volgens het berichtje kan haar thuisstad Izmir getroffen zijn. Vlug een telefoontje, bij haar familie geen enkel probleem. Oef. Aardbevingen zijn bij manier van spreken dagelijkse kost in Turkije.

Een Witrus – van die Excel-berekening enkele dagen geleden - tracht die namiddag Eda en mij uit te leggen wat zijn foto op internet betekent. Zoute oren, een humoristische bijnaam voor de inwoners van Perm. Het duurde een half uur eer wij het begrepen. Hij probeerde het eerst in gebarentaal. 2 tekens, het eerste verstond zelfs ik, oren. Maar het tweede, hij voelde of wreef met een vinger aan zijn tong? Ook Eda, nochtans gebarentaal machtig, begreep het niet. Dus dan maar een (Turkse!) laptop ingeschakeld. Maar Witrussen gebruiken het Cyrillisch alfabet. Hij had derhalve heel wat problemen te overwinnen om hem begrijpbaar te maken. Immers, een Querty-klavier met Latijns alfabet! Hij dus eerst Google ‘vertalen’ ingeschakeld, en dan aan het typen. Bij elke toets moest hij wachten op de vertaling om te zien welk teken hij had aangeslagen in het Cyrillisch alfabet. Eens alles getypt in zijn schrift, wat uiteraard een serieuze opgave was, kon hij Google laten vertalen naar het Engels, zodat wij het ook doorgronden.

Iets later vraagt Jan Eda zijn scheidsrechtersattesten in het Engels te vertalen en op laptop op te maken. O-ver-ver-moeid stamelt zij maar niet te begrijpen hoe je op zo’n korte tijdspanne zo veel fouten kan maken. Jan verlaat zijn tijdslimiet aanzienlijk, een zeer verstandige oplossing. Eind goed, al goed? Neen, de Sports Director van de Deutscher Gehörlosen-Sportverband, Sabine acht het dan ook nog nodig Eda tijdens dit werk zwaar te moeten beledigen omwille van enkele onnozele ‘lunchboxes’. ’s Anderendaags vertelde Jari dat ‘die Sabine’ eerder ook al Berrak zo had aangepakt. Of hoe mensen met een mooie titel ook soms hun kleine kantjes tonen.

Hassan, zijn vrouw en Ali stoten even later op ongelooflijke moeilijkheden bij het klaarmaken van de Edso-diploma’s voor alle medewerkers. Minstens 4 uur tuimelden ze van het ene probleem in het andere, en het was dan nog niet in orde. Op de finaledag dienden die diploma’s uiteindelijk toch nog afgedrukt door een professional.

16u45, een Franse verantwoordelijke vraagt mij in een ‘raar’ Engels taaltje, of Maxime Petit, officieel pasje verloren, mag deelnemen aan de wedstrijd voor de 5^e tot en met de 8^e plaats, Frankrijk – Polen. Wedstrijd die driekwart uur later start. Jan - buiten genietend van een sigaret - meegesleept, en die toverde toch nog wel een konijn uit zijn hoed zeker. Ali vlug een foto genomen, er diende ergens nog iets opgehaald – meer weet ik er echt niet meer over, ook bij mij begon de vermoeidheid toe te slaan – een nieuw pasje opgemaakt en alles kwam in orde, niet in het minst omdat de wedstrijd iets later dan voorzien startte.

Even voor aanvang van de laatste wedstrijd, Italië – Wit-Rusland kom ik zowaar terecht in mijn droom van enkele weken terug. Ongelooflijk, ik beleef ongeveer 30 seconden een déjà vécue! Pas nu herken ik scheids Willem uit mijn droom: hij zit op precies dezelfde plaats, parmantig, maar toch dromerig, voor zich uit te kijken in mijn richting op anderhalve meter voor mij, heel imposant, tamelijk fel gekleurd in blauw, rood en wit T-shirt. Eda iets verder links achter hem. Willem is nochtans een zeer opvallend figuur met zijn bril, grijze snor en baard, luide stem. Hij was al 10 dagen samen met zijn vrouw Jenneke mijn compagnon, bij het ontbijt, soms bij het avondmaal en af en toe als supporter. En ik had hem nog niet herkend. De eerste donderdagmorgen hadden wij een aangenaam zeer goed gesprek over verschillende boeiende onderwerpen, zelfs over de Belgische moeilijke politieke huishouding, waar hij toch wel veel over wist. En ik was altijd een steun voor hem, zijn vrouw en hijzelf zochten mij steeds op voor info. De volgende dag, mijn verjaardag, kwam hij na de sluitingsceremonie bij mij en zei mij dat hij op mij rekende om samen met zijn vrouw terug in het hotel te geraken. Ik was echter te vermoeid om bij deze déjà vécue stil te staan, en van mijn droom ken ik nog steeds het einde niet!

Bij onze deugddoende terugwandeling van de sporthal naar het hotel wijst Eda Jan en mij er op dat sommige mensen toch zo’n lange relaties hebben. Eventjes later constateert zij dat Jan onmiddellijk na die opmerking veel vlugger wandelde, en nog wat verder acht zij het nodig hem tegen te houden omdat zij denkt dat hij de oversteek naar het hotel zal voorbijlopen. Iedereen de slappe lach, moe en nog eens moe.

Na nog enkele werkjes in bureel de zoeten inval troont Berrak mij mee naar de bar. Eventjes voor middernacht wenst Ali mij als eerste een gelukkige verjaardag. Hij overhandigt mij zijn mailadres – het lijkt wel een verjaarscadeau - samen met de belofte, door Berrak uitgesproken, dat hij Engelse cursussen zal volgen om zich beter verstaanbaar te maken.

Aan de tafel naast ons geniet de Turkse damesploeg van een laat typisch Turks avondmaal. Hun EK zit er op, 8^e op 9. Smullend van hun spijzen dagen de Turkse EK-medewerkers (ik was ter plekke de enige buitenlander) mij uit voor een pittig gesprek. Voor het eerst ging het iets dieper, ook over politiek. Vol onbegrip wanneer ik vertel dat België na 11 maand verkiezingen nog steeds geen regering heeft. Wat kan er dan nog gebeuren bij jullie, alles ligt dan toch plat? En of het klopt dat de inwoners van de Europese gemeenschap Turkije er niet bij willen en waarom dan wel niet? Bij Allah, ik kon geen ander antwoord bedenken dan schrik voor de Islam. Zij toonden ook duidelijk hun misprijzen over de communautaire problemen in België in zoverre zij het begrepen. Maar Berrak had toch wel door dat je dit kon vergelijken met het Canadese Quebec (Frans – Engels). En Hassan doorgrondde alles onmiddellijk, een heel pientere gast. Als start voor mijn verjaardag kon dit tellen, maar ik genoot met volle teugen.

Einde van een lange dag met veel grote en kleine problemen, waarbij de vermoeidheid (vooral door het gebrek aan slaap) iedereen toch wel ernstig begon parten te spelen.

04-07-2011 om 00:00 geschreven door pat

02-07-2011 om 00:00 geschreven door pat

02-07-2011 om 00:00 geschreven door pat

Turkse feestdag, dus ’s morgens heel rustig in de stad. Maar in de namiddag overvolle straten, Turken houden ook van flaneren.

Slechts één wedstrijd vandaag, om 9u, in de sporthal waar ik met Berrak heb afgesproken deze namiddag. Allen daarheen, behalve Berrak. Maar ik heb er wel vertrouwen in. Na de wedstrijd op het terras naast de sporthal nog een uitvlucht gezocht voor die namiddag, de groep trok immers op speciale excursie in de omgeving. Achteraf was blijkbaar niemand tevreden: Eda niet als gids – maar wel persoonlijk, de gegidsten helemaal niet. Op het terras trakteer ik de achtergeblevenen, Dogan en zijn twee kompanen, ze willen mij absoluut terugbetalen, wat ik pertinent weiger. De conversatie met Dogan lukt in het Engels op papier. Ik o.a. “Jan kan mijn lippen lezen van de overkant van de straat”,  hij, hoe gevat, “hij zou een goed spion zijn”.

Op de middag raak ik in gesprek met een winkeluitbater in het oude centrum. Ik was op zijn stoel in de schaduw van een palmboompje gaan zitten voor zijn winkel, iets later opende hij zijn zaak. Hij komt bij mij zitten, we praten meer dan een uur, hij zocht naar elk woord in het Engels; toch heb ik veel opgestoken. Volgens hem is oktober de beste maand in Antalya: fris, de limoengeur en de romantiek . Bij het afscheid bied hij mij thee en een praatje aan bij een volgend bezoek.

Om 2u was Berrak wel aanwezig in die sporthal, ze had echter nog een aantal zaken te regelen, maar herinnerde zich gelukkig onze ‘date’ nog wel. Rechtover de sporthal huisde een fotograaf, voorbestemd? Berrak alles uitgelegd in het Turks, technisch geen probleem. Behalve één foto dan van mindere kwaliteit. Ik kon daar wel mee leven. Terwijl de fotograaf alles klaarmaakt vat ik de gisteren geplande conversatie met Berrak aan over de voortekens die ik bij haar herken. Signalen die ik enkele jaren terug bij mijzelf niet zag toen ik op mijn werk een burnout van jewelste opliep. ‘Alles onder controle’ antwoordde Berrak, maar ze zal er wel rekening mee houden in de toekomst, daar twijfel ik niet aan. Voor alle zekerheid toch maar Berrak gevraagd het kadertje mee te nemen naar haar kamer – zij logeerde in een ander hotel. Pure noodzaak bleek achteraf, geen 2 uur later stond Jan voor de allereerste en allerlaatste keer op mijn hotelkamer. Terug in de sporthal vind ik het niet meer dan gepast dat ik vanaf nu een kopie van mijn uitslagen-stand-bestand helemaal ter beschikking stel van Berrak en Ali. Net zoals gisteren iedereen tevreden. Laat het ons nu maar zo houden.

Ook nog in zo’n typisch klein Turks winkeltje een giftkaartje gekocht. En rustig nagedacht wat er op diende te komen. Ik was klaar voor zaterdag, dacht ik toch.

Bij mijn terugwandeling ontmoet ik 5 jongens-scholieren van 15-16 jaar. Zij zijn geïnteresseerd in mijn EK-pasje, een kort gesprek volgt. Een ervan blijft nog wat napraten en ik geef hem mijn zwarte cola-pet. Hij heel tevreden, ik helaas zijn naam vergeten.

Zowel Berrak als Eda spreken mij ‘s avond elk apart nog eens aan over mijn geschenk. Ik diende Eda noodgedwongen ook in te lichten over mijn bedoeling, wegens gids op dat uitstapje, zij zou anders nooit een nee aanvaard hebben, zo zijn Turken nu eenmaal. Zowel Berrak als Eda waren ondertussen mijn zeer goede vriendinnen geworden. En ze wezen mij op een probleem. Dus tactiek  lichtjes veranderen. Kaartje geschreven, nu was het wachten op zaterdag.

Die avond was het rustig op het bureel de zoeten inval in het hotel. Marina, Jan, Jari, Vasyl, Berrak, Eda en Ali, Dogan, Güngör,de andere Turkse medewerkers en de teamverantwoordelijken, allen woonden ze de technical meeting bij in de dichtstbijzijnde sporthal. Allen, behalve ik. Jan had mij verklapt dat er niets speciaals besproken zou worden, dus genoot ik in eerste instantie van mijn boek in de hal aan de hotelingang, lekker fris. Daarna nog eens het prachtige beeldenpark bezocht bij de ingang van het filmmuseum op een kwartiertje wandelafstand van het hotel. Ik was er helemaal gek op – ’s avonds dan toch, bij kunstverlichting. Bij mijn terugkomst vroeg een jonge – dat dacht ik toch, maar hij bleek al 27 - Rus, Andrey, een foto van hem te nemen bij de inkom van het hotel. Eens ook de groep terug,begrijpt Eda de Engelse naam van mijn boek maar niet, meer in het bijzonder ‘riddles’. Pas nadat Willem mij bijspringt met enkele synoniemen is zij mee.

01-07-2011 om 00:00 geschreven door pat

4KF winnaar PKF – 1^e groep B: Nederland – Oekraïne 0 – 3 (20 – 25; 18 – 25; 12 – 25)

Hollandse meiden toch tevreden na nederlaag. Tegen wereldkampioen, vorig en toekomstig Europees kampioen Oekraïne in kwartfinale 4 punten meer gescoord dan in de reekswedstrijd. Bovendien was Oekraïne gisteren speelvrij.

Alle andere ploegen genoten vandaag van een rustdag. Wellicht zeer welgekomen na de 4 of 5 reeds gespeelde wedstrijden gespreid over 6 dagen. Veel zon, warm. Meerdere speelsters / spelers kleurden die avond rood in het aangezicht.

Op de meeting ’s avonds werd Jan herkozen als Technical Officer Volleyball EDSO. Een van zijn eerste acties was de oprichting van een comité ter zijner ondersteuning. Prima idee, Jan! Officieus zijn Nederland en Estland kandidaat-organisatoren voor het volgende EK in 2015. De voorkeur gaat naar Nederland, zij boden zich als eerste aan. Hun kandidatuur dient natuurlijk officieel bevestigd. De toewijzing is voorzien voor 2012. Voor de rest terug een rustige vergadering.

30-06-2011 om 00:00 geschreven door pat

Eda en Berrak

Jan wil ook voor de kwartfinales, halve finales, plaatswedstrijden en finales bij het resultaat alle setstanden, en dus bouw ik nog maar eens verder aan mijn Excel-bestand. Jari is nu blijkbaar volledig overtuigd van de degelijkheid van dat bestand en is er zelfs enthousiast over.

Berrak is nergens te bespeuren (in de andere sporthal?), dus vooraf de uitslagen van gisteren inbrengen op het bestand van eergisteren. Een klein werkje, het malheur van gisteren is al vlug vergeten, voor mij toch, maar niet voor Berrak. In de late namiddag daagt zij op in onze sporthal, ze ziet er nog steeds niet goed uit. Zij durft mij nauwelijks aan te kijken of aan te spreken. Uiteindelijk waagt zij het toch: vertrouw jij mij niet meer? Ik wel, maar Jan? Ik kan en wil haar dat niet zeggen, dus draai ik er maar wat omheen. Ze lijdt er nu werkelijk nog meer onder. Zij wordt echter van alle kanten aangesproken, ik kan haar niet meer uit haar lijden verlossen. Ik dien te wachten tot na het avondeten tot we alleen zijn – gelukkig blijft ze na het eten ook wat langer tot iedereen weg is, - om haar aan te spreken over haar toestand – ze geeft een zeer apathische, ontwijkende indruk, blijkbaar volgens haar naar iedereen toe - maar na ons gesprek is ze er toch bovenop. Onze afspraak voor ‘s anderendaags 2u komt daarbij niet ter sprake.

Omdat ik bij Berrak dezelfde signalen herken als toen bij mij, bespreek ik met Eda – Berrak en Eda zijn zeer goede vriendinnen -  tijdens onze wandeling terug naar het hotel mijn psychische problemen met mijn werk in het verleden. Zij raadt mij aan zeker en vast Berrak hierover aan te spreken. Ik was dat trouwens al van plan, morgen gegarandeerd tijdens ons bezoek aan de fotograaf.

In het bureel van het hotel, na het avondmaal, bedankt een Witrussische speler mij uitvoerig als ik hem in enkele seconden een berekening laat maken in Excel op de Turkse laptop.

Alleman content!

28-06-2011 om 00:00 geschreven door pat

We hebben de verslagen van de vergaderingen van het organisatiecomité en zijn verschillende werkgroepen voor Kortrijk 4 jaar terug eens herlezen. En let op, na de trekking (24 januari 2007, drie en een halve maand voor de start van het EK) diende ik om medische redenen af te haken als comitélid. Verslagen van vergaderingen nadien heb ik dus uiteraard niet meer ontvangen. En uit ervaring weet ik dat de frequentie van vergaderen – tot die datum eens per maand – naar de start van zo’n organisatie sterk toeneemt.

Hoeveel medewerkers zijn er op zo’n EK? Ik weet het niet – waarschijnlijk niemand zelfs - maar in Kortrijk waren er dat in elk geval zéér veel!

Voor mij – en waarschijnlijk voor de meeste leden van het organisatiecomité - begon het heel concreet op 16 juni 2006 met de startvergadering. Voorzitter André Lathouwers van het organisatiecomité en Jan, coördinator, hadden er dan al een pak voorbereidend werk opzitten. Als ik hun voorbereidingsschema van begin juni nog eens bekijk, chapeau jongens, echt indrukwekkend. Wat een basispakket! En ik ben toch wel een en ander gewoon.

Slechts 9 aanwezigen op die eerste samenkomst, maar ook 5 verontschuldigingen. Er worden 6 werkgroepen (de leden van de werkgroepen zoeken zelf naar medewerkers) opgericht (de werkgroepen zijn later nog uitgebreid):

1 administratie / secretariaat / communicatie (7 leden) – deze groep wordt later uitgebreid met de werkgroep 1bis website (4 leden)

2 sporttechnische werkgroep (7 leden)

3 transport (2 leden)

4 hotel en catering (4 leden)

5 sociaal-culturele werkgroep (4 leden)

6 marketing / financiën / public relations + sponsoring (4 leden + 3 SBP-studenten, SBP = Small Business Project, uitgeleend door Jos Verschueren).

De personeelsleden van de sportdienst van de stad Kortrijk maken onmiddellijk duidelijk dat zij geen deel zullen uitmaken van de werkgroepen, maar dat zij er naast staan en steeds bereid zijn tot alle mogelijke – voornamelijk logistieke - steun. Het VOK (Volley Overleg Kortrijk, een samenwerkingsverband van Kortrijkse volleyverenigingen) zal voor een pak medewerkers instaan, vooral op sporttechnisch gebied. Ook KWVBV, het Koninklijk West-vlaams Volleybalverbond, zal worden aangesproken om scheidsrechters aan te leveren. Fevlado - Federatie van Vlaamse Doven Organisaties vzw - wordt gevraagd om permanent 1 personeelslid ter beschikking te stellen. Tolken dienen eveneens voorzien te worden.

In het voorbereidingsschema – een Excel-bestand – vind je volgende tabbladen: een algemeen activiteitenschema, agenda meeting met EDSO officials, kopie van brieven, een voorlopige medewerkerlijst, een lijst met alle werkgroepen en coördinaten van de werkgroepleden, to do’s, een activiteitenschema per werkgroep, een budget, en een ‘mogelijke’ deelnemerslijst. Nogmaals, imponerend. Tot zover het verslag van de eerste vergadering.

Wat er later nog bijkwam, maar de lijst is helemaal niet compleet:

medewerkers catering (dagschotel ’s middags + ‘s avonds),medewerkers lunchpakketten voor medewerkers, cafetariamedewerkers,medewerkers voor het slotbanket, voor de openings- en sluitingsceremonie (jonge medewerkstertjes, 15 voor Belgische vlag, stewards, … ), shuttlechauffeurs (6 busjes + 1 wagen), hoofdscheidsrechter, per wedstrijd 2 scheidsrechters, 2 lijnrechters, 1 markeerder, 2 ballenrapers en 1 medewerker scorebord, erecomité, werknemers stad Kortrijk (zaalwachters, schoonmaak eetzalen), hostessen, …

Wat is er nog allemaal nodig? Enkel een kort overzicht, er kwam nog heel wat meer bij kijken.

Draaiboek, lijst benodigdheden aan te leveren door stad Kortrijk, bus Zaventem – Kortrijk, stadsbussen De Lijn voor ploegentransport, transport openings- en sluitingsceremonie, hotels, persconferentie (2 in totaal, klaarzetten ruimte, persdossier), programmaboekje, pasjes, trekking (met proeftrekking als voorbereiding; trommels, kokers, tafeltennisballetjes, panelen, landennamen, beamer, laptop, letterpapiertjes), inspectie door EDSO, fuif, dopingcontrole …

En wat ook zeer belangrijk is: financiën, sponsors (dossier!), publiciteit, public relations, affiches, flyers, contacten pers en media, nieuwsbrieven, …

Mochten uiteraard ook niet ontbreken: vlaggen, netten, palen, wedstrijdballen, EHBO, medailles, diploma’s, vrijetijdsbeleving, uitrusting medewerkers en gelegenheidsmedewerkers, wedstrijdbladen, ploegfoto’s, individuele foto’s, drukwerk, …

Imponerend, ik vind er echt geen beter woord voor!

27-06-2011 om 00:00 geschreven door pat

26-06-2011 om 00:00 geschreven door pat

26-06-2011 om 00:00 geschreven door pat

26-06-2011 om 00:00 geschreven door pat