Ik pak de reiswieg uit die ik van thuis had meegebracht en stop al mijn gerief in een valies. Kleine Sari zou wel drie keer in de reiswieg kunnen.
Vandaag was het zover. Ik mocht Sari meenemen naar Jakarta en vandaar zouden we twee dagen later naar huis vliegen.
Eén van de kindermeisjes had Saartje al aangekleed. Ik bedankte, vereffende de rekeningen van dokter en apotheek en vertrok terwijl de tuinman vriendelijk knikte.
We werden naar de luchthaven gereden. Gelukkig hielp de chauffeur met de bagage. Ik had alle moeite om in de wieg te vrijwaren van geduw en geprang. Nu zou het veel makkelijker gegaan hebben met bijvoorbeeld een zak om het babytje op je borst te dragen. Een wuivende chauffeur in een woelige menigte is het laatste beeld dat ik van Surabaya heb. De dag zou nog zwaar worden
In het vliegtuig was Saartje alleen rustig als ik haar tegen me aan hield wel een zalig gevoel.
In Jakarta reden we met een taxi naar het weeshuis waarvan het adres op een briefje stond. We werden daar heel vriendelijk onthaald en de babys lagen daar per twee in een proper bedje. Ik vroeg om Saartje goed in t oog te houden vanwege haar diaree en laag gewicht. Geen probleem
ze hadden alle informatie doorgekregen. Hoewel ik me vrij gerust voelde, vertrok ik niet graag maar ja het moest.
Zo vlug als mogelijk ging het richting Belgische ambassade want overmorgen zou ik in het bezit moeten zijn van een visum voor Saartje.
Het was nog 20 minuten rijden voor we aan de Ambassade kwamen, een mooi verzorgde villa. Nu zit de ambassade op een zestiende verdiep van de Duitse bank building ja tijden veranderen. Ons verhaal speelt zich tenslotte 25 jaar geleden af.
Binnen zat een knappe Indonesische achter de onthaalbalie. Of ik een visum kon aanvragen. Ja dat kon maar de vervanger van de ambassadeur was er niet en die moet zn handtekening zetten. Het werd wachten, wachten en nog eens wachten. Uiteindelijk kreeg ik een ontkennend antwoord op de vraag Benarkah dia akan datang? (is het zeker dat hij nog gaat komen). Ik zou de volgende dag dan terugkomen
Die avond ontmoette ik de oudere zussen van mijn Indonesische vriendin in België. Lhee en Ting namen me mee naar een uitvoering van Balinese dansen in de tuinen van het Hyatt hotel. Prachtig hoe sierlijk en beheerst die dansers zich bewogen
onwezenlijk mooi klonk ook de begeleidende muziek. En toch voelt het wat wereldvreemd aan zeker als je denkt aan de stakkers in de kampung
Morgen
naar de ambassade en de dag daarna naar huis als alles goed loopt toch.
wordt vervolgd
|
Ik ben Fretteke
