Dé dagelijkse nieuwskrant over volleybal voor doven en slechthorenden, maar hé, horenden, lees maar verder hoor! We willen jullie er al te graag bij. Ook andere sporten! Met aandacht voor niet-sportief nieuws (De Standaard, De Morgen, La Libre en Le Soir).
10-06-2011
achtergrondinfo: een EK en scheidsrechters
Bij een volleybalwedstrijd horen scheidsrechters. In een gewone kompetitiewedstrijd bvb. op provinciaal niveau 2, een eerste en een tweede. Maar op een Europees kampioenschap voor doven loopt dat al op tot 6. Eerste en tweede, 2 lijnrechters, een markeerder en één voor het scorebord.Op het EK in Turkije werden 62 wedstrijden gespeeld. Uiteraard heb je dan geen 6 x 62 scheidsrechters nodig. Bijvoorbeeld de Nederlander Willem Blankevoort was de gehele tijd op het tornooi aanwezig en floot heel wat wedstrijden als eerste of tweede. De Turkse hoofdscheidsrechter een hoofdscheidsrechter zelf mag niet fluiten - had naast Willem 26 scheidsrechters ter beschikking. In totaal dus alles inbegrepen 28 personen! En die worden uiteraard allemaal een wedstrijdvergoeding uitbetaald. Plus verplaatsingskosten. En natuurlijk ook eten en drank. Dat loopt dus wel op.
4 jaar terug in Kortrijk deed het Belgische organisatiecomité beroep op het scheidsrechterskorps van het Koninklijk West-vlaams Volleybalverbond. Het comité had een overeenkomst met KWVBV. De scheidsrechters - niveau minstens 1e provinciale heren, liefst hoger- ontvingen een vergoeding van 37 euro per dag (voorzien budget van 1.900 euro), het eten werd bezorgd door de werkgroep catering van het organisatiecomité. Maximum 8 scheidsrechters per dag.KWVBV betaalde zelf de scheidsrechters voor de opening (2 scheidsrechters) en de finaledag (4 scheidsrechters). Een mooie geste. De verplaatsingskosten waren uiteraard ook voor het organisatiecomité, er werd wel voor gezorgd dat de scheidsrechters zich zo veel mogelijk samen verplaatsten (voorzien budget van 550 euro). Voor de hoofdscheidsrechter diende geen vergoeding betaald te worden (een mooie geste van hemzelf!), wel verplaatsingskosten en kost en inwoon in Kortrijk. Al bij al toch al een hoog bedrag voor de spelleiding. Maar het organisatiecomité zorgde zelf voor lijnrechters en markeerders. Je had dus maar 2 scheidsrechters per wedstrijd nodig. In Turkije waren er dat dus zes. Reken en tel zelf maar!
Je hebt bij scheidsrechters ook een eventueel probleem van partijdigheid. Daarom duidde in Turkije de hoofdscheidsrechter zoveel mogelijk de enige buitenlandse scheidsrechter, de Nederlander Willem Blankevoort wiens dochters meespeelden bij de Nederlandse ploeg aan voor de wedstrijden van de Turkse ploegen. En Willem leidde dan uiteraard geen wedstrijden van de Nederlandse ploegen. Elders op ons blog heb je al kunnen lezen dat die aanduiding niet altijd in dank werd afgenomen.
Op de afscheidsparty opperde de Franse verantwoordelijke een in mijn ogen goed voorstel. Elk deelnemend land brengt 1 scheidsrechter mee. Maar dus ook een duur voorstel. Mits wat brainstorming hierover moet Jans splinternieuwe comité hiervoor toch wel een degelijke oplossing kunnen vinden.
Ook nog vermeldingswaardig. In Turkije hebben de scheidsrechters de goede gewoonte na een 5 sets-wedstrijd de medewerkers te trakteren op baklava. Een aanzet voor onze Belgische spelleiders?
Op de bovenste foto de Turkse hoofdscheidsrechter met onze vriend Jan
Nee toch.
Hij genoot wel degelijk van het lekkere Turkse bier of wijntje. Maar ...
Telkens hij alcohol bestelde in het hotel kreeg hij
problemen met de hotelbedienden. Vermoedelijk omdat hij de avond na de
openingswedstrijd zijn rekening door mij liet aftekenen. Wellicht vertrouwden
zij het zaakje niet meer. In de bar, in het restaurant, om het even waar, iedere
keer had hij prijs. Als de Turkse organisatoren daar ook bij waren,
verontschuldigden zij zich uitvoerig en trokken gezwind naar de
verantwoordelijken. Af en toe volgde dan wel een hevige discussie tussen die
organisatoren en de hoteluitbaters. Ali liep zo op een avond nog een hele tijd
na zon incident lange tijd te mokken. Waarschijnlijk slecht gemaakte afspaken,
of spreken we beter van Turkse afspraken? Iedere keer bevestigden de Turkse
organisatoren dat zij alles zouden betalen en dat alles in orde was.
Maar! Bij
de check-out in het hotel kreeg hij toch nog maar eens 5 rekeningen van alcohol
gepresenteerd. Hoe is het mogelijk? Wij hebben er opnieuw Dogan, de zogezegde
voorzitter van de Turkse dovensportbond, moeten bijhalen, die gelukkig juist op
dat moment in het hotel aan het ontbijten was. Eind goed, al goed. Maar vergeten
doen we dat niet meer. Knoop in de zakdoek.
Alle fotos
van het 8th EDVC die je ziet op ons blog zijn getekend Marina. Alle
lof dient dus haar toegezwaaid. Wij bedanken haar ook voor haar vlotte toestemming
tot publicatie.
8th EDVC donderdag 12 mei openingsceremonie met Turkse volksdans
Eindelijk!
De opkomst van de verschillende landenploegen, de obligate speeches, het
optrekken van de EDSO-vlag. Elke keer hetzelfde, maar toch altijd wel leuk.
En daarna
was het woord, excuseer de daad aan de jonge Turkse volksdansers. Begeleid
vanop de zijkant, maar het lukte en was toch aangenaam om zien.
De juiste
volgorde ken ik niet meer, het doet weinig ter zake. We laten de beelden beter
spreken. Maar laat je niet misleiden: de lege tribunes waren voorbehouden voor
de speelsters / spellers.
8th EDVC donderdag 12 mei dagoverzicht: modeshow?
Tijdens
het wachten, tijd genoeg voor een mooie foto. Jan en Jari, de ene ontspannen de
andere gespannen. Ik ken Jan meer dan 33 jaar, nooit eerder zag ik Jan in pak
en das.
Neen,
geen modeshow. Niet in de letterlijke betekenis. Maar s morgens dienden alle
ploegen zich wel aan te bieden op het bureel de zoeten inval in het hotel. En
hun uitrusting,
meer in het bijzonder de nummering, te laten goedkeuren door EDSO. Ze waren al gewaarschuwd de vorige
avond op de technical meeting, een aantal ploegen kwam dus opdagen met een
klein hartje. En verschillende shirts voldeden niet aan de reglementen, ik vond
onze Jan wel streng. Maar hij heeft wel gelijk, de wet is de wet en voor
iedereen gelijk. En bovendien, iedereen kon het reglement reeds voor aanvang
van het tornooi rustig thuis bekijken.
Terwijl
de verantwoordelijken aanschoven bij de rechtvaardige rechters, hadden scheids
Willem en ik in dezelfde ruimte een zeer aangenaam gesprek over van alles en
nog wat. Ook over de Belgische politiek. En Willem wist er meer van dan ik
gehoopt had. Als buitenlander is dat beslist geen sinecure. Hoed af, Willem! De
uren vlogen voorbij. En de gespreksonderwerpen wisselden elkaar af. Tegen de
middag ontvingen wij ook ons officiëel EDVC-pasje, klaargemaakt door Hassan en
zijn vrouw. Zij waren enkele uurtjes zoet met het vervaardigen van deze 300
setjes.
In de
namiddag was het voor iedereen aftellen naar de openingsceremonie om 5u. En
uiteraard ook naar de openingswedstrijd 1 uur later, voor sommigen werd de
stress steeds groter, zeker bij de Russen maar nog meer bij de Turken. Ook
Willem, aangeduid als 1ste scheidsrechter, begon last te krijgen van de
spanning, al trachtte hij dat wel te verstoppen.
8th EDVC donderdag 12 mei 2011 - openingswedstrijd RUS - TUR
Rusland - Turkije 3 0 (25 13; 25 15; 25 -23) heren groep B
Verdiende overwinning. De eerste set startte
gelijkopgaand maar Rusland werkte vlot af. In de tweede set geen enkel probleem
voor de Russen. Evenmin in de derde tot Turkije geleidelijk aan terugkwam, maar
hun tegenstander haalde het in een spannend slot. Volgens de Turkse spelers en
staf was de spelleiding de oorzaak. De Nederlander Willem Blankevoort als 1stescheidsrechter
was nochtans een logische keuze van de Turkse hoofdscheidsrechter. De Turkse
spelverdeler vond dat echter niet en bekritiseerde de spelleiding steeds meer
en meer. Zelfs een tegenspeler jennen achtte hij noodzakelijk. Zijn triest
spelletje sleurde uiteindelijk de hele ploeg mee in één jammerklacht in de
verkeerde richting, anders zat een set er waarschijnlijk wel in.
Willem vertelde s anderendaags bij het ontbijt dat
hij s avonds na de wedstrijd nog met de Turkse spelers had gepraat en dat zij
geen problemen hadden met hem, ook de spelverdeler niet. Later bleek dat maar
schijn. De avond vóór de wedstrijd voor de derde plaats Turkije - Duitsland
bewoog de Turkse begeleiding hemel en aarde om Jan, Jari en Vasyl en
waarschijnlijk ook de hoofdscheidsrechter te beïnvloedden om Willem toch maar
niet aan te duiden. En de Duisters wilden dat juist wel.
Russia VesninAndrey, SalminMaxim, Kudryashov Alexander, Okunev Sergey, Petrochenko
Aleksey, Kirillov Evgeny, Puchkin Vitaliy, Selyutin Maxim, Frolov Dmitriy,
Sinelnikov Stanislav, ShmyginVladimir,
Shuvaev Alexander, MatyushinVladimir,
Sokolov Anton
Lukichev Alexander Leader, KovalchukVasily
Head coach, Rudenko Stanislav Coach
Benieuwd naar de foto's? Je kan er meer dan 1.000 terugvinden op de website van EDSO.1000 op album nr. 1, 31 op nr. 2 en 300 op nr.3. Allemaal van de hand van Marina, Jans vrouw.
Af en toe zijn er wel problemen bij Picasa, onderstaande link, na de keuze van het albumnummer, lukt dan niet. Probeer enkele uren later nog eens.
Klik op deze link: European Deaf Sport Organisation -
EDSO. Ga op de verschenen pagina op zoek naar: 06 June 2011 8th EC Volleyball, Antalya, Turkey Klik iets lager op Click here. Ga op de verschenen pagina op zoek naar: Picture's no. 1 Click here New ! no. 2 Click here New ! no. 3 Click here New ! Maak je keuze en klik.
Opgelet, het kan wel even duren vooraleer de foto's verschijnen, zeker wanneer je nr. 1 kiest. Als je ze allemaal wil bekijken ben je toch wel een hele poos zoet.
Maar je dient wel te beschikken over Picasa 3. Dat is gratis te downloaden.
Ga daarvoor naar Google en kies meer, daarna Fotos.
Onderaan Picasa downloaden. En nu bovenaan rechts Picasa 3.8 downloaden.
8th EDVC donderdag 12 mei 2011 - openingswedstrijd
En inderdaad, ook het kort verslag van de openingswedstrijd heren Rusland - Turkije is voor morgen. Enkel nog een foto van het scheidsrechtersviertal, met een zeer geconcentreerde - en vooraf toch wel gespannen - Willem Blankevoort omring door zijn mede-scheids, zoals ze in Nederland zeggen.
Alvast een foto van de gezellige drukte in de inkomsthal van hotel Falez. Zoals meestal bivakkeerden de Italianen hier, 's avonds met hun laptops, zo'n 10 op rij. En maar communiceren met de achtergeblevenen in Italië. Links achteraan onder de pijl van 'uygar' het EK-bureel, bureel de zoeten inval. Het dagoverzicht zelf is voor morgen.
8th EDVC donderdag 12 mei 2011: uitstel is geen afstel!
Het dagoverzicht, de openingsceremonie, de openingswedstrijd heren Rusland - Turkije. Het komt eraan. We weten voorlopig nog niet wanneer. Indien mogelijk vandaag nog, anders zeker morgen. Geduld is een mooie deugd. Maar belofte maakt schuld.
Zoals je kan zien op de foto, ook wij dienden geduldig te wachten op de chauffeur om ons naar de openingsceremonie te voeren. Vlnr. Jenneke (Willems vrouw), Willem, de enige niet-Turkse scheidsrechter en 1ste scheidsrechter van de openingswedstrijd, uw dienaar, Jan en Jari, Jans Finse assistent. Marina, Jans vrouw was de fotograaf van dienst, zoals altijd trouwens.
2012: 2e wereldkampioenschap volleybal voor doven en gehoorgestoorden
2d World Deaf Volleyball Championships in Sofia, Bulgarije - in een splinternieuwe sporthal, die afgewerkt zal zijn eind deze maand - van 16 tot 25 augustus 2012. Ook onze Belgische herenploeg is zeker van de partij! Later uiteraard meer hierover.
7de Europees Kampioenschap herenvoetbal voor doven en gehoorgestoorden
Odense, Denemarken van 27 juni tot 9 juli. 7th European Deaf Football Championship voor heren. Ook onze dove en gehoorgestoorde rode duivels voetballen mee! Zij nemen het in groep C op tegen thuisland Denemarken, Ierland en Rusland. Nog 8 andere teams strijden om goud.
Te volgen (uitslagen, standen, ...) op de website van EDSO. Je vindt deze link, European Deaf Sport Organisation -
EDSO, altijd makkelijk terug bij 'Mijn favorieten' in de linkse kolom. Vermoedelijk zal je ook wel kunnen volgen op de site van Belgian Deaf sport Committee
- BDC, eveneens bij 'Mijn favorieten' geplaatst.
Geen tornooiaffiche, EDSO laat niets toe. Zelfs de begeleidende foto op hun website wordt geblokkeerd. Een gemiste kans voor EDSO! Ik ben dan maar op zoek gegaan in de website van de Deense organisatoren. www.euro2011-deaffootball.eu/. Daar had ik meer geluk.
1ste Europees Kampioenschap damesvoetbal voor doven en slechthorenden
Gisteren is het 1st European Deaf Women Championship gestart in Albena, Bulgarije. 4 landen gaan de uitdaging aan: Duitsland, Griekenland, Groot-Brittanië en Rusland. De eerste wedstrijden zijn gepland voor vandaag, resterende speeldagen donderdag 9 juni en zaterdag 11 juni.
Je kan meevolgen (uitslagen, stand, ...) op de website van EDSO. Je vindt deze link, European Deaf Sport Organisation - EDSO, altijd makkelijk terug bij 'Mijn favorieten' in de linkse kolom.
Ik had graag de tornooiaffiche hiebij geplaatst, maar EDSO laat het niet toe. Je kan ook geen - hopelijk voorlopig? - foto van damesvoetbal terugvinden op hun site. Jammer.
's Ochtends deed Jan een werkbezoek (uiteraard ivm het tornooi en niet zijn werk thuis). Ondertussen wandelden Marina en ik langs de straten dicht bij de Middellandse Zee tot aan het oude stadscentrum, ongeveer 2,5 km van ons hotel. De Yivli minaret eens bekeken, daar juist naast een grotere winkel(?) met een aantal typische Turkse kruiden, snuisterijen, boeken, ... eens doorgeslenterd en dan rustig terug, genietend van een stralende zon. Een drankje was geen overbodige luxe op een terras met panorama op de jachthaven. Maar de biljetten van 1 en 5 Turkse lira, resten van mijn broers bezoek 2 jaar terug, bleken uit roulatie genomen. Geen nood, ze aanvaarden zonder problemen euro, natuurlijk aan een voor hen gunstige koers. Dan maar bijgetankt aan een bankautomaat. Een Turks koppel plaatste zich juist naast mij, ongegeneerd meekijkend. En het kon niet vlug genoeg gaan voor hen. Logisch toch dat het bij mij niet vlotte, een vreemde automaat en in het Engels. Maar ik haalde er toch uit wat ik wenste. Zij echter niet. Dus waren zij verplicht binnen te gaan in het bankkantoor. Waar zij ... terug achter mij stonden! Want Marina was ondertussen reeds binnengestapt om te wisselen. Ook haar wachtte een verrassing. Een biljet van 1.000 Turkse lira, dat wordt hier zeker al 20 jaar niet meer gebruikt, zo orakelde de 30-jarige bankbediende in gebrekkig Engels.
In de namiddag wachtte Jan en mij in het bureel van het hotel nog wat werk op Marina's laptop, de aanpassing van het wedstrijdschema. Jan kauwde mij rustig voor wat diende aangepast. Ik nam er mijn tijd voor en was na een uurtje klaar. Zouden de deelnemende ploegen vanavond op de technical meeting hun fiat geven? Eén dezer dagen schets ik jullie in een apart kaderstukje wel eens onze vrees hierover. En mijn grote schrik gebaseerd op de ervaring van 4 jaar geleden bij de groepstrekking voor het EK in Kortrijk.
Voor de rest van de namiddag keuvelde ik met Jan en alleman in datzelfde bureel. Bureel de zoete inval. En ondertussen arriveerden verschillende landen in het hotel en melden zich aan bij het Turkse organisatiecomité. Alle ploegen aanwezig - op Frankrijk na, de Fransen, wisten de Turken, kwamen pas de donderdag toe. Wat een opluchting, ooit was het anders. In de heel late namiddag diende Ali dan nog ons nieuwe wedstrijdschema uit te printen, echter pas na al zijn andere drukke werkzaamheden. Vermits in ons schema heel wat kleur terug kwam, duurde dat drukwerk een eeuwigheid. Maar zoals steeds, uiteindelijk werkte Ali het klusje op tijd af.
De technical meeting startte pas om 22u. Kon niet anders, de Duitsers arriveerden in de wel heel, heel late namiddag. Alles verliep zeer vlot, ook geen enkele opmerking over ons spelsysteem en wedstrijdschema. Oef, echt een zucht van opluchting. Een klein incidentje met de Italiaanse delegatie, die zich verontschuldigde, zij zouden wat later komen. Toen zij de anderen vervoegden merktte hen echter niemand van de Edso-organisatoren op. Meteen volgde een reactie van een kleinde Italiaanse blonde furie. Zij is altijd zo geweest, was Marina haar reactie. Marina tolkte voor Erwin, de coach van de Nederlandse dames, Willem, de enige buitenlandse - ook Nederlander - scheidsrechter en mij. (Willem en zijn vrouw Jenneke waren ofwel de vorige avond ofwel deze voormiddag toegekomen, ik herinner het mij niet meer. 2 van hun 3 dochters spelen mee met het damesteam, maar logeren in een hotel een 18 km van de sporthallen. Een verplichting van een van de sponsors van het Nederlandse team.) Tijdens de meeting plantte een Russisch horende medisch begeleider vlak voor ons een mooie tekening op zijn papieren. Hij sprak een beetje Engels, juist voldoende om elkaar te begrijpen. Na de meeting werden we nog getrakteerd op drank en baklava.
Heenreis naar Antalya. Marina, Jan en zijn zoon Matthew halen mij op om 6u50, onze trein naar Gent vertrekt om 7u10. De rit per spoor van Gent naar Zaventem loopt wat vertraging op. Stipt om 11u15 stijgt het vliegtuig op richting Istanboel. De laatste vlucht van Istanboel naar Antalya wordt op een bepaald moment een verschrikking voor de oren van alle passagiers behalve Jan dan - in Turkije had ik tijdens het tornooi regelmatig het gevoel dat ik aan het zweven was, het evenwichtsgevoel zit inderdaad in de oren. Landing op het verwachte uur, 18u50 Turkse tijd.
Jan wil echter niet naar het hotel. Een drietal weken voor de start van het EK (Europees Kampioenschap) verwittigden de Turkse organisatoren hem dat de belangrijkste sporthal niet meer beschikbaar was. Ze hadden hem via een foto op e-mail een nieuwe voorgesteld, die had hij vorig jaar op inspectiebezoek nog niet gezien. Eerst dus daarheen. Geen van de Turkse medewerkers woonde in Antalya (Istanboel, Ankara, Izmir, ...), dus ook voor onze dovenchauffeur (gebarentaal - Turks), tolk (gebarentaal - Turks) en de dove voorzitter van het Turkse organisatiecomité Güngör (gebarentaal - Turks) - die later mijn dikke vriend werd - werd het zoeken en de weg vragen. Eindelijk ter plaatse voldeed deze hal niet aan de officiële voorwaarden. Niet lang en breed genoeg, geen speeltapijt - wel parket, gelukkig in goede staat - basketborden die niet konden verwijderd worden, een fout volleynet. De putten voor de netpalen waren nog maar pas geboord. Het was inderdaad een baskethal, bovendien werden hier tijdens het tornooi nog enkele basketwedstrijden gespeeld. De ruimte ernaast was ook niet geschikt voor wedstrijdopwarming (betonvloer). Na wat over en weer palaveren (en daar zijn de Turken heel sterk in) besloot Jan alles voor te leggen aan de deelnemende ploegen. En er was daarnaast ook enige wijziging nodig aan het wedstrijdschema. Maar uiteindelijk viel alles in de juiste plooi. En voor de toeschouwers bleek het prima.
21u30 aankomst in het hotel. Het welkomcomité, enkele Turkse doven, Berrak - tolk Turks, Engels en gebarentaal - Ali en een medewerker van uygar tours, raadden ons aan eerst te eten, het restaurant stond op sluiten (meestal dekten zij al de potten af om 20u45). Na het eten werden dan de administratieve verplichtingen afgewerkt: identiteitskaart, sleutel en nummer hotelkamer, gegevens voor het officiële medewerkerspasje, ... en natuurlijk ook iets om te drinken - voor mij thee, çay. En ook een armbandje voor het hotel - all inclusive. Berrak, een jonge vrouw van 29, werkend voor de Turkse dovensportbond en wonend in Ankara, regelde alles. Zij beviel mij onmiddellijk. Enkele dagen later bleek dat zij 5,5 jaar beroepswielrenster geweest was - hoe is dat nu mogelijk voor een Turkse, haar favoriet was Tom Boonen, zij kende Philippe Gilbert, Eddy Merckx, Erik en Roger De Vlaeminck. Ook Ali, een collega van Berrak, kende gebarentaal en zeer, zeer beperkt Engels. Na de drank zochten we onze kamer op. Wassen, valies leegmaken, nog wat TV gekeken - bijna allemaal Turkse zenders, maar ook BBC World en EuroSport. En na een lange, vermoeiende dag eindelijk slapen.
Lees morgen over onze eerste volledige dag in Turkije.
2d World Deaf Volleyball Championships in Sofia, Bulgarije - in een splinternieuwe sporthal, die afgewerkt zal zijn eind deze maand - van 16 tot 25 augustus 2012. Ook onze Belgische herenploeg is zeker van de partij! Later uiteraard meer hierover.
's Ochtends deed Jan een werkbezoek (uiteraard ivm het tornooi en niet zijn werk thuis). Ondertussen wandelden Marina en ik langs de straten dicht bij de Middellandse Zee tot aan het oude stadscentrum, ongeveer 2,5 km van ons hotel. De Yivli minaret eens bekeken, daar juist naast een grotere winkel(?) met een aantal typische Turkse kruiden, snuisterijen, boeken, ... eens doorgeslenterd en dan rustig terug, genietend van een stralende zon. Een drankje was geen overbodige luxe op een terras met panorama op de jachthaven. Maar de biljetten van 1 en 5 Turkse lira, resten van mijn broers bezoek 2 jaar terug, bleken uit roulatie genomen. Geen nood, ze aanvaarden zonder problemen euro, natuurlijk aan een voor hen gunstige koers. Dan maar bijgetankt aan een bankautomaat. Een Turks koppel plaatste zich juist naast mij, ongegeneerd meekijkend. En het kon niet vlug genoeg gaan voor hen. Logisch toch dat het bij mij niet vlotte, een vreemde automaat en in het Engels. Maar ik haalde er toch uit wat ik wenste. Zij echter niet. Dus waren zij verplicht binnen te gaan in het bankkantoor. Waar zij ... terug achter mij stonden! Want Marina was ondertussen reeds binnengestapt om te wisselen. Ook haar wachtte een verrassing. Een biljet van 1.000 Turkse lira, dat wordt hier zeker al 20 jaar niet meer gebruikt, zo orakelde de 30-jarige bankbediende in gebrekkig Engels.
Heenreis naar Antalya. Marina, Jan en zijn zoon Matthew halen mij op om 6u50, onze trein naar Gent vertrekt om 7u10. De rit per spoor van Gent naar Zaventem loopt wat vertraging op. Stipt om 11u15 stijgt het vliegtuig op richting Istanboel. De laatste vlucht van Istanboel naar Antalya wordt op een bepaald moment een verschrikking voor de oren van alle passagiers behalve Jan dan - in Turkije had ik tijdens het tornooi regelmatig het gevoel dat ik aan het zweven was, het evenwichtsgevoel zit inderdaad in de oren. Landing op het verwachte uur, 18u50 Turkse tijd.
