Het leven is een leerschool. Doorsta alle beproevingen. Problemen zijn een deel van de les die voorbij gaat. Maar de les die je leert, blijft een leven lang bij je. Het leven is niet altijd eerlijk, maar wel altijd mooi. Je hoeft niet ieder meningsverschil te winnen. Vergelijk je leven niet met dat van anderen. Je weet immers nooit waar hun reis eindigt. Brand kaarsen. Gebruik die mooie spullen. Bewaar ze niet voor een byzondere gelegenheid. Die gelegenheid is vandaag. Alleen jijzelf bent verantwoordelijk voor je geluk.
Waar de blanke top der duinen schittert in de zonnegloed. En de Noordzee vriend'lijk bruisend. Neerlands smalle kust begroet. Juich ik aan het vlakke strand: 'k Heb U lief, mijn Nederland !
Waar het lachend groen der heuvels, 't Kleed der stille hei omzoomd. Waar langs rijk beladen velden. Rijn, of Maas of Schelde stroomt. Klinkt mijn lied op oude trant: 'k Heb U lief, mijn Nederland !
Blijf gezegend, land der vaad'ren; Maak Uw eendracht sterk en groot. Blijf het volk der Koninginne. Houw en trouw in nood en dood. Doe zo ieder woord gestand: 'k Heb U lief, mijn Nederland !
U kunt u vanaf dit moment, én de rest van uw leven, doorbrengen met u zorgen te maken over de toekomst; maar hoeveel zorgen u ook maakt, er zal niets veranderen.
Een paprika uit Afrika speelde graag harmonica maar hij keek diep in de glazen en kon daardoor niet langer blazen. Toen speelde hij maar met Monica ...
Morgen is het Moederdag, en ook de dag dat het twee maanden is geleden dat in De Kolonie in Lommel, vijftien jonge kinderen het leven lieten bij de ernstige busramp in Zwitserland. Ik woon hier vlakbij de school en de kerk, en zal nooit de indrukwekkende zee van bloemen vergeten, die daar was neergelegd door duizenden mensen. En de radeloze ouders, die volkomen ontredderd, op en neer liepen tussen de kleine graven en die enorme bloemenzee, de school en de kerk. De leegte, en het tomeloze verdriet in hun ogen, heeft een onwisbare indruk bij mij achter gelaten. En opnieuw waren er weer duizenden mensen aanwezig bij de Avondwake, en enige dagen later bij de indrukwekkende begrafenisplechtigheid hier, in De Soeverein van Lommel. Bij de Avondwake ben ik aanwezig geweest, en had een zitplaats kunnen bemachtigen op de eerste rij. Het was een windstille en mysterieuze avond, en terwijl ik naar de bomen keek, en de toen aanwezige planeten, kreeg ik inspiratie voor het volgende gedicht. Het heet:
" Zieltjes van De Kolonie "
In de nog kale voorjaarsbomen, zongen zacht de vogels. Wij zijn tot hier gekomen, als doorboord door kogels.
Tijdens de avondplechtigheid, bleven planeten naar ons staren. Mysterieuze sereniteit, alsof jullie dat soms waren.
Het leven is géén symfonie, dat hebben we nu goed geweten. Kleine Zieltjes van De Kolonie, wij zullen u nooit vergeten.
Annemieke.
Lieve Bloggers,
Voor u allen een héél fijne Moederdag 2012, en vergeet nooit dat het voor veel Moeders én Oma's , hier in De Kolonie, nooit meer een fijne Moederdag kan zijn.
Ik zwoeg en spit verzet en schik mijn rug is stram mijn armen lam mijn bankje draagt me in de avonduren als ik onophoudelijk naar mijn andere lief blijf turen mijn tuin, mijn tuin, ik heb je lief mijn mooie bloemenhartendief mijn geur, mijn kleur mijn ochtenddauw mijn tuin, mijn tuin mijn andere lief wat hou ik toch van jouw.
