Kort verhaaltje bij het vertrek naar Binche

Arlette uit Schelle, bleef maar bellen :
Ik geraak nie voorbij die bareel,
En er staan er toch zo veel!
Maar haar laatste draai aan ’t licht,
Bracht tóch de bus nog in ’t zicht!
Toen vertrokken we,  voor de tweede maal,
En dat is het einde van mijn verhaal!!!

Museum van het Carnaval en het Masker te Binche

Met dank aan de vele omleidingen vertrekken we met enige vertraging. Aangekomen in het Internationaal Museum van het Carnaval en het Masker in Binche krijgen we een tasje koffie of thee.
We worden in 2 groepen opgesplitst :
groep 1 start bij het Carnavalgebeuren terwijl groep 2 met de andere gids alles te weten komt over maskers van over de hele wereld.
Daarna krijgen we een wissel van groep.
Ons wordt uit de doeken gedaan wat de betekenis is van het kostuum dat de Gilles dragen, alsook van de attributen die ze bij zich hebben.
Rond halfvasten beginnen de festiviteiten op zondag vóór Aswoensdag met de stoet van de carnavalgezelschappen, begeleid door trommels en draaiorgels.
Op vette maandag komen de jongeren op straat, samen met de muziekgezelschappen.
De grote dag is vette dinsdag, want dan komen de Gilles zelf buiten. Reeds van 4.00 uur in de ochtend drinken ze champagne! Rond 9.00 uur zijn het de Paysans, de Pierrots en de Arlequins die samen het spektakel maken en daarna ook op het stadhuis ontvangen worden.
De Gilles en de Paysans dragen het typische masker, en gooien met appelsienen naar het publiek!
’s Avonds eindigen de festiviteiten met een groot vuurwerk.
In het museum van het masker krijgen we een overzicht te zien
van de meest representatieve en kenmerkende maskers en vermommingen uit Afrika, Azië, Oceanië, Amerika en Europa.
Onze gids vertelt ons over de rituele functies, het verschil tussen de feesten op het platteland en in de steden, en over de link van de maskers met de natuur.
Na een korte wandeling bereiken we de plaats waar het middagmaal op ons wacht: restaurant La Binchoise,.
Het is gelegen in een oud brouwerijgebouw, waar het pittige biertje:
de” Binchoise” gebrouwen wordt.
Een nieuwe gids neemt ons daarna op sleeptouw : we wandelen rond de grote ommuring van de stad Binche.
De muur en de torens kennen een zeer oude geschiedenis.
Niettegenstaande de vele belegeringen, zijn de overblijfselen nog in redelijke goede staat, en worden ze door de stad ook prachtig onderhouden.
Hierna met z’n allen weer de bus in.We rijden nu naar Fontaine-l’Evèque. Hier bezoeken we eerst een” gazometer”.
Dit is een opslagtank waarin gas kon gestockeerd
worden, en waarbij water een rol speelde bij de afdichting van de gasbel.
Vervolgens naar het mijnmuseum! Hier vernemen we veel over de werking van de schachten, het stutten, de liften, vervoer in de mijngangen van de steenkool door paarden, de gevaren van het mijngas en nog veel meer.
Na nog een korte plas- en drankstop reed de bus
ons weer veilig naar Mariënborgh

Koffiebranderij Verheyen

Na een rustig fietstochtje van een half uur was ik te vroeg aan de koffiebranderij Verheyen en genoot ik van het zonnetje op de bank. Geleidelijk kwamen de deelnemers aan. Iedereen was stipt op tijd en we werden ontvangen door de Heer Verheyen zelf. Terwijl de zoon het laden van de wagens opvolgde vertelde de Heer Verheyen de geschiedenis van de firma. Zijn grootvader was een kruidenier die overgestapt was op het branden en verkopen van koffie.
De koffiebranderij was gelegen in het centrum van Antwerpen.
Door plaatsgebrek verhuisden zij naar de huidige plaats in Deurne. Hij vertelde over de aanpassingen die aan de huizen werden gedaan voor de uitbreiding en om te voldoen aan de vereiste normen.
Ook het overnemen van andere branderijen uit het Antwerpse en andere delen van het land kwam ter sprake. Hierna stelde hij ons voor aan onze gidsen en de dames van de winkel. Wij werden in drie groepen verdeeld. De eerste groep ging proeven van enkele kopjes koffie. De tweede groep trok naar de branderij en de verpakking.

Mijn groep ging naar de vergaderzaal voor een kleine voorstelling.

Er bestaan 2 belangrijke koffieplanten, de Robusta en de Arabica.
De planten groeien enkel in de tropen. De Robusta groeit en bloeit op zeeniveau en de betere Arabica vanaf 900m hoogte. Hoe hoger hoe beter de koffie zal zijn, maar ook hoe duurder en zeldzamer.

De koffieplant geeft pas na 5 jaar haar eerste vruchten in de vorm van een groene kers. Naargelang van de rijpheid evolueert de kleur van groen naar diep paars-rood. Enkel de pit van de vrucht heeft men nodig. Om deze te kunnen verwijderen van het vruchtvlees laat men de vrucht na de oogst enkele tijd in de zon drogen. Een nieuwe plant kan slechts ontstaan als de tweelingerwt te samen worden geplant.

De geoogste bonen worden dan vervoerd in balen van 60kg.
De verkoopwaarde wordt voornamelijk bepaald door de beurs van Londen.

De cafeïne kan uit koffiebonen verwijderd worden door de toepassing van de eigenschappen van kooldioxide. De boon wordt ermee gewassen bij een bepaalde temperatuur en druk. Dit gebeurt niet bij de brander, maar door de invoerder op vraag van de brander.

De koffiebrander vermengt eerst de twee soorten van verschillende afkomst volgens zijn eigen smaak alvorens het branden.
De mengverhouding is zijn geheim. Het branden duurt ongeveer een 16-tal minuten. Na het branden gebeurt het malen en verpakken.
Het vullen en verpakken van de koffiepads wordt extern uitbesteed.

Wij verlaten de vergaderzaal en bezoeken de stockeerplaats, het mengen en het wegen van de bonen. Vervolgens bezoeken wij het depot van de afgewerkte koffie en van de nevenproducten die samen aan de klant kunnen verkocht worden. We zien ook de kleine ruimte van de proeverij met de kleine koffiebranders om stalen te branden en te proeven. Hier worden proef- en vergelijkingstesten gedaan, door drie personen, op de aangekochte bonen.We maken het branden mee van een lading bonen en ten slotte het verpakken ervan.
Na de rondleiding worden wij ontvangen in de winkel waar wij van twee verschillende soorten koffie mogen proeven en genieten.
Tot slot was er nog de gelegenheid tot het kopen van de producten.

Jan Vanagt.

Reeds om 13.30 had Maria een uitgebreid assortiment aan gesorteerde parels in alle tinten en afmetingen uitgestald op een grote tafel. Ook de nodige slotjes, ringetjes, gekleurde rijgveters, ijzerdraad, lijm, tangetjes, enz. , dit alles lag te wachten op vaardige vingers. Rond 14.15 uur kon Maria starten met de demonstratie van de verschillende stappen en technieken, nodig voor het samenstellen van het halssnoer.

Dankzij de camera van Jean-Pierre konden de deelnemers aan deze workshop op groot scherm alle handelingen zeer goed volgen.

Daarna was het de beurt aan" de leerlingen", om dit alles in de praktijk om te zetten.

"Juf" Maria kwam soms handen, ogen en oren te kort om de gretige dames ( heren gaven verstek), te helpen met kiezen van parels, vastmaken van slotjes en met de knijp- en kleeftechnieken alles stevig vast te maken. Bijna 3 uur lang was het in de zaal van Mariënborgh een gezellige drukte. En het resultaat van al die ijverige handen mocht best gezien worden! Het was al ná vijven toen met het opruimen werd gestart.

Fotograaf van dienst, Etienne, legde enkele "juweeltjes" vast op de gevoelige plaat.

L.V.S

Het was een mooie zomerdag om samen te komen aan de ingang van het luchthavengebouw in Deurne.
Nadat allen aanwezig waren en elkaar begroet hadden werden we voorgesteld door Vic Goelen aan de gidsen die ons de luchthaven zouden laten zien. Daar er zoveel belangstellenden waren( in totaal 47 ), werden er 2 groepen gevormd, die dan via de bagage , incheckbalie door de veiligheidscontrole ( zakmessen e.d. afgeven) om zo het eigenlijke luchthaventerrein te betreden.
Wat ons opviel was dat het werken en controleren hier veel soepeler gaan dan in die grotere luchthavens. Langs de tarmac gingen we naar de verschillende loodsen,waar de gidsen ons vertelden dat er ongeveer een 100 tal sportvliegtuigjes gestationeerd zijn, buiten enkele grotere van bedrijven voor zakenvluchten. Hier staan ook vliegtuigen voor fotografie en digitaliseren van de wereld ,want voor het ogenblik is men bezig in India met één van die vliegtuigen.De brandweerwagens waren reuzen om te zien in vergelijking met de normale brandweerwagens.
Vervolgens gingen we om af te sluiten naar het STAMPE & VERTONGEN museum,om er de evolutie van het vliegwezen te zien tot wat het geworden is

We danken de gidsen voor deze rondleiding en ook de organisator. Het was een aangename dag, die we afsloten met een drankje in de bar.

Robin Verbist

Onder een stralende zon reden we vol verwachting naar Beloeil om in het plaatselijke kasteel van de Princes de Ligne het kasteel te bezoeken dat, zoals jaarlijks, dit is de 23^e maal, van 30 april tot 8 mei, prachtig wordt versierd met Amaryllissen als een ode aan de jaarlijkse wedergeboorte van de natuur. De mooiste bloemstukken en prachtige decoraties vormden een sprookjesachtig decor van de salon van de Ambassadeurs tot de schitterend gedekte eetzaal, de prachtige bibliotheek, tout court het ganse kasteel.

De Prinsen de Ligne bewonen dit kasteel sinds 1394 (30 generaties).

De schitterende expositie van de 3500 prachtige bloemen werd kunstig aangebracht door Geert Pattyn in samenwerking met de Provinciale tuinbouwschool Kortrijk en Marie Marichal. De bloemen zelf werden gekweekt en gesneden door het Hollandse huis ‘Berbee & zonen’.

De uitstekende gidse (Beloeil genoemd (:- )) ) vertelde enthousiast in perfect Nederlands de geschiedenis van de familie aan de hand van de vele schilderijen. Deze prinselijke familie telden onder zich: krijgsheren, ambassadeurs, onderkoningen, senators, schrijvers en luchtvaartpioniers. Zij waren vooral bekend om hun vele allianties.

Rondom het Kasteel (het Hertenpark – 6 ha groot) werd aangelegd als Engelse tuin door Prins Charles – Joseph.

Met een ‘treintje’ werden we rondgevoerd door het aanliggende park waar een grote waterpartij de aandacht trekt met op het einde een beeld van Neptunus.

De lunch konden we, uitzonderlijk, nuttigen in de Kapel van het kasteel dat voor deze gelegenheid als restaurant werd ingericht. De lunch was overvloedig en lekker te noemen zodat eenieder met bolle buik de route naar Geraardsbergen kan aanvangen.

In Geraadsbergen werden we opgewacht door 2 zeer bekwame gidsen die ons meer gaan vertellen over de ‘stekjes’ nijverheid die Geraardsbergen lange tijd op de kaart hebben gebracht.

We vernemen tijdens de wandeling hoe de stad door de tijdsgeest van de 20^e eeuw gedurig veranderde. We wandelen langs de arbeiderswoningen maar ook langs woningen in art nouveau en artdeco.

Een zalige rustpauze was zeer welkom op een aangenaam terrasje.

De gidsen vertelden honderduit over de stekjesperiode. Wie herinnert zich nog “Union Match van de Union Allumettiere” ? Het verleggen van de Dender om toe te laten dat schepen met hout konden aanleggen. We kregen ook het verhaal van de Zweedse ondernemers die het Belgisch lucifermonopolie verkregen.

Tot slot van de dag nuttigden we een broodmaaltijd, boerenboterham met kaas, gevolgd door …. een Mattentaart, streekproduct. Er werd uitgebreid koffie geschonken en …. verdund (!) maar dit was om goed te kunnen slapen (:- ))

Kortom volgens de deelnemers een zeer geslaagde uitstap.

Stipt om 14.30 verwelkomt presentator Luc Appermont het publiek in het voor ¾ gevulde Sportpaleis.Twee grote beeldschermen zorgen ervoor dat iedereen alles kan volgen wat op het podium gebeurt Ook Prov. Gedeputeerde Marc Wellens verwelkomt het publiek.

Op elk zitje ligt een programmaboekje. Daarin lezen we dat elke artiest minimaal 3 nummers brengt. Koen Crucke, dit jaar 40 jaar op de planken, bijt de spits af. Vooral het liedje: “Ik hou van u” , gezongen in het Nederlands en het Frans, valt in de smaak.

Danny Fabri, ook 40 jaar artiest, weet met “Ca, ç est la vie…” de zaal te beroeren.

Daarna is Garry Hagger aan de beurt. Hij brengt met oa. “ Het allermooiste” de hit uit zijn beginperiode, maar echt vlot gaat het niet.

Van Ingeborg horen we de laatste tijd minder op muzikaal vlak, maar haar optreden staat er!

We horen een warme en expressieve uitvoering van: “Door de wind” en ”Als dat gebeurt” , en ze weet het publiek te verleiden om mee te zingen.

Na een korte pauze krijgen we een “Hommage aan Wim De Craene”, een concept van zoon Ramses. Andrea Croonenberghs, Tom Van Landuyt, Della Bosiers, Lander en Mira brengen de liedjes van Wim De Craene op een voortreffelijke manier weer tot leven.

Ria Valk is een all-round artieste, en dat bewijst ze door de hele zaal “LEO” te laten meezingen.

Als kers op de taart komt onze aller eigenste Dana Winner. Zij brengt 5 liedjes, en oa. “De oude man en de zee” en “Het Dorp” worden door het publiek massaal meegezongen!

Tot slot mogen we de 2 vrouwelijke vocals, en het 6-koppige orkest niet vergeten, die voor een uitstekende begeleiding van de artiesten zorgden.

Na een laatste voorstelling van artiesten, vocals en orkest, wenste Luc Appermont ons een veilige thuisreis.

Een mooie, muzikale namiddag, waar we met z’n allen erg van genoten.

L.V.S

We vertrokken met de bus vanuit Mariënborgh, na een fel gewaardeerde tussenstop aan de Park & Ride in Melsele, naar Wervik. Het weer was mooi, maar wel frisser dan de vorige dagen. Dat kon de sfeer echter niet bederven. Ons eerste bezoek was het nationaal tabaksmuseum in Wervik, waar we verwelkomd werden met een tas koffie en een heerlijk gebakje in de vorm van een tabaksblad. Het museum zelf is gedeeltelijk ondergebracht in een prachtig geklasseerde bakstenen stellingmolen, die gelijktijdig graan en lijnzaadolie kon produceren. We werden verdeeld in twee groepen en de gidsen vertelden ons de geschiedenis van de tabaksplant, de minuscule zaadjes, het telen, het verwerken tot tabak en het ontstaan van een werkelijke tabakscultuur in onze westerse wereld. Ook de tabaksteelt en - nijverheid in de omgeving van Wervik kwam aan bod. In de loop der tijden had tabak zowel een medicinale, als een religieus-maatschappelijke functie en werd het als genotsmiddel gebruikt. We werden geleid door een pijpengalerij, langs snuifraspen, snuifdozen - en potten in allerlei vormen en materialen. Langs allerlei rokersattributen, o.a. kauwtabakspotten, spuwpotten, asbakken, sigarenetuis, aansteekmateriaal, enz. … Verder zagen we reproducties van schilderijen met rokerstaferelen, een rokerskroeg, een tabaksfabriek en - winkel, allerlei vormen van reclame voor rookwaren.

Na dit interessante bezoek vertrokken we met de bus naar Menen, waar we bij “Deleu” een lekkere warme maaltijd aangeboden kregen.

Daarna vertrokken we met een gids voor een rit langs de Belgisch-Franse grens. We reden in Menen langs een gedempte Leiearm en ’t Schippershof, een gerestaureerde wonig uit de 17^de eeuw naar de Hollandse kazematten van Menen. In opdracht van de Zonnekoning Lodewijk XIV maakte Vauban van Menen een versterkte stad. (1679-1689) Deels door de herhaaldelijke belegering van de stad en deels door bouwkundige ingrepen, bleven van de oorspronkelijke vestingen enkel de fundamenten bewaard. De huidige “Hollandse” vestingen (1817-1830) werden bovenop de fundamenten van de Vaubanversterking gebouwd. Menen lag toen aan de zuidgrens van het Koninkrijk der Nederlanden en diende tegen Frankrijk te worden beschermd.

Verder reden we door Halluin (Fr), Rekkem, Lauwe en Wevelgem en zagen er kerken, kleine werkmanswoningen, molens, de L.A.R.-haven, het monument van de seizoensarbeiders langs de E17, de oude sluizen op de Leie, de Guldenbergabdij en we brachten een bezoek aan het Duitse Kerkhof.

Het Deutscher Soldatenfriedhof van Menen is de grootste militaire begraafplaats van België uit de Eerste Wereldoorlog. Er rusten ruim 47.864 Duitse soldaten, gesneuveld tijdens de Grote Oorlog, maar ook enkele joden en vrouwen die voor het leger werkten. In het midden van het kerkhof staat een achthoekige herdenkingskapel die samen met de toegangspoort in 1957-‘58 werd opgetrokken. De oude eiken en kastanjebomen bezorgen de begraafplaats een serene sfeer.

Na dit bezoek zetten we onze reis verder naar Dadizele waar we in de Pompeschitter het pompeschitterbier konden proeven. Ook hier werden we in twee groepen verdeeld voor een bezoek aan de basiliek en het kasteeldomein

Dadizele was reeds in de 14e eeuw een bekend bedevaartsoord. De Basiliek van Onze-Lieve-Vrouw van Dadizele is opgetrokken in neogotische stijl.De eerste steenlegging gebeurde op 8 september 1857. Paus Leo XIII kende het statuut van basiliek toe. Naast de Heilige Bloedkapel te Brugge is dit de enige basiliek in het bisdom Brugge. De basiliek verving een 15^e-eeuwse laatgotische bedevaartskerk. Ze werd gebouwd ter gelegenheid van de afkondiging van het dogmaverklaring van de Onbevlekte Ontvangenis van Maria in 1854 op initiatief van bisschop Joannes-Baptista Malou. Het 15e-eeuws albasten beeld van Onze-Lieve-Vrouw met Kind (genoemd: Onze-Lieve-Vrouw van Dadizele) is prominent in de kerk aanwezig. De basiliek wordt druk bezocht tijdens de bedevaarten in de maanden mei en september. In de crypte van de basiliek bevindt zich het praalgraf van Jan van Veerdeghem, die beter bekend is als Jan van Dadizele. Hij werd in 1479 tot ridder geslagen door aartshertog Maximiliaan van Oostenrijk en werd in 1481 te Antwerpen op laffe wijze vermoord. Verder bezochten we het Rosarium en het park met het beeldje van Torreke de Pompeschitter.

Na dit bezoek genoten we nog in “de Historic” van een, volgens sommigen, “sobere” broodmaaltijd met paté en salade.

Rond 19 u. vatten we de terugtocht naar Mariënborgh aan. Gelukkig was er toch een afstapplaats aan de Kiss & Ride in Melsele en kon een interessante en zonnige dag prettig worden afgesloten.

Tuur.

.

Alle deelnemers waren goed op tijd ter plekke, ondanks afgesloten Scheldekaaien (wielerwedstrijd Scheldeprijs).

We werden opgedeeld in 2 groepen van 20 personen, iedere groep kreeg een vrouwelijke gids mee. Het bezoek aan het Felixarchief begon met een mooi panaroma op de 6e verdieping van het oude stapelhuis en zo daalden wij verdieping per verdieping af om kennis te maken met o.m. de ruime leeszaal waar iedere “Antwerpenaar” het stadsarchief kan komen raadplegen (te raadplegen documenten kunnen op voorhand elektronisch aangevraagd worden), de containers met 32km archief en verschillende maquettes van Antwerpse bouwwerken We kregen tevens een goed overzicht van de historiek van het Sint-Felixpakhuis.

In een prachtig lenteweertje kregen we buiten nog een deskundige uitleg over de gerenoveerde en nieuwe gebouwen in de buurt en wandelden we tot aan het MAS om de prachtige vloer in het paviljoen van het Havenbedrijf te bewonderen : een van uit de lucht gefotografeerd grondplan van het havengebied.

Hier kwamen de 2 groepen terug bij elkaar.

Het was een aangename en vooral leerrijke uitstap.

Op zondag 03-04-2011 werden we opgewacht aan de ingang van de Antwerpse Schouwburg door onze inrichters voor de voorstelling van NABUCCO.

We zijn vlot en tijdig op onze plaatsen geraakt op de eerste rijen van het balkon vanwaar we een zeer goed uitzicht hadden. Tijdens de voorstelling kon men de teksten volgen op een lichtkrant wat positief was voor het volgen van de opera.

De voorstelling

Vrijheid, liefde en drama smelten samen in één meesterwerk! Deze opera over de Babylonische koning Nebukadnezar laat ons zien hoe een staatsman zijn politieke koers verlegt wanneer zijn privéleven begint te wankelen. De rivaliteit tussen Nabucco's echte dochter Fenena en zijn bastaarddochter Abigaille in hun liefde voor de jood Ismaele zet de verhoudingen op scherp.
De opera dankt een groot deel van zijn populariteit aan het beroemde Va, pensiero, sull'ali dorate, beter bekend als het Slavenkoor.


Jan.

Politiemuseum en - cavalerie

daarna

Witloof in Kampenhout

Door fileleed op de autosnelweg liepen de noorderlingen onder ons gezelschap een fikse vertraging op waardoor de autobus van Verhoeven een halfuur later dan gepland kon vertrekken vanuit ons clubhuis Mariënborgh in Edegem.

In Etterbeek, in het hart van een wijk met kazernes, werden we geconfronteerd met het glorierijke verleden van het Brussels Hoofdstedelijk Gewest. Het gebrek aan centen en budgettaire besparingen manifesteren zich in het onderhoud van de straten en pleinen : hobbelig, met putten en kuilen, met uitgerolde kasseien.

Op het parkeerterrein van het politiemuseum de trofeeën van een ooit te ijverige gendarmerie maar door de achterstand van justitie één en al één geworden met het landschap. Blikvanger is hier een komplete dubbeldekbus met als opschrift “ El Magreb”.

Het bezoek aan het politiemuseum bestond uit twee delen : een bezoek aan de ruiterij en een rondleiding in het museum zelve.

Een deskundige tweesterreninspecteur bracht ons onmiddellijk in het jargon van het paardenwereldje met woorden zoals : merrie, hengst, warmbloed, ruin, dekken, volzitten , de Juul, amazones.

Om als politiepaard geselecteerd te worden dient aan volgende criteria voldaan te worden: minstens een schofthoogte hebben van 1, 60 meter, tussen de 3.000 à 5.000 Euro’s kosten, goed zijn van gebit en poten en idealiter 3 jaar oud zijn (x 3,5 in mensenleeftijd). Tijdens de opleiding zal blijken of het paard slim of dom is.

Ongeveer 170 warmbloedpaarden(dit zijn geen doetjes) vinden hun onderkomen in de ruiterijkazerne. Elk paard is het werkinstrument van 2 ruiters. Van nature uit is het paard een bangsch..ter maar de vertrouwensband met de ruiter brengt het paard tot hogere prestaties (voorbeeld de waterbak). Onderlinge paringen zijn uit den boze wegens de onbeschikbaarheid van de merrie nadien Toch zijn er uitzonderingen. Na een koninklijke escorte, ging een hengst toch vreemd en zo zag maanden later“de Juul” het levenslicht.Tweemaal slim is nog slimmer dacht men bij de ruiterij, maar deze regel ging niet op bij de “Juul”die eerder dom is en daardoor opgezadeld wordt met de trom.van de fanfare.

In de smidse vernamen we dat elk paard om de 4 weken opnieuw beslagen wordt.

Daar het politiekorps tegenwoordig aangevuld wordt met amazones is de vereiste voor een ruiter om extra groot te zijn teruggeschroefd tot een gemiddelde dameshoogte .

Een kazerne , uit de Belle Epoque, herbergt een collectie museumstukken die de geschiedenis vertellen van de verschillende politiekorpsen van het einde van de 18^de eeuw tot op heden. Centraal staat de evolutie van deze korpsen op gebied van hun organisatie, materieel en methodes. We maakten kennis met een buitengewone verzameling van uitrustingen evenals met bewijsstukken die de misdaadgeschiedenis in al zijn vormen illusteren

Voor de lunch namen we de bus richting Kampenhout, het witloofdorp, waar we in restaurant “Veilinghof” genoten van een witloofmaaltijd. Het menu bestond uit witloof roomsoep + witloof op zijn Noors (zalm) of Perkse wijze (varkenshaasje) met kroketten + dessert.In het restaurant zette de waard, een nazaat van de vroegere uitbater van het Astridbad, zijn beste beentje voor om witloofbier aan te prijzen. Een blondje à la Duvel met een voltage van 8°. Een schitterende en harmonieuze combinatie bij al het smakelijks van hierboven..

In de namiddag werden we door een gids rondgeleid in een witloofhydrocultuurbedrijf in de buurt. België is, na Frankrijk, de belangrijkste witloofproducent ter wereld. De opbrengst van het witte goud komt hoofdzakelijk uit Midden-Brabant.

Aansluitend bezochten wij het witloofmuseum, gevestigd in een deel van de oude gebouwen van de voormalige tuinbouwveiling Rond 1850 slaagde de hoofdhovenier van de toenmalige kruidtuin "Botanique" te Brussel, de heer Frans Breziers, er in om witloof met krop te kweken. Een tiental jaar later vond de groente vlot zijn weg naar de Brusselse markten en zorgde voor een explosie van kwekers..

De traditionele grondteelt, bijna verdrongen door de opkomst van hydrocultuur, eist hard en arbeidsintensief werk

Onze dag werd afgerond bij pot en pint, een toemaatje van de club , op voorstel van de uitstapleider.

Terug in Mariënborgh rond 18 uur. Een geslaagde en leerrijke dag.

François Vaesen

.

Onder een flauw maar deugd doend zonnetje waren onze deelnemers, zoals gewoonlijk, vroeg op post. Om er de stemming in te brengen werd verzocht om stil te zijn teneinde de yoga beoefenaars niet uit hun concentratie te brengen.

De zeer gemotiveerde en bekwame gids onderhield ons op het grasplein over de oprichting van de tempel, de gebruikte symbolieken, het ontstaan van het Boedhisme enz.

Het Tibetaans instituut is een plaats waar mensen samenkomen om de dharma te leren kennen en te beoefenen. Al tientallen jaren is het Tibetaans instituut van Schoten actief en staat het borg voor zijn authentieke informatie over het boeddhisme. Naar aanleiding van het 20-jarig bestaan van het instituut werd op 6 september 1998 de nieuwe tempel ingehuldigd. Deze tempel werd gebouwd in authentieke Tibetaanse stijl met rijk gekleurde en zeer gedetailleerde friezen en kapitelen. Binnen in de meditatieruimte vinden we drie 2,50 m hoge beelden: Boeddha Shakyamoeni, Tchenrezig en Tara. Tevens hangt er een uitzonderlijke collectie van 21 in goud geschilderde shangka’s. In de tuin bevindt zich de Stoepa van de Duizend Lotussen, een 8 meter hoge Stoepa die verwijst naar de geboorte van Boeddha.

Nadien konden we bij een koffie en een snoepje nog nagenieten en verwerken van al het nieuwe waar we vandaag werden in ondergedompeld.