Mijn ouders waren al enige tijd ingeschreven voor een nieuwe woning. Zij kregen begin 1962 bericht, dat zij een nieuwe woning toegewezen hadden gekregen voor een nieuwe vierkamerflat aan de Berenrade in Den Haag. Zij waren ingeschreven voor vijf personen. Ik was de zesde persoon, maar zou niet mee kunnen verhuizen. In die tijd waren Annemiek en ik net verloofd en hadden nog geen directe trouwplannen. In die tijd kon je niet zomaar trouwen: er waren geen woningen beschikbaar;  het was heel moeilijk aan een woning te komen; gelukkig hadden we een kruiwagen en die heeft ons geholpen onder één voorwaarde: we moesten getrouwd zijn. Hals over kop zijn we naar de gemeente gegaan, hebben ons ingeschreven voor ondertrouw en uiteindelijke konden we op 28 februari voor de wet trouwen. Een gemeenteambtenaar trad op als onze getuige. We kregen het huis toegewezen. We zijn daarna op 1 juni voor de kerk getrouwd.  Tot die tijd waren we net twee mussen zonder nestje.

Het initiatief voor de aanleg van het villapark (Belgisch Park) kwam van de Belgische maatschappij, die destijds het Haagse tramnet exploiteerde en de trams graag een vaste klantenkring wilde bezorgen. Het park is gelegen in de nabijheid van de zee en de duinen, en is bijzonder fraai aangelegd. In dit park hebben alle straten een naam vernoemd naar een Belgische plaats. In het begin van de 20^ste eeuw is er een nieuwe bebouwing bijgekomen, die hoofdzakelijk straatnamen kreeg, vernoemd naar Nederlandse steden. Het verschil tussen deze twee delen van een wijk is duidelijk: aan de ene kant luxe villa’s en meer naar de zeekant eengezinswoningen en huizenblokken.

 Tegen een uur of één klaarde het weer wat op. Even een ommetje; een frisse neus halen, want de hele dag in huis zitten, dat is ook niks. We zijn even naar het Westbroekpark geweest: één van de mooiste parken van Den Haag en gelegen in stadsdeel Scheveningen. Uiteraard met fototoestellen. Ja Annemiek ook gewapend met een digitale camera. Zij maakt nu zelf de foto’s voor haar blog. Ze begint het al aardig te leren; soms moet ik nog even ingrijpen, maar meestal gaat het goed.

In het park, waar het doodstil was, kan je de lente al een beetje proeven. Een lentebode heb ik hier maar bij gezet om u mee te laten genieten.

Ze vragen mij wel eens: “waar lag nu eigelijk die oude pier?”.

Recht tegenover het Kurhaus stak de oude pier ongeveer 400 meter ver in zee. Deze werd op 6 mei 1901 door Prins Hendrik officieel geopend als Wandelhoofd “Koningin Wilhelmina”. Deze pier was gebouwd als een stalen constructie, geheel in de techniek van die tijd (denk ook maar eens aan de Eiffeltoren in Parijs) en vlonders als deklaag. Als je een muntstukje liet vallen dan was de kans groot, dat dat in zee terecht kwam. Aan dit wandelhoofd was ook een steiger bevestigd voor plezierboten. Maar vanwege de sterke branding heeft dit niet lang geduurd. Ook kon er vanaf de pier met kruisnetten (uiteraard tegen betaling) gevist worden.  In maart 1943 vloog de pier in brand. In 1955 werden de resten van het wandelhoofd definitief gesloopt.

Een nieuwe pier, ongeveer twee honderd meter noordelijker, werd op 19 mei 1961 door Prins Bernhard geopend. De weersverwachting was voor die dag: half tot zwaarbewolkt met plaatselijk enkele buien. Matige tot vrij krachtige wind tussen west en noord. De sirene loeide en de vlaggen gingen in top.
foto omstreeks 1906(eigen archief)

licht lucht en water
HIJ gaf de zon de opdracht
eindeloze ruimte

Ik zit net naar de tv te kijken
en hoor weer woorden als jihad; 
toen kwam de volgende gedachte bij mij op:


als wij allemaal nou eens zouden geloven
in de liefde van God
dan zou er geen oorlog
geen haat
maar alleen maar
liefde voor elkaar zijn