Omdat het dakraam niet verduisterd kon worden wordt ik vroeg wakker. Ik blijf echter nog wat liggen, al is het om mijn voeten te laten rusten. Vandaag gaat de tocht naar Eeklo. Goed voor 21 km. Het is licht bewolkt. De zon is nog niet van de partij. Ik weet niet wat de weerman of vrouw beloofd heeft voor vandaag.

Om 08:00u zit ik aan het tafeltje te wachten op het ontbijt. Het wordt naar mijn kamertje gebracht door twee dames. Alles zit in een houten bak en wordt netjes op het tafeltje uitgestald. Een zware klus. Het ontbijt maakt mijn dag goed. Ik geniet er van. Ook hier lekkere aardbeien. De eitjes heb ik echter laten liggen. Ik vind ze wat klein voor een kippenei.

Om 08:45u neem ik afscheid van de vrouwtjes en vertrek gepakt en gezakt. Er hangt nog mist door het zware onweer van gisteren. Het stappen gaat redelijk goed. Ik zou niet mogen stoppen. Zolang ik stap voel ik geen pijn. Toch houd ik halt bij het "Transformatorstation Reedijk". Eén van de eerste stations uit 1923. Dit gebouwtje zorgde voor de elektriciteits- voorziening in Westdorpe. Tot 1963 tapte men hier elektriciteit af. Daarna raakte het gebouw in verval. In 2005 is het door de gemeente Terneuzen in ere hersteld. Om 09:00u. sta ik voor de gesloten brug of moet ik zeggen open brug. In ieder geval, ik moet wachten aan de brug over het kanaal Gent-Terneuzen. Er worden op dit moment ook werkzaamheden uitgevoerd. Die duren nog tot 2014. Ik telefoneer ondertussen met ons Rina en onze kleindochter Yuna. Het fleurt mij totaal op nu ik mijn twee dames heb gehoord. Tien minuten later ben ik in het centrum van Sas van Gent. Louis Neefs zong er in 1978 nog een liedje over: "Annelies’ uit Sas van Gent in Zeeland…". Tot 2003 was dit dorp nog een zelfstandige gemeente. Ik sta stil voor een heuvel waarop nog een oude molenromp rust. Het restant van het voormalig Bolwerk Generaliteit. De overschot van de oude vesting. Onder het Bolwerk bevinden zich nog enkele gemetselde gangen die als opslag van munitie werden gebruikt. De molen dateert uit 1785.

Om 09:45 steek ik de grens over naar België. Ik kom een klein beetje terug thuis, zeg maar. Eén stap verder ben ik in Assenede. Ik wandel op smalle wegen tussen weiland. Ik ben terug in Oost-Vlaanderen, in de regio Meetjesland. Het zuiden van deze regio bezit een bosrijk gebied. In het noorden, waar ik nu wandel, is overwegend Polder- of krekengebied. Assenede bezit nog vele kreken en blijkt ook één van de oudste gemeente te zijn van Vlaanderen. Ik kom niet echt door de dorpskom en verlaat de gemeente reeds enkele minuten later. De lucht is opgeklaard. De zon schijnt en alles zit weer mee tot aan de oversteek van de N49. Er is geen verkeerslicht voorzien voor fietsers en voetgangers. Als het groen wordt voor de auto’s, die ook moeten oversteken of afslaan, spurt ik mee naar de overzijde van de gevaarlijke baan. Ik kom iets na het middaguur in het centrum van Oosteeklo. Een kleine deelgemeente van Assenede. Het dorp bleef zelfstandig tot 1976. De parochiekerk Heilig Kruis en O-L-Vrouw in de Koning Albertstraat dateert van 1871 en werd gebouwd in opdracht van de Gentse St.-Pietersabdij. De vrijheidsboom staat in Oosteeklo-Dorp. Het is een Zomereik en werd aangeplant in 1922. In zijn schaduw staat het monument ter herdenking aan de gesneuvelden van WOI. Onderaan werd dan later een tekst toegevoegd van 1940-45. Het monument werd hier ingehuldigd in 1921. Een rustig dorp waar ik wel even wil vertoeven. Het wordt trouwens tijd om het innerlijke van een mens te versterken. Het dorpscafé op de hoek sprak mij wel aan omdat er reclame werd gemaakt voor de kleine snacks. Aan de tapkast zaten twee mannen en ernaast aan een ronde tafel nog eens vier. Allen in overall. Tijdens hun pauze iets fris drinken. Ik zette mij achteraan en bekeek de menukaart. De enige snacks hier was een bi-fi worst en een reep chocolade. Ik nam dan maar genoegen met een biertje. Twee eigenlijk. Ondertussen probeer ik iets van de gesprekken te volgen. Doch, dat was hopeloos. Ik begrijp geen woord van het dialect.

Om 13:45 verlaat ik de dorpskom en bevind mij direct tussen de Polders. Landbouwgronden met op de achtergrond de bossen. Even later stap ik door Lembeke dat sinds 1977 een deelgemeente is van Kaprijke. Lembeke is vooral bekend om zijn bossen. Een 50 hectare aangeplant naaldhoutbos, om er maar één te noemen, is eigendom van de Vlaamse Maatschappij voor watervoorziening. Om 15:00u ben ik in het centrum van Lembeke. Maar zonder bezienswaardigheden te zien verlaat ik een paar minuten later al de dorpskom.

Een klein half uur later bereik ik dan het dorp Eeklo. Ik wil eerst nog iets drinken voor ik naar mijn afspraak ga. Mijn routeplan denkt er anders over. Ik word regelrecht naar mijn slaapadres gebracht. Nog voor ik aanbel, sta ik oog in oog met mijn gastvrouw en een jonge man die later haar neef blijkt te zijn. Ze kwamen net van hun aankopen terug en laden hun koffer van de auto uit. Ik stelde mij voor en zag de verassing op haar gezicht te lezen. Om kort te zijn. Ik werd niet verwacht. Ze wist totaal niet dat ik kwam. Maar geen probleem. "ik heb plaats en U kan hier overnachten." "Oef." Ontviel het mij zonder erg. Waarop ze verder ging: " had ik geen plaats dan zocht ik net zo lang tot ik er één vond". Met ons drieën dronken we in de tuin een biertje. Ze verwachte nog een gast en toen hij arriveerde kletsten we nog een tijdje tot het tijd werd, en onze kamer klaar was. Op een grondplan tekent onze gastvrouw uit waar we iets kunnen eten. Ik trek naar het frituurtje een paar honderd meter verder. Daarna trek ik mij op mijn kamer terug. Het verschil is enorm tegen gisteren in Westdorpe. Dit is een kamer om U tegen te zeggen. We moeten de badkamer delen. Dat is geen probleem. Nog voor het donker is val ik in een diepe slaap. Tot morgen. Tekst: Luc Verschooten. Foto’s: Rina Meurs.