WIE HET SCHOENTJE PAST TREKKE HET AAN!!!

"Het is beter dat tien schuldige personen ontsnappen, dan dat één onschuldige boet." (W. Blackstone)

"Wij keuren in anderen af, wat wij in onszelf verontschuldigen. " (Jea de Boisson)

"Onwetendheid is geen onschuld maar zonde." (Robert Browning)

"Het is mijn schuld, mijn persoonlijke schuld dat het de wereld slecht gaat." (Fjodor M. Dostojewski)

"Iedereen die op het punt staat een onmenselijk daad te begaan, verontschuldigt zich altijd weer met de woorden: 'Ik ben tenslotte ook maar een mens.'" (Sydney Justin Harris)

"Berouw is goed, maar onschuld is beter." (George Herbert)

"Je wreekt je altijd in je leven. Alleen meestal niet op de mensen die schuldig zijn." (Johan Huizinga)

"Een belediging voegt niets toe aan de schuld van hem, die haar ontvangt, zij neemt slechts iets af van de waardigheid van hem, die haar toevoegt." (E. Lamy)

"Wie zijn hond wil verdrinken, beschuldigt hem van dolheid." (Molière)

Een tijd geleden beloofde ik een stukje te schrijven over het boek Atheologie van Michel Onfray (Nederlandse vertaling) - 2005.
                                                 

Eerst iets vertellen over de schrijver!

Ik las het boek in twee dagen uit tijdens een periode plat liggen – dan heb je vanzelf tijd voor zulke intense leesactiviteiten. Er kwam wel een pupitertje aan te pas waar men normaal bij de fanfare muziekpartituren op plaatst. Een handig hulpmiddeltje voor horizontaal levenden.

Dit boek van de Franse professor Michel Onfray heeft me ernstig doen nadenken en me overtuigd van de stelling dat de wereld beter af is zonder godsdiensten en dat de mensheid  beter de ‘rechten van de mens’ zou nastreven om deze wereld goed leefbaar te maken voor iedereen!

Hier gaan we.

 Godsdienst wordt een probleem als een godsdienstige ook het leven van anderen gaat bepalen door plichten en verboden, of wanneer mensen profiteren van de geestelijke armoede van anderen.

Een voorbeeldje van wat nu nog gebeurt in de naam van een god.

In Roemenië is een paar jaar geleden een jonge non gestorven; drie dagen werd ze vastgebonden aan een kruis en al die tijd kreeg ze geen water of eten. Een priester en twee nonnen uit het christelijk-orthodoxe klooster in Tanacu wilden op deze wijze de duivel uit de non drijven.Toen de politie, na waarschuwing, de vrouw aan het kruis vond met een prop in haar mond, kwam alle hulp al te laat.
De abt van het bewuste klooster liet achteraf weten dat de maatregelen die tegen de vrouw waren genomen ''uit religieus standpunt correct waren''. Zij was ''ziek en bezeten''. De orthodoxe patriarch van Roemenië wilde niet reageren, “Ik kan hierover niet oordelen” was zijn reactie ''Ik weet niet wat dat meisje gedaan heeft.''

In dit boek probeert Onfray de drie monotheïstische godsdiensten (die geloven in één god), Christendom, Islam en Jodendom, te ontmantelen door het ontstaan ervan na te trekken en de inhoud van de heilige geschriften te analyseren.

Onfray – die meent dat jodendom, christendom en islam terzake in essentie niet verschillen, maar hoofdzakelijk variaties op eenzelfde thema vormen – verschaft de lezer een veelheid aan nuttige informatie over verleden en heden, en brengt deze ten slotte tot meedenken omtrent de actuele ontwikkelingen.

De aanhangers van deze godsdiensten proberen volgens Onfray door middel van een sprookje de wrede realiteit van het leven te ontvluchten. Ze proberen ‘hun’ wereldbeeld aan de hele mensheid op te leggen en gebruiken daarbij door de eeuwen heen laster en geweld.
Op de menselijke doodsangst wordt ingespeeld door een wereld na de dood te creëren. Hun haat tegen het leven wordt verzacht door de beloning die in het hiernamaals in het vooruitzicht wordt gesteld, een verzonnen wereld waar alles aanwezig is wat de gelovigen zich in dit leven ontzegden, zodat men uiteindelijk meer naar de dood dan naar het leven verlangt.

Vóór de tijd van de Franse revolutie(de Verlichting) was het voor de mensen gewoon om onredelijke oplossingen te aanvaarden voor levensproblemen. Alles kon: mensen konden opstijgen ten hemel, stenen konden omhoog vallen, sommigen konden duivels uitdrijven, men geloofde in onzichtbare wezens, …  Met de Verlichting begonnen enkele filosofen, wetenschappers avant la lettre, na te denken over de aard van het Christelijk geloof. Orfray beschrijft hoe de katholieke kerk in die tijd werken van schrijvers die met verstand het geloof benaderden, verdwenen uit de literatuur en dus ook niet werden onderwezen. Schrijvers die geloofden in de kerk werden met rust gelaten.

Hoe gevaarlijk wetenschap is voor het voortbestaan van de godsdienst, blijkt onder andere uit het feit dat het Vaticaan rond het einde van de 19^de eeuw op een wetenschappelijke manier wou aantonen dat al wat in de bijbel stond ‘juist’ was. Deze aanpak werd ‘modernisme’ genoemd. Dit modernisme werd ineens verboden toen duidelijk werd dat de bijbelse figuren en gebeurtenissen niet historisch ‘juist’ waren. Ineens werd men heel soepel met het interpreteren van de bijbel en waren er priesters die hun geloof verloren. Belangrijk is misschien te realiseren dat het de huidige paus Ratzinger was die alle modernistische wetenschappers van toen op een lijst plaatste van te mijden literatuur.

Doorheen heel dit boek lees je een pleidooi tot het verstandelijk benaderen van de werkelijkheid en het fenomeen godsdienst; hiervoor moeten verschillende wetenschappen ingeschakeld worden, zoals: metafysica, paleografie, geschiedenis,

Archeologie, psychologie, linguïstiek, talen, mythologie, sociologie …

Onfray pleit er tevens voor om je vandaag als verstandig mens niet neutraal op te stellen tegenover al wat niet met de rede te vatten valt.  Hij vraagt zich hierbij af hoeveel gelovigen zelf de heilige boeken en teksten gelezen hebben waarop hun godsdienst steunt; weinigen…

Wat me bijblijft:

1. De drie religies staan niet toe dat mensen zelf denken. Uit het hoofd leren en herhalen staat hoger aangeschreven dan zelf redeneren op basis van empirische kennis. Wetenschap is de vijand van de religies!

2. De monotheïstische godsdiensten beweren dat hun boeken zijn geopenbaard door god zelf. De geschiedenis leert anders.

3. De heilige geschriften van al deze godsdiensten (bijbel, koran, thora) zijn zo opgesteld dat, als je maar selectief genoeg leest, elke daad door die geschriften verantwoord kan worden.
   Daden als menslievendheid, onderdanigheid, vermoorden, uitroeien, pijnigen, troosten, … kunnen hun ontstaan vinden in die teksten. Denk maar aan de twin towers in NY, bomaamslagen, oorlog tussen soenieten en sjiieten, genocide van hoetoe’s in Rwanda, het uitsterven van Afrikaanse en Zuid-Amerikaanse katholieken met aids; …

4. De geschiedenis van deze godsdiensten staat bol van oorlogen, moorden, verketteren, uitsluiten, folteren, de kant van de macht kiezen, … Ook nu nog sterven mensen door toedoen van die godsdiensten.

Dat de godsdiensten nog altijd macht uitoefenen op de wereld, bewijst het cartoonincident van Denemarken. Een tekst om over dit cartoon-incident na te denken, volgt hieronder.
                                               

Al enige jaren ligt de vrijheid van meningsuiting regelmatig onder vuur. Niet lang geleden wilde minister Donner godslastering weer strafbaar stellen, en sinds de ophef rond een paar spotprenten over Mohammed in de Deense krant Jyllands Posten, proberen woedende protesterende moslims, opgejut door hysterische imams, de westerse regeringen zo ver te krijgen dat zij godslastering strafbaar stellen. De Turkse secretaris-generaal van de OIC (Organisatie van de Islamitische Conferentie), Ekmeleddin Ihsanoglu, heeft al een oproep gedaan tegenover minister Bot van Buitenlandse Zaken, om belediging van de profeet Mohammed wettelijk gelijk te stellen aan racisme en holocaustontkenning. Maar sommige geestelijken gaan nog verder, en roepen een fatwa uit of ze zetten een prijs op het hoofd van iedereen die de Islam bespot.
En de intimidatie is succesvol gebleken. Westerse politici hebben de media opgeroepen om niet te spotten met religie, en vele kranten zijn gezwicht voor de bedreigingen en hebben excuses aangeboden. Heinz Fischer, de president van Oostenrijk heeft zelfs gezegd dat media geen profeet mogen afbeelden als dat in die religie verboden is. In Nederland hebben diverse gemeenten een verbod ingesteld op het beledigen van de profeet tijdens carnaval, VVD-kopstuk Wiegel betoogde dat vrijheid nooit mag leiden tot onvrijheid van anderen, en VVD-kamerlid Arno Visser zei in een interview in Trouw dat de vrijheid van meningsuiting geen ongelimiteerd recht is. Maar de kakofonie, die is ontstaan door het geschreeuw van hysterische gelovigen en de sussende woorden van de moraalridders, overstemd één prangende vraag: ‘Wie is er begonnen met beledigen?’

Al bijna vijftienhonderd jaar worden ongelovigen beledigd, bespot, gekleineerd en geïntimideerd door de pleitbezorgers van het bijgeloof. Volgens de Koran zijn ongelovigen, ‘brandstof voor het vuur’ (Sura 2:24), ‘bewoners van de hel’ (66:9), ‘de slechtsten der schepselen’ (98:6), , en het zijn mensen waartegen men dient te ‘strijden’ (9:123), en dit zijn slechts enkele voorbeelden. Het zijn echter niet alleen ongelovigen die er aan moeten geloven. Joden, christenen, homoseksuelen, polytheïsten en feministische vrouwen kunnen ook redenen hebben om zich te storen aan de diverse aanstootgevende citaten uit het ‘heilige’ boek van de Islam.
Mochten Europese politici ooit op het onzalige idee komen om godslastering strafbaar te stellen, dan is voor de ongelovigen de tijd aangebroken om hun recht op te eisen; het recht om gevrijwaard te blijven van de haat en de beledigingen uit de Koran en andere religieuze geschriften. Dit betekent dat religies naar de privésfeer dienen te worden verbannen; dat boeken als de Koran en de Bijbel niet open en bloot in de boekhandels horen te liggen, maar alleen van onder de toonbank in dichtkleefde verpakkingen mogen worden overhandigd; het betekent dat de Nederlandse Moslim Omroep geen koranrecitaties meer mag uitzenden die door ongelovigen, joden, feministen, satanisten, polytheïsten en homoseksuelen als beledigend kunnen worden opgevat. De Koran zal evenals andere religieuze geschriften uit het openbare leven moeten worden geweerd, en openbare verspreiding van het boek op Internet zal strafbaar moeten worden gesteld.
Gelijke monniken, gelijke kappen!

20-02-2006 M. Defianth -  mailto:kafir@freethinker.nl

Link naar de site van vrijdenkers: http://www.freethinker.nl/ - meer leesstof: gelijkaardige artikels.

Welke middelen gebruikt de chanteur?

Om zijn zin kost wat kost door te drijven creëert de chanteur FOG (Fear, Obligation, Guilt). Vertaald betekent dit:

Bang maken: doe wat ik zeg want anders... en een aantal bedreigingen volgt zoals: je moet dit doen want anders zal ik je verlaten, ophouden van je te houden, je afkeuren, niet meer met je spreken

Jou verplicht doen voelen om iets te doen wat hij zegt: het is je plicht! B.v. een goede dochter gehoorzaamt haar vader, of op je werk: luister en gehoorzaam de baas

Schuld op jou schuiven: jij bent een slecht persoon als je dat niet doet.

Samenvattend zijn de woorden van de chanteur: je zou, je moet, je bent verplicht, je bent me dit verschuldigd.

Kenmerken van de chanteur

• Ze haten verlies
• Jij telt niet, alleen zij
• Ze willen kost wat kost dat jij doet wat zij willen omdat ze niet met frustratie om kunnen gaan
• Ze zijn geheel gericht op zichzelf : "ik wil het NU"
• Maken van muggen olifanten
• Agressief gedrag doet hen machtig voelen
• Eigenlijk zijn het kleine bange mensen
• Ze sluiten nooit compromissen
• Wijzen altijd met de vinger naar de ander omdat zij beslist niet naar hun eigen gedrag willen kijken, alleen maar naar datgene wat de ander zgn. fout doet.
• Zien het hebben van een andere mening als een direkte aanval op zichzelf
  (uit: http://www.innerned.com/emochantage.html)
  
  Wat te doen met een chanteur??
  

Lijfspreuk: ik kan er tegen

In plaats van: 'ik kan deze schuldgevoelens niet verdragen, ik kan er niet tegen dat hij kwaad op me is'.

Oefen deze uitspraak in gedachten als iemand jou chanteert. De woorden:" ik kan hier tegen ", worden op deze manier een soort schild tussen jou en zijn of haar woorden of gebaren

Ter afronding wil ik nog zeggen: blijf trouw aan jezelf, verloochen jezelf niet, luister naar je zelf. Zodat jij voor jezelf je beste vriend bent en blijft. Door jezelf niet te verraden, kun je je zelfvertrouwen en zelfrespect behouden en versterken. En alleen dan zijn werkelijk plezier en genieten van het leven dat jou gegeven is, mogelijk

Geniet van je leven, het is jouw leven!

Soms hoor je iemand zeggen: ‘Ik ben een tolerant mens’. Maar eigenlijk weet je dan nog niets van die persoon. Of je hoort iemand zeggen: ‘We moeten toleranter worden’. Ook dat zegt niets. Want tolerantie in z’n algemeenheid bestaat niet. Het is een leeg begrip. Tolerantie kan alleen in een bepaalde context worden gezien. Het gaat in alle gevallen om de vraag: tolerant ten opzichte van wie of wat?

Het hangt er maar vanaf

We kunnen heel tolerant zijn ten opzichte van vreemdelingen maar aan de andere kant kunnen we ten opzichte van criminelen voor een beleid van strenge straffen zijn. Mensen kunnen heel tolerant zijn ten opzichte van SGP aanhangers, die geen vrouwen als volwaardig lid van de partij verdragen, en tegelijkertijd intolerant zijn als het om kinderen gaat die hun autospiegel slopen.

Humeur

Ook is het zo dat onze tolerantie erg afhankelijk is van ons humeur. Wanneer we een bewering of daad de ene keer wel accepteren, accepteren we het een andere keer niet. Omstandigheden als tijd en plaats zijn daarnaast ook van invloed. Onze tolerantie ten opzichte van een Jehovagetuige die ons op zaterdagmorgen uit bed belt, is anders dan wanneer we deze persoon op een ouderavond ontmoeten. We kunnen twee soorten tolerantie onderscheiden, persoonlijke tolerantie en politiek-maatschappelijke tolerantie. Deze twee vormen staan niet zelden haaks op elkaar.

Persoonlijk en maatschappelijk

Stel: uw Irakese buurman wordt voortdurend lastig gevallen door een groep intolerante jongens. U tolereert het niet omdat u verdraagzamer bent dan die jongens. U trekt partij voor de Irakese buurman en vindt dat er moet worden opgetreden tegen onverdraagzaamheid. U gaat naar de politie of u belt het Anti Discriminatie Bureau in uw woonplaats. Dat is van u niet tolerant ten opzichte van de jongens. Als u optreedt tegen intolerantie accepteert u niet, en tolereert u dus niet, de onverdraagzaamheid. Als u de jongens gewoon hun gang laat gaan, tolereert u dus hun gedrag. Maar als u niets doet aan intolerantie, stimuleert u de  onverdraagzaamheid.

Onverschilligheid

Veel mensen beleven tolerantie als iets positiefs. Toch is het niet zo dat tolerant synoniem is aan goed. Een hoge mate van tolerantie, grenst aan onverschilligheid. Toelaten van geweld of het accepteren van armoede kan het gevolg zijn van machteloosheid. Persoonlijke tolerantie vanuit gemakzucht, onverschilligheid of machteloosheid (‘Het helpt toch niet’ of ‘Niemand reageert, waarom zou ik iets doen?’) leidt niet tot een samenleving waar mensen elkaar respecteren.

Persoonlijk en maatschappelijk

Persoonlijke tolerantie is meer het gevolg van de persoonlijkheid en karaktereigenschappen. De ene opvoeder kan veel meer hebben van kinderen dan een ander. De één wordt nu eenmaal sneller geïrriteerd dan de ander. Mensen die makkelijk overlast van hun buren accepteren en die veel geduld met hun kinderen hebben en dus in de omgang tolerant zijn, hoeven lang niet altijd in maatschappelijk opzicht voor tolerante politieke maatregelen te kiezen. Een keuze op politiek-maatschappelijk terrein is van een ander niveau dan de persoonlijke keuzen in de omgang met andere mensen.

Tolerantie: waar ligt de grens

Politieke en maatschappelijke tolerantie verschuift langzaam. Tolerantie is een gebeuren achteraf. Het voorval of de daad heeft plaats gevonden. Er worden maatschappelijke grenzen overschreden. De vraag dringt zich op: “Waar ligt uw grens?” Accepteert u dit nog of vraagt dit om ‘zero tolerance?’ Die grens kan werken als een balans die doorslaat of als druppel die de emmer doet overlopen. 
Een cabaretier balanceert tussen humor en belediging. En woorden van een imam zweven tussen vrijheid van meningsuiting en oproep tot discriminatie. De formulering luistert nauw.

 (uit: http://www.vredeseducatie.nl)