Goeiemiddag, hallo, bonjour, hello!

 

Ik heb iets geleerd in de puppyklas!!! Antwerps dialect!!! Het volgende moet je luidop lezen, hè: 'Leeza ies ongzen dieke vringt,hèi maske!' Heb je 'm?  'Lissa is onze dikke vriend, hè meisje!'  Jamaar zeg, nu probeer ik af te kicken van het Grieks, ik versta al een mondjevol Nederlands en nu dit weer!

Hier nog één: 'Welkom oep de waai, klaaine schat!' (Voor mijn Griekse vrienden: 'welkom op de wei, kleine schat!')

 

Ja, ik ben dus vanochtend om 11 u naar de puppyles geweest. Fluitje van een cent.  Mijn vrouwtje heeft zo'n geel plastic doosje van Pedigree en DAAR zaten dus de STUKJES VLEES in: dat had ik thuis gezien en DAT plastic doosje zat in de LINKERZAK van haar jas.  Nou, daar was ik niet meer van weg te brànden!  We moesten 'aandachtsoefeningetjes 'doen: de baasjes moesten proberen  met stukjes vlees in hun hand ons naast hun linkerbeen te laten lopen met ons kopje ter hoogte van de 'vleeshand'.  Dat kon ik al na 1 minuut, kwestie van je prioriteiten kennen.  Ik had thuis gezien dat er héél véél stukjes vlees in het doosje zaten, dus ik 'gaf aandacht' tegen de sterren op!  En elke keer als je dan een klik hoort, krijg je een stukje vlees.  Die uitleg, Antwerps of niet, had ik direct begrepen!

En dan was 't 'ontspanning': na een oefeningetje mochten we dan met ons baasje spelen met een balletje.  Maar helaas, dat interesseert mij niet zo.  Thuis heb ik balletjes en speelgoed genoeg, in de klas wil ik VLEES.  Het ligt daar ook vol heerlijke konijnenkeutels, daar wist ik ook wel weg mee. Maar met de bal spelen, nee, dank je.  Mijn vrouwtje moest dan enthousiast heen en weer springen en met zo'n hoog stemmetje 'Lisa, Lisa' roepen.  'k Vond het aanstellerij en heb mij er dan ook onmiddellijk van gedistantieerd. 'k Was content dat de volgende 'vleesoefening' er aankwam.  Oefening nummer 2: als het baasje je naam zegt (en een stukje vlees voorhoudt) moet je oogcontact maken en hop: het vlees komt je richting uit!  'k Had speciaal 's morgens niet gegeten, dus ik heb onzettend veel oogcontact gemaakt en werd uitbundig geprezen.  Ze doen daar abnormaal enthousiast als je iets poepsimpels goed doet.  Je mag tijdens de les ook niet spelen met de andere pups, na de les pas.  De les duurde ook geen uur, maar een dik half uur.  Wij zaten met 4 pups (ik en 3 andere) op een aparte wei, want voor ons alle 4 was het de eerste keer en die andere pups op de wei voor 'gevorderden' waren al echte uitslovers, heb ik gezien.  Ik heb ook gemerkt dat ik me af en toe wat meer van de domme moet houden en niet te snel vooruit moet gaan, want die 'gevorderden', moesten het af en toe ook al eens stellen met een knuffel ipv met stukjes vlees.  Dus, Lissa Monchou, slow down...

 

En na de les mochten alle pups met elkaar spelen op de hondenwei. Daar zitten wel bedriegers tussen,denk ik, hoor: zogezegd nog geen 6 maanden oud, maar groot, GROOT!!!  Die zijn volgens mij al minstens 100 jaar en oefenen thuis teveel met vleesbrokjes...

 

Iedereen (zowel de instructeur als de andere baasjes) vindt mij een superrustige pup, maar ze vergeten dat wij Grieken uit een warm land komen en niet zo houden van haast en spoed en stress en zo.  Zo moesten we in de les bij de instructeur blijven (één voor één natuurlijk), terwijl de baasjes een beetje verder op hun hurken moesten gaan zitten met ,jawel, een stukje vlees in hun hand.

Als de instructeur teken deed, moesten ze onze naam roepen en dan moesten wij naar ons baasje lopen (en niet er voorbij of naar een andere pup of zo).  Nu, ik heb daar weer prima gedaan, maar vijf keer rustiger dan die 3 andere wildebrassen.  Die renden zich rot, ééntje liep zelfs zijn baasje omver.  Ik ging op mijn gemak kuierend naar mijn vrouwtje, nam mijn vlees in ontvangst  en dat was dat.

  En op de wei kijk ik ook altijd eerst goed rond wie er nog zoal is, voor ik volop mee begin te spelen.  Alle mensen die mijn vrouwtje voor het eerst terugzagen na het ongeluk van Kwibbe, kwamen naar mij kijken en de oooohs en de aaaahs waren niet van de lucht.  Nu weet ik wel dat ik een ongelooflijk knappe meid ben, maar 't is zo vervelend voor die andere pups dat IK zo bewonderd word...

 

Mijn vrienden Ushi en Urko waren er ook en mijn vrouwtje heeft van Jos een boek gekregen over hondenopvoeding...   Maar ik heb in mijn kopje een plannetje en dat heet 'baasjesopvoeding'.  Wacht maar af! We zullen wel zien wie het hardste kopje heeft!

 

En mijn laatste nieuws is dat ik SNEEUW gezien heb!!  Die witte vlekjes op sommige foto's zijn sneeuwvlokken.  Ik heb deze namiddag in de tuin gespeeld in de sneeuw en ik was klets- kletsnat, maar terug binnen word ik dan afgedroogd met zo'n grote warme badhanddoek!!!Mmmmmmmm!!!!

 

  Ze hebben hier in de tuin zo van die mannetjes staan, die heten VAN LAAF met hun familienaam.  En er is er eentje bij die op een schommeltje een boek zit te lezen.  Daar heb ik contact mee gezocht (zie foto) door hem met mijn poot geweldig te laten schommelen, door mee te lezen in zijn boek, door hem te likken, maar niks hoor: er kwam geen woord uit!

 

Morgen komt de vuilniskar en alle plastic flessen moeten dan in een blauwe zak.  Mijn vrouwtje duwt eerst al die flessen in elkaar en daar heb ik aan meegeholpen. Ik bijt de stopjes eraf, duw de lucht eruit, zwier ze rond en vertrappel ze.  Ik ben dol op het geluid dat ze maken als ik erin bijt!

 

Nu lig ik met mijn vier poten in de lucht te slapen in de zetel, waar ik een paar mooie modderpoten op heb achtergelaten..  Maar omdat ik er bovenop lig, kan mijn vrouwtje dat nog niet wegvegen en ik hou wel van modder.  Mijn motto is: hoe vettiger hoe prettiger!  Ze proberen hier altijd mijn pootjes proper te maken voor ik binnen mag, maar ik bijt flink van me af: in de handdoek, in de handen en zelfs al 's in de neus (hihi! Daar konden ze niet mee lachen!).

 

Als ik iets doe wat niet mag (zelden, zelden!) zeggen ze hier 'Foei'!  Dat ken ik al goed!  Er is héél véél 'foei': planten uitrukken, vuile was uit de wasmachine halen, pootjes op de schoot van het vrouwtje zetten als ze eet (kan ik kijken wat er in haar bord ligt en ik heb al 's de garnaalsalade van tussen haar boterham opgelikt), bijten in de lederen zetels, veters uit schoenen pulken, enfin, 't is niet bij te houden.  Als ze ook vleesbrokjes zouden geven voor elke 'foei', dan woog ik al 1000 kg!

 

'k Heb ook slecht nieuws: het rek staat in de auto... Ik kan nu niet meer op de achterbank springen...  Ik heb verwoede pogingen gedaan erin te klimmen, erover te springen, het te  bijten, maar het wil niet weg.  Ik werk nu aan de volgende strategie:  ik piep zo zielig mogelijk  en kijk met mijn droevigste blik in de achteruitkijkspiegel vooraan (ik weet dat ze me daarin kan zien zitten). Tot nu toe zonder resultaat, maar mijn techniek staat ook nog niet op punt.

En ALS het werkt en het rek verdwijnt, begint ikzelf een school waar honden kunnen komen leren zo zielig mogelijk te kijken en te piepen als ze hun zinnetje niet krijgen...

 

Zo, dit was een lange brief, maar ik had ook veel te vertellen.  Straks gaan we wandelen, dus ik moet zien dat ik uitgerust ben.  En tot slot nog een woordje Antwerps (Aantwareps):

 

'Dach vringden allemoal, tot de nuiste kiër!  Een dikke beès van de klaaine pup!

 

LEEZA