10-07-2011 om 00:00 geschreven door pat

Ik hoefde geen ingangsgeld te betalen, ik werd ook behandeld als een VIP, drankbonnetjes incluis. Onmiddellijk overdonderd door het immens lawaai. Nog nooit zo’n aantal decibels gehoord. Bij ons had je na 2 seconden al 3 politiecombi’s voor de deur, hier alles dan nog buiten, alweer op zo’n houten vloer, voor de trillingen natuurlijk. Vlug vond ik Jenneke en Willem, trachtend zich weg te stoppen voor dit helse kabaal. We verplaatsten ons naar een plek achter de boxen, rustiger en minder rumoerig. Ik bestelde drie drankjes, maar bracht slechts twee glazen terug, het duurde 5 minuten vooraleer de uitschenker van dienst er echt van overtuigd was dat ik er drie nodig had. Even later zag ik Eda, zij bezorgde mij het geschenk – wat een opluchting - nog wat later Jan en Marina. Nu was het zaak hen zo vlug mogelijk alle drie samen te krijgen, Eda wilde absoluut bij de afgifte aanwezig zijn. Zij zorgde voor een afzonderlijk tafeltje. Na een halfuur lukte het mij eindelijk: met 4 aan dat tafeltje. Mijn hart bonkte ongelooflijk: hoe loopt dit af? Jan wilde absoluut niet van een geschenk weten, Marina al evenmin, ik kon hen toch overhalen mijn kaartje te lezen. Tranen vloeiden overvloedig, en de knuffels ook, hij nam het geschenk in dank aan, beiden uiterst tevreden. Oef, toch geslaagd. Wat een fantastisch gevoel.

Nog een anekdote, mijn mistasten met de handtas van Marina. Ik vraag haar of ik het fotokader mocht tonen aan Jenneke en Willem. Geen probleem, mijn handtas hangt dààr. Ik zocht echter in de verkeerde tas, die van de vrouw van de hoofdscheidsrechter. Ze konden er gelukkig ferm om lachen.

Na wat napraten met Willem en Jenneke begon het grootscherm (3m op 2m of meer?) tot leven te komen, alle fuifgangers verzamelden hier: Marina’s tornooifoto’s (meer dan 1.330!) hadden een enorm succes en werden meermaals … gekiekt.

Tijd voor de individuele prijzen voor de speelsters en spelers. Beste speelster / speler, beste spelverdeler, … En als allerlaatste … was het mijn beurt, nochtans geen speler. Dat Jan iets zou doen wist ik heus wel.

Hij stelde mij voor, in gebarentaal, Eda vertaalde in het Engels. Hij vertelde wat ik had gedaan voor en tijdens het tornooi, een massa draaiende handen. Dat het mijn verjaardag was, terug draaiende handen. En daarna het verjaardagscadeau, een chocolade taart. Met 6 kaarsjes, 60 was natuurlijk te veel, zelfs die 6 uitblazen was al een opdracht. De ober legde uit, in het Turks maar ik begreep het wel. Hij gaf mij een lang mes, volledig ingepakt in zilverpapier. Zo kon ik natuurlijk niet snijden. Hij trok het zilverpapier van de snede en vroeg de taart in twee te verdelen. Daarna sneed hij er een stukje af, legde het op mijn bord en gaf mij mes en vork. Dat moest ik nu eerst alleen opeten. Eens daarmee klaar diende ik de taart stuk voor stuk te verdelen, telkens een bord en bestek te nemen en te overhandigen aan wie ik wou laten meegenieten van mijn verjaardagstaart. Tot alles op was. Emotioneel en reuzeleuk. Sterk onder de indruk genoot ik er van.

Daarna lekker keuvelen met Jan en alleman, veel gedanst werd er niet. Een zeer tevreden Poolse begeleider. Ali rokend en drinkend, eens iets totaal anders dan achter het bureau. Erwin, de trainer van de Nederlandse damesploeg die er op stond mij zijn vorderingen in gebarentaal te showen. Een gesprek met Joelle (een samentrekking van Johanna en Elisabeth, haar twee voornamen), de jongste dochter van Jenneke en Willem. Zij openend, ik denk dat jij mijn ouders kent. Helemaal ontypisch Joëlle volgens mama. Het kleine geschenkje (magneetje) van die Witrus, weet je nog, en zijn uitvoerige uitleg daarover. Het voorstel van de Fransen in verband met het scheidsprobleem, wie zei daar partijdigheid?

De ongelooflijke transformatie van Berrak op de afscheidsparty. Zij verscheen pas na 1u op het toneel, maar trok meteen alle schijnwerpers op zich. Wat een entree. Waaw! Om het eens met haar woorden te zeggen. Iedereen sterk onder de indruk, zo vrouwelijk had niemand haar al gezien.

En er diende ook afscheid genomen te worden. Zondag 22 mei trok iedereen huiswaarts, voor sommigen was dat heel vroeg, zoals voor onze Finse vriend Jari om 4 uur ‘s morgens. Hij beloofde mij nog dit jaar naar België te komen Wij vertrokken om 9u ‘s morgens in het hotel. Ik dacht echter die volgende morgen de Turkse medewerkers nog terug te zien. Verkeerd gegokt, op Eda, Dogan en onze chauffeur na de volgende morgen niemand. Voor mij een adieu in mineur dus!

Een heel lange, vermoeid lopende, emotionele en ontroerende dag voor mij, waarop ik enorm veel beleefd heb, maar ongelooflijk genoten! Mijn allerbeste verjaardag, ik had er dan ook zestig jaar op gewacht.

10-07-2011 om 00:00 geschreven door pat

Na Russische dames nu ook heren Europees kampioen. Поздравляю of proficiat.

finale Oekraïne – Rusland 0 – 3

brons Groot-Brittanië – Duitsland 0 – 4

Het podium: 1. Rusland, 2. Oekraïne, 3. Duitsland

en verder 4.Groot-Brittanië, 5. Turkije, 6 België, 7 Ierland, 8. Nederland, 9. Frankrijk, 10. Denemarken, 11. Italië, 12. Polen.

Ocharme die Polen: in 5 wedstrijden 1 doelpunt gescoord, en maar liefst 36 tegendoelpunten.

10-07-2011 om 00:00 geschreven door pat

Tijdens het ontbijt, samen met Jenneke en Willem, de Nederlandse scheidsrechter en zijn vrouw, eveneens goede vrienden geworden - er was bijna niemand anders in de zaal – komen Marina en Jan handen boven het hoofd draaiend, zo applaudisseren doven, op mij toe. Hun verjaardagskaartje pakte mij al serieus. Samen gezellig gegeten, daarna scheidden onze wegen: de bende van vier naar die ene sporthal, ik naar die andere.

Vorige dinsdag deelde ik reeds mijn lunchpakket met één van de zaalwachters en woensdag bezorgde ik hem een appel. Vrijdag was hij niet te bespeuren en ik vroeg een nieuwe rol WC-papier voor het EDSO-bureel dan maar aan een andere zaalwachter. Hij toonde op zijn ene hand 5 vingers, ik meende daaruit te begrijpen dat hij ze binnen 5 minuten zou bezorgen. Niets was minder waar. ’s Avonds nog steeds niets. Dit zou mij niet meer overkomen. Ik bracht 4 appels mee, voor elke zaalwachter. Prompt kreeg ik thee aangeboden. Ik probeerde hen met handen en voeten uit te leggen dat het nog een uur te vroeg was. Zij hadden het toch begrepen: een uurtje later kwamen ze mij halen voor de thee. Eerst nog Berrak opgezocht voor een ‘dankjewel’ in het Turks, ‘teşekkür’?, (toen ik even later de trap afdalend dat woord steeds maar luidop herhaalde konden Berrak en de cafetaria-uitbaatster, met wie ze aan het praten was, hun lach niet bedwingen) als reactie op dat aanbod. Mijn dankjewel begrepen ze, maar het duurde nog eens 5 minuten, misschien kon hij niet lezen, om die eerste zaalwachter aan de hand van mijn voornaam op mijn pasje de zijne – Ibrahim - te ontfutselen. Ik stelde de volgende dag op het vliegtuig vast dat mijn Turks bedankje ook door de stewardessen gewaardeerd werd.

In mijn sporthal die dag alleen maar oervervelende, lange plaatswedstrijden (5^e - 6^e, 7^e - 8^e) – oervervelend omdat iedereen, niet meer geïnteresseerd in dit spel, naar de andere sporthal wou voor de 2 wedstrijden voor het brons en de 2 finales (dames en heren); lang, want 1 wedstrijd van 4 sets, 2 van 5.

Oververmoeidheid maakt zich meester van mij – de laatste 5 nachten alles samen geen 20 uur geslapen. Ik weet niet meer van welk land ik ben. Bij momenten vrees ik dat ik er ga bij vallen. De Turkse organisatoren zijn ons bovendien vergeten: geen eten of drinken voor Berrak, Jari of mij. Zelfs ballenjongens zijn er niet, die zitten in de andere sporthal, de Turkse heren spelen daar voor brons. De zaalwachters nemen dan maar hun taak over. Wanneer ik buiten een luchtje schep, dien ik aan de schaduwkant en uit de wind, steun te zoeken tegen de muur. Om ongeveer 4 uur in de namiddag kom ik er eindelijk terug door.

Het gemak waarmee ik, ondanks die oververmoeidheid,  Engels praat met Berrak en Jari, en Frans met de Franse gekwetste met wie ik een goed gesprek heb, is ongelooflijk. Nochtans vorig jaar tijdens mijn fietsvakantie in de Ardèche was ik bij momenten beschaamd over mijn Frans. Die middag begreep ook Berrak er niets van. De Turkse 2^e scheidsrechter vroeg haar iets in het Turks, ze draaide zich naar mij en ik zei haar wat hij haar gezegd had. Hoe weet jij dat, vroeg ze stomverbaasd. Het ging natuurlijk over volleybal, toch ook een internationale taal?

Ofschoon alle aanvangsuren zodanig geregeld dat iedereen de herenfinale kon zien, Berrak, Jari, Jans Finse assistent, en ik kwamen pas 10 minuten nà de aanvang toe, dan nog gebracht met een speciale VIP-auto. Berrak vertelde tijdens die rit, toen wij een verkiezingswagen voorbijstaken, dat zij zich geen Turkse voelde, ik heb geen Turks bloed, ik ga niet kiezen, ik betaal de boete, die verkiezingen zijn niets voor mij.

Tijdens de herenfinale diende ik nog de uitslagen van onze sporthal in te brengen op de laptop, en deed ik nog een laatste controle of in mijn bestand alles in orde was voor de prijsuitreiking van straks. Na de finale was er eventjes ergernis bij Jan: er was geen printer in die hal, mijn eindstand diende hij dus vlug over te schrijven.

Bij het avondeten troffen Jenneke, Willem en ik toch nog Marina en Jan aan. Na het eten vlug nog eens de receptieruimte opgezocht, Berrak had niets achtergelaten. Dus maar rustig gewassen en geschoren, en terug naar de receptie, nog steeds niets, zelfs geen Eda. Jari stond mij wel op te wachten samen met Vasyl, de vicepresident van Edso. We dienden onmiddellijk te vertrekken naar de party, een viertal km verwijderd van het hotel. In de VIP-auto heerste een doodse stilte. Met Jari kon ik enkel converseren op papier in het Engels, Vasyl kende naast Oekraïens en gebarentaal ook Engels, maar zat vooraan, de chauffeur Güngör enkel Turks en gebarentaal.

08-07-2011 om 00:00 geschreven door pat

België – Turkije 3 – 4 (ruststand 2 – 1). Toch wel spijtig.

08-07-2011 om 00:00 geschreven door pat

07-07-2011 om 00:00 geschreven door pat

Die emotionele sluitingsceremonie, ik krijg er nog koude rillingen van. De verbroedering onder alle spelers en begeleiders, hun universele taal het ideale communicatiemiddel, hadden wij horenden maar zoiets – wie kent nu Esperanto? De ongelooflijk luide muziek. Op de sportvloer – een parketvloer, ideaal voor het verspreiden van de geluidstrillingen die doven en gehoorgestoorden nodig hebben om muziek te ‘horen’ of te voelen - verzamelen alle speelsters en spelers kriskras door elkaar. Zij beginnen spontaan te dansen, de Turken op hun Turkse muziek, de Russen op de hunne … De slotspeeches, de medaille-uitreiking, …  De denderende muziek – Alors on dance - van het Brusselse Stromae, de leidraad op dit sluitingsfeest, naast ons drieën toch nog iets Belgisch! De volksliederen, de vlaggen, het opbergen van de Edso-vlag … Een echt gezellige boel.

En dan ineens de Estse verantwoordelijke – 2-talig, zijn eigen taal het Ests en gebarentaal - die mij op een afstand van 4 meter iets wil wijs maken onder die luide muziek (tijdens het hele tornooi hadden wij nog geen enkel contact). Na 5 minuten heffen wij beide onze armen omhoog, het lukt niet, we begrijpen elkaar niet. Tot hij mij teken doet, ‘wacht’. Hij gaat op zoek en komt terug met een jonge vrouw, die toch wel Engels kent en voldoende kan praten. Hij hoopt mij in de toekomst terug te zien en bedankt mij voor het vele en goede werk dat ik geleverd heb voor en tijdens het tornooi. Ik kan je verzekeren, dat pakt je ongelooflijk! Nu weet ik wel hoe een dove dan reageert, hij pakt naar zijn hart. En hij begreep dat ik hem had begrepen. Een dikke knuffel volgde uiteraard. De tranen schieten mij nu nog in de ogen wanneer ik dit neerpen.

Daarna was het wachten op de busjes om iedereen – zo’n 350 man - terug te voeren naar het hotel. Jan en Marina werden onmiddellijk met de VIP-auto gebracht, ik wilde niet mee, had nog iets te regelen met Berrak, je weet wel, het geschenk, en Jan en Marina mochten dat nog niet zien. Berrak die mij op de stoep plots komt vragen “Heb jij de uitslagen van vandaag al doorgemaild naar Edso?” Nee, want niet mijn taak. Berrak zet zich op de stoeprand, ik ernaast, haar laptop weigert, nu het echt wel moet, dienst. Dan maar vlug een andere, wel zeer kleine, laptop opgescharreld, mijn stick er in, alles ok. Samen met Jenneke en Willem, die op mij vertrouwden om in het hotel te raken, wachtten wij tot de allerlaatste bus waar ook Berrak en Eda plaats op namen. In dat busje plaatste ik mij afwisselend naast Berrak en Eda en dan opnieuw en opnieuw om alles te kunnen afspreken. Het fotokader lag nog steeds op de kamer van Berrak in het andere hotel. Mijn bedoeling dat te bezorgen tijdens het avondeten in het hotel viel dus in duigen. Geen andere mogelijkheid meer dan de farewellparty. Berrak dacht er nog even over om het kader per taxi te bezorgen in ons hotel, zoniet zou ze het bezorgen aan Eda.

07-07-2011 om 00:00 geschreven door pat

Turkije won van Nederland met 4 – 0, dus volgende vrijdag om 16u België – Turkije.

06-07-2011 om 00:00 geschreven door pat

België – Ierland 2 – 0 (ruststand 2 – 0)

Proficiat, op naar de 5^e plaats vrijdag 8 juli om 16u!

06-07-2011 om 00:00 geschreven door pat

06-07-2011 om 00:00 geschreven door pat

05-07-2011 om 00:00 geschreven door pat

1.         goud   Oekraïne
2.         zilver    Italië
3.         brons   Rusland

4. Wit-Rusland, 5. Polen, 6. Duitsland, 7. Nederland, 8. Turkije, 9. Estland

04-07-2011 om 00:00 geschreven door pat

04-07-2011 om 00:00 geschreven door pat

04-07-2011 om 00:00 geschreven door pat

04-07-2011 om 00:00 geschreven door pat

3^e van links, met het lange haar, Hassan. Rechts van hem Dogan.



Vandaag onze langste – niet de belangrijkste, dat is pas morgen – dag: 10 wedstrijden! De eerste start om 9u30, als het meevalt de laatste om 20u, maar niet dus. Bovendien wordt die laatste een ongelooflijke spannende en lange wedstrijd.

Gisterenavond was er een aardbeving in Turkije, verneemt scheids Willem in de late voormiddag via SMS. Ik verwittig onmiddellijk Eda, volgens het berichtje kan haar thuisstad Izmir getroffen zijn. Vlug een telefoontje, bij haar familie geen enkel probleem. Oef. Aardbevingen zijn bij manier van spreken dagelijkse kost in Turkije.

Een Witrus – van die Excel-berekening enkele dagen geleden - tracht die namiddag Eda en mij uit te leggen wat zijn foto op internet betekent. Zoute oren, een humoristische bijnaam voor de inwoners van Perm. Het duurde een half uur eer wij het begrepen. Hij probeerde het eerst in gebarentaal. 2 tekens, het eerste verstond zelfs ik, oren. Maar het tweede, hij voelde of wreef met een vinger aan zijn tong? Ook Eda, nochtans gebarentaal machtig, begreep het niet. Dus dan maar een (Turkse!) laptop ingeschakeld. Maar Witrussen gebruiken het Cyrillisch alfabet. Hij had derhalve heel wat problemen te overwinnen om hem begrijpbaar te maken. Immers, een Querty-klavier met Latijns alfabet! Hij dus eerst Google ‘vertalen’ ingeschakeld, en dan aan het typen. Bij elke toets moest hij wachten op de vertaling om te zien welk teken hij had aangeslagen in het Cyrillisch alfabet. Eens alles getypt in zijn schrift, wat uiteraard een serieuze opgave was, kon hij Google laten vertalen naar het Engels, zodat wij het ook doorgronden.

Iets later vraagt Jan Eda zijn scheidsrechtersattesten in het Engels te vertalen en op laptop op te maken. O-ver-ver-moeid stamelt zij maar niet te begrijpen hoe je op zo’n korte tijdspanne zo veel fouten kan maken. Jan verlaat zijn tijdslimiet aanzienlijk, een zeer verstandige oplossing. Eind goed, al goed? Neen, de Sports Director van de Deutscher Gehörlosen-Sportverband, Sabine acht het dan ook nog nodig Eda tijdens dit werk zwaar te moeten beledigen omwille van enkele onnozele ‘lunchboxes’. ’s Anderendaags vertelde Jari dat ‘die Sabine’ eerder ook al Berrak zo had aangepakt. Of hoe mensen met een mooie titel ook soms hun kleine kantjes tonen.

Hassan, zijn vrouw en Ali stoten even later op ongelooflijke moeilijkheden bij het klaarmaken van de Edso-diploma’s voor alle medewerkers. Minstens 4 uur tuimelden ze van het ene probleem in het andere, en het was dan nog niet in orde. Op de finaledag dienden die diploma’s uiteindelijk toch nog afgedrukt door een professional.

16u45, een Franse verantwoordelijke vraagt mij in een ‘raar’ Engels taaltje, of Maxime Petit, officieel pasje verloren, mag deelnemen aan de wedstrijd voor de 5^e tot en met de 8^e plaats, Frankrijk – Polen. Wedstrijd die driekwart uur later start. Jan - buiten genietend van een sigaret - meegesleept, en die toverde toch nog wel een konijn uit zijn hoed zeker. Ali vlug een foto genomen, er diende ergens nog iets opgehaald – meer weet ik er echt niet meer over, ook bij mij begon de vermoeidheid toe te slaan – een nieuw pasje opgemaakt en alles kwam in orde, niet in het minst omdat de wedstrijd iets later dan voorzien startte.

Even voor aanvang van de laatste wedstrijd, Italië – Wit-Rusland kom ik zowaar terecht in mijn droom van enkele weken terug. Ongelooflijk, ik beleef ongeveer 30 seconden een déjà vécue! Pas nu herken ik scheids Willem uit mijn droom: hij zit op precies dezelfde plaats, parmantig, maar toch dromerig, voor zich uit te kijken in mijn richting op anderhalve meter voor mij, heel imposant, tamelijk fel gekleurd in blauw, rood en wit T-shirt. Eda iets verder links achter hem. Willem is nochtans een zeer opvallend figuur met zijn bril, grijze snor en baard, luide stem. Hij was al 10 dagen samen met zijn vrouw Jenneke mijn compagnon, bij het ontbijt, soms bij het avondmaal en af en toe als supporter. En ik had hem nog niet herkend. De eerste donderdagmorgen hadden wij een aangenaam zeer goed gesprek over verschillende boeiende onderwerpen, zelfs over de Belgische moeilijke politieke huishouding, waar hij toch wel veel over wist. En ik was altijd een steun voor hem, zijn vrouw en hijzelf zochten mij steeds op voor info. De volgende dag, mijn verjaardag, kwam hij na de sluitingsceremonie bij mij en zei mij dat hij op mij rekende om samen met zijn vrouw terug in het hotel te geraken. Ik was echter te vermoeid om bij deze déjà vécue stil te staan, en van mijn droom ken ik nog steeds het einde niet!

Bij onze deugddoende terugwandeling van de sporthal naar het hotel wijst Eda Jan en mij er op dat sommige mensen toch zo’n lange relaties hebben. Eventjes later constateert zij dat Jan onmiddellijk na die opmerking veel vlugger wandelde, en nog wat verder acht zij het nodig hem tegen te houden omdat zij denkt dat hij de oversteek naar het hotel zal voorbijlopen. Iedereen de slappe lach, moe en nog eens moe.

Na nog enkele werkjes in bureel de zoeten inval troont Berrak mij mee naar de bar. Eventjes voor middernacht wenst Ali mij als eerste een gelukkige verjaardag. Hij overhandigt mij zijn mailadres – het lijkt wel een verjaarscadeau - samen met de belofte, door Berrak uitgesproken, dat hij Engelse cursussen zal volgen om zich beter verstaanbaar te maken.

Aan de tafel naast ons geniet de Turkse damesploeg van een laat typisch Turks avondmaal. Hun EK zit er op, 8^e op 9. Smullend van hun spijzen dagen de Turkse EK-medewerkers (ik was ter plekke de enige buitenlander) mij uit voor een pittig gesprek. Voor het eerst ging het iets dieper, ook over politiek. Vol onbegrip wanneer ik vertel dat België na 11 maand verkiezingen nog steeds geen regering heeft. Wat kan er dan nog gebeuren bij jullie, alles ligt dan toch plat? En of het klopt dat de inwoners van de Europese gemeenschap Turkije er niet bij willen en waarom dan wel niet? Bij Allah, ik kon geen ander antwoord bedenken dan schrik voor de Islam. Zij toonden ook duidelijk hun misprijzen over de communautaire problemen in België in zoverre zij het begrepen. Maar Berrak had toch wel door dat je dit kon vergelijken met het Canadese Quebec (Frans – Engels). En Hassan doorgrondde alles onmiddellijk, een heel pientere gast. Als start voor mijn verjaardag kon dit tellen, maar ik genoot met volle teugen.

Einde van een lange dag met veel grote en kleine problemen, waarbij de vermoeidheid (vooral door het gebrek aan slaap) iedereen toch wel ernstig begon parten te spelen.

04-07-2011 om 00:00 geschreven door pat