De laatste dagen wordt mijn tuin bezocht door een fazantenhen bevederd, in alle tinten bruin waar ik zo door betoverd ben en zorgvuldig strooi ik voer op de herfstige aarde en mijn mooie stille koer krijgt opslag meer vreugd en waarde maar ik weet het vantevoren dat mijn lieflijke fazantenhen geen lang leven is beschoren door de moordlust van de jagersclan dus, medogenloze jagersclan u zou eindelijk kunnen zwichten als mijn lieflijke fazantenhen een geweer op u zou kunnen richten.
Het is, of er al lange tijd iets op mijn schouder woont een macht, of een aanwezigheid die mij behoedt, en ook beloont soms voel ik een aanraking héél zacht, en ook héél licht het is dan of ik lach en zing steeds sterk op mijn gemoed gericht bent u de Engel die bewaard ? en telkens, keer op keer mij voor een erge ramp bespaard ? dan dank ik u, en God de Heer mysterieuze Hemelbewoner schenk mij steeds uw kracht mijn wereld wordt dan klaar en schoner en ik blijf dicht bij mijn serene kracht blijf steeds op mijn schouder wonen altijd, wat er ook gebeurd verlos mij ook van doemdenkdromen zodat alles, positief, blijft ingekleurd.
herfstige nevels bladeren, rood en goud lage zon kust zacht de gevels de zomer wordt stilaan oud en buiten geurt de aarde naar verdwijnend zomergroen herfst schenkt ons haar waarde en zomer ons haar afscheidszoen de wind blaast boos uit noord en brengt zijn kille koude mee sluit nu streng de zomerpoort en wij volgen, heel gedwee ... maar binnen in ons huis onsteken wij de haard en maken het gezellig thuis dat is het herfstgoud waard ...
" Vergane glorie aan de plas " ( gedicht over de verdwijning van de Hollandse windmolen)
Ik zie U niet meer aan den einder staan, tussen het groen der wijdse weiden. Mijn hart verkilt, en schreit een traan. En Holland gaat niet voor U strijden.
Zwart geraamte aan de plas, wegkwijnend, in de zoute wind. Wat eens de trots van Holland was, en die men nooit meer ergens vindt.
En nu draaien vele uren, stalen wieken in het rond. Menig hart zal nu verzuren, om deze droeve erfgoedwond.
Vreemd en stakerig karkas. Voor ons nu eeuwig hartezeer. Vergane glorie aan de plas. Want zonder U is er geen Holland meer.
De zon woont weer in Hemelblauw, en geeft ons weer haar warme stralen. Zij stopt bij Herfst als klusjesvrouw, en wil nooit meer emmers water halen.
En ook de wind en donkere luchten, zoekt zij niet langer bij elkaar. En laat ons nu in blijdschap zuchten: " De lieve Zomer is toch daar ! "
En nu neemt ze alle tijd, om haar aanwezigheid te pakken. En zegt ons dat het haar echt spijt, van al die natte ongemakken ...
Want ZIJ, DE ZON, komt terug, en gauw ! En komt weer wonen bij de Maan ! Daarboven in het Hemelblauw. En laat nu al die emmers water staan ...
Annemieke.
P.s. Voorlopig toch lieve Bloggers ! Nog een paar dagen koel weer, en dan wordt het eindelijk wat zomers, met een temperatuur van ongeveer 25 ° !!! Laten we het hopen, en fijne vakantie allemaal !
We zullen toch wel ééns verlost worden van die deprimerende aanhoudende regen ? Daarom voor u hier het optimistische gedicht van Toon !
" Een beetje zon "
heb je 't al gelezen van de regen ??? de regen heeft de eerste prijs gekregen !!! omdat ie zo mooi zingen kan want dat is niet gering van je zingezang van je zingezong zang van je zingezange zong zing zing die druppeltjes die huppeltjes ze vallen in de regenton en weet je wat zo mooi is zo ontzettend mooi is ??? in elke druppel zit een beetje zon ....
