Ik ben Karin van der Straaten, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Lovingall.
Ik ben een vrouw en woon in Huissen-Gelderland (Holland) en mijn beroep is Illustratrice-fotografe.
Ik ben geboren op 03/04/1953 en ben nu dus 71 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: tekenen-schilderen-gedichten-fotografie-schrijven-mensen en boven alles:mijn zonen en hun geliefden.
Allemaal Lichtpuntjes in deze wondere wereld!
Martey en ik trekken nu alweer ruim vier jaar samen op en krijgen heel wat levenslessen in de schoot geworpen.
Het houd je wel jong hoor!
Zelf ben ik aan Sarah al voorbij gegaan
en mag dan eindelijk i
Samen met Floris beleven ze de gekste avonturen waarvan ik hier -tante Ka'tje- af en toe eens een belevenis ga vertellen van wat dit dan allemaal is.
Happy is in feite een heel lief poppesnoetje met een stukje oude zakdoek van Floris zijn overgrootvader als mutsje op z'n bolletje.
Als lijfje heeft Happy een heerlijk zacht zakdoekje van ongebleekte katoen.
Ze is er echt helemaal dol op ook!
Wat zij ook maar meemaakt-scheuren of niet-steeds wordt ze weer lekker opgelapt door de moeder van onze Floris of zijn tante Kaatjes...en blijft daardoor nu al wel drie jaar in leven als een heerlijk jasje voor de kleine snuffelaar "Floepertje"zoals zijn tante Kaat hem nog wel eens benoemd!
Maar...daar blijft het niet bij-nee hoor-het mooiste komt nog...let maar eens goed op!
Om het iele nekje van de kleine Happy
hangt een heel fijn knuffelspeentje aan een lekker sjawltje gebonden.
Dáár is die ondeugd van een floris natuurlijk beregek mee-kun je je wel ff voorstellen,hé!
Al vanaf Floris zijn babytijd is Happy nu al zijn allerbeste vriendje..net als Flappy.
Ja...en wie is die Flappy dan ?...zul je vast wel denken!
Nu...Flappy is een heel erg gezellig en ondeugend konijntje van zalige zachte stof,waar je echt heel lekker aan kan snuffelen..nu...dat is dan tegelijkertijd zijn andere lievelingsvriend geworden.
En samen met deze twee beleeft Floris heel veel dingen.
Die twee zijn onafscheidelijk voor elkaar geworden,dat kun je natuurlijk wel snappen,hé!
Zonder zijn allerbeste twee vriendjes gaat floepertje echt niet naar bed...zijn ze ff zoek of weg-dán begint de allergrootste pret!
Hier zien jullie Flappy...gelukkig lacht ie alweer hoor..daarstraks is hij samen met Happy uit de kinderwagen gevallen!
Jullie begrijpen allemaal zeker wel,dat dit echt héél erg verdrietig was, maar gelukkig hadden we een mooie pleister mee en konden gelukkig snel weer verder!
Hier zitten ze dan....Happy en zijn vriendje Flappy...onafscheidelijke van elkaar!
Vandaag is het heerlijk warm weer en is Floris samen met tante kaatjes in de tuin,vandaar dat Happy en Flappy ff lekker kunnen uitrusten en genieten van alle bloemetjes die hij hun zo nu en dan even laat ruiken nadat hij er zelf ook aan heeft zitten snuffen.
Zien jullie wel?..hier is hij weer met de bloemetjes die hij net geplukt heeft voor in het mooie vaasje dat mama ervoor binnen heeft staan.
Ze zijn geel en dat is net zo'n mooie kleur als de zon!
Ga maar eens met jullie mama door de kamer kijken en in de tuin-hebben jullie ook van die mooie kleuren?
En ja hoor...bij tante Ka'tje zelfs zijn ook zulke mooie bloemen te vinden...
Kijk maar eens wat een mooie waterlelie...óók al met een geel hartje erin.
Zien jullie wel hoe geweldig mooi het hartje van deze bloem is...GEEL...en fluweelzacht!
Verder kun je het hele jaar door deze kleur in de bloemetjes terugvinden.
Floris mag elke dag van het jaar met zijn tante kaatjes mee op onderzoek...dan maken ze een ontdekkingsreis en daar genieten ze dan allebei heel erg van!
en natuurlijk neemt Floepertje zijn vriendjes Happy en Flappy daar dan ook mee naar toe! hé-hier nog zo ééntje!
Spelen heel vaak met de andere vriendjes van Floris.
Hier ligt zijn hondje Spekkie met de speen in z'n bekkie.
Dat is toch zo'n ondeugend beest....maar spelen met hem is écht een feest!
Elk moment haalt deze wel een ondeugende streek uit en hij is ook nooit uitgerend.
Maar als er visite komt waar hij echt gek op is...zie je al zijn tanden glimmen en dat zijn er en hele ris!
Happy is blij met deze vriendjes van zijn Floris omdat ze ook héél lief voor zijn knulletje zijn en hem zo vaak blij en verrast maken met hun streken, dát kunnen jullie wel snappen,hé!
Kijk maar eens waar die kleine man zijn Spekkie mee verwend...en dan te denken dat dit kereltje écht niet op de bank mag liggen!
Tante Kaatjes kan zeggen wat zij wil, maar als zijn mama weg is,vind hij dat het wél mag en voor Kaatjes er erg in heeft is de ondeugd er alweer op geweest.
Het kan zijn dat mijn gevoel van eenzaamheid over en door dit alles zal blijven en me zal achtervolgen.
Het is n.l. een gevoel dat mij op de meest onverwachte momenten omaar overvalt.
op die momenten komen er zoveel emoties naar boven dat ik bang ben dat ik ga stikken of flauwvallen.
Wel merk ik,dat ik door deze zware dagen steeds meer vertrouwen in mijzelf heb gekregen...... omdat ik nu weet dat ik daarna weer gelukkige momenten zal hebben.
Als het ware heb ik twee persoonlijkheden opgebouwd.
En als ik héél eerlijk naar mijzelf kijk....meerdere!
Geregeld verval ik in een andere rol.
Van klein kind tot enorm sterke vrouw...oké!
er ís mee te leven
met deze wetenschap
leuk is anders
en ook nog eens
enorm energievretend! en nu nu sta ik best weer redelijk stevig op twee pootjes hoor
dat niet alleen mijn geest, maar ook mijn lichaam zich met alle geweld leek te verzetten tegen de pijn van het er over spreken.
twee dingen vielen mij op: het eerste was de moeite die ik ermee had om de dingen die ik voelde,uit te spreken.
Als ik iets begon te vertellen met mijn gevoel erbij, begon ik te haperen(kreeg een panieksgevoel) sprong ik van de hak op de tak en wég was weer mijn gevoel.
ten tweede mijn alertheid over de reacties van mijn toehoorder(s)...
De dingen die ik heb meegemaakt kon mijn geest niet ten volle bevatten.... een waas voor mijn hersenen maakte grote afstand van de situatie....sloeg weg!
Vertelde ik wel een klein facet uit mijn verhaal....
dan ging dit gepaard met zoveel tranen, emotionele pijn,verdriet,zelfverwijt en gevoelens van onmacht, eenzaamheid en onderdrukte boosheid.
Het leek er tevens op:alsof dat je de deksel van de hogedrukpan een kiertje opentrok.... er ontsnapte dan zo'n enorme kracht... dat je borstkas werd ingedrukt en je leek te gaan stikken.... pijn,pijn,pijn!!!!!
Je werd volledig uit elkaar gescheurd!
dus....
Als vervolg hierop verviel ik dan in een proces van emotionele afstomping.
Dit zorgde vervolgens weer, dat je alle gevoelens ernstig ging wegdrukken.
geweldig dan, om nu te weten het leven heeft weer zin
Na 4 jaren van extreem misbruik en mishandeling.. .11 jaar na data
De laatste keer ,was de mishandeling en wreedheid zo extreem, naar zon -licht en vrede op durfde te gaan
Alhoewel deze in werkelijkheid helemaal niet zo uit had gezien,a als ik het nu omschrijf Het was een ware hel. Een lange en zware weg,geplafeid met allerlei uitdagingen en lessen Een leerschool waar je u tegen kon zeggen!
Aangifte doen? nee-dat deed ik in eerste instantie niet.. 'Had niet veel om't lijf en moest eerst mijn jongens vinden.. .dus liep ik door stille afgelegen weggetjes en wachtte dat de oudste uit school zou zijn om op te kunnen vangen
Bij eerdere pogingen lukte dit mij niet en kon ik dus weer terug dat zwarte huis in-ons huis. waar geen sprake meer was van enig warm en veilig gevoel! terug de hel in en kracht verzamelend om door te gaan
Mijn jongens waren/zijn mijn alles Zij mochten er geen weet van hebben,los van wat zij zelf onbewust ervaarden. dat was al meer dan genoeg Ze wisten niet beter dat deze man ziek was en dat daardoor zo'n enorme spanning bij vlagen voelbaar was
Merendeel van de dingen gebeurden s'nachts en onder schooltijd gelukkig! Later.veel later-ja dan komt er toch veel naar boven en blijkt dat hun geest wél het één en ander opgeslagen had.
In die dagen was het wel zo vreemd, dat de oudste zijn zolderkamer vergrendelde- een vluchtroute had uitgedacht en het luik naar zijn kamer werd ook steeds gebarricadeerd ondanks dat zijn geest zelf het niet door had op het moment van gebeuren!
Momenteel is het zo,dat de oudste eindelijk weer aan het tekenen is geslagen en ik zie in die geweldige schilderijen veel verdriet Zijn ongemerkte verwerking nu vastgelegd Aan de ene kant geweldig
Het aandurven en weer doen De zin weer hebben in schilderen zegt genoeg maar aan de andre kant ja..wat eigenlijk het is goed zo we zijn er weer en hij is er weer Bij zijn eigen stiel,waarmee hij geboren werd
Een fantasie waar ik U tegen zeg en zeer bewonder *** Zelf dus ook al jaren dit alleen maar kunnen doen bij vlagen Steeds was er wel een smoes waardoor het weer stopte
Hij doet dit niet...streeft doelen na en neemt gewoon een baan waar hij 4 dagen kan werken en een dag thuis om van zich af te schilderen.
Dat is nu het goede voorbeeld voor mij. De kriebels komen weer en eerdaags ga ik van start om niet meer te hoeven stoppen
Schrijven-tekenen-schilderen en dichten Alles wat helpt om dit leven leefbaar te leven en te overleven.
Want al hoor ik mijzelf wel zeggen,voorbij is voorbij
Steeds weer zijn er triggers naar het verleden en steeds weer bemerk ik dat er op d''eén of andre manier weer reacties ontstaan om te mogen weerstaan
16 oktober-2004 Vandaag is het dan bijna 10 jaar geleden dat ik voor de jongens en mijzelf koos en de kracht vergaren kon , om te vluchten uit een gruwelijke tijd... een weg ging banen naar de toekomst... onze toekomst! Ik herinner me die dagen van gisteren als was het de dag van vandaag. De eeuwige hel-de angst- de adrenaline die continue door m'n aderen stroomde als was het een rivier in stroomversnelling Een aantal keren was ik in gesprek gegaan met de behandelend arts van de geesteszieke man, die ons het leven wist te bezuren... en steeds kon ik nog niet uiten wat ons toendertijd allemaal overkwam Wát hij mij eigenlijk aan deed en helemaal niet, mijn gevoelens van dit alles.Steeds weer trachtte ik andere remedies om hem anders te laten denken. Steeds weer zocht ik oplossingen voor zijn probleem en nooit voor de mijne Altijd heb ik gedacht,d at hij dit nooit,maar dan ook helemaal nooit, een ander aan zou mogen gaan doen en hield vol... terwille van alle mensen die anders slachtoffer zouden gaan worden. Een andere uitweg kwam niet in mij op...mijn gevoel en gedachtes werden bepaald bij die van hem/tegelijker tijd met die van mijzelf verweven.
Alles,maar dan ook alles moest omgezet worden naar zijn denken en wereld. Wilde ik iets vermelden dan.. Eerst mijn vertaling,naar die van hem en vervolgens naar zijn realiteit omgezet, omdat wij anders weer de dupe zouden gaan worden van zijn verwarring en gestoord denken- de angst voor en om ons leven! Er was dus heel veel moed voor nodig om stappen tot een vlucht te gaan zetten...gesprekken met de huisarts zorgden voor een vorm van compagnonschap en gaven mij het gevoel er ineens niet langer alleen voor te staan. Deze bondgenootschap was uiteindelijk mijn redding, doordat ik ging inzien dat er wel iemand was die meeluisterde en in zag wat er werkelijk afspeelde achter de vier gesloten muren. Daarvoor was het steeds weer zo, dat de zieke man naar zijn woorden werd geloofd en ik als een zwak mens werd aangezien, vanwege mijn enorme gewichtsverlies door alle stress...28 kg en zelfs ooit nog minder. Hij maakte misbruik van mijn geschonden vertrouwen in hem, maar desondanks hem niet voor gek naar buiten te laten treden.
Vandaag weeg ik 10 kg meer dan het dubbele van toen... en ook dat was een moeilijk proces om door te maken- die snelle groei! Heerlijk...werkelijk toch deze tijd te hebben doorgekomen... wie had dat toendertijd kunnen denken?
Daags voor mijn vlucht vanuit mijn eigen huis, waar ik nooit weg van wilde vluchten en me staande in wilde blijven houden... daar denk ik nu dan even aan...i k was gruwelijk getraumatiseerd en gehersenspoeld door een ander mens die dat deed voor zijn eigen beveiliging.
De angst om op te vallen naar de buitenwereld, de angst van hem om door de mand te vallen, zijn angst-angst-angst... en ernstige depressies werden omgezet in enorme agressie op alle fronten.
Zijn ziektebeeld werd later door de Pieterbaanstichting omschreven als iets wat meer dan op zichzelf stond en uit heel veel facetten geslepen was/is! Extreem verstoord op alle fronten en een grote machtswellusteling 1e klas... onze eigen "Hitler at home" en als 2e :de super Dutroux.
Als jullie tussen al deze regels heen zouden kunnen lezen ach nee....laat maar zitten-denk er niet over na das war einmal brullen we steeds weer door de zaal!
10 jaar voorbij- een opéénvolging van allerlei kwelling- onmacht-liefde en leed,leugens en los van de totale vernieling van wat ons was Het strippen van ons huis en het leegroven van ons bezit, de dreiging die bleef hangen...onze,maar vooral míjn angst en gevoelens in allerlei stroomversnellingen van flashback tot nachtmerries Het was heel veel meer dan heel veel mensen aan zouden kunnen.vandaar dat we dit doorleven van allerlei nu samen gaan vieren- om zo doende-alles achter ons te kunnenn gaan laten! Ooit had ik nooit een moment kunnen denken dat de vrijheid er ooit zou komen, weg uit de hel van boosaardig-en wreedheid Weg van de eeuwige adrenalinestroom en pijnen Op weg...naar een nieuwe toekomst en die hebben we nu langzamerhand dan ook wel bereikt van harte meis ik ben beretrots op je Spirituele ontwikkeling en geestelijke groei zijn er zeker op voor uit gegaan wensen? ze beginnen zo hier en daar in vervulling te gaan kleine dromen komen uit gefeliciteerd Kaat met jezelf
Als iemand bij elke opmerking over haar partner meteen in de verdediging gaat in plaats van open te luisteren naar wat anderen zeggen, is dit wellicht een teken dat ze iets wil ontkennen. Ook als iemand allerlei zaken, bezigheden of vrienden gaat opofferen omwille van de relatie, is dat een slecht teken, zeker als het gebeurt onder druk van haar partner. Het is verontrustend wanneer haar partner geen andere vrienden heeft. Of dat de vrouw de hele tijd het gevoel heeft dat zij gecontroleerd wordt,als ze zichzelf verwaarloost of als ze voortdurend alles in het werk stelt om het haar partner naar de zin te maken. Ook de manier waarop iemand verliefd wordt zou een waarschuwingssignaal moeten zijn; Pas op als je teveel het gevoel hebt dat een verliefdheid je overweldigt,dat je jezelf erin verliest.
Als je er lichamelijk door van de kaart bent en niet meer kunt functioneren, is dat een teken dat de ander te veel invloed op jouw leven krijgt. Natuurlijkwil dat nog niet zeggen dat je een dergelijke relatie meteen moet vermijden- als je rationele kant sterk genoeg is, zal je snel genoeg doorhebben dat dit niet de goede partner is voor jou! Luister naar jezelf. Iemand die in een destructieve relatie is geraakt, moet in de eerste plaats weer naar zichzelf leren luisteren. Opnieuw leren beseffen dat elk gevoel, prettig of onpretig, een bestaansreden heeft. Dat angst,schuldgevoelens en beklemming niet normaal zijn binnen een relatie, en dat de schuld wel eens bij de ander zou kunnen liggen. Als zo iemand weer gaat zorgen voor zichzelf, opnieuw activiteiten gaat ondernemen die ze opgegeven heeft, zichzelf zo nu en dan weer eens te verwennen of te koesteren,is het oms mogeijk om de situatie terug te draaien. Door te praten misschien. Door het spelletje niet langer meer mee te spelen, niet langer de schuld op zichzelf te gooien, te reageren met de gebruikelijke tranen en smeekbeden. Daar is natuurlijk moed voor nodig,en een partner die nog bereid is om te luisteren. In dat niet het geval,en komt het tot lichamelijk geweld, dan valt er nog maar één ding te doen; Koffers pakken en vertrekken!
*** Ben je eenmaal los...
dan is het heel belangrijk om niet weer hals overkop in een nieuwe relatie te belanden. want de kans bestaat dat ze weer precies dezelfde fouten zal maken.
Hetbeste dat er uit zo'n relatie kan voortkomen; Zelfinzicht! Wie begrijpt waarom ze juist zo'n partner koos indertijd, en waarom ze een soortgelijke fout niet meer wil maken, heeft een goede basis om ooit iets anders op te bouwen.
Ik ben Karin van der Straaten, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Lovingall.
