Dé dagelijkse nieuwskrant over volleybal voor doven en slechthorenden, maar hé, horenden, lees maar verder hoor! We willen jullie er al te graag bij. Ook andere sporten! Met aandacht voor niet-sportief nieuws (De Standaard, De Morgen, La Libre en Le Soir).
08-06-2011
8th EDVC donderdag 12 mei 2011: uitstel is geen afstel!
Het dagoverzicht, de openingsceremonie, de openingswedstrijd heren Rusland - Turkije. Het komt eraan. We weten voorlopig nog niet wanneer. Indien mogelijk vandaag nog, anders zeker morgen. Geduld is een mooie deugd. Maar belofte maakt schuld.
Zoals je kan zien op de foto, ook wij dienden geduldig te wachten op de chauffeur om ons naar de openingsceremonie te voeren. Vlnr. Jenneke (Willems vrouw), Willem, de enige niet-Turkse scheidsrechter en 1ste scheidsrechter van de openingswedstrijd, uw dienaar, Jan en Jari, Jans Finse assistent. Marina, Jans vrouw was de fotograaf van dienst, zoals altijd trouwens.
2012: 2e wereldkampioenschap volleybal voor doven en gehoorgestoorden
2d World Deaf Volleyball Championships in Sofia, Bulgarije - in een splinternieuwe sporthal, die afgewerkt zal zijn eind deze maand - van 16 tot 25 augustus 2012. Ook onze Belgische herenploeg is zeker van de partij! Later uiteraard meer hierover.
7de Europees Kampioenschap herenvoetbal voor doven en gehoorgestoorden
Odense, Denemarken van 27 juni tot 9 juli. 7th European Deaf Football Championship voor heren. Ook onze dove en gehoorgestoorde rode duivels voetballen mee! Zij nemen het in groep C op tegen thuisland Denemarken, Ierland en Rusland. Nog 8 andere teams strijden om goud.
Te volgen (uitslagen, standen, ...) op de website van EDSO. Je vindt deze link, European Deaf Sport Organisation -
EDSO, altijd makkelijk terug bij 'Mijn favorieten' in de linkse kolom. Vermoedelijk zal je ook wel kunnen volgen op de site van Belgian Deaf sport Committee
- BDC, eveneens bij 'Mijn favorieten' geplaatst.
Geen tornooiaffiche, EDSO laat niets toe. Zelfs de begeleidende foto op hun website wordt geblokkeerd. Een gemiste kans voor EDSO! Ik ben dan maar op zoek gegaan in de website van de Deense organisatoren. www.euro2011-deaffootball.eu/. Daar had ik meer geluk.
1ste Europees Kampioenschap damesvoetbal voor doven en slechthorenden
Gisteren is het 1st European Deaf Women Championship gestart in Albena, Bulgarije. 4 landen gaan de uitdaging aan: Duitsland, Griekenland, Groot-Brittanië en Rusland. De eerste wedstrijden zijn gepland voor vandaag, resterende speeldagen donderdag 9 juni en zaterdag 11 juni.
Je kan meevolgen (uitslagen, stand, ...) op de website van EDSO. Je vindt deze link, European Deaf Sport Organisation - EDSO, altijd makkelijk terug bij 'Mijn favorieten' in de linkse kolom.
Ik had graag de tornooiaffiche hiebij geplaatst, maar EDSO laat het niet toe. Je kan ook geen - hopelijk voorlopig? - foto van damesvoetbal terugvinden op hun site. Jammer.
's Ochtends deed Jan een werkbezoek (uiteraard ivm het tornooi en niet zijn werk thuis). Ondertussen wandelden Marina en ik langs de straten dicht bij de Middellandse Zee tot aan het oude stadscentrum, ongeveer 2,5 km van ons hotel. De Yivli minaret eens bekeken, daar juist naast een grotere winkel(?) met een aantal typische Turkse kruiden, snuisterijen, boeken, ... eens doorgeslenterd en dan rustig terug, genietend van een stralende zon. Een drankje was geen overbodige luxe op een terras met panorama op de jachthaven. Maar de biljetten van 1 en 5 Turkse lira, resten van mijn broers bezoek 2 jaar terug, bleken uit roulatie genomen. Geen nood, ze aanvaarden zonder problemen euro, natuurlijk aan een voor hen gunstige koers. Dan maar bijgetankt aan een bankautomaat. Een Turks koppel plaatste zich juist naast mij, ongegeneerd meekijkend. En het kon niet vlug genoeg gaan voor hen. Logisch toch dat het bij mij niet vlotte, een vreemde automaat en in het Engels. Maar ik haalde er toch uit wat ik wenste. Zij echter niet. Dus waren zij verplicht binnen te gaan in het bankkantoor. Waar zij ... terug achter mij stonden! Want Marina was ondertussen reeds binnengestapt om te wisselen. Ook haar wachtte een verrassing. Een biljet van 1.000 Turkse lira, dat wordt hier zeker al 20 jaar niet meer gebruikt, zo orakelde de 30-jarige bankbediende in gebrekkig Engels.
In de namiddag wachtte Jan en mij in het bureel van het hotel nog wat werk op Marina's laptop, de aanpassing van het wedstrijdschema. Jan kauwde mij rustig voor wat diende aangepast. Ik nam er mijn tijd voor en was na een uurtje klaar. Zouden de deelnemende ploegen vanavond op de technical meeting hun fiat geven? Eén dezer dagen schets ik jullie in een apart kaderstukje wel eens onze vrees hierover. En mijn grote schrik gebaseerd op de ervaring van 4 jaar geleden bij de groepstrekking voor het EK in Kortrijk.
Voor de rest van de namiddag keuvelde ik met Jan en alleman in datzelfde bureel. Bureel de zoete inval. En ondertussen arriveerden verschillende landen in het hotel en melden zich aan bij het Turkse organisatiecomité. Alle ploegen aanwezig - op Frankrijk na, de Fransen, wisten de Turken, kwamen pas de donderdag toe. Wat een opluchting, ooit was het anders. In de heel late namiddag diende Ali dan nog ons nieuwe wedstrijdschema uit te printen, echter pas na al zijn andere drukke werkzaamheden. Vermits in ons schema heel wat kleur terug kwam, duurde dat drukwerk een eeuwigheid. Maar zoals steeds, uiteindelijk werkte Ali het klusje op tijd af.
De technical meeting startte pas om 22u. Kon niet anders, de Duitsers arriveerden in de wel heel, heel late namiddag. Alles verliep zeer vlot, ook geen enkele opmerking over ons spelsysteem en wedstrijdschema. Oef, echt een zucht van opluchting. Een klein incidentje met de Italiaanse delegatie, die zich verontschuldigde, zij zouden wat later komen. Toen zij de anderen vervoegden merktte hen echter niemand van de Edso-organisatoren op. Meteen volgde een reactie van een kleinde Italiaanse blonde furie. Zij is altijd zo geweest, was Marina haar reactie. Marina tolkte voor Erwin, de coach van de Nederlandse dames, Willem, de enige buitenlandse - ook Nederlander - scheidsrechter en mij. (Willem en zijn vrouw Jenneke waren ofwel de vorige avond ofwel deze voormiddag toegekomen, ik herinner het mij niet meer. 2 van hun 3 dochters spelen mee met het damesteam, maar logeren in een hotel een 18 km van de sporthallen. Een verplichting van een van de sponsors van het Nederlandse team.) Tijdens de meeting plantte een Russisch horende medisch begeleider vlak voor ons een mooie tekening op zijn papieren. Hij sprak een beetje Engels, juist voldoende om elkaar te begrijpen. Na de meeting werden we nog getrakteerd op drank en baklava.
Heenreis naar Antalya. Marina, Jan en zijn zoon Matthew halen mij op om 6u50, onze trein naar Gent vertrekt om 7u10. De rit per spoor van Gent naar Zaventem loopt wat vertraging op. Stipt om 11u15 stijgt het vliegtuig op richting Istanboel. De laatste vlucht van Istanboel naar Antalya wordt op een bepaald moment een verschrikking voor de oren van alle passagiers behalve Jan dan - in Turkije had ik tijdens het tornooi regelmatig het gevoel dat ik aan het zweven was, het evenwichtsgevoel zit inderdaad in de oren. Landing op het verwachte uur, 18u50 Turkse tijd.
Jan wil echter niet naar het hotel. Een drietal weken voor de start van het EK (Europees Kampioenschap) verwittigden de Turkse organisatoren hem dat de belangrijkste sporthal niet meer beschikbaar was. Ze hadden hem via een foto op e-mail een nieuwe voorgesteld, die had hij vorig jaar op inspectiebezoek nog niet gezien. Eerst dus daarheen. Geen van de Turkse medewerkers woonde in Antalya (Istanboel, Ankara, Izmir, ...), dus ook voor onze dovenchauffeur (gebarentaal - Turks), tolk (gebarentaal - Turks) en de dove voorzitter van het Turkse organisatiecomité Güngör (gebarentaal - Turks) - die later mijn dikke vriend werd - werd het zoeken en de weg vragen. Eindelijk ter plaatse voldeed deze hal niet aan de officiële voorwaarden. Niet lang en breed genoeg, geen speeltapijt - wel parket, gelukkig in goede staat - basketborden die niet konden verwijderd worden, een fout volleynet. De putten voor de netpalen waren nog maar pas geboord. Het was inderdaad een baskethal, bovendien werden hier tijdens het tornooi nog enkele basketwedstrijden gespeeld. De ruimte ernaast was ook niet geschikt voor wedstrijdopwarming (betonvloer). Na wat over en weer palaveren (en daar zijn de Turken heel sterk in) besloot Jan alles voor te leggen aan de deelnemende ploegen. En er was daarnaast ook enige wijziging nodig aan het wedstrijdschema. Maar uiteindelijk viel alles in de juiste plooi. En voor de toeschouwers bleek het prima.
21u30 aankomst in het hotel. Het welkomcomité, enkele Turkse doven, Berrak - tolk Turks, Engels en gebarentaal - Ali en een medewerker van uygar tours, raadden ons aan eerst te eten, het restaurant stond op sluiten (meestal dekten zij al de potten af om 20u45). Na het eten werden dan de administratieve verplichtingen afgewerkt: identiteitskaart, sleutel en nummer hotelkamer, gegevens voor het officiële medewerkerspasje, ... en natuurlijk ook iets om te drinken - voor mij thee, çay. En ook een armbandje voor het hotel - all inclusive. Berrak, een jonge vrouw van 29, werkend voor de Turkse dovensportbond en wonend in Ankara, regelde alles. Zij beviel mij onmiddellijk. Enkele dagen later bleek dat zij 5,5 jaar beroepswielrenster geweest was - hoe is dat nu mogelijk voor een Turkse, haar favoriet was Tom Boonen, zij kende Philippe Gilbert, Eddy Merckx, Erik en Roger De Vlaeminck. Ook Ali, een collega van Berrak, kende gebarentaal en zeer, zeer beperkt Engels. Na de drank zochten we onze kamer op. Wassen, valies leegmaken, nog wat TV gekeken - bijna allemaal Turkse zenders, maar ook BBC World en EuroSport. En na een lange, vermoeiende dag eindelijk slapen.
Lees morgen over onze eerste volledige dag in Turkije.
mijn beste vriend Jan (met donker pak en stropdas!)
Was het nu 1977 of 1978 toen ik Jan voor het eerst ontmoette? Geen idee. Hij bleek van bij de geboorte helemaal doof, maar wilde toch bij onze horende (alle leden!) club - VBC - volleyballen. En ik ving hem dan maar op. Nu noemt hij mij zijn volleyvader, ik ben amper 8 jaar ouder dan hem. Ik ben ontroerd.
Een tijdje later stapte ik over naar Sente, de buurploeg. Na een jaar volgde Jan. Van die tijd dateert ook de eerste wedstrijd van de Belgische nationale herenploeg doven tegen, jawel, onze ploeg Sente.
Ons contact werd steeds maar beter. Jan kan uitstekend liplezen én spreken, ik trachtte mij aan te passen, hem aankijken en duidelijk articuleren, ABN praten in plaats van dialect. Het lukte. Ik dacht op dat moment dan ook dat doof zijn niet zo erg was.
Na 3 jaar Sente en terug 1 jaar VBC stichtten wij een nieuwe ploeg, Toetsie. En uiteraard met Jan. Op het einde van een seizoen vroeg hij mij om een tornooi mee te spelen met de recreatieve dovenploeg van Spokrido Brugge. Blijkbaar waren zijn vrienden tevreden over mij: ik werd gevraagd om vanaf het volgende seizoen ook deel uit te maken van hun recreatieve dovenploeg, ik hapte toe.
3 seizoenen lang, toen stopte ik met volleyballen (ook bij mijn horende ploeg). 3 seizoenen speelde ik als enige horende bij een dove ploeg, alle andere ploegen waren horend. Drie mooie jaren, met veel plezier ook, waarin ik tot het besef kwam dat doofheid toch moeilijker is dan ik vroeger dacht. De doven klagen over een gebrek aan sociaal contact met de horenden in onze maatschappij. Het klopt, dat heb ik zelf ook ondervonden. Niet zozeer op het terrein, maar daarna bij het naspel in de cafetaria. Het was telkens hopen en wachten tot iemand van hen mij aansprak, en dan telkens de bedenkingen: zal ik hen begrijpen, zal ik mij kunnen verstaanbaar maken, ik kende immers geen - en nog steeds niet, verwend zoals ik ben door Jan - gebarentaal.
In 1985 hebben Jan en ik dan in onze woonplaats een doveninterland België - Nederland georganiseerd voor zowel dames als heren. En 2 jaar later zetten wij, samen met de kernbestuursleden van de plaatselijke sportraad, Jan's schoonvader en André, nog een zeer goede vriend van Jan, een eerste vierlandentornooi Duitsland - Frankrijk - Nederland - België eveneens voor dames en heren op poten, opnieuw in onze stad.
Daarna speelden Jan en ik nog een tijdje recreatief bij Toetsie. In 2006 sprak hij mij dan aan om deel uit te maken van het organisatiecomité voor het 7th European Deaf Volley Championschip in De Lange Munte in Kortrijk in mei 2007. Ik voelde me gevleid. Jammer dat ik wegens ziekte enkele maanden voor het tornooi, na de groepsloting, diende af te haken. Ik heb enkel de openingsceremonie en de openingswedstrijd België - Turkije heren gezien. Ik heb een echt feest gemist, helaas.
In mei 2008 won de doven herenploeg voor het eerst een tornooi, het vierlandentornooi België - Frankrijk - Slowakije - Tsjechië in Bratislava. Ondanks een voor de spelers en ons vermoeiende lange busreis. Een jonge Belgische ploeg met toekomst dus.
Kortrijk bijna volledig gemist, maar niet geklaagd, 4 jaar later lukte het wel. Enkele maanden na Kortrijk beloofde ik Jan dat ik hem, hij was ondertussen Technical Officer Volleyball EDSO (European Deaf Sport Organisation) geworden, zou vergezellen naar het 8th European Deaf Volleyball Championschip in Antalya, Turkije, in 2011. Begin juni 2010 vroeg hij mij hem te helpen met het organisatieschema. Vanaf dan werkten wij regelmatig samen hieraan. En dus 'beleefde' ik samen met Jan en zijn vrouw Marina het tornooi 'mee' van 12 tot en met 21 mei.
Een fantastische ervaring, maar dat zal je wel de volgende dagen ontdekken.
2d World Deaf Volleyball Championships in Sofia, Bulgarije - in een splinternieuwe sporthal, die afgewerkt zal zijn eind deze maand - van 16 tot 25 augustus 2012. Ook onze Belgische herenploeg is zeker van de partij! Later uiteraard meer hierover.
's Ochtends deed Jan een werkbezoek (uiteraard ivm het tornooi en niet zijn werk thuis). Ondertussen wandelden Marina en ik langs de straten dicht bij de Middellandse Zee tot aan het oude stadscentrum, ongeveer 2,5 km van ons hotel. De Yivli minaret eens bekeken, daar juist naast een grotere winkel(?) met een aantal typische Turkse kruiden, snuisterijen, boeken, ... eens doorgeslenterd en dan rustig terug, genietend van een stralende zon. Een drankje was geen overbodige luxe op een terras met panorama op de jachthaven. Maar de biljetten van 1 en 5 Turkse lira, resten van mijn broers bezoek 2 jaar terug, bleken uit roulatie genomen. Geen nood, ze aanvaarden zonder problemen euro, natuurlijk aan een voor hen gunstige koers. Dan maar bijgetankt aan een bankautomaat. Een Turks koppel plaatste zich juist naast mij, ongegeneerd meekijkend. En het kon niet vlug genoeg gaan voor hen. Logisch toch dat het bij mij niet vlotte, een vreemde automaat en in het Engels. Maar ik haalde er toch uit wat ik wenste. Zij echter niet. Dus waren zij verplicht binnen te gaan in het bankkantoor. Waar zij ... terug achter mij stonden! Want Marina was ondertussen reeds binnengestapt om te wisselen. Ook haar wachtte een verrassing. Een biljet van 1.000 Turkse lira, dat wordt hier zeker al 20 jaar niet meer gebruikt, zo orakelde de 30-jarige bankbediende in gebrekkig Engels.
Heenreis naar Antalya. Marina, Jan en zijn zoon Matthew halen mij op om 6u50, onze trein naar Gent vertrekt om 7u10. De rit per spoor van Gent naar Zaventem loopt wat vertraging op. Stipt om 11u15 stijgt het vliegtuig op richting Istanboel. De laatste vlucht van Istanboel naar Antalya wordt op een bepaald moment een verschrikking voor de oren van alle passagiers behalve Jan dan - in Turkije had ik tijdens het tornooi regelmatig het gevoel dat ik aan het zweven was, het evenwichtsgevoel zit inderdaad in de oren. Landing op het verwachte uur, 18u50 Turkse tijd.
