Bezoek Schoonselhof 5/08  &  30/09/2014

Smaakvolle reis Wallonië

De inspiratie voor deze dagtrip vond ik bij de organisatie “Tourisme et Tradition”.Uit hun brochure werden hebben wij, na verkenning, twee activiteiten gekoppeld: enerzijds een bezoek aan de voornaamste saffraankwekerij van België te Wasseiges, en dan in Spontin een tocht met de oude Bocqspoorweg.

Ons vertrekuur was veiligheidshalve vroeg gepland, om 7h20, en dat bleek ruim voldoende om ons programma af te werken.

Tourisme et tradition had behalve de bezoeken ook de catering verzorgd en die viel best mee.

In Hannuit (Hannut) was gezorgd voor koffie en koekjes in restaurant Le Flore. Best een gelegenheid om te onthouden maar hoe vaak komen wij langs Hannuit ?

Over saffraan viel veel te leren. De ferme Leonard te Wasseiges, dat wil zeggen het echtpaar Sabine en Eric Leonard, heeft zich volledig omgeschakeld op de saffraanteelt. Sabine is een Limburgse uit de Maaskant maar heeft zich volledig ingeburgerd in het Waalse dorpje. Met veel dynamiek vertelt zij het verhaal van de saffraan en hoe zij dat hebben aangepakt om er mee te starten en de klassieke landbouw te verlaten. Haar man Eric heeft een moto-ongeval gehad. Hoewel zeer arbeidsintensief vraagt saffraanteelt toch minder zware arbeid. Kwaliteitssaffraan is wel zéér duur. Hun bedrijf heet Le safran de Cotchia en richt zich tot kwaliteitszaken en kwaliteitsrestaurants.

De uiteenzetting van Sabine duurde bijna twee uur en werd met veel belangstelling gehoord. Wel stelde het een beetje te leur dat er geen saffraan velden te zien waren. Dat was niet het seizoen en die velden waren op het ogenblik braakliggend. 

In restaurant La Ville de Wavre in Thorembais vond onze groep een fijne maaltijd. 

Geheel volgens planning bereikten wij rond 16h het stationnetje van Spontin.

Twee enthousiaste spoorfanaten stonden ons op te wachten. Eén om het 60 jaar oude treintje in gang te brengen, de ander om ons Nederlandstalige uitleg te geven. Het was best een leuke rit heen en weer, met veel tunnels en viaducten, verhalen over oude stationnetjes, oorlogsgebeurtenissen en de Waalse teloorgang van een eens welvarende streek. Liefhebbers konden zelfs even stuur (?) en gaspedaal uitproberen.

In de Croq du Bock stond ons tenslotte nog een koffietafel met drank te wachten om een fijne dag te besluiten.

L.Fierlafijn

.

08/02/14  &  29/04/14  &  24/06/14         

Bezoek aan het Red Star Museum

Met drie groepen van 15 deelnemers hebben we vandaag de overtocht gemaakt naar Amerika in het voetspoor van miljoenen landverhuizers.

De loodsen van de Red Star Line, op het Antwerpse Eilandje, waren voor hen de start naar een nieuw bestaan in Amerika.

De Nieuwe Wereld was het beloofde land voor wie op zoek was naar een beter leven.

Aan de Rijnkaai vertrokken tussen 1873 en 1934 bijna twee miljoen landverhuizers. In de loodsen werd beslist of ze hun droom in de VS of Canada konden najagen. Het waren uren van bang en hoopvol afwachten. Wie goedgekeurd werd mocht vertrekken. Wie afgekeurd werd, bleef achter.

Jaren voorbereiding en talrijke opzoekingen gingen aan de opening van dit nieuwe museum vooraf.

In dit museum gaat het vooral over mensen. Van vele landverhuizers heeft men hun wedervaren kunnen samenstellen aan de hand van documenten, foto’s, persoonsbewijzen enz.

Dramatiek ten top. Verhalen van ouders met kinderen die naar de States trokken en daar werden de kinderen afgekeurd en teruggestuurd naar Antwerpen.

Dramatische verhalen van mensen vertrokken uit Warschau die er maanden over deden om tot in Antwerpen te geraken.

Ook bekende mensen deden de overtocht. Denk maar aan Albert Einstein, Irving Berlin e.a.

Een ontroerend museum waarin mensenverhalen de hoofdmoot zijn.

Dit moet je gezien en beleefd hebben.

.

.

Daguitstap Torhout

De rit naar Torhout verliep vlot, en we kwamen ruim op tijd aan, voor de ochtendkoffie.

Hier werden we opgewacht door twee gidsen, voor de rondgang in het centrum.

Het laatbarokke stadhuis op de Markt werd in 1713 door de Heren van Neuburg gebouwd. Het heeft een opvallende klokgevel, een pui, een ingemetseld wapenschild en datering. Opvallend aan de zijgevel: valse ramen...

Ten oosten van de Markt komt men op het Conscienceplein. De naam herinnert aan het feit dat Hendrik Conscience geregeld in Torhout logeerde, bij zijn dochter, die met vrederechter Gentiel Antheunis getrouwd was. Het oorlogsmonument is een door de Duitsers in 1918 achtergelaten Duits beeld, oorspronkelijk bedoeld voor het Roggeveld in Esen. Van dit plein kijk je op het station, ooit de plaats waar meer dan 5000 paarden verhandeld werden. Vandaar de vele beelden met het paard als model.

Links van dit plein het oorspronkelijk pand van mosterdmakerij Wostijn , en aan de overkant het instituut Sint-Vincentius. Torhout zelf heeft ongeveer 20000 inwoners, maar er zijn rond de 5000 studenten, in de scholen in en rond het centrum.

De wandeling gaat verder via het kasteel Ravenhof, oud-domein Coupé of domein Van Oye, met park, een van de mooiste plekjes van Torhout. Bij het domein sluit de stedelijke openbare bibliotheek aan. Het Ravenhof herbergt de Dienst voor Toerisme, de Stedelijke Gildenkamer en het Aardewerkmuseum.

In t'Hof van Engeland genoten we s'middags van een goede dagschotel .

Rond 14u00 bezochten we het kasteel van Wijnendale. De Oostendestraat loopt recht naar de ingang van het kasteel met uitgestrekt park en bos. De burcht werd in de 11de eeuw gebouwd door de Vlaamse graaf. Zij werd herhaaldelijk omgebouwd, vernield en herbouwd. Het rechter gedeelte is bewoond door de familie Mathieu de Wynendaele, de huidige eigenaars.

Een bezoekerscentrum herinnert ons aan de vele gebeurtenissen in dit slot :het verblijf van Maria van Bourgondië, Gwijde van Dampierre, de heren van Kleef en Neuburg, de schenking van het Vrijgeweed door Adolf van Kleef, het onderhoud van Leopold III met zijn ministers op 25 mei 1940.

Van hier trokken naar het mosterdmuseum Wostijn, waar we een deskundige uitleg kregen hoe de echte mosterd wordt gemaakt. Iedereen ging met een potje naar huis, na een mooie dag in Torhout. De terugreis verliep uitermate traag via de oude weg van St – Niklaas naar Melsele . Bovendien was er ook nog een onderbreking van ruim 1 uur, voor er een tram richting Antwerpen opdaagde. Met de tram zou je er al zijn (dachten we...)

Toch weer een geslaagde uitstap.

Jan Quirynen

.

Museum Fin-de-Siècle

Het museum geeft een overzicht van de kunst vanaf 1868 (datum van de oprichting van de Société Libre des Beaux-Arts) tot 1914 (begin van de eerste wereldoorlog). Een groep kunstenaars zette zich af tegen de pompeuze, protserige stijl die tot dan werd gehanteerd, zowel in de bouwkunst (bijvoorbeeld de vele gebouwen die Leopold II liet optrekken) als in de beeldhouwkunst en de schilderkunst.

Wat dan begint met realisme en het afbeelden van eenvoudige werkmensen gaat over in impressionisme, pointillisme, fauvisme, art nouveau … en dat alles in een periode van ongeveer 50 jaar. 

In het museum zijn vele grote namen aanwezig, die representatief zijn voor deze uiterst creatieve periode. De schitterende collectie werd nog aangevuld met de donatie Gillion Crowet, in 2006 overgemaakt aan de stad Brussel als alternatief voor de betaling van verschuldigde successierechten. Ze omvat unieke meubelstukken, serviesgoed, lampen, vazen, juwelen, beelden, schilderijen … (Gallé, Daum, Mucha, Khnopff, Horta …). 

Het museum beslaat vijf ondergrondse verdiepingen. Door zijn grootte is het bijna onmogelijk om alles goed te bekijken in één bezoek. De gids was vakkundig en beheerste de materie zeer goed, maar kon niet helemaal het ‘vuur’ overbrengen. 

Toch een absoluut geslaagd bezoek.

Dagtrip Gent

Er zijn zo van die dagen dat alles meezit. Een voorjaarsmorgen die je zomerse temperaturen beloofd, de bus die je net op tijd onderschept aan de verkeerde parking en iedereen tijdig aanwezig zodat je op het geplande uur vertrekt.

Vervolgens probleemloos door de “Kennedy” en na de tussenstop in Melsele, om nog een dikke helft van de deelnemers op te pikken, linea recta naar Gent. Zonder wegenwerken, zonder files, een dik half uur voor de afspraak met de doktoren ter plaatse. Dus tijd voor een lekker, gehoopt maar niet verwacht, bakje troost. 

In het “Museum voor de Geschiedenis van de Geneeskunde” werden we ontvangen met een audiovisuele inleiding aangaande de evolutie van de geneeskunde van in de oudheid tot vandaag en vervolgens door vier “gepensioneerde” professoren of dokters meegetroond voor een 2 uur durende boeiende rondleiding betreffende de vele honderden opgestelde instrumenten en hulpmiddelen gebruikt door de vroegere chirurgijnen, kwakzalvers, medicijnmannen , doctorenspecialisten, geneesheren, enz.. De begeleidende uitleg werd hier en daar aangenaam doorweven met een humoristische opmerking of filosofische bedenking eigen aan onze gidsen-professoren.

De inrichting van het museum, zeer afwisselend en goed onderverdeeld door de opsplitsing in cellen, is zeer overzichtelijk. De oorspronkelijke bewoners van het gebouw waren de Paters Dominikanen. Zij hadden zich sinds de middeleeuwen ingekwartierd in dit 12e eeuwse prachtige reuzenpand, actueel fraai gerestaureerd en opgedeeld in 3 individuele centra.

De toegang tot het museum is gratis en de gidsen zijn vrijwilligers vanuit de Palfynstichting welke het museum beheerd. In onze deelnameprijs per persoon was een gedeelte voorzien als inkomgeld voor dergelijk museum, en deze som is als bijdrage voor de werking van de stichting overhandigd aan de voorzitter Dr Boeckaert. 

Vervolgens een deugddoende wandeling van een 25 minuten door de Gentse straten naar onze volgende afspraak, met de “Oude Koninglyke Gilde Sint-Rochus” op het Sint Pietersplein. Deze gilde combineert het kruisboogschieten met het traditionele gilde leven. Ze is door de stad Gent erkend als sportclub en eveneens geaccrediteerd bij de Unesco als immaterieel erfgoed.

De “Hoofdman” en een tiental van zijn “Gildebroeders” verwelkomden ons met een glas bubbels. Aansluitend konden we genieten van een rijkelijk en volumineus koud buffet.

Om beurten werd de ene helft van de groep door de “Hofmeester” onderhouden over de historiek en de werking van de gilde en kreeg de andere helft , onder begeleiding van de “Wapenmeester” en de “Hoofdman” in de schietstand een initiatieschieting. Enkele van onze leden toonden daarbij dat zij nog perfect in de roos kunnen mikken.

Met nog een gezellige babbel en een smakelijke pint stond veel te snel onze bus te toeteren op het Sint Pietersplein om ons terug te voeren. En zoals de dag was begonnen, zonder oponthoud, naar onze verzamelpunten.

LR

.








  

Lentewandeling Heindonk

.

Ontmoetingsdag in "Hotel De Basiliek"

Tweedaagse uitstap Amsterdam

.







  

Bezoek abdij St. Bernardus en Gilliot&Roelants Tegelmuseum in Hemiksem

Met één gids i.p.v. de beloofde twee moesten we die namiddag met 52 geïnteresseerden starten aan de hoofdingang van de abdij. Maar geen probleem, we hadden ons” guide system”, en als toemaatje : een gids met een stem als een klok!

Een beetje geschiedenisles en we wisten hoe , wanneer, waarom en hoelang de paters van de cisterciënzer orde de abdij van 1243 tot aan de Franse revolutie als woonplaats hadden. De paters waren zeer nauw betrokken bij de ontginning van de klei in de Rupelstreek, en het maken van baksteen, de zogenaamde papesteen.

We maakten een wandeling rond de abdij en konden zo zelf vaststellen dat deze wel erg monumentale afmetingen heeft. Een deel van de oostvleugel wacht nog op restauratie. De kerk van de abdij werd tijdens de Franse revolutie afgebroken.

De gids nam ons mee binnen langs de serviceflats in de oost vleugel en daar hadden we zicht op één van de 2 grote binnenkoeren. Aan de architectuur (Antwerpse architect Pieter Bourla) van het gebouw is bij de restauratie niets gewijzigd , en zo kan men goed zien dat het vroeger o.a. ook als gevangenis dienst heeft gedaan. Verder werd het gebouw ook nog gebruikt als hospitaal en interneringskamp, om tenslotte van 1948 tot 1977 als kazerne dienst te doen.

We wandelden daarna doorheen een formidabel gevuld heem-museum naar een gerestaureerde volkskroeg. Daar deed onze gids alles uit de doeken omtrent het Gilliot &Roelants tegelmuseum. Met 1750 arbeiders omstreeks 1935 was het tegelbedrijf toen één van de grootste werkgevers in Vlaanderen. Het was met de komst van Joseph Roelants, die zeer kunstvolle tegels en keramiekpanelen ontwierp, dat de uitvoer naar alle hoeken van de wereld een boost kende. We zagen in zijn werken ook de evolutie van figuratief naar het meer kubistische.

In de gezellige cafétaria van de Heemkring “In den Hover”, waar de dienst verzekerd werd door 2 vriendelijke dames, en de prijzen even vriendelijk waren , werd nog even nagepraat.

LVS

Daguitstap Kortrijk - Doornik

Lachende gezichten op de nieuwe verzamelplaats deze vroege zonnige morgen! Ondanks enkele ongevallen op de wegen en het smogalarm toch nog tijdig gestart. In Melsele bijna even veel wachtende mensen opgepikt en dan richting Kortrijk om onze gids Philippe op te pikken. 

Onmiddellijk geeft deze in zijn sappigst West-Vlaams alle bijzonderheden van de stad mee!

Zo vernemen we dat de vroeger zo bloeiend rijke stad nu arm is, met weinig toerisme ondanks zijn vele troeven. We moeten het toegeven : mooie gebouwen, lanen, pleinen .Toch zijn veel huizen nieuwer dan ze er uit zien. In het prachtige hotel Belfort wacht een heerlijke croissant met geurige koffie! 

Philippe neemt ons mee naar de prachtige raadszaal van het historische stadhuis. We leren dat de voorstelling van de eeuwenoude geschilderde taferelen op muren en het gebeeldhouwde pronkstuk veel gelijkenissen vertonen met de situaties van de huidige tijd.

De geschiedenis herhaald zich steeds zonder dat er veel wordt van geleerd. 

Eventjes opwarmen op weg naar de grootse O.L.Vrouwkerk , met veel zijkapellen ieder met een eigen verhaal. Er zijn daar blijkbaar veel waardevolle voorwerpen ontvreemd en later al dan niet teruggevonden.

Onderweg naar het dormitorium zijn we verwonderd over de vele opgravingen die een stuk geschiedenis bloot leggen. Met de begeesterde toelichting van Philippe begrijpen we hoe het er in de Franse dwangburcht en in het dormitorium van de Groeningeabdij aan toe ging. Vooral het reuzengrote waterreservoir trekt onze aandacht. Het begijnhof oogt al mooi maar is nog in volle restauratie en nog weinig bewoond. 

Met het zonneke op ons bolleke komen we weer aan hotel Belfort. Het schilderijtje op ons bord smaakt nog lekkerder dan het eruit ziet. De kalletaart een streekgerecht op basis van frangipane en appeltjes is overheerlijk. 

Op weg naar Doornik worden we door onze gids ondergedompeld in alle wetenswaardigheden van de stad. Met maar 26000 inwoners waaronder veel migranten

is het nu ook een arme stad die al is er zo veel te bieden, toch weinig toeristen lokt. Enkele km. buiten de stad hebben we zicht op een enorme steengroeve, het lijkt wel op een uitvergroot cementfabriek. Veel bedrijvigheid zien we niet,de Italianen zijn er nu baas. 

In de kathedraal filteren de prachtige glasramen het licht. De schatkamer is niet toegankelijk maar er is genoeg te zien. Aan de ene kant weer grote opgravingen, er komen serieuze stutten aan te pas om de verzakkingen tegen te gaan. Volgens onze gids zou Vlaamse gotiek driebogig zijn en er komen nog wat krullen aan te pas. Vlamingen moeten ook wat meer chauvinisme hebben, want veel van de prachtig woningen zijn door hen herbouwd, zelfs de zogenaamde ‘Lodewijk XIV huizen. Dat zullen we onthouden.

Nog een laatste bezoekje aan de Saint-Quentinkerk, met kleurige glasramen.

De kaas en vleesplank in ‘Le Soleil’ versterkt onze inwendige mens, de bus wacht en we blikken terug op een zalige, zonnige,leerrijke dag. 

Bedankt Leo om alles in goede banen te leidde en iedereen die er bij was!

Marie-Jose

Vietnam, verassend en aangenaam, een indruk.

Ik liet mij, enigszins gespannen, in de enorme buik van de Boeing 777 neerploffen in een gemakkelijke seat. Immers, 13 vluchturen verder lag onze voor mij vrij onbekende bestemming: Vietnam. 

Het land, als het ware geprangd tussen Cambodja, Laos, China en de zee, telt ongeveer 90.000.000 inwoners.

En tel je van noord naar zuid algauw 2000km, in het midden is het slechts 50km breed, alsof een reus ooit met zijn hand het land in 2 delen wou breken. De reus nu is weg, het land werd één.

Getekend door oorlogen, oneindige rijstvelden en hectisch verkeer in de steden? Zeker, maar ook met vriendelijke, aangename mensen, nooit rustend, altijd bezig, doordrongen en zich bewust van een luisterrijk verleden.

De hoofdstad Hanoi, 6.000.000 inwoners, is soms primitief, soms modern.

De citroenkleuren van de oude architectuur vormen een fraai gezicht.

Tussen het gebrom van de vele motorfietsen komen de geuren van de eetkraampjes je tegemoet. Een exotische stad.

In de oude wijk vormen een wirwar van straten het commerciële hart van Hanoi.

De opera, gebouwd naar het model in Parijs, herinnert ons aan de Frans-koloniale tijd.

Ho-Chi-Minh, zijn leven stond in het teken van de éénmaking van het land, ligt opgebaard in het reusachtige mausoleum. Deze man, die een eenvoudig leven leidde, stierf te vroeg om zijn werk voltooid te zien. Hij wordt gerespecteerd door en leeft verder in alle Vietnamezen.

De Thai, Hmong, Dai, Hoa en Viet vormen de talrijke minderheden in de omgeving van Mai Chau en in het Halong van de rijstvelden is een tochtje in een kleine sampan een must.

Duizend km zuidwaarts, in Da Nang, centraal-Vietnam, was ooit een Amerikaanse legerbasis gevestigd. De aankomende mariniers kregen hier een eerste indruk van Vietnam. Het was ook de plaats waar men, na de gruwel van de gevechten kon uitrusten.

De prachtige vergezichten in de omgeving van Hoi An, centrum van de zijdenijverheid, nodigen uit tot een fietstochtje. Het is de enige stad in Vietnam die beperkingen stelt aan het gebruik van motorvoertuigen.

Wil je er een kostuum of kleed in sneltempo laten maken, dan vind je hier het juiste adres!

De opvallendste monumenten in de stad komen van de Chinese gemeenschap.

Tussen de oude koopmanshuizen geven constructies van geglazuurde dakpannen en kronkelende draken toegang tot de ingangen van de gemeenschapshuizen, kern van het Chinese sociale en spirituele leven.

Nog meer zuidwaarts, en tropisch warm, belanden we in Ho-Chi-Minh-City, het vroegere Saigon. Saigon was destijds tot de éénmaking van het land in 1973, de hoofdstad van de republiek Zuid-Vietnam.

De twee torens van de Notre-Damekathedraal, jarenlang het beste oriëntatiepunt in Saigon, vallen tegenwoordig in het niet bij de glazen gevel van het winkelcentrum Diamond Plaza en de telecomtoren op het hoofdpostkantoor. Het postkantoor is een klassiek koloniaal gebouw dat sinds zijn voltooiing in 1880 niet meer is veranderd.

Het verkeer in de stad is er even hectisch als in Hanoi, we maakten het van dichtbij mee op de bijzit van een motorfiets. Het is ongelooflijk hoe behendig de bestuurders zich in deze drukte op de weg een plaatsje zoeken. Het lijkt allemaal chaotisch maar toch, het resultaat is een vlotte verkeersstroom. Verwonderlijk, maar wij hoorden geen scheldwoorden of zagen geen agressie, is dit het resultaat van een Boeddhistische instelling?

De Cu Chitunnels in de omgeving van de stad vormen een meer dan 200km ondergronds netwerk. Zij werden indertijd door de Vietcong gebruikt om zich overdag voor de Amerikaanse patrouilles te verbergen. Wie goed luistert hoort er nog de tonen van Billy Joël’s “Goodnight Saigon”.

Men dient zich soms op handen en knieën door de gangen te bewegen want zij werden niet ontworpen voor de iets bredere westerling. Het is, voor wie er in slaagt zich door de gangen te wurmen, een duistere en zweterige ervaring. Uniek in Vietnam, dus ook in H-Chi-Minh-stad, is het waterpoppentheater. Het is een prachtig genre waarbij alle handelingen worden uitgevoerd op een watertoneel. Het spel zou mogelijk ontstaan zijn in de Rode Rivierdelta toen er in de lente weinig werk was.

Tot slot moet het gezegd, 40 jaar na de verwoestende oorlogen bruist dit land weer van ondernemingszin en is het toegankelijker dan ooit.

Dit is geen land van bomkraters maar van glinsterende rijstvelden en witte stranden, prachtige tempels en vriendelijke mensen.

Ik wens hen voor de toekomst het allerbeste!

Vic Goelen

Dossin Kazerne & 2 Kerken

 Tussen 09u30 en 10u00 sijpelden onze deelnemers binnen in de cafetaria van het museum. De meesten maakten de verplaatsing met openbaar vervoer. 

Ingedeeld in twee groepen kregen we in het gloednieuwe museum en onder begeleiding van twee gidsen, beter inzicht in de oorlogsgeschiedenis en de Holocaust. De Dossin kazerne was letterlijk een wachtkamer voor de dood. Meer dan 250 000 joden werden er op treinen richting Auschwitz-Berkenau gezet. De moderne vormgeving van het museum, de opeenvolging van soms aangrijpende beelden en daarbij de sobere, maar soms zeer anekdotische uitleg door de gidsen zorgen voor een beklijvende ervaring over wat Joden en Zigeuners hebben doorstaan tijdens Tweede Wereldoorlog. 

Na deze aangrijpende rondleiding wandelden we naar het voormalig Groot Seminarie waar we ons in Hof de Merode lieten verrassen met een goede lunch. 

Aldaar werden we opgepikt door twee gidsen om in dezelfde twee groepen afwisselend de Sint-Janskerk en de Sint-Romboutskathedraal te bezoeken. 

In de Sint-Janskerk keken we bewonderend naar de ‘Aanbidding der Wijzen’ van P.P. Rubens. Ook in de toren bezochten we de unieke kunstwerken, namelijk de 14de eeuwse muurschilderingen die voor het eerst toegankelijk zijn voor het publiek. Onze stadsgids gaf ons uitleg bij de enorme figuren van Sint-Christoffel en Sint-Joris. 

De Sint-Romboutskathedraal heeft als pronkstuk van de kerk het hoofdaltaar van Lucas Faydherbe uit 1665, maar tevens konden we onder andere het schilderij ‘Christus aan het kruis’ van Antoon van Dyck en nog vele andere werken bewonderen. 

Aansluitend genoten we op de Grote Markt van Mechelen in een taverne met de toepasselijke naam “De Met” nog van een frisse consumptie.

LR