Rond 14 uur liep de feestzaal van Mariënborgh stilaan vol voor onze 15^de Ontmoetingsdag.

Onze voorzitter blikte eerst terug op het voorbije werkjaar en zag dat het goed was. Zo organiseerden we in 2011 53 verschillende activiteiten waaraan 2.521 mensen deelgenomen hebben. Het gemiddeld aantal deelnemers per activiteit bedroeg 48. Onze wintercyclus kende ook een groot succes. Het wordt een uitdaging om boeiende thema’s te blijven vinden.

In 2011 kwam een samenwerkingsverband tot stand met een team studenten van de Universiteit Antwerpen. Het team heeft onze vereniging volledig doorgelicht, onze enquête verwerkt en heeft zich dit jaar gebogen over enkele specifieke vragen die we hebben gesteld in verband met onze werking. We zijn zeker dat we in hun rapport antwoorden zullen vinden die nuttig zijn voor de toekomst van onze vereniging en de verbetering van onze werking.

Tenslotte werd er hulde gebracht aan de trouwste deelnemers. Zo vernamen we dat er een koppel aan 33 activiteiten heeft deelgenomen. Proficiat voor zoveel enthousiasme en trouw.

Dit alles kan maar verwezenlijkt worden dankzij een ploeg onbaatzuchtige medewerkers.

Vervolgens was het lachen, meezingen en genieten van de liedjes, sketches en muziek van de “Hooikse Strangers”.

Het eerste gedeelte van onze Ontmoetingsdag werd afgesloten met een receptie.

Vervolgens konden we rond 17:45 uur aanschuiven aan het heerlijk pastabuffet, voor ons bereid door Sandy en Kurt, uitbaters van Mariënborgh.

Het was weeral een prachtige dag.

Ruim voor het vertrekuur waren de meeste deelnemers op het afgesproken adres: het huis Guillette, getekend door Le Corbusier (Populierenlaan 62, 2610 Antwerpen).

Eén ingeschreven koppel kwam niet opdagen.

De gids begon met de situering van de wijk die we gingen bezoeken en gaf tevens een woordje uitleg hoe de wijk er vóór en na de wereldtentoonstelling van 1930 had uitgezien. Hij vertrok daarbij van de vaststelling dat wat wij nu het ‘Kiel’ noemen voorheen eigenlijk begon aan een inham van de Schelde (in de vorm van een kiel van een boot) maar dat de wijk stelselmatig vanuit de kernstad werd verkleind en weggeduwd door de militaire versterkingen die in dat gebied werden opgericht en later door de aanleg van wegeninfrastructuur (zoals de singel en de ring).

Hij kondigde aan dat hij bij de wandeling doorheen de wijk de architectuur zou spiegelen aan de geschiedenis (onder andere die van de wereldtentoonstelling en de nieuwe woonbestemming van de wijk nadien) en aan de sociale en politieke omstandigheden die destijds in Antwerpen bestonden. Deze belofte heeft hij ruimschoots ingelost. In zijn inleiding gaf hij ook een verhelderende uitleg over het wonen in ‘herenhuizen’ vóór 1930 en de nieuwe ideeën over wonen en over het omspringen met woonvolumes daarna.

De nadruk lag

·         op enkele overblijfselen van de wereldtentoonstelling (Christus Koningkerk, school aan de Pestalozzistraat, enkele restanten van oude paviljoenen en de pas gerestaureerde bruggen over de Mastvest);

·         op het ontstaan van de wijk na de wereldtentoonstelling, een periode waarin jongen architecten uit het interbellum doorbraken en hun kunnen wilden tonen;

·         op de invloeden vanuit het buitenland (voornamelijk Nederland) inzake architectuur met stromingen als de ‘nieuwe zakelijkheid’, het modernisme …

·         het behoud van zoveel mogelijk groen in de wijk, bijvoorbeeld door de aanleg van groene pleinen, door het uittekenen van gemeenschappelijke binnentuinen op onverwachte plaatsen …

Kenmerkend voor de wijk zijn ook de vele verwijzingen naar het maritieme karakter van de stad (vensters in de vorm van patrijspoorten, gevels die doen denken aan een boeg van een schip, balustrades in de vorm van een reling …). De gids liet niet na in alle straten die we doorliepen enkele juweeltjes van huizen te tonen.

Het was een heel boeiende uiteenzetting, waardoor je de wijk in de toekomst met heel andere ogen bekijkt. De wandeling werd afgesloten aan de vroegere BP -building, een vrijwel uniek gebouw in Antwerpen dat volledig is opgehangen aan een centraal gedeelte in beton.

Dit gebouw ligt op een 200 meter van het gloednieuwe gebouw aan de Singel en Radio 2, waar je vanuit het ‘Grand Café’ de Antwerpse ring en de omgeving kunt overzien. De meeste deelnemers dronken daar nog een koffie of een biertje alvorens naar huis te keren. 

Verslag van de Griffel Rock

Op19 april liep het sportpaleis vol met senioren om "houden van" griffel rock te beluisteren, ook slechthorenden en doven genoten ervan in gebaren taal te volgen "schitterend".

Het begon met Luc Caals die het liedje een beetje verliefd van André Hazes vertolkte.
Daarna Lenny Kuhr  die ons terug in de jaren 60 bracht met het lied de "Troubadour".
De Melando's konden niet aanwezig zijn, maar hun 18 jarige dochter heeft hun vervangen met een prachtige stem en mooie liedjes.
Free Souffriau bracht eerbetoon aan Ann Christy " prachtig" !

Na de pauze hommage aan MIEL Cools met verschillende artiesten, zoals Sabien Tiels met "niet bang zijn", ook Miel Cools kwam zelf op de planken, dat was leuk hem nog eens live te mogen ontmoeten, hij werd beloond met een kletterend applaus.

Ook de Frivole Framboos hadden veel succes.Tot slot Rob de Nijs die al 50 jaar op de planken staat, dus een halve eeuw zanger, hij bracht al zijn bekende nummers. Maar : mooie liedjes duren niet lang en Luc Appermont kondigde het einde aan. Het was een gezellige namiddag en iedereen
keerde tevreden naar huis. 

met vriendelijke groeten 

Arlette

Geen laatkomers, dus waren we  tijdig op weg naar Maastricht. Onderweg bleven we gespaard van fileleed, zodat we na 1.45 uur vlot de parkeerplaats voor de autobussen in Maastricht bereikten. Na een klein wandelingetje aangekomen bij Brasserie Bonhomme.

Hier wachtte ons lekkere koffie/ thee en een stuk Limburgse vlaai om “U” tegen te zeggen.

Nadien kregen we  een korte historische schets over de geschiedenis van Maastricht, op de nogal winderige kade aan de Maas, vlakbij de oudste brug van de stad, de St. Servaesbrug. Nadien wisten we weeral wat meer over de Romeinen als bruggenbouwers en over het optrekken van huizen in hout en daarna in steen. Ook  de Prins - bisschoppen kwamen in beeld. In de verte , aan de andere oever, vingen we een glimp op van het Bonnefanten museum met zijn eigenaardige koepelvorm. Verderop zagen we het nieuwe congresgebouw, het MECC,waar de grondslag van de Euro werd gelegd. Het is heel modern, maar heeft toch die speciale dakvormen, die veel huizen in Maastricht kenmerken.

Daarna loodsten de twee gidsen ons doorheen het oude stadsgedeelte van Maastricht. We liepen langs de overblijfselen van de oude stadsmuren en dito torens, langs het Jeker kwartier waar we ook de samenvloeiing van de twee Jekers, en de 2 watermolens te zien kregen. Eén daarvan is in restauratie. We liepen onder de enige, intact gebleven stadspoort, de Helpoort, waar vroeger de indringers getrakteerd werden op kokende pek!!! Het Pesthuis herinnerde aan een pestedipemie. We bewonderden de mooie geveltjes in het gerestaureerde Stokstraatkwartier, en een heel merkwaardige zuiderse boom met grote doornen, de valse Christus doorn genaamd. Verderop konden we zelf vaststellen dat het huidige Maastricht zo’n 4 meter hoger ligt dan 700 jaar geleden. Verschillende gebouwen in de stad herbergen de Universiteit Maastricht. Zo’n 15.000 studenten, van vele verschillende nationaliteiten, volgen er les, meestal in het Engels. We kwamen aan op het bekende Vrijthof waar de romaanse, massieve St. Servaes basiliek( Nederl. Hervormde Kerk) dominerend uittorent boven de gotische St. Jans kerk( Katoliek). Dit plein is één van de beroemdste pleinen van Nederland.

Nog een klein eindje wandelen, ook voorbij een oud kerkgebouw waarin nu een grote boekhandel is gevestigd, en we bereikten de Markt. Hier staat het Stadhuis dat een Brabants deel( hertog van Brabant) en een Luiks deel( prins-bisschop van Luik) heeft, en gebouwd werd vanaf 1662.

Gelukkig vonden we hier ook het eetcafé Minckelers, want onze magen begonnen stilaan te grollen. We bedankten onze gids en stortten ons op de belegde  broodjes, spek met ei, soep,  en natuurlijk… Limburgse vlaai.

Hierna splitste de groep zich in twee : één groep ging shoppen , op zoek naar de winkelcentra of een trendy adresje in één van de gekende winkelstraten, gewapend met de magische kaart!

De tweede groep wandelde + - 20 minuutjes  naar het Bonnefanten museum. Het is ondergebracht in een speciale architectuur van de hand van Aldo Rosso.

We zagen er zowel oude, moderne als hedendaagse kunst, zelfs enkele oude Vlaamse meesters als Breughel en Antoon Van Dijck hangen er tussen . De beleving van dit alles is natuurlijk zeer subjectief en ik waag me niet aan het uitspreken van de één of andere appreciatie of mening hieromtrent. De audiofoon die we konden gebruiken was wel nuttig.

Ook de afwisseling in de tentoongestelde werken was prettig.

Stipt om 17.30 uur zaten we daarna weer in de bus en chauffeur Bob bracht ons veilig terug naar Mariënborgh.

L.V.S

Rond de klok van acht lag Mariënborgh al een eindje achter ons en waren we met z’n dertig goed en wel op weg naar Beringen. Op het programma: een wandeling doorheen de vroegere mijncité en in de namiddag een bezoek aan het bedrijf “Coldset Printing”. Eén van de deelnemers was onderweg naar zijn geboortestreek en dat hadden we geweten. Tijdens zijn enthousiaste toelichting over het Limburgse mijnverleden circuleerden in de bus een echte mijnlamp, een mijnwerkershelm en een fotoboek. De sfeer zat er meteen goed in!

Na de koffie (met koek) in het mijnmuseum, gingen we, begeleid door onze gids en een stralende zon, richting mijncité.

Rondom de mijnzetel werden vele arbeiderswoningen gebouwd. Om de mijnwerkers in hun noden te voorzien kwamen er scholen, winkels, sportvelden, hotels, een cultureel centrum, een ziekenhuis… Zo ontstond al gauw een arbeidersdorp of mijncité.

Dan, eventjes schoenen uit, voor een kijkje in de Fatih moskee. Deze Turkse moskee geeft een uniek accent aan de multiculturele uitstraling van Beringen. De Ottomaanse bouwstijl is duidelijk herkenbaar aan de twee minaretten en aan de grote koepel. Het speciale karakter van het interieur wordt bepaald door de mooie handgeschilderde wandtegels.

Verderop gingen we de mijnkathedraal binnen. De kerk is genoemd naar St Theodardus.

De term ‘mijnkathedraal’ wijst op de grote en rijk aangeklede kerken die de verschillende mijnmaatschappijen in de Limburgse Kempen lieten bouwen in hun arbeiderswijken.
De St. Theodarduskerk is ongetwijfeld één van de mooiste in Limburg. De kerk werd, gans in baksteen, opgetrokken in Byzantijnse stijl. Uniek zijn de prachtige glasramen van "Glas in beton".

Uiteindelijk wandelden we langs het stadion van FC Beringen. Onze gids, supporter van deze mijnploeg, dacht met weemoed terug aan de grote dagen van weleer, helaas vergane glorie,  RC Genk was nu “de ploeg van ’t stad”.

Het was gauw middag en na een verzorgde lunch ging het richting Beringen-Paal voor een bezoek aan “Coldset Printing”. Dit bedrijf, met als kernactiviteit “drukken”, stelt 160 mensen tewerk verdeeld over dag- en nachtploegen. Coldset Printing Partners is in 2010 opgericht als een joint venture van de Belgische coldsetdrukkerijen van de mediagroepen Corelio en Concentra en vormt de grootste krantendrukkerij van het land.

We kregen als inleiding een filmpje te zien over de boeiende geschiedenis en het ontstaan van  “Gazet van Antwerpen”, ook gekend als “de frut”, en het plaatselijke “Het belang van Limburg”, beiden hier gedrukt.  In deze drukkerijen worden, naast de eigen kranten van de groep, ook kranten voor externe klanten gedrukt. De drukpersen in werking zijn indrukwekkend, de volledige capaciteit wordt s’nachts gebruikt voor het drukken van de kranten. Drukwerk kan geleverd worden in alle maten en kleuren.

Met verbazing vernamen  we hoe de inkt en de rollen papier worden aangebracht in de drukpersen en we gingen een kijkje nemen in het magazijn waar de enorme rollen papier na aankoop worden opgeslagen.

Het resultaat geleverd door de drukpersen brengt elke nacht opnieuw een logistieke machine op gang om de krant bijtijds op onze ontbijttafel te brengen.

Bij het drankje na de rondleiding werden aan onze sympathieke gidsen nog honderduit vragen gesteld. Het werd pas stil als zowat iedereen een krant aan het lezen was.

Onze vrouwelijke gids zei luidop tegen haar collega: “Omèr, we hebben ze eindelijk stil gekregen”.

Zo rond de klok van vijf keerden we, tevreden over deze  dagtrip, terug richting Mariënborgh.

Vic Goelen

Dat Jan Leyers studies filosofie heeft gedaan kwam duidelijk tot uiting in zijn boeiend reisverhaal waarbij hij dieper inging in de gesprekken die hij ‘onderweg’ heeft gemaakt.

‘Zijn’ weg naar het Avondland begon Jan Leyers in Ethiopië om dwars door Soedan, Egypte, Israël, Turkije, Armenië en Georgië, Rusland; Oekraïne, Polen, Duitsland Nederland te bereiken.

Een lange reis waarbij hij er achter kwam dat de waarden die het Westen hoog in het vaandel voert, in andere delen van de wereld totaal niet belangrijk zijn. Hij kwam in samenlevingen waar het belang van de groep nog voorgaat op de rechten van het individu. Hij ontmoette mensen voor wie vooruitgang iets anders betekent dan voor ons Europeanen.

Moet het gezegd dat de aanwezigen aan zijn lippen hingen !

Romain

E.Van Mieghem Museum

Ondanks het tamelijk vroege bezoekuur en de daarmee gepaard gaande perikelen van de ochtendspits, waren alle deelnemers op tijd voor een bezoek aan dit prachtige gebouw en museum.

Vanwege het grote aantal werden we in 2 groepen opgedeeld, eentje mocht een filmpje over het intense leven en werk van E. Van Mieghem bekijken, de anderen gingen een kijkje nemen in het gerestaureerde gebouw.

Het “Redershuis”, waar vroeger op de eerste verdieping het voor velen nog bekende restaurant “La Rade” gelegen was, werd aangekocht en gerestaureerd door de “Koninklijke Belgische Redersvereniging” (KBRV) om er haar huidige kantoren in onder te brengen.

De KBRV stelde het gelijkvloers van het pand voor 20 jaar ter beschikking aan het Van Mieghem museum.

Het pand, indertijd getekend door architect Joseph Hertogs en gebouwd in opdracht van koopman Gustave Albrecht, later schepen, heeft een schitterend interieur van de hand van de Antwerpse decorateur Henri Verbuecken. De trapzaal met de beglaasde binnengevel zijn in Art-Nouveau stijl. De privévertrekken zijn omgevormd tot prachtige stijlkamers.

Ik zei: een kijkje nemen, maar het was veel meer dan dat, we keken onze ogen uit op het prachtige resultaat van deze restauratie. Een mooi stuk erfgoed.
Het museum Eugeen Van Mieghem, op het gelijkvloers, toont van hem ca 150 werken.
Een terecht fiere conservator overliep met ons het leven en het werk van de kunstenaar.
Het oeuvre van Eugeen Van Mieghem kent momenteel internationale belangstelling. Op tentoonstellingen vind men zijn werk terug tussen grootmeesters als Picasso en Van Gogh.
Zijn geliefde onderwerp, de haven met zijn gewone mensen die er leven en werken, krijgt lang na zijn dood, de verdiende waardering. Zijn werk over de emigranten van de Red Star Line is onsterfelijk.
Van Mieghem was bezield door het dagdagelijkse leven van de eenvoudige mens temidden een donker tijdperk.

Het museum herbergt tevens een schat aan brieven en boeken uit die tijd.

Wie meer wil weten over deze kunstenaar, vind veel informatie in de boeken geschreven door conservator Erwin Joos.

Eigenlijk is dit verslag maar een kleine samenvatting van een bezoek waar je voortdurend aangenaam verrast werd door de schoonheid en creativiteit voortgebracht door mensen.

Laat ons dit kostbaar erfgoed koesteren en promoten! 

Vic Goelen

Campus Vesta

Niettegenstaande het opleidingscentrum wel erg verscholen lag op het voormalige militaire domein van Emblem, slaagden de meeste deelnemers er toch in tijdig daar te geraken.

Bij aankomst op het centrale plein konden we alvast mee genieten van het zicht op een oefening van de oproerpolitie. Ook brandweerlui deden hun best om  een simulatie van een brand in een raffinaderij onder controle te krijgen.

Een lekker kopje koffie in de cafetaria warmde ons op. Dan trokken we, samen met onze gids van dienst, Bart Noyens, hoofdcoördinator praktijkopleidingen, naar een leslokaal op de bovenverdieping. Heel duidelijk, gedreven, en met af en toe een kwinkslag, maakte hij ons, aan de hand van slides,  wegwijs op het domein en in de gebouwen. Hij  schetste de evolutie van het centrum  tot het huidige Campus Vesta, een zeer modern opleidingscentrum voor politie, brandweer en ambulanciers, onder de vleugels van het Provinciebestuur van de provincie Antwerpen.

Voor alle mogelijke rampsituaties zijn er ter plaatse oefensites die bestaan uit gebouwen en installaties, dit alles zo natuurgetrouw als mogelijk nagebootst  .

Dat zijn dan sites voor o.a. : een woningbrand, voor kettingbotsingen, voor een vliegtuigramp, toxische uitstoten, instortingen, noodzaak tot inzet van een duiker, een dak dichten, overstromingen, rellen, evacuaties uit gebouwen, treinrampen en ga zo maar voort.

Zowel vrijwilligers  als beroepslui volgen dezelfde opleiding: brandweer, politie en ambulanciers krijgen les van vaste lesgevers en ook van  gastdocenten. Ook het aantal stage uren is niet onbelangrijk, en is voor de vrijwilligers zwaar in combinatie met hun beroepsactiviteit.

Na deze boeiende uiteenzetting trokken we met de gids het terrein op, en wandelden langs de verschillende installaties. Een groep brandweerlui zagen we in actie bij een oliebrand.

Het blus- of ander vervuilend, materiaal dat de oefenplaat vervuild tijdens een oefening,  wordt na schoonspuiten met water opgevangen in ondergrondse tanks. Een gespecialiseerde firma haalt op regelmatige basis die materie op.

Onze gids loodste ons ook langs sites in opbouw. Aan uitbreiding wordt ook al gedacht. Het nieuwe centrum, pas ingehuldigd in 2011, kampt  nu al met plaats tekort.

Terug aan het hoofdgebouw, werd onze gids hartelijk  bedankt. Bij een kopje koffie of thee

konden we nog even napraten. Weer wat wijzer dan voordien reden we huiswaarts.

L.V.S.

Commentaar van een deelnemer:

“Wij hebben gisteren genoten van die voordracht !!!!

’t was zeer goed voorbereid ( parking , binnen enz enz). Goede opkomst en voordrachtgever was fantastisch. Nogmaals dank en voor herhaling vatbaar…..

Vriendelijke groeten

Pol en Lia”

Plezant om zo’n commentaar te ontvangen.

Spreker ging voluit in het eerste gedeelte van zijn betoog en beschreef de soms ergerlijke toestanden die in de praktijk voorkomen.

In het 2^e gedeelte verwees hij naar de positieve evoluties die te merken zijn.

Romain

Beste vrienden

Dames en Heren

In naam van de raad van bestuur en in mijn persoonlijke naam heet ik jullie van ganser harte welkom op dit jaarlijks terugkerende festijn, dat al meteen de activiteit is waaraan het grootste aantal leden deelneemt.

Bij het binnenkomen hebben we gemerkt dat het voor jullie een vrolijk weerzien was. Er werden handen geschud, er werd omarmd en gekust dat het een lieve lust was en iedereen had voor iedereen welgemeende wensen klaar van geluk en voorspoed in 2012. Het voltallige bestuur van 50+ CRE-AcTIEF sluit zich daar graag bij aan: ’s avonds voldaan naar bed, ’s morgens gezond weer op en dat de volgende 356 dagen na elkaar. Alles begint immers met een goede gezondheid! Bovenop wensen we jullie veel vreugde in jullie familie- en vriendenkring en hopen we dat jullie ook dit jaar met veel enthousiasme zullen deelnemen aan onze activiteiten. Het is belangrijk voor onszelf dat we ons gemeenschappelijke verleden koesteren. En hoe kunnen we dat beter doen dan door samen boeiende en amusante dingen te beleven?

Binnen enkele dagen - op 23 januari om juist te zijn - komt er een einde aan het Chinese jaar van het konijn (het is dus niet voor niets dat we in 2011 zeven miljard wereldburgers telden!) om plaats te maken voor het jaar van de draak in combinatie met het element water. Maar dit jaar zou ik de Chinese kalender liever links laten liggen om ons des te meer te concentreren op de eeuwenoude lange tellingkalender van de Maya’s.

Volgens de Maya’s wordt 21 december 2012 immers de laatste dag van de mens op aarde. Daarom sprak ik daarnet van 356 dagen en niet van 366 dagen die een normaal schrikkeljaar telt. De Maya’s hebben immers berekend dat op die dag de aarde recht tegenover het midden van de Melkweg staat. Onmiddellijk daarna zal het magnetisme van de aarde omkeren en gaat onze bol in tegenzin draaien. Als je weet dat die nu rond de zon draait met een snelheid van meer dan 107 000 km per uur en nog eens tegen een kleine 1 700 km per uur rond zijn eigen as, dan besef je dat de boel helemaal fout gaat lopen als dit systeem op slag omkeert. Derhalve kunnen we nu plechtig het einde van het mensdom aankondigen. Dat heeft zo zijn voordelen: we hoeven bijvoorbeeld geen belastingsbrief meer in te vullen voor 2013 en we moeten niet meer wakker liggen van het geld dat we hebben verloren aan de crisis. Na 21 december zullen we immers enkel nog wat kleingeld nodig hebben om te betalen aan de veerman die ons zal overzetten naar het hiernamaals. Ik wil hier onmiddellijk aan toevoegen dat ons bestuur - vooruitziend als altijd - zich al heeft gebogen over deze kwestie en aansluitend heeft beslist dat voor de overblijvende dagen na 21 december geen korting op het lidgeld wordt toegestaan!

Laat ons van dit laatste jaar dus maar het beste maken ... En volgend jaar vind ik misschien in andere geleerde boeken een voorspelling van een of andere Nostradamus die zwart op wit bewijst dat de wereld pas op 30 mei 2013 zal vergaan omdat in de berekening van de Maya’s een rekenfoutje was geslopen. En zo kunnen we nog een hele tijd doorgaan!

Beste vrienden

Ik wil niet té veel met statistieken en cijfers rond jullie oren slaan - daarvoor is de algemene vergadering van 9 februari wellicht beter geschikt - maar we hebben een vruchtbaar jaar achter de rug! We organiseerden in 2011 53 activiteiten en daaraan hebben 513 leden één of meerdere keren deelgenomen. Het totaal aantal deelnemers bedroeg 2.521. Een prachtige score, maar wij voelen dat er nog groei in zit. Dit werd ons bevestigd door een team universiteitstudenten, die onze vereniging volledig hebben doorgelicht. Zij verwerken momenteel ook de gegevens van de enquête, die velen van jullie op papier of via het internet hebben ingevuld. Dit jaar zullen zij nog enkele bijkomende onderzoeken doen alvorens ze hun definitieve rapport afleveren. In afwachting daarvan hebben wij toch al een folder laten drukken, die voortaan systematisch zal worden gestuurd naar collega’s in het jaar dat ze 50 worden en nog eens op het ogenblik dat ze hun actieve loopbaan beëindigen. Op die manier hopen we sneller de interesse van deze doelgroep op te wekken. Onder leiding van Romain en met de hulp van het volledige bestuursteam is het een prachtige folder geworden, waarop velen van jullie heel positief hebben gereageerd.

De mensen die deze folder nog niet gezien hebben kunnen er eentje meenemen bij het naar huis gaan. Zo kun je propaganda maken bij ex-collega’s.

Dames en heren

Vandaag staat voor u een erg dankbare voorzitter. Ik dank jullie allemaal voor het enthousiasme en de positieve ingesteldheid waarmee jullie hebben deelgenomen aan de diverse activiteiten. Ik dank ook de leden van de raad van bestuur voor hun inzet en zeker ook voor de onderlinge vriendschap en hulpvaardigheid die er heerst in dit team. En ten slotte wil ik heel speciaal Rik Pauwels en Martha danken voor wat zij jarenlang hebben gepresteerd voor onze vereniging. Zoals jullie weten was Rik een van de medeoprichters van 50+ CRE-AcTIEF in 1997 en beheerde hij onder meer jarenlang de databank. Enkele maanden geleden heeft hij te kennen gegeven dat hij de fakkel wilde doorgeven.

Rik

We zijn jou enorm erkentelijk voor alles wat je gedurende 14 jaren voor ons hebt betekend. Jij ligt mee aan de basis van het succes van de vereniging en je hebt talloze initiatieven genomen die ons allen ten goede kwamen. Maar we zijn vooral geraakt door het feit dat we vele jaren konden samenwerken met een waardevol persoon, die we bovendien nog onze vriend mochten noemen. Die vriendschap is wat ons betreft voor het leven, ongeacht het feit dat je een stapje terug hebt gezet.

En bij deze huldiging wil ik beslist Martha betrekken, die steeds achter jou stond en je op alle mogelijke manieren heeft gesteund en aangemoedigd. Aanvaard dan ook deze kleine attentie die onze dankbaarheid symboliseert.

Dames en heren

Rest mij alleen nog jullie allen een leuke namiddag en smakelijk eten toe te wensen en te toasten op jullie voorspoed in 2012.

Hugo Geets

2^e Museumbezoek Red Star Line 

Dinsdag 29 april 2014

2 groepen om 10 uur en 1 groep om 14 uur

De groepen worden ingevuld naargelang de inschrijving. Je wordt verwittigd.

Je wordt verwacht 10 minuten voor aanvang van het vertrek van uw groep in de Montevideostraat 3 in Antwerpen. Te bereiken met openbaar vervoer (tram 7 tot St. Pietersvliet – bus 17 tot Rijnkaai –parking Waagnatie Limaplein) 

Het museum brengt u een ontroerend en pakkend verhaal en brengt u naar verschillende bestemmingen. Vanuit Warschau reist u via Antwerpen naar Amerika waar hopelijk een beter leven wacht.

Je treedt in de voetsporen van landverhuizers en ervaart hun enthousiasme en angst, hun spanning en onzekerheid.

Je beleeft het afscheid en de obstakels, maar ook het avontuur, de ontdekkingen en de hoop op een nieuw leven aan de andere kant van de Oceaan.

Het museum vertelt de geschiedenis van de landverhuizers aan de hand van menselijke verhalen. Het is een bijna vergeten geschiedenis, die u levend houdt door te luisteren en te reageren, door ze aan te vullen en te delen.

Zo boekt u bij het Red Star Line Museum niet alleen een tocht naar het verleden, maar ook naar vandaag en de toekomst. 

Opgelet! Wij hebben een beperkt aantal kunnen reserveren. Hou er rekening mee, want op = op !

Ondanks regen, sneeuw en een verkeersinfarct in hartje Antwerpen was toch bijna iedereen op tijd. In de zeer oude panden, buurt Vleeshuis, vonden we zoals van ouds de historische kelder terug waar al zoveel straffe verhalen van de houten poppen naar het publiek werden gebracht.

Deze keer werden de Neus, de Kop, de Schele en Belleke op onze 50plussers losgelaten. Dat het in ‘ongekuiste’ versie werd gebracht zullen we geweten hebben. Tot onze verrassing werden Vivianne, Etienne, Jean-Pierre, Jeannine, Willy en andere Romains meermaals vernoemd in “De Leeuw van Vlaanderen”, “Isadrolda” en het onvermijdelijke “De Maegd van de Burchtgracht”.

Dat het lachen geblazen was tijdens dit stuk oude Antwerpse humor spreekt voor zich zodat de mensen met een ‘smile’ huiswaarts keerden.

Het was gelukkig opgehouden met regenen zodat nog verschillende Poesje bezoekers van de gelegenheid gebruikt maakten om de schitterend verlichte Grote Markt en omliggende straten met zijn kersthuisjes te bezoeken.

                           Reis langs het ijzeren gordijn


Niettegenstaande de files en het barre weer was iedereen tijdig in de Warande geraakt.

Peter Jacobs is een vlotte verteller. We kregen eerst wat historische achtergrond over het hoe en waarom het IJzeren Gordijn werd opgericht. Zo vernamen we dat de bloedige onderdrukking door de Sovjettroepen van de opstand in oktober-november 1956 in Hongarije aan de basis lag van de oprichting van de grens tussen Oost en West.

De journalisten Peter Jacobs en Erwin De Decker startten in 2009 hun reis, in het noorden van Duitsland. Het strand van de Oostzee, vlakbij de Duitse Hanzestad Lübeck werd hun vertrekpunt. Ze volgden de sporen van  hetgeen nog overbleef van het voormalige IJzeren Gordijn. Het zijn vooral plaatselijke autoriteiten die nu zorgen voor het behoud en onderhoud van die enkele overblijfselen van Het Gordijn, zoals daar zijn : wacht- en observatietorens, grenspalen, betonmuren, gaasafrasteringen, waarschuwingsborden,versperringsgreppels en halve bruggen… Verder is veel van het “niemandsland” mooi natuurgebied geworden!   

Via de Elbe, Salzwedel, Goslar, Eisenach, Coburg en Kronach bereikten ze de grens met Tsjechië, dat 20 jaar geleden nog één natie vormde met het huidige Slowakije, namelijk Tsjecho-Slowakije. Daarna vervolgden de twee journalisten hun reis door Tsjechië met als voornaamste halteplaatsen Cheb, Ceský Krumlov, Valtice en ,Lednice.

Via Slowakije, met als voornaamste stad Bratislava kwamen ze aan in Hongarije. De stad Sopron is nu vooral bekend om hun goedkope tandverzorgingstoerisme!

Met de steden Maribor, Bled en Nova Gorica zijn we aanbeland in Slovenië, waar vooral het Oostenrijkse karakter van de architectuur en de mooie natuur in de schijnwerpers staan.

Ook het buitenverblijf van Tito in Bled, dat nu een luxe hotel werd, komt ter sprake. En wel om het feit dat er in dat immense luxueuze bouwwerk een lift geplaatst werd waar slechts voor één persoon plaats was!

Het gebied in de grensstreek met Italië ligt bezaaid met soldatenkerkhoven. Een verwijzing naar onze Westhoek komt ter sprake.

Het einde van de reis van onze twee journalisten komt in zicht als ze aankomen in het Italiaanse Trieste, dat als een enclave  op Sloveens grondgebied ligt. Enkel een verlaten douanehokje en een bord herinneren er nog aan het IJzeren gordijn.

Het was een boeiende en leerrijke uiteenzetting!    

L.V.S.

Driedaagse Kerstreis naar Lille (Rijsel) en Omgeving

zondag 4 december:  Stipt om 7 u. vertrokken te Edegem met Peter aan het stuur richting Kortrijk om onze gids Philippe Despriet (door de meesten onder ons welgekend) op te pikken aan het Vlasmuseum waar we ook op een warme drank vergast werden.

Verder ging het dan vlot naar Rijsel waar we in een nog bijna verkeersvrije stad (zondagmorgen) een rondrit maakten om de eerste indrukken op te doen van het oude en nieuwe Rijsel.   Op de Place Rihour vlogen we uit de bus om met Philippe van naderbij Vieux Lille te bekijken. Aan bezienswaardigheden geen gebrek, teveel om op te noemen. ’s Middags trokken we naar restaurant ‘La Chicorée’ voor een uitgebreide lunch.  Nadat iedereen terug wat op krachten gekomen was zetten we onze ontdekkingstocht verder met een bezoek aan het Palais des Beaux Arts de Lille.  Hier gingen we eerst een kijkje nemen in de kelderverdieping waar zestien ‘Plans-Reliefs’ tentoongesteld staan.  Dit zijn maquettes van Franse, Belgische en Nederlandse steden op schaal 1/600 gemaakt in opdracht van de gekende fortenbouwer Vauban.  Het doel was om de militairen vertrouwd te maken met de plattegronden om mogelijke aanvallen te vergemakkelijken.  Nadat we even buiten moesten wegens een vals alarm konden we de rest van het museum bezoeken met zijn talrijke schilderijen, beeldhouwwerken, porselein, enz.  Anderen trokken al de stad in om aangekondigd als “één van de mooiste kerstmarkten van Frankrijk” te bezoeken.  Dit bleek echter lichtelijk overdreven.  Moe maar voldaan zochten we buiten Rijsel ons hotel Mercure Lille Aeroport op.  Even wat opfrissen en ons in avondkledij gestoken voor het diner.  De aangeboden kip zonder saus was de volgende dagen het gespreksonderwerp.

maandag 5 december:  Na het rijkelijke ontbijt dat de kip deed vergeten begonnen we aan ons bezoek van Frans-Vlaanderen.  We reden Douai binnen langs de Porte d’ Arras (XIV de eeuw) om halt te houden bij de Fonderie de canons.  Hier restte enkel nog een gebogen buitenmuur en één kanon.  Ook het vermelden waard: het  ‘beffroi’ (belfort 1380) met stadhuis (XV de eeuw).  We verlaten de stad voor een rit door het agrarische Artesië (Artois).  Stond niet in het programma vermeld maar dubbel de moeite waard om te bezoeken: het “Canadian National Vimy Memorial”, opgericht ter ere van de hier in WOI gesneuvelde Canadese soldaten.  Een 100 ha groot terrein waar nog de ontelbare bomkraters te zien zijn. De loopgrachten en tunnels kunnen onder begeleiding bezocht worden.  Op het in 1936 ingewijde indrukwekkende oorlogsmonument staan de namen gebeiteld van 11 285 in Frankrijk vermiste soldaten.  Na een korte fotostop aan een Duits soldatenkerkhof  waar 44 833 gesneuvelden lagen ging het verder terug naar Arras.  Voor ons middagmaal werden we verwacht in het restaurant l’ Astoria Carnot voor weer een lekker en uitgebreid diner.  Dat de wijn à volonté was kon men merken aan het geluidsniveau van de gevoerde gesprekken aan tafel.  Terug de bus op voor het vervolg van onze verkenning van Artesië. In Givenchy-Le-Noble kunnen we aan de inkompoort een blik werpen op het intussen leegstaande en vervallende kasteel van Givenchy.  Met de bus rijden we door een 4 km lange dreef omzoomd met langs beide zijden twee rijen lindenbomen.  Ze is de verbinding naar het kasteel van Lignereuil.  Prachtig! Intussen is de wolkenloze en zonnige herfsthemel van ‘s voormiddags veranderd in een donkere winterhemel met talrijke regen- en zelfs een hagelbui als gevolg.  Terug in Arras kregen we nog de gelegenheid om de marktplaats en omgeving te bezoeken.  Hier stond nu echt een mooie kerstmarkt met vasttapijt op de kasseien en vele houten verkoopsstalletjes met handwerk en streekprodukten.  Omdat de avond al aan het vallen was alles ook sfeervol verlicht.

Terug naar ons hotel voor ons diner met als verrassingsdessert een chocolade ijsblok waar enkelen hun lepel op dubbel geplooid hebben.  Na nog een slaapmutsje was het tijd om de koffers in te pakken

dinsdag 6 december:  Tijdens het weer overvloedige ontbijt vernamen we via Kris’ iPod dat we eindelijk een nieuwe regering hadden.  Niet dat er velen van wakker gelegen hadden. Nadat Peter alle koffers in de bus geperst had namen we afscheid van Rijsel. De zon was ook weer paraat.  Onze eerste stop was in het schitterend gerestaureerde dorpje Terdeghem (600 inw.) met als bezienswaardigheid de kerk van Saint-Martin (XII de eeuw) met zijn talrijke kostbare kunstwerken.  We tuften verder door het liefelijke landschap richting Volckerinckhove voor onze lunch in ‘Herberge in d’Hope’.  Het was weer af.  Op de weg naar Saint-Omer konden we in Wormhout en Esquelbecq telkens de prachtige kerk bezoeken gevuld met schilderijen, houtsnijwerk, glasramen, enz.  In Saint-Omer brachten we een bezoek aan de kathedraal van Notre-Dame des Miracles (XIII-XVI de eeuw).  Ook hier weer tijd te kort om alles grondig te bekijken ; de ‘Kruisafneming’ van Rubens, een astronomisch uurwerk, reuze grote orgels, praalgraven, epifaten (grafschriften) enz. Onze fotografen hadden werk. Het begon al een beetje te duisteren als we in Cassel aankwamen voor een aperitiefje aangeboden door een milde sponsor.  Hierna was het zéér rustig op de bus tijdens de rit naar Ieper waar ons nog een broodmaaltijd wachtte.  In Kortrijk moesten we noodgedwongen afscheid nemen van onze zeer gewaardeerde gids Philippe, zelfs chauffeur Peter had nog nooit zo een goede gids gehad tijdens zijn 12 jarige loopbaan. Na een vlotte rit kwamen we omstreeks 20.30 u. aan in Mariënborg.

’t Was weer tof.  Met dank aan Romain voor al het voorbereidende werk.

Afspraak voor een bezoek aan Verdun en omstreken???  

Na een ietwat verlate start staken onze dames de handen uit de mouwen. Bloemen, geknipt tuingroen, takken, bladeren, schaaltjes, potjes stonden te wachten om gebruikt te worden. Eens de keuze van het model en de te gebruiken materialen gemaakt, had onze vlijtige “lerares” Jeaninehanden, oren en ogen tekort om iedereen met raad en daad bij te staan, suggesties te geven, en even een techniek aan te leren. Stilaan groeiden de verschillende creaties uit tot prachtige bloemstukken, die beslist in een uitstalraam niet zouden misstaan. Spijtig genoeg was er tijd tekort om aan een witte kerstboomcreatie met piepschuim en watten, een idee van Jeanine, te beginnen. Dat sparen we dan voor volgende kerst.

Nadat alle werkjes samen uitgestald werden, kon de fotograaf van dienst de vlijtige dames vastleggen op de gevoelige” kaart”.

LVS