Tweede dag in Jakarta.
Op het einde van deze dag was het begeerde visum in m’n bezit, de terugvlucht geconfirmeerd en had ik veel zweet gelaten door de warmte en vooral de traagheid der dingen… Ik ging op bezoek bij Saartje,bezorgd over haar toestand en schrok me en bult toen ik haar zag. Ze lag in hetzelfde bedje als het Duitse meisje – geen probleem- en op elk tutje stond een naam. De Duitse baby was snipverkouden en Saartje had haar tutje in de mond…. Dat ze verkouden zou worden was niet zo erg, maar ze was er al zo slecht aan toe, op het randje van uitdroging. Ik werd erg ongerust over wat komen moest.

In het hotel deed ik een fax: ‘alles geregeld – morgen vlucht naar Shiphol – kleine Sari is zwakjes’. Als antwoord kwam een paar uur later het volgende: ‘Afspraak gemaakt bij pediater – we kunnen onmiddellijk op consultatie als je thuis komt - we zullen in Shiphol zijn’. Als we het halen tot na de vlucht dan komt alles in orde.

                                                                                      ... wordt vervolgd

Ik pak de reiswieg uit die ik van thuis had meegebracht en stop al mijn gerief in een valies. Kleine Sari zou wel drie keer in de reiswieg kunnen.

Vandaag was het zover. Ik mocht Sari meenemen naar Jakarta en vandaar zouden we twee dagen later naar huis vliegen.

Eén van de kindermeisjes had Saartje al aangekleed. Ik bedankte, vereffende de rekeningen van dokter en apotheek en vertrok terwijl de tuinman vriendelijk knikte.

We werden naar de luchthaven gereden. Gelukkig hielp de chauffeur met de bagage. Ik had alle moeite om in de wieg te vrijwaren van geduw en geprang. Nu zou het veel makkelijker gegaan hebben met bijvoorbeeld een zak om het baby’tje op je borst te dragen. Een wuivende chauffeur in een woelige menigte is het laatste beeld dat ik van Surabaya heb.  De dag zou nog zwaar worden…

In het vliegtuig was Saartje alleen rustig als ik haar tegen me aan hield – wel een zalig gevoel.

In Jakarta reden we met een taxi naar het weeshuis waarvan het adres op een briefje stond. We werden daar heel vriendelijk onthaald en de baby’s lagen daar per twee in een proper bedje. Ik vroeg om Saartje goed in ’t oog te houden vanwege haar diaree en laag gewicht. Geen probleem … ze hadden alle informatie doorgekregen. Hoewel ik me vrij gerust voelde, vertrok ik niet graag – maar ja het ‘moest’.

Zo vlug als mogelijk ging het richting Belgische ambassade want overmorgen zou ik in het bezit moeten zijn van een visum voor Saartje.

Het was nog 20 minuten rijden voor we aan de Ambassade kwamen, een mooi verzorgde villa. Nu zit de ambassade op een zestiende verdiep van de Duitse bank building – ja tijden veranderen. Ons verhaal speelt zich tenslotte 25 jaar geleden af.

Binnen zat een knappe Indonesische achter de onthaalbalie. Of ik een visum kon aanvragen. Ja dat kon maar de vervanger van de ambassadeur was er niet en die moet z’n handtekening zetten. Het werd wachten, wachten en nog eens wachten.   Uiteindelijk kreeg ik een ontkennend antwoord op de vraag “Benarkah dia akan datang? (is het zeker dat hij nog gaat komen)”. Ik zou de volgende dag dan terugkomen…

Die avond ontmoette ik de oudere zussen van mijn Indonesische vriendin in België. Lhee en Ting namen me mee naar een uitvoering van Balinese dansen in de tuinen van het Hyatt hotel. Prachtig hoe sierlijk en beheerst die dansers zich bewogen… onwezenlijk mooi klonk ook de begeleidende muziek. En toch voelt het wat wereldvreemd aan zeker als je denkt aan de stakkers in de kampung… … …

“Morgen … naar de ambassade en de dag daarna naar huis als alles goed loopt toch.”

                                                                           …wordt vervolgd…

... Om 5u was ik wakker. Het wordt dan al licht en dat gaat heel snel op de evenaar. Een half uur later stond de zon er al. Meteen was die zwoelte er weer. Langs alle kanten hoorde je sproeien met water. Heel vroeg en ook laat op de dag kregen de talloze planten van hotels en mooie huizen ‘air’,water. Vandaag was dé dag waar ik naar uitkeek. Eindelijk

Het busje kwam ons ophalen rond 10u.

In het tehuis was het weer bang uitkijken naar hoe het met kleine Sari was. Nog altijd bleekjes, een beetje diarree, … Wat als ik morgen in het vliegtuig met een uitdrogende baby zit? We moesten eerst nog naar de Belgische ambassade in Jakarta voor een visum voor Sari. Het zou nog drie dagen duren eer we thuis konden zijn.

“No problem” zei mevrouw Irma. Het zou allemaal wel loslopen volgens haar ; ze ging me trouwens een ‘sterke’ pil meegeven die ik aan de baby moest geven bij hevige diarree en in Jakarta was er voor twee dagen een plaatsje gereserveerd in een ander weeshuis, zodat ik het kleintje niet hoefde mee rond te sleuren op zoektocht naar haar visum.

Het papflesje ging er helemaal in vandaag. Een goed teken? Op haar hoofdje zag ik nog een prikwondje van het infuus waar ze aangelegen had. Ondertussen was de advocaat aangekomen met een stapel papier onder de arm. Het werd tijd om naar de rechtbank te trekken.

Er stond aan de rechtbank veel volk buiten, maar dat is wel gewoon. Ik kreeg wel het gevoel van langs alle kanten bemonsterd te worden. In een hoekje van het portaal stonden enkele meisjes bijeen. Later vernam ik dat de mama van kleine Sari daartussen stond. Net voorafgaand aan onze rechtszaak was zij voor de rechter geroepen om vast te stellen dat ze haar baby inderdaad uit vrije wil afstond. Afstandsmama’s krijgen dan meestal ook een uitbrander, werd me verteld.

We wachtten in een lange gang op houten banken. Door de raamopeningen hingen mensen op mekaar gepropt, half binnen, half buiten. Ze hingen bijna in onze nek en wilden zien wat er gebeurde. De advocaat zat in de dossiers te bladeren… de deur zwaaide open en we mochten binnen: de Hollander, de Duitser, de advocaat, mevrouw Irma en ik. Het zweet brak me uit. ‘Dat ik nu maar niks verkeerd doe’ ramde het door m’n hoofd. Ik controleerde of ik flink recht zat, de benen niet kruiste … want dat zou een affront voor het gerecht zijn. De rechter in prachtig ornaat zat geflankeerd door twee officiëlen: de griffier en ik –weet – niet –wie.

Toen het mijn beurt was, werden mijn papieren doorgenomen: samenstelling gezin, financiële toestand, het beroep van Herman en mezelf, foto’s van ons huis, de woonkamer, de keuken, de slaapkamers…

Dan volgde er een onderzoekende blik die voor mij erg lang duurde – in werkelijkheid misschien maar één minuut – het voelt wel anders. De rechter keek ineens wat minder nors – had hij al beslist? Hij vroeg me waarom ik een Indonesisch meisje wou adopteren.

Het antwoord viel waarschijnlijk in de smaak want ik mocht terug gaan zitten. DE kindjes werden onder een hamerslag aan ieder van ons toegewezen – gelukkig dat we waren.

Vanaf nu was ons kindje geen Indonesische meer, maar eigenlijk ook geen Belgische want daarvoor moest dan later in België weer een procedure gestart worden.

Wat later kon kleine Sari in mijn armen sluiten met de zekerheid dat niemand haar nu nog kon afnemen – ze zou met me mee naar huis kunnen!  Ze hadden haar ondertussen een kleedje aangetrokken en sokjes – diegene die ik in de stad gekocht had.

Na de dagelijkse fax naar het thuisfront kon de nacht niet gauw genoeg passeren: morgen met ons dochtertje naar Jakarta!
                                                            ... Wordt vervolgd

Dat werd de dag dat we de advocaat ontmoetten die ons dossier ging samenstellen, nodig voor de rechtbank. Kleine Sari moest er door haar mama officieel afgestaan worden en ik moest officieel adopteren.

De advocaat had luxe te over, dat was duidelijk te zien: een dikke auto, duur uurwerk, dure kleren, … Hij was niet direct vriendelijk maar eerder stuurs en vond zichzelf merkbaar beter dan de rest van ons allemaal. Hij werd met enorm veel respect omringd. De zakelijke kant kon voor mij niet gauw genoeg afgehandeld worden. Ik ging Sari halen. Ze lag strak ingebundeld met het neusje naar beneden op een lange tafel, naast drie andere baby’s. Een verzorgstertje bevrijdde Sari en ik ging ermee in een rieten zetel zitten in het uiterste hoekje van de kamer. Het was stikkend heet. Op de voorkant van haar halsje zag ik een donkere lijn, precies een genezende wonde. Wanneer ik naar de oorzaak vroeg, kwam het antwoord: niks aan de hand; dat is normaal. Kleine Sari deed haar oogjes bijna niet open, ook niet bij het zuigen aan de papfles. Ik maakte me ongerust en wou zo vlug mogelijk in België aankomen om haar betere medische zorgen te kunnen geven. Buiten stonden een paar mensen te aarzelen of ze binnen zouden komen: een meisje, een man en nog twee meisjes. Toen ‘meneer’ dat zag, nam hij ze vlug binnen in een zijkamertje, een beetje onttrokken aan onze ogen. Later vernam ik dat de twee meisjes een kindje kwamen aanbieden en dat de man van het gezelschap geld vroeg voor de medische kosten die hij gehad had bij de geboorte van zijn afgestane baby. Ik gruwelde…

Voor kleine zus en mezelf was het nu wachten tot wanneer we morgen voor de rechter konden verschijnen.

Die avond heb ik nog een hoop babykleertjes gekocht want diegene die ik bij had, maatje ‘drie maanden’ waren veel te groot voor kleine Sari . Na een telegram kon het bed me alleen maar laten piekeren over zusje.
                                                                                                  ... wordt vervolgd

Terug in de hotelkamer naast de kampung maakte ik een blad klaar waarop ik heel kort de laatste informatie noteerde: "Onze Sari bezocht. Ze is kleintjes, bleekjes en heel lief. Voor de rest alles ok. Hoe gaat het met jullie? Morgen meer." In de hotellobby kon ik het laten doorfaxen. Faxen was duur en telefoneren al helemaal, bovendien kon het enorm lang duren eer je verbinding had.
Mijn man, Herman was thuis gebleven bij de twee kinderen, Steven, 5j, Matti, 6 maanden. Steventje was groot genoeg om heel bewust op de komst van z'n zusje te wachten. Voor hem zou het - na 5 jaren enig kind geweest te zijn -  wel aanpassen worden aan twee kleintjes in huis op de tijd van een half jaar. Matje woonde in die tijd bij ons als pleegkindje en dat sinds zijn geboorte. Zijn natuurlijke mama was een Belgische, Daisy en zijn vader een Indonesiër, Arun. Het toeval wil dat Arun nu net ook afkomstig was van Surabaya; straf toeval.
Na het avondeten ben ik naar Balinese dansen gaan kijken samen met de Duitser en de Hollander. Het was betoverend mooi maar ik dwaalde tijdens de voorstelling voortduend af naar kleine zus die ziekjes was...
Na een fax van het thuisfront gleed ik het bed in zorgelijk aan zusje denkend. Als ze het maar haalt, ze is zo fragiel...


MEER over Surabaya? Foto's door te klikken op kader hierboven.