Vrijdag 6 september 2013. Een zonnige dag met temperaturen tot 28°C. Vanavond kans op een lokale onweersbui met kans op wateroverlast. We gaan er zeker niet voor thuis blijven. Het kan evengoed zijn dat het in Nederland niet regent. Want ja hoor, we gaan fietsen in Holland. Ons Rina heeft voor haar verjaardag, in januari, van Gaby en Rik een Bongo bon als geschenk gekregen. “Pittoresk logeren” met een overnachting voor 2 personen. In het bijgevoegde boekje staan meer dan 100 kleinschalige hotels, inclusief ontbijt. We kunnen kiezen tussen een voormalig klooster, een gerenoveerd stationnetje of een knus hotel in de Ardennen. Het kan allemaal. Wij kozen voor “Gastenboerderij De Ziel” op de Deventerdijk 5 in Diepenheim. In de provincie Overijssel. We worden al vroeg wakker. Het is pas half acht en we moeten nog een hoop doen voor we vertrekken. Na het ontbijt wordt de auto ingeladen. Veel hebben we niet mee. Het worden twee warme dagen, volgens de weerman/vrouw. Het is wel ver rijden naar Overijssel. Ik wil dus op tijd vertrekken. Maar ons appartementje moet netjes achter gelaten worden, vindt ons Rina. Ze kan er niets aan doen. Het is haar tweede natuur. – Je weet nooit wie er onverwachts binnenkomt, zegt ze dan. Om 08:30u moeten nog de fietsen opgeladen worden, maar dan zijn we weg. Na een tankbeurt zijn we vertrokken voor 230km of 02:20u tot Diepenheim. Op de Noorderlaan nemen we de snelweg, en aan de splitsing houden we links, richting Breda. Het is een drukte van vrachtwagens, maar het gaat redelijk vlot. De GPS verteld ons dat we om half twaalf ter bestemming zullen zijn. Het zal mij benieuwen. In Nederland kan het eveneens behoorlijk druk zijn. Files zijn daar geen uitzonderingen. We zien wel.
Rechts van ons, landbouwgrond en afgebakende weilanden met koeien en paarden. Ze storen zich niet aan het oorverdovende lawaai van het voorbijrazende verkeer. Op de akkers staat de maïs twee kontjes hoog. Nog een paar weken, en er kan geoogst worden. Links naast de snelweg, ligt de spoorweg van de hoge snelheidslijn Antwerpen-Breda. Voor ons zien we de windturbines langzaam draaien. De turbines waren in de beginperiode ongeveer 15m hoog. Eind 1990 hadden ze al een hoogte van 50m. In de nabije toekomst wil men de windturbines 150 of zelfs 200m hoog maken. Even later zijn we de grens met Nederland gepasseerd. Twee kilometer verder stuurt de GPS ons rechtsaf om Tilburg te volgen. Het gaat vlot. We bevinden ons op de E312. Om 10:00u rijden we op de A59, richting Nijmegen. Op dit stuk is het nog rustiger. Ik kan rechts van de baan blijven rijden. Af en toe haal ik een vrachtwagen in.
We naderen de Veluwe. Dat is duidelijk te zien aan de zijberm rechts van onze rijrichting. De heide bloeit nog volop. Een vegetatie die het in België en Nederland goed doet vanwege het zeeklimaat en de hoge luchtvochtigheid. We beginnen spontaan het liedje te zingen van Bobbejaan Schoepen “ ’n hutje op de heide”. In Arkelo verlaten we de snelweg. Nog 20 minuten rijden voor we op onze bestemming zijn.
We naderen de hoeve van ons verblijf en worden onthaald met geblaf van twee honden. Ze versperren de doorgang. Ons Rina moet uitstappen en de honden weglokken voor ik kan verder rijden. Ik zie nergens een geschikte plaats om de auto te stallen en laat hem dan opzij staan. Een man van middelbare leeftijd komt ons tegemoet en stelt zich voor. Negen jaar geleden startten Paul en Hanneke Caumanns deze Gastenboerderij. Gelegen op het landgoed Westerflier. De streek hier staat bekend om haar prachtige landschappen en grote kastelen. De woning en de schuur zijn versierd met kleurrijke bloemen. Een lust voor het oog. We mogen plaats nemen aan de picknicktafel tussen de woning en de schuur. We krijgen een kop koffie en een boterham met beleg aangeboden. Ook fiets- en wandelkaarten worden ter onze beschikking gesteld. Onze kamer is nog niet klaar, maar dat hoeft ook niet. We willen eerst een fietstocht maken. Paul geeft ons een fietstocht mee van ongeveer 26km. De 6 kastelenroute. Deze themaroute vertrekt aan de grote baan en brengt de fietser langs kastelen met bijbehorend landgoed. Vier kastelen bevinden zich in Diepenheim: Huis te Diepenheim, Nijenhuis, Warmelo en Westerflier. Weldam en Wegdam zijn kastelen van de voormalige gemeente Markelo, maar nu behoren ze tot de gemeente Hof van Twente. We plaatsen de auto op de parking achter de schuur, naast de kippenren. De kippen en hun haan wroeten echter op de mesthoop. Twee hangbuikzwijntjes liggen te luieren in de modder. Krijg zoiets thuis. Het erf is omheind door bomen en struiken. De omgeving is landelijk. Enkele weiden met grazende paarden. Verderop maïsvelden van enkele ha groot. Heel rustig.
Even later fietsen we over smalle wegen. We doen het rustig aan. De zon schijnt en we willen er zo veel mogelijk van genieten. We volgen de 6 hoekige bordjes van onze themaroute. Er is weinig verkeer op de weg, en dat vinden we niet erg. Om 12:15 houden we halt bij ons eerste kasteel. Kasteel Westerflier is een groot herenhuis dat gebouwd werd in 1729 door adellijke families. In 1854 wordt het aangekocht door de heer Schimmelpenninck, en tot op heden bezit de familie nog steeds de eigendomsrechten. In het jaar 2009 werd er een ingrijpende renovatie uitgevoerd en bestaat het kasteel uit twee appartementen. Ze worden particulier bewoond. Het landgoed bevat 200ha grond. De nabij gelegen boerderijen hebben dezelfde zwart-wit luiken als het kasteel.
Weiden met paarden domineren onze fietsroute. Het zijn duidelijk geen gewone paarden. Geen rij- of trekpaarden, maar echte raspaarden. De omheining is dan ook niet afgeboord met prikkeldraad maar, met brede linten, zodat het dier niet gekwetst wordt. We fietsen vaak onder een bladerdeken van bomen die langs de kant van de weg groeien. Het is een aangename temperatuur en het beschermd ons tegen de stralen van de zon. Het lijkt alsof het altijd zo is geweest. Niets moet, alles mag. Tijd in overvloed en wat komt, dat komt maar. We rijden op een oud pad van klinkers. De ene verzakking na de andere. Het is de vroegere weg van het kasteel. Hier reden nog de eigenaars met paard en kar van of naar hun kasteel. We proberen zo goed als het gaat rond de kuilen te rijden. Aan het eind zijn we toch duchtig door elkaar geschud. Maar dat hoort er ook bij. We houden meermaals een stop om te genieten van de vele panoramazichten. Allemaal groene zichten. Slechts af en toe het dak van een eenzame hoeve.
Een 300 meter verder rijden we op de Westerflierweg en fietsen door Stokkum. Een deelgemeente van Hof van Twente. Het dorp ligt vlakbij de landsgrens met Duitsland. Stokkum bezit een oude korenmolen, Düffels Möl genaamd. We rijden niet door het centrum, maar rijden rechtstreeks naar Diepenheim. Aan de kerk binden we onze fietsen vast en maken een korte wandeling. Diepenheim is één van de acht middeleeuwse steden in Twente. De kerk is gewijd aan Johannes de Evangelist en sinds de 17de eeuw doet ze dienst als hervormde kerk. De meerderheid van de gelovigen bleven echter Rooms-Katholiek. De kerk is afgesloten. We hadden graag het interieur bekeken. Voor de kerk rijden we linksaf. Het themabord verplicht ons een park in te rijden en brengt ons bij de imposante zandstenen inrijpoort van “Huize Diepenheim”. Achter de gietijzeren poort staat het oudste kasteel van de stad. Er was reeds sprake van een kasteel in 1105. Het werd telkenmale verkocht of veroverd. In 1536 werd het zwaar beschadigd door de veldheer van Keizer Karel V. In 1637 kwam Huize Diepenheim in het bezit van de familie Bentinck die het gedeeltelijk liet verbouwen. Tot 1814 bleef het kasteel in de familie. Bovenaan de boogpoort prijkt het alliantiewapen van het geslacht Bentinck en het jaartal 1685. Huize Diepenheim wordt thans bewoond door baronesse De Vos van Steenwijk. De familie kocht de eigendom over in 1925. Links en rechts van het kasteel zijn nog steeds de voormalige paardenstallen en koetshuizen. Mooi gerestaureerd geven ze nu beschutting aan de auto’s van de eigenaars. De slotgracht is ook nog aanwezig.
Als we verder rijden worden we helemaal opgeslokt door het park. Het rode bakstenen pad wordt een zandweg. De bomen geven ons weer de beschutting tegen de warme zonnestralen. Het is hier stil. We horen totaal geen straatlawaai. Af en toe horen we het fluiten van vogels, hoog in de bomen. Automatisch kijken we omhoog, maar vogels hebben een goede schutkleur. Een driehoekig bord waarschuwt de fietsers en wandelaars voor loslopend wild. Het zou mij benieuwen moesten we een hert of ree spotten. De bosdieren ruiken reeds van ver de vreemde geuren en verstoppen zich.
We bereiken de tuinen van Diepenheim. We laten de fietsen achter op de fietsenstalling en wandelen op de aangeduide paden tussen de bloemperken. De tuinen van “herman de vries” vormen een verbinding tussen de rozentuin en de achterop gelegen volkstuintjes. Met zijn tuinen wil hij de natuur weer een stukje terug brengen in het gebied. We wandelen langs kunst, cultuur, natuur en water. Een pad leidt ons langs de Regge. De kleine rivier is 50km lang en stroomt vanaf het landgoed Westerflier tot in de Vecht bij Ommen. Libellen scheren over het water. Spinnen en muggen proberen van het water te drinken. Het is helder water. Zuiver regenwater want de Regge vangt gedeeltelijk het water op in tijden van langdurige regen. Op deze manier ontstaat er elders weinig tot geen wateroverlast. Het rosarium is in 1973 aangelegd in samenwerking met de ouderenbond, VVV en de winkeliersvereniging. Er bevinden zich 115 rozenperken met ongeveer 150 rozen. Elk perk heeft zijn kleur en naam. We lezen: Rozenpinckmaiden, Las Vegas, America, Pinkcloud… om er maar enkele te noemen. In het midden staat een dubbele pergola met een ronde fontein. Bij de in/uitgang staat de sculptuur van een brede deur. Een roestbruine stalen constructie. De deur is er uitgesneden en ligt uitnodigend op de grond. Hier verlaten we de tuinen en keren terug naar onze fietsen.
Onze volgende halte is het voormalige gemeentehuis van Diepenheim. Gebouwd in 1881. Mooi in het wit geschilderd. Het lijkt alsof het pas geverfd is. Boven de inkom is het wapenschild van de gemeente ingebracht. Daarboven bevindt zich een uurwerk. Als hoogtepunt heeft het voormalige raadshuis een dakkroon waaronder twee klokken hangen. Eén uit de 18de en de ander uit de 19de eeuw. Sinds de jaren tachtig van vorige eeuw werden er geregeld kunst tentoonstellingen gehouden. Nu is het een architectenbureel.
Diepenheim is een kleine gemeente met stadsrechten en behoort tot de gemeente Hof van Twente. Diepenheim neemt ook een bijzondere plaats in binnen de kunstwereld. Het wordt niet voor niets de Overijsselse Culturele hoofdstad genoemd. De vele ateliers en kunstverenigingen laten de creatieve kant zien van de bijna 100 jarige stad. Elke kunstliefhebber vindt hier in het dorp galerieën, ateliers en kunstwerkplekken. Ook de natuurliefhebber komt aan zijn trekken met de vele kilometers wandel- en fietsroutes. Verder vindt men hier ook het 18 holes Pitch & Putt Golf en forellenvijvers.
De geschiedenis van de stadspomp gaat terug naar het midden van de 18de eeuw. In die tijd zorgden ze voor de openbare watervoorziening, tot in de helft van de 20ste eeuw. In 1912 liet het gemeentebestuur de kans voorbijgaan om zich aan te sluiten op leidingwater. Men koos voor een watermolen en de oude trouwe waterpompen. Tijdens de wintermaanden werden ze volledig ingepakt met stro om bevriezing tegen te gaan. Eerst in 1952 werd de gemeente aangesloten op leidingwater, en verdwenen de stadspompen uit het straatbeeld. Deze groen geschilderde stadspomp is een replica van de 5 waterpompen die Diepenheim rijk was. Het VVV-kantoor is gevestigd in het eeuwen oude “boerderij”, in de Langstraat. Wij zijn amper 1,65m en we moeten ons bukken om binnen te komen. Er is geprobeerd om alles in zijn oorspronkelijke staat te behouden. De betegelde schouw is een blikvanger. Het lage plafond maakt de plaatsjes direct warm. Ik waande me echt in Bokrijk.
Als we het centrum van Diepenheim verlaten rijden we terug in de schaduw van de loofbomen die langs de kant van de weg staan. De brandende zon is niet altijd te vermijden. We vinden een picknickplaats op een zitbank naast de weg. Zelfs in de schaduw. Het is bijna 14:00u. Onze picknickplaats bevindt zich op de hoek van de Eerste Zomerdijk en de Oude Goorseweg. Achter ons is een enorme, grote kippenkwekerij. Honderden kippen lopen op een groot afgespannen erf rond. Zoekend naar een plekje schaduw. Sommigen hebben zich ingegraven en gebruiken de kuil om hun lichaamstemperatuur naar beneden te halen. De enige boom in de buurt staat bij onze zitbank. Hij geeft ook een beetje schaduw op de kippenerf. Een twintigtal warmbloedige kippen maken onderling ruzie om het beste, koelste plekje. Ze pikken naar elkaar en kakelen als… nou ja, als kippen. Ze zien er niet uit eigenlijk. Ze vertonen bijna allemaal kale plekken achteraan. Ze pikken elkaar al kaal voor ze verkocht worden. Links van onze picknickplaats hectaren grond met maïs. Zo hoog dat het onmogelijk is er over te kijken. Een reclamebord ervoor nodigt uit om te kamperen bij de boer. Hier in Nederland zijn mini-campings erg in trek en wint meer en meer aan populariteit. Het is tevens een extra zakcent voor de boer geworden. De prijs schommelt tussen de € 12,50 en de € 20 per overnachting. Uiteraard zijn er toiletten en douches aanwezig.
We rijden verder. Na een tijd krijgen we argwaan. Steeds maar rechtdoor rijden en geen enkel routebord tegenkomen? We besluiten terug te rijden tot ons laatste bord dat we gezien hebben. We nemen er zelfs de routekaart bij en zien dat we in de Hazendammerweg moeten zijn. Een tijdje later rijden we terug op onze route. Panoramazichten zien we al een tijd niet meer. De maïsvelden verhinderen het uitzicht. Tussendoor bewonderen we wel grote villa’s. Ook schapen zijn hier voltallig aanwezig. Witte en zwarte schapen grazen in de wei. We rijden volop door natuurlandschappen. Een lust voor het oog en onze longen. Met dit weer genieten we nog meer van deze dag. Soms rijden we voorbij een open vlakte. We willen er gewoon niet bij blijven stilstaan dat we hier niet willen zijn bij storm en regenweer. Volgende straat linksaf. Een zandweg met gemalen kiezelsteentjes. Ze springen onder onze banden alle kanten op. Hopelijk krijgen we geen lekke band. We hebben wel onze voorzorgen genomen. Een telefoonnummer van een fietshersteller. 24u op24 u en 7 dagen op 7 bereikbaar. Je weet maar nooit.
Ons Rina krijgt een SMS-berichtje van het thuisfront. Onze oudste zoon, Danny, stuurt een berichtje vanuit St-Niklaas dat het begint te regenen. Daarna nog een berichtje dat er onweer bij is. Sint- Niklaas is ver van hier, toch steken we ongewild een tandje bij. Goed mogelijk dat we gespaard blijven van een onweersbui. Als we weer afslaan rijden we terug op asfalt. Een zachte uitvinding trouwens. Reeds in 1870 ontwikkelde een Belgische chemicus het moderne asfaltbeton. Sindsdien ontwikkelde men verschillende soorten waaronder deze geluidsarme deklagen uit asfalt.
In een bosrijke omgeving staat ons volgende kasteel. Kasteel Nijenhuis is één van de mooist bewaarde havezathes van Overijssel. Het werd reeds vernoemt in het jaar 1380. Een classicistisch landhuis dat in 1858 vergroot werd door twee hoektorens aan te bouwen. In 1914-15 werd het complex aan de achterzijde nog uitgebreid met twee rechthoekige vleugels. Sinds 1958 biedt het kasteel onderdak aan de kunstcollectie van Dirk Hannema. De vroegere directeur van het museum in Rotterdam. Hij was tevens de laatste bewoner van het kasteel. In de gevel, boven het kleine ovalen raam, staat een tekst in oud dialect te lezen. Ik schrijf hem in het Nederlands, dat is makkelijker. “Van het oude huis, dat is vergaan, zie je hier noch de datum staan. Anno 1491”. De meeste zwarte vensterluiken zijn gesloten. De voortuin is echter sober. Twee hoge taxuskegels naast het bordes. Nog meer kegels opzij van de oprit. In het midden van het gazon een haag van taxus rond een sierpot op sokkel en vooraan een klein standbeeld. De woning rechts, de vroegere stallen, wordt gerenoveerd. Het kasteel is bewoond en niet te bezichtigen. Voor de smeedijzeren poort is de slotgracht.
Onder een brandende zon fietsen we verder tot aan de volgende boerderij. Hier zien we nog een hooischuur waarvan het dak langs vier houten palen omhoog kan. In ons land niet meer te zien, geloof ik. Rechts de boerderij waarvan het dak voor de helft uit stro en de andere helft uit pannen bestaat. Ons Rina vindt dat mooi. Vervolgens rijden we door een donker bos. Hier groeien overwegend dennen. Dennen groeien vaak op voedselarme grond. Slechts de rijbaan is afgeboord met loofbomen. Onze volgende halte is kasteel Weldam in de Prinsendijk. We zetten onze fietsen aan de kant. Er werd reeds melding gemaakt van Weldam in 1248. Het toenmalige kasteel werd in 1645 verbouwd, maar kwam in het begin van de 19de eeuw in verval. In 1879 werd Weldam aangekocht door Graaf Bentinck. Hij zorgde voor het uitzicht wat we nu zien. Hij liet de hoektorens aanbouwen en de tuin van 4ha werd opnieuw aangelegd door een Franse architect. Vandaag de dag is het kasteel nog bewoond door Graaf en Gravin zu Solm. In de voortuin van hun landgoed wordt ieder jaar een “Castle fair” georganiseerd. Mensen zijn bezig kraampjes op te stellen langs de fraaie oprijlaan en bij de gietijzeren inrijpoort. Ons Rina wil er meer van weten en vraagt uitleg aan een medewerkster. -Het comité van de Anglican Church Twente en de eigenaars van het kasteel organiseren morgen een “Fancy fair” waarbij veel zorg besteed is aan de selectie van het aanbod. Vanaf 11:00u tot 17:00u kan je hier terecht bij elk kraampje met een keur aan koopwaar. Genieten van bloemen en planten. Demonstraties van porselein schilderen. Ook hapjes en drankjes zijn aanwezig. De kinderen worden zeker niet vergeten. Er worden ook typische Engelse auto’s geshowd. Het aanbod is te groot om alles op te noemen. We moeten beloven om morgen weer te keren.
Het is 15:00u als we weer vertrekken met onze fiets. Langs de Poelsbeek rijden we over de oude toegangsweg van het landgoed. Paard en kar hebben hier jaren en jaren gereden over deze rode bakstenen weg. Bakstenen op hun zijkant in de grond gedreven zorgden voor enig comfort voor de adel in vroegere jaren. Nu heeft de tand des tijds ervoor gezorgd dat het pad op verschillende plaatsen is weggezakt. Voor ons een echte uitdaging om de putten en kuilen te ontwijken. Als we de beek zijn overgestoken hebben we terug asfalt onder onze wielen. We slalommen tussen weilanden. Dan rijden we weer een bosrijk gebied in.
Huize Wegdam staat in de buurt van Kerspel-Goor en werd voor het eerst genoemd in het jaar 1400. Het was toen nog een boerderij. Rond 1563 werd de eigendom omgebouwd tot een Edelmans huis. Dit gebouw is van 1757-58. Boven de ingang zien we nog de wapenschilden van de vorige eigenaars. Boven het middelste dakraam prijkt nog een klok. Ze wijst wel een ander uur aan. Het statige herenhuis is bewoond door particulieren.
Via Kerspel- Goor belanden we in Hengevelde. Twee kleine dorpen die tot de gemeente Hof van Twente behoren. Een groot deel van de boerderijen in Kerspel-Goor behoort tot het Landgoed Weldam. Hier leven mensen met een voorkeur voor pony’s. Verschillende mini-paardjes grazen zij aan zij in de weiden. Verderop een boerderij met blauwe pauwen. Ik tel acht mannetjes en één vrouwtje. Ze voelen zich hier thuis, dat zie je zo. Ze lopen niet weg als ze ons in de gaten krijgen. Ze maken ook geen kabaal zoals de pauwen in de Westhoek, enkele maanden geleden, in juni.
Ons meegebracht water blijkt niet voldoende te zijn. We fietsen al een tijdje in de brandende zon en ik begin uitdrogingsverschijnselen te krijgen. Plots zie ik reclame van een hotel. Hotel ‘t Holt met terras. Of is het een Fata Morgana? We zetten ons op het terras onder een parasol en wachten op het personeel. Hotel ’t Holt is gelegen op twee kilometer van het centrum van Diepenbeek. Vlakbij bevindt zich het golfterrein Pitch & Putt. We genieten ervan. De zon verdwijnt achter grijze wolken. Gaan ze het dan toch nog menen?
We blijven niet langer zitten dan nodig. Het begint zelfs al te druppelen. Ons Rina steekt al meer dan één tandje bij. Ik heb moeite haar bij te houden. Om 16:20u rijden we door Diepenheim. Links van ons worden de wolken donker grijs tot bijna zwart. We vliegen als het ware langs enkele visvijvers. Hier worden geregeld viswedstrijden gehouden. Tegen 22km/u vliegen we er voorbij. We rijden zo snel, dat ik amper kan zien of er nu nog gevist wordt. 16:45u er komt tamelijk veel wind opzetten. Dus daarom rijdt ons Rina zo snel? Er vallen weer enkele druppels en de afstand tussen ons wordt zelfs nog groter. Nog een paar honderd meter te rijden. Volgens mij fietst ons Rina haar hart uit haar lijf. We fietsen het laatste kasteel voorbij. Kasteel Warmelo, het zal voor een andere keer zijn. Om 17:00u zijn we op onze bestemming. Net op tijd. De hemelsluizen gaan open. We plaatsen onze fietsen in een schuurtje dat kan afgesloten worden. Hier staan ze veilig. We halen de batterijen er wel af. Ze moeten nodig worden opgeladen. Morgen staat er een nieuwe fietstocht op het programma.
Gastenboerderij “De Ziel” heeft vier ruime, comfortabele kamers. Ze zijn stijlvol en harmonieus ingericht en elke kamer heeft ook een mooie badkamer. Voor ons werd de kamer “De Goede Aarde” gereserveerd. We richten ons in en nemen een welverdiende douche. Een uur later is de onweersbui overgewaaid. We nemen de auto en rijden naar het centrum van Diepenheim. Paul had ons vanmiddag enkele adreskaartjes gegeven van eetcafés en restaurants. Wij kiezen voor restaurant “In de Kokkerieje” in de Grotestraat. Vlak bij het plein “onder de platanen”. De keuken is open vanaf 16:00u van woensdag tot en met zondag. We zetten ons op het terras, maar besluiten toch om binnen te zitten. Er waait nog een stevige wind. En het lijkt alsof het alle minuten kan gaan regenen. Het is binnen zelfs nog knusser. We zetten ons aan een sfeervolle gedekte tafel met kaarslicht. We bestellen varkenshaasje met diverse groentjes en gebakken aardappeltjes. Te veel om op te noemen. Om alles door te spoelen nemen we een wit wijntje. De bediening is vlot en vriendelijk. We genieten na van onze fietstocht en kijken uit naar onze nachtrust in de gerenoveerde boerderij. Als afsluiter bestellen we nog een koffie en een koffie verkeerd. Buiten op het plein staat een muziekpodium. Een orkest begint te spelen. Het moment om een geslaagde dag af te sluiten. Tot morgen. Tekst: Luc Verschooten. Foto’s: Rina Meurs.
Zondag 4 augustus 2013. Het is licht bewolkt en de zon schijnt. De weerprofeten op radio en TV geven aangename temperaturen. Niet meer zo hoog als afgelopen dagen. Nog wel 26° à 27°C, maar dat is toch beter dan 32° of 34°C. De extreme temperaturen zijn niet geschikt om in te wandelen of te fietsen. Er wordt trouwens uitdrukkelijk gevraagd om elke inspanning te vermijden bij extreme hitte. Het beste was om aan het water te zitten, of te liggen. En goed insmeren met een hoge beschermingsfactor. Factor 50, of meer. Dat was afgelopen week.
We rijden vandaag naar Zandvliet voor een fietstocht. Rustig aan en geen stress. We willen onze wagen in de buurt parkeren van “De Leeuw van Vlaanderen”, op de Antwerpsebaan. Deze baan was vroeger de enige verbinding tussen de voormalige polderdorpen en Antwerpen. Ze vertrekt reeds vanuit Berendrecht, tussen de Zandweg en de Steenovenstraat, langs het volkscafé “De Molengeest”, altijd rechtdoor, over de rotonde en de Havenweg onderdoor. Parkeren langs de baan is sneller gezegd dan gedaan. Vanaf de viaduct tot aan de taverne is er alleen een smalle kasseiweg zonder parkeermogelijkheden. De taverne ligt tussen de polders, vlak bij de Nederlandse grens. Beter bekent bij het Zandvlietse volk als het gehucht “Den Hoek”. De herberg bestaat sinds 1878 en werd vooral bezocht door landarbeiders die op weg waren om in de omgeving de vruchtbare polders te bewerken. We zetten onze auto op de parking van Taverne “De Leeuw van Vlaanderen”. De eigenaars vragen uitdrukkelijk om alleen te parkeren als je iets komt drinken. Ik vind het nog te vroeg. Straks dan.
Het is 10:50u als we de parking achter ons laten en linksaf de Antwerpsebaan verder vervolgen met de fiets. De buitentemperatuur bedraagt 25°C. Het is aangenaam om te fietsen, zelfs in de zon. We rijden naar ons eerste knooppunt op de Antwerpsebaan. Een smalle kasseibaan waar Tom Boonen jaloers op zou zijn. De baan ligt wat bol en met de nodige kuilen is het moeilijk fietsen. We proberen zo veel mogelijk naast de kasseien te rijden. Wij zijn toch geen wielertoeristen. In de berm is een smal pad. Aan het kruispunt met de Weeltjensstraat staan we stil bij de Mariakapel. Gebouwd in 1954 met bloemperk ervoor. Een treurwilg achter de kapel zorgt voor enige schaduw. Even verder worden we al omgeven door bomen. Het is hier één en al groen. Talrijke bomen met loofhout. De kasseien maken plaats voor asfalt. De rijbaan wordt vlak, wat het aangenamer maakt om te fietsen. We naderen de grens met Nederland. Er komen ons enkele auto’s met caravan tegemoet en een camper. Vakantiegangers keren terug naar huis. Ze hebben mooi weer gehad, misschien wat te warm in een caravan of camper. Misschien stonden ze wel onder de bomen. In de schaduw was het nog net te doen. Dan staan we stil bij de kegelvormige grijze grenspaal met nummer 1841. De twee leeuwen staan op hun achterste poten. De Belgische en de Nederlandse leeuw. Elk op hun kant van de grenspaal. Aan de volgende dwarsstraat is ons knooppunt. Iets verder, aan onze linkerzijde is de Athena Ossendrecht camping. Aan onze rechterkant, rijden we voorbij het Athena naturisten camping. Een vereniging die al meer dan 50 jaar bestaat en het is één van de grootste van Europa. Na het bosrijk gebied is het de beurt aan land- en weidegrond. Links van ons grazen paarden. Het is duidelijk te zien aan de afspanning. Er wordt voor paardenweiden geen prikkeldraad gebruikt, maar brede linten. Om geen kwetsuren te veroorzaken.
We volgen knooppunt 56 langs landbouwgrond. In de verte zien we de spits van een kerktoren. In de grond naast de weg groeien jonge plantjes. Groene jonge plantjes. Onmogelijk te zeggen welke soort. Aan onze rechterkant staat volgroeide prei. Je ruikt het zelfs van op afstand. Volgende straat linksaf.
In de verte staan de koeltorens van Doel. Met een hoogte van 170 meter zijn ze een blikvanger voor de Antwerpse haven. Ze spuwen wolken van waterdamp. De kerncentrale met vier reactoren werd in gebruik genomen sinds 1975. We worden ondertussen veelvuldig voorbij gestoken door Oldtimers en enkele nieuwe types van auto’s. Sommigen met open dak. Allen hebben een nummer op gekleefd. Een straatrace misschien?
Links houden we halt bij een Belgische plantenkwekerij. Er liggen 60 tot 70 bakjes met jonge gele plantjes op de oprit. Netjes naast en achter elkaar. Het is onmogelijk te zien wat ze worden. Het kan net zo goed bloemenplantjes zijn of kruiden. Achteraan de oprit is een schuur waarvan de dubbele poort open staat. We zien geen beweging, anders konden we het vragen wat ze verkopen. We rijden verder en fietsen langs ons eerste maïsveld. Rechtsaf in de Molenbosstraat.
Het zijn smalle wegen waarop we fietsen. We worden geregeld voorbij gestoken door wielertoeristen. Van ver roepen ze al dat ze in aantocht zijn. Het is toch altijd een beetje schrikken als ze met velen zijn. Je weet nooit van te voren met hoeveel ze zijn. Soms komt er geen eind aan. Auto’s scheren ons ook voorbij. De meeste minderen zelfs hun snelheid niet. Uit voorzorg blijven we achter elkaar rijden. In de hoop dat de baan straks breder wordt.
We slaan linksaf en meteen hebben we een bredere baan. Met een race-snelheid van 15p/u rijden we een bosachtig gebied binnen. Terug in de schaduw van de vele loofbomen. Eens op de N289 rijden we wat veiliger op een fietspad. Richting Hoogerheide. We zijn in Noord-Brabant. We zetten onze fietsen aan de kant bij een picknicktafel met banken. Ons Rina heeft voor enkele koffiekoeken gezorgd. Hier hangt een overzichtskaart van de streek. Grenspark “De Zoom- Kalmthoutse Heide” is een grensoverschrijdend natuurgebied in de Nederlandse provincie Noord Brabant en de Belgische provincie Antwerpen. Een nationaal park van ongeveer 37km² groot. Groot Meer Stilte gebied. “Gelieve te bellen als u vindt dat de stilte niet gerespecteerd wordt” staat er op het info bord. Er staat een telefoonnummer bij vermeld. Ik wil gerust bellen. De auto’s die voorbij racen maken te veel kabaal. Mens en dier hebben behoefte aan rust. In dit gebied is het verstoren van de stilte strafbaar. We worden er gelijk stil van.
Wat verder fietsen we voorbij “camping Hogenboom”, een bungalow, villa- en familiepark met restaurant, terras, bowling en nog zo veel meer. De verse mosselen staan klaar, staat er op een reuzen spandoek vermeld. De camping heeft verschillende vestigingen in Europa. In België, Denemarken, Duitsland, Groot Brittannië, Oostenrijk, Spanje en Tsjechië. Het lijkt me een leuke plaats voor onze kleinkinderen.
We komen niet door het centrum van Hoogerheide. We volgen knooppunt 31 door een wirwar van straatjes. Het is een nieuwe wijk van Hoogerheide, vlak voor het centrum. Een gezellige, rustige wijk met een speeltuintje voor de allerkleinsten. In de Waalbaan verderop is het de beurt aan de gegoede burger. Grotere woningen met verdiep. Open bebouwing. Soms afgeschermd van de straatkant. Iets meer privacy. Caravan of boot op de oprit getuigt van een zorgeloos leven. Dan verlaten we Hoogerheide.
We rijden terug tussen weiland waar over het algemeen paarden grazen. Vlakbij staan twee paarden met een doek of zeil over heel hun lichaam. Het doek heeft de strepen van een zebrapaard. Mooi om te zien. Een volbloed paard verkleed als zebra. Het verwonderd me dat ze geblinddoekt zijn. Hoewel! De twee “zebra” paarden staan rustig te grazen, alsof er niets aan de hand is. Ze staan een eind van ons vandaan. We kunnen het niet duidelijk zien. Misschien is die doek voor hun ogen niet helemaal donker. Het is misschien een bescherming voor de zon. Ik ben er bijna zeker van.
We zijn ondertussen elf kilometer verder en hebben een prachtig panoramazicht over de vliegbasis van Woensdrecht. Op deze plaats lag tijdens WOII “Complex C”. Het bestond toen uit acht bunkers. Ze zijn allemaal gesloopt omwille van de landingsbaan. Er werd een “Shermantank” gevonden, bijna volledig bedolven onder het zand. De tank werd in 1914 ingezet voor de bevrijding van Antwerpen. De Shermantank behoorde tot de Canadese troepen. In oktober 1944 liet de bemanning hem hier op de Woensdrechtse heide achter. De Koninklijke Landmacht groef het oorlogswapen in de jaren 70 van vorige eeuw op. Vrijwilligers restaureerden de Canadese tank. Ze bleef een tijd te bezichtigen achter het gemeentehuis. Waar ze nu staat wordt niet vermeld. Nu is deze site nog zichtbaar. De maïs staat niet te hoog. Volgende maand rij je hier zo voorbij, doordat de maïs te hoog staat.
Links van ons is de snelweg naar Rotterdam. De laan waar we door fietsen is afgeboord met oude beuken. Verderop groeien dan weer hoge dennenbomen. We fietsen langs het laatste stuk van de Kalmthoutse heide. Op Nederlands grondgebied dan. Na een tijdje horen we dat de snelweg een andere richting uitgaat. Het wordt muisstil. We rijden achter elkaar op een smal stuk fietspad. Als er tegenliggers zijn moet de een of de ander in de zijberm. Of rechts op het ruiterpad. Maar dat is mul zand. Onmogelijk om te fietsen. Je ziet en je ruikt dat er een ruiterpad naast ons is. Er wordt geëist dat je de behoefde van je hond in een zakje doet. Hoe zit dat dan met paardenmest? Links en rechts zijn wegeltjes met wandelpaden. Geen wandelknooppunten, maar gekleurde symbolen. Het smalle fietspad wordt een brede zandweg. Het ruiterpad draait naar rechts. We zijn nog steeds omgeven door groen. Het bos is omheind met prikkeldraad. Rechts van ons, hectaren weiland. Een reclamebord verwijst naar een kaashoeve. Kaasboerderij “De Zuidgeest”. Ons Rina is nieuwsgierig en wil een kijkje nemen. We verlaten onze route en volgen het bord tot aan de bewuste hoeve. Er is geen enkel mens te bespeuren. We staan voor een gesloten poort. Een grote schuur staat open, waar we koeien zien staan. Rechts een afsluiting met schapen. Voor de rest is alles rustig. Vandaag wordt er geen kaas gemaakt of geproefd. Het is dan ook zondag.
Na 19km rijden we over de viaduct van de snelweg, richting Amsterdam. Aan de rotonde een wegwijzer naar Bergen op Zoom. We worden prettig verwelkomd. We wijken van onze route af voor de korenmolen “De 2 vrienden”. De ronde stenen molen staat aan de Oude Huybergsebaan. Tot het eind van de jaren 50 van vorige eeuw was ze nog dagelijks in gebruik. De molen kwam echter in verval. De gemeente Bergen op Zoom kocht de windmolen aan in 1979. Na een grondige restauratie werd de molen weer maalvaardig. In mei 1982 bood een vrijwilliger zich aan om de molen geregeld te laten draaien. Op zaterdagmiddag wordt de molen open gesteld voor het grote publiek. Naast de molenromp is een klein gebouw aan gemetst. Een kapel, veronderstellen we. We kunnen er niet bij. De site is afgesloten.
We rijden terug naar de rotonde. We zien echter geen bordjes staan. We rijden terug tot op de brug over de snelweg. Tot hier klopt de beschrijving. Dachten we toch. Ons Rina stelt voor om van de gelegenheid gebruik te maken, en naar het centrum te rijden. Enkele jaren geleden waren we al in het winkelcentrum van Bergen op Zoom geweest. Aan de andere kant van het dorp. De naam ontgaat me even. Richting centrum dus. Borden met “centrum” leiden ons straat in, straat uit. Moeilijk te onthouden hoe we gereden zijn. Dat wordt interessant voor straks. We hebben wel steeds een breed fietspad. Een brug over langs een hoge watertoren van 1899. We rijden over enkele treinsporen langs het gloednieuwe politiebureel. Kris kras door smalle straatjes, dan linksaf, dan rechts, en weer rechts. Het is tamelijk ver. Weer een rotonde, maar ons geduld wordt beloond. We maken onze fietsen zorgvuldig vast bij een fietsenstalling. Honderden fietsen staan hier dicht opeen geparkeerd. Als je vergeten bent waar, dan heb je een serieus probleem om hem terug te vinden. Het is koopjeszondag. We bezoeken de plaatselijke “Media Markt”. Enkele prijzen vergelijken. Alsof wij ze allemaal uit ons hoofd kennen. De Markt van Bergen op Zoom is een gezellige plaats. De Horeca is goed voorzien. De ene taverne na de ander. Afgewisseld met een restaurant. Op elk terras zit er volk. Genietend in de schaduw met een streekbiertje rond een tafeltje. Al dan niet met een heerlijk streekgerecht. Winkels zien we niet. Die bevinden zich in de zijstraten. Het marktplein is op één kraam na verlaten. Ik dacht dat het een frietkraam was. Het blijkt een stempelkraam te zijn van een autorally. De ene auto na de andere komt het plein opgereden. Ze stationeren hun vehikel en lopen naar het kraam. Het zijn de auto’s die ons daarstraks gepasseerd zijn.
We horen muziek. Onder een luifel brengt een zangkoor het beste van zichzelf. Vooraan staan de dames in hun beste en mooiste outfits, achteraan doen de heren hun best om hun stem zo laag mogelijk te houden. Samen brengen ze oud-Nederlandse liederen die in een nieuw kleedje gestoken zijn. De omstanders zingen mee. Het zorgt voor een gezellige sfeer.
Langs de St-Annastraat, onder de inrijpoort van het oude stadhuis, wandelen we tot bij het VVV-kantoor. Gelegen naast het “Grand Hotel De Draak”. Het monster poseert boven de inkomdeur. Helemaal geel van het bladgoud. Dit is het oudste hotel van Nederland. In het toeristengebouw krijgen we een stadsplan waarop alle bezienswaardigheden vermeld zijn. De route is uitgestippeld, zodat je niet verloren loopt. We beginnen onze wandeling achter het VVV Brabantse Wal. De parel van Bergen op Zoom is “Het Markiezenhof” in de Steenbergsestraat 8. In de 16de eeuw woonden hier de Heren en Markiezen van de stad. In de 19de eeuw werd het complex ingenomen door de Nederlandse Militairen. Na grondige renovatiewerken in 1987 werd er de dienst museum en het regionale archief gehuisvest. . Vanaf gisteren, 3 augustus is in het stadspaleis de unieke tentoonstelling Rembrandt in zwart-wit te zien. De beiaard laat elk kwartier van zich horen.
We wandelen terug naar de Markt. De Sint-Gertrudiskerk valt vooral op door haar toren. Oorspronkelijk in 1370 gebouwd. Bij beschietingen door de Fransen in 1747 werd de kerk grotendeels door brand verwoest. Drie jaar later werd de toren heropgebouwd en verlengt met 24 meter. Er wordt een achtkantige gesloten “lantaarn” op gemetst. Daarbovenop komt weer een kleinere “lantaarn” te staan. Bovenop de koepel prijkt dan nog een grote naald met haan. In 1972 brandde de kerk opnieuw af. In 1987 staat de kerk opnieuw open voor het publiek. We gaan een kijkje nemen in het heiligdom. De kerk wordt in gereedheid gebracht voor een huwelijk. Witte voile en bloemen worden aan de zijkant van de banken aangebracht.
Het stadhuis met zijn bordes en luiken in wit en rood. Het gebouw omvat drie complexen. Het “Leeuwenborgh” is gebouwd van 1398-1403, nadat het voormalige pand volledig door een brand werd verwoest. Het gebouw met bordes is de eigenlijke hoofdingang, het “Schepenhuis”. Links zien we de “Oliphant” met de eerder vermelde inrijpoort. Het stadhuis is te bezichtigen in de periode van Koninginnedag tot halfweg oktober. Aan de overzijde van het stadhuis pronkt de Stadsschouwburg “De Maagd”. Ondergebracht in de voormalige rooms Katholieke kerk van de parochie Heilige Maagd Maria ten Hemelopneming. Het complex werd gebouwd in 1829
Langs de Fortuinstraat komen we in de Lievevrouwestraat. Hier is de Lievevrouwepoort of Gevangenpoort. Het oudste monument van de stad dateert uit de jaren 1330-1350. Het gebouw heeft geen traliehek meer. Het hek dat men vroeger kon laten zakken, om onge-wenste bezoekers buiten de stad te houden. Op dit moment wordt de poort binnenin gebruikt door de stichting “In Den Scherminckel” als tentoonstellingsruimte. De gevangen-poort wordt geflankeerd door een zwaar kanon. In de Koevoetstraat staan we voor de voormalige Synagoge. Opgetrokken in neoclassicistische stijl.
Terug naar onze fietsen die daar trouw op ons hebben gewacht. Op het gevoel rijden we terug naar onze rotonde. Daar waar we afgeslagen zijn voor de molen. We denken dat we dezelfde weg terug nemen. Maar zeker zijn we niet. Ik probeer me te herinneren welke winkels we gepasseerd zijn. Maar in tegenovergestelde richting is alles anders. Niets komt mij bekend voor. We zijn verdwaald. Tot aan de brug over het spoor is het geen probleem, maar dan? We houden halt en wachten even. Een oude man op de fiets komt ons tegemoet gereden. Ik houd hem staande en vraag naar de molen. Die moet in de buurt zijn. De man is een vriendelijke allochtoon. Hij wil ons heel graag helpen, maar hij spreekt geen Nederlands. Toch niet genoeg om ons de weg te wijzen. Een andere fietser komt eveneens onze kant op. Een jonge dertiger. Een echte Nederlander uit Bergen op Zoom. –Neen. De molen weet ik niet! Zegt hij. – Waar moeten jullie naar toe? Kortom, hij stuurt ons een heel andere weg op. Hij wil ons de grote weg opsturen, richting België. We bedanken hem vriendelijk, maar rijden intuïtief verder. Op goed geluk. Een goed initiatief. Na een paar kilometer komen we voorbij enkele bekende huizen en winkels. Oef, we rijden juist.
Nu terug knooppunt 32 vinden. We fietsen tot we aan het kruispunt komen waar we afgeslagen zijn. Geen bordjes te zien. Het enige wat we kunnen doen is terug rijden naar knooppunt 31. Ons enige alternatief. Om 16:30u. rijden we terug op onze route. Waarschijnlijk verstrooid geweest. Een bordje gemist, en maar rechtdoor blijven rijden. Maar Bon. We doorkruisen het gehucht Heimolen. Een gehucht van de gemeente Bergen op Zoom. De “Heimolen” is vernoemd naar een Standerdmolen die in 1649 aldaar werd gebouwd in opdracht van de Markiezin van Bergen op Zoom. De molen brandde volledig af in 1675. Na de verbouwing als banmolen bleef hij maalvaardig tot 1792. Daarna raakte de molen in verval. De ronde stenen molen van Bergen op Zoom “De twee vrienden” bouwde de molen en gebruikte de onderdelen van de “Heimolen” in 1890.
Linksaf in de Vossenweg, en we duiken gelijk weer in de groene natuur. Schuin rechts in de verte de koeltorens van Doel. We rijden door een smalle weg die afgeboord is met bomen. Enkele wandelaars groeten ons vriendelijk. We kunnen enkel met ons hoofd knikken. We hijgen van het klimmen. Ik heb nochtans vroeger in school geleerd dat Nederland plat is. Of is dat door de evolutie met de jaren veranderd? Er staat reeds 34km op onze teller. Normaal moesten we al terug in Zandvliet zijn. Maar we moeten nog een eindje rijden. Bij de recreatieboerderij “De Walkant” gaan we nog iets drinken. We zijn totaal uitgedroogd. We hebben een uniek uitzicht op de Brabantse wallen. Na onze snack brengt de weg ons verder tot Woensdrecht. Het is 17:40u als we bij knooppunt 39 zijn. We draaien voor het centrum rechtsaf. Links weer een mooi panoramazicht over ha landbouwgrond. Op de achtergrond weer de koeltorens van Doel. Rechts van ons een hoge berm. Bovenop staan weidepalen met prikkeldraad. Ik ben benieuwd welke dieren er grazen. Langs een tractor spoor rijden we steil omhoog. Eenmaal boven hebben we een mooi breed uitzicht over wei- en landbouwgrond. Het wordt alleen doorsneden door de snelweg Amsterdam-Rotterdam. Links van ons staan ha korenaren. Klaar om geoogst te worden. Onze rit brengt ons verder langs mooie schitterende boerderijen. Het zijn herenboerderijen. Omringt door massa grond. Op enige afstand staan de schuren, of stallen. Volgens mij zijn het stoeterijen of maneges. Ze zijn groter dan ons appartement. Weilanden met uitsluitend paarden.
De waterloop die we nu volgen is de “Agger”. Het water dat vanaf de grindweg zichtbaar is en zich door het landschap heen kronkelt. Het water ligt op de scheiding van het meer, of meerpad van Woensdrecht. De Agger is het restant van de Schelde. Bevaarbaar water tussen Brabant en Zeeland. Nu is het slechts een bochtige waterloop, als natuurgebied ingericht. De Heerlijkheid Agger van 1288 verdween in de stormramp van 1552.
Vanuit de verte zien we de Protestantse kerk van Ossendrecht. Een dorp in de gemeente Woensdrecht, tussen Hoogerheide en Putte. We rijden niet door het centrum. We slaan rechtsaf voor knooppunt 19. Nog 1700 meter. We zijn terug in ons eigen landje. Linksaf over een kar- of tractorspoor. Een weiland met balen stro, wachtend om opgeladen te worden. De kiezelsteentjes onder onze banden schieten alle kanten op. Hopelijk krijgen we geen lekke band. De laatste loodjes wegen het zwaarst. De asfaltweg wordt weer kasseiweg. Volgens mij liggen die hier al vanaf de Romeinse tijd. Kuilen en putten. We naderen ons eindpunt. Nog 150 meter. Het is 18:40 als we bij onze auto staan. De parking staat nu volledig vol met geparkeerde auto’s. Er staat er zelfs één te wachten tot wij wegrijden. Tot schrijfs. Tekst: Luc Verschooten. Foto’s: Rina Meurs.
Het was een zwoele nacht. We hebben het dakraam heel de nacht laten openstaan om luchtcirculatie te hebben. Maar het bracht geen verkoeling. Het daglicht zorgt ervoor dat we vroeger wakker worden dan geplant. We beginnen onze gezamenlijke koffer te pakken. We zijn zo stil mogelijk, om geen andere hotelgasten te storen. Ik kijk door het dakraam naar de straat, twee verdiepingen lager. Er rijden enkele vroege fietsers voorbij. Ze willen een tochtje maken voor de grote hitte van vanmiddag. Vandaag wordt de warmste dag van het weekend verwacht. Van het jaar, mag ik wel zeggen. Er werd uitdrukkelijk gevraagd om geen fysieke inspanningen te maken. Moet je toch in de zon, bedek je huid en draag iets op je hoofd. Dat gaan we doen. We nemen een uitgebreide douche. Eerst warm, dan koud water. We verlaten de kamer met al ons hebben en houden en zetten alles in de auto. Daarna wordt het tijd om te ontbijten. Tijdens onze maaltijd plannen we onze laatste dag van dit weekend. Voor de middag een wandeling maken, een korte wandeling van zeven kilometer in een bos. Niet in de blakende zon, maar onder een bladerdek van bomen. Na de middag willen we dan naar een recreatiepark rijden, om af te koelen aan het heerlijke water. Als de temperatuur daarna iets of wat normaal is, rijden we naar huis. Goed plan. Toch?
Het is 09:20u. Na de nodige formaliteiten vertrekken we met de auto naar de abdij van Hamont-Achel. Normaal een rit van een half uur. Maar ons "Lucy" besliste om anders te rijden. Vrouwelijke koppigheid ofwel was het de warmte. We hadden er eerst nog geen erg in. Maar soit. We worden langs de Noord-Zuid verbinding over de grens met Nederland geloodst. In feite hadden we de N71 moeten volgen. Maar "Lucy’s" wegen zijn ondoorgrondelijk. We rijden het kleine dorpje Borkel en Schaft binnen. Deze dorpjes werden samengevoegd in 1810. Ze liggen beiden in het Dommeldal. Vanaf ons vertrek uit Lommel krijg ik af en toe een steek in de rechterzij. Ik ben dan blij als we bij een molen vlak voor het centrum kunnen uitstappen. Als ik rechtop sta, ebt de pijn weg. De molen is een koren- en boekweitmolen. In 1865 maalde hij voor het eerst graan. De gemeente Valkenswaard is de eigenaar. In 1989 werd de molen het laatst gerestaureerd. Hij draait nu onder deskundige leiding van een vrijwillige molenaar.
Ik parkeer de wagen op een ruime parking aan de abdij van Hamont-Achel. Hamont-Achel ligt centraal op de wandelroutes van de Limburgse Kempen. De Sint-Benedictusabdij, veel beter bekend als het trappistenklooster Achelse Kluis werd in 1846 gesticht als priorij met enkele slaapplaatsen voor kluizenaars. In 1871 werd ze tot zelfstandige abdij verheven. De abdij ligt op de grens tussen Noord-Brabant in Nederland en ons Belgisch Noord-Limburg. Midden in een natuurgebied van akkers, bossen en heide. De abdij is niet te bezichtigen en de abdijkerk is alleen toegankelijk om liturgische vieringen bij te wonen. De abdij is nog steeds een oord van bezinning. Vanaf hier vertrekken verschillende wandelingen. Onze wandelkaart hebben we aangekocht op de fiets en wandelbeurs in Mechelen, begin dit jaar. Daarin staan zeven trappist wandelingen van 7 tot 11km. Wij gaan dus zoals afgesproken voor de korte. De blauwe "La Trappe" wandeling. We vertrekken vanuit de kloosterpoort en verlaten onder luidruchtig klokkengelui het Belgische grondgebied. Voor de tweede keer vandaag gaan we de grens over naar Nederland. We steken de Sint-Benedictuslaan over en wandelen tussen hei en vennen. Ondanks de warmte valt het hier goed mee. Veel loofbomen die voor schaduw zorgen. Als het asfalt overgaat in aardeweg, stappen we in de schaduw van naaldbomen. Hier beginnen de Leenderse bossen. De heide is op zijn mooist nu. Het fietsknooppunten netwerk is hier ook aanwezig. En dat is te merken. Er wordt massaal gefietst. Het merendeel van de fietsers heeft niets op het hoofd. En dat met deze temperaturen. Zware inspanningen bij grote hitte, kunnen voor problemen zorgen. Als we teveel zweten verliezen we mineralen, die hittekrampen veroorzaken. Ze worden door hoofdpijn, duizeligheid of een zwaktegevoel voorafgegaan. We moeten een stuk in de zon lopen. We komen aan een splitsing met een wirwar van paaltjes. Onze wandeling kan je in twee richtingen doen. Wij gaan voor rechtdoor. We volgen het rode fietspad. Het wegdek is van asfalt voorzien, en dat voel je. De warmte dringt door onze sandalen door. We kunnen niet in de schaduw wandelen. Links en rechts open vlakte met heide. Al goed dat we een pet op hebben. Er is geen zuchtje wind en de zon brand als de hel. We stappen hier door de "Kraanvennen". Links van ons de vijver. Een jong koppeltje heeft zich op een minuscule handdoek aan de oever neergevlijd. Geen slecht idee trouwens. Rechts moet ook een vijver zijn, maar we zien hem niet. Ontelbare fietsers gebruiken dit pad.
Voor ons, in de verte, het bos. Daar gaan we verkoeling vinden. Een vrouw komt ons tegemoet met haar fiets aan de hand. Platte band. Niet zo gezellig, nu ze helemaal terug moet naar de abdij, waar haar auto staat. Drie kwartier later bevinden we ons aan de rand van het bos, maar onze wandeling gaat rechts af. We verlaten het fietspad en wandelen op de aardeweg naast het bos. Hier staan allemaal loofbomen waarvan veel berkenbomen. We drinken op tijd van ons water. Het is ondertussen lauw geworden. Maar beter dit dan geen water. Ik krijg weer steken in mijn zij. Het wordt tijd dat we even rusten. Er bestaat ook nog zoiets als hitte-uitputting. Dat is een teveel verlies van water en het hart kan amper nog bloed naar de organen pompen. Eens de lichaamstemperatuur boven de 40°C gaat, evolueert dat naar een zonneslag. We doorkruisen het natuurreservaat "De Groote Heide". Een gebied van 333 hectare. Ik blijf plots stilstaan, als ik in de verte een hert zie. Voor ik ons Rina een teken kan geven, rent het dier het bos in. Het hert heeft ons opgemerkt. Even verder zetten we ons neer op de grond, in de schaduw van de bomen. Vanaf nu wandelen we door de Klotvennen. Bij Briesven, enkele rustpauzes verder wordt ons Rina opgeschrikt door een hert. Het lag te rusten in het hoge gras in de schaduw van de bomen. Ons Rina neemt een foto van enkele wilde bloemen, naast het pad. Het hert schrikt, loopt en springt weg. Het dier verdwijnt in het bos. Ons wandelen wordt slenteren. We rusten meermaals uit op de grond, in de schaduw. Uiteindelijk komen we terug aan de startplaats van onze wandeling. We zetten ons neer aan een picknicktafel en eten ons fruit op. Een appel en een sinaasappel. Vanaf dan is de pijn in mijn zij gebeterd.
Om 13:00u zijn we terug aan de auto. Naast de abdij, in de gerestaureerde stallingen, genieten we van een heerlijke trappist. We zitten buiten onder de parasol. Ons Rina is in de gelagzaal de drankjes gaan afhalen. Ze heeft ook voor een stukje kriekvlaai gezorgd. De trappist, de Achelse Kluis, wordt sinds 1998 gebrouwen door de monniken en heeft een internationale erkenning. De Achel trappist wordt rechtstreeks uit het vat getapt, wat neerkomt op 5°. Uit het flesje is hij 9°. Naast de gelagzaal bevindt zich ook een kunsthal en een religieuze galerie- boekenwinkel die dagelijks heel wat mensen over de vloer krijgen.
Na verloop van tijd besluiten we om naar huis te rijden. Het is te warm om nog iets te doen. In de auto zetten we de airco op en rijden naar Ekeren. Tot schrijfs. Tekst: Luc Verschooten. Foto’s: Rina Meurs.
Ik had mijn GSM afgesteld om ons te wekken maar door de warmte worden we al vroeger wakker. We nemen een douche en kleden ons om te ontbijten. Ontbijten is voor ons een beetje onthaasten. Rustig met z’n twee genieten van een koffietafel vind ik gewoon gezellig. Het ontbijt geeft ons de nodige energie om de dag te starten. Ons lichaam is als een auto. We moeten bijtanken om de fysische prestaties vol te houden. We worden ontvangen in een sfeervolle ontbijtzaal. Er staat een mandje op tafel met verschillende soorten brood en broodjes. We kunnen kiezen uit thee of koffie. Een bord met ham en kaas. Een varia van confituren en choco. Voor ieder wat wils.
Het is al behoorlijk warm als we met de auto vertrekken. We rijden ten zuiden van Lommel door het gehucht "Kattenberg". Het is een bosrijke omgeving, en de plaatselijke camping is hier dan op z’n plaats. Kattenberg bezit verschillende wandelwegen en een uitgebreid fietsnetwerk. "Lucy" laat ons 20 minuten later halt houden in de Sportveldenstraat. Ik parkeer de wagen in de schaduw van de bomen. Als we uitstappen kunnen we echt goed de sporthal bekijken. Van op afstand zien we de schuine pilaren met ontelbare kabels. Op het eerste zicht is dit van een hangbrug. Niet dus. We staan vlak bij de evenementenhal "De Soeverein". Een modern sportcomplex in cirkelvorm. De zogenaamde klassieke arena is evenals het overdekt stedelijk zwembad gebouwd op een domein van 35ha groot, aan de rand van het stadscentrum. In de onmiddellijke nabijheid bevindt zich eveneens het natuur- en wandelgebied "De Sahara". Vanaf hier staan paaltjes met een rode driehoek. Een wandeling van zeven kilometer. Die gaan we doen vandaag. Eens voorbij de jeugdlokalen wordt de verharde weg een zandpad. We zijn omringd door naaldbomen. We lopen zoveel mogelijk in de schaduw. We hebben flesjes water bij en een pet op ons hoofd. Ik heb mijn hoge trekschoenen aangetrokken. Ons Rina heel gemakkelijke platte schoenen. Het is heuvelachtig en moeilijk stappen in het mulle zand. We horen paarden achter ons en zetten ons opzij. Twee amazones stappen ons voorbij. De paardenhoeven doen veel stof opwaaien. Ik had het zand eigenlijk witter verwacht. We moeten weer klimmen, maar het loont de moeite als we boven zijn. We krijgen een panoramazicht te zien van een enorme blauwe vijver. Een breed zandstrand er rond en op de achtergrond dennenbomen. Het zand rond het meer is duidelijk witter. We zetten ons op het "strand" aan het water en genieten van het weidse uitzicht over de vijver. Het is 10:00u, doch zijn er al enkele zonnekloppers. De ruiters van daarnet verzorgen hun paarden links van ons op het strand. Jonge meisjes maken de paarden klaar voor een fotoshoot. Honden zwemmen in de vijver met hun baasje. Rechts van ons een volwassen Sint-Bernardushond aan de leiband. Het baasje staat tot haar middel in het water, maar de hond wil niet verder het water in dan zijn voorste pootjes. Hoe het vrouwtje ook trekt of roept, ze krijgt er geen beweging in. Het is hier aangenaam aan de kant van het water. Ons Rina gaat zelfs het water in tot aan de knieën. Na de afkoeling laat ze haar benen rustig naast mij opdrogen. De Lommelse "Sahara" is 193ha groot. Al heb ik mijn bedenkingen. Wij zitten meer in een oase dan in een woestijn. Of is dit een fata morgana?
In 1904 werd hier in de omgeving een zinkfabriek gebouwd. Wat ten goede kwam voor de plaatselijke bevolking vanwege de werkgelegenheid. Maar! De fabriek stootte zoveel schadelijke gassen uit, dat elk leven in een gebied van 700 hectare vernietigd werd. Na verloop van tijd ontstond dan een woestijn vlakte. Voor de Tweede Wereldoorlog was dit gebied 500ha groot. De fabriek sloot zijn deuren in de jaren ‘50. Het duurde nog tot de jaren ‘70, voor de gebouwen tegen de grond gingen. De wind had hier vrij spel. Het fijne zand waaide tot in het dorp. Om dat tegen te gaan werden er massaal dennen en struiken aangeplant. De grove den werd tevens gebruikt om de mijngangen te stutten. Tot in de jaren ’80 werd hier nog zand gewonnen, als grondstof voor de steenfabriek. De vijvers zijn ontstaan door de zandwinning. Het resultaat mag er zijn. Een half uur later begint onze rug pijn te doen en we stappen verder. Even is het moeilijk. Het pijltje van onze wandeling wijst schuin naar rechts. Er zijn echter drie paden. Eén pad vlak naast de vijver, een pad uiterst rechts en één in het midden. Ik gok op de middelste. Het is zwaar klimmen door het zand. We stappen juist. Even verder weer rechts. Beneden ons de uitloper van de vijver met een oude verroeste, bijna verzonken, baggerboot. Het levert mooie plaatjes op. Aan de vogelspotplaats kunnen we uitrusten op een bank en drinken we van ons flesje water. Een infobord verteld ons dat hier de Kuifeend, de Oeverzwaluw en de Pluvier te vinden zijn. Voor de voetgangersbrug zetten we ons aan de picknick tafel om ons dagelijks stukje fruit te eten. Een uitstekende dorstlesser. We zijn niet de enige wandelaars. Een koppel stapt ons voorbij en kijkt naar onze tafel of er nog plaats is. Ze besluiten toch maar door te stappen. Ze willen ons niet storen of ze willen alleen zitten. Ook fietsers passeren ons. Na onze break wandelen we over de sierlijke hangbrug van 80m lang. Zeven meter onder ons stroomt het Kempisch Kanaal. Eens over de brug moeten we met een trapje steil naar beneden. We bevinden ons in het natuurgebied "Blekerheide". Eén van de laatst overgebleven heidegebieden van Lommel. Ten westen ligt het Riebos. Een gebied dat beheerd word door Natuurpunt. Het is een vochtig heidegebied met restanten van turfputten. Beneden aan de trappen gekomen gaan we dwars door de heide. Langs een pad welteverstaan. De heide staat in volle bloei. We hebben schitterende uitzichten.
Om 11:45u dwarsen we het kanaal Bocholt-Herentals. We zijn een paar km verwijderd van het recreatie gebied "De Vossemeren" en 3km voor het centrum van Lommel. We gaan rechts af, de Lossingweg in. Bij nummer 21 staat een taverne met groot terras. Hier gaan we even uitblazen en iets fris drinken. Ik bestel een blond Kasteelbier. Een Belgisch bier dat voor de eerste keer gebrouwen werd in 1989 te Ingelmunster. Het is een zwaar bier en te verkrijgen in blond, donker, cuvée en tripel. Ons Rina vraagt het bier van de maand. Een triporteur, dat voor het moment alleen in blond te verkrijgen is. Het is een bier van hoge gisting en met een alcohol percentage van 6,2%. Ons Rina beweert dat ze chocolade proeft. We zitten onder een parasol en genieten van het uitzicht op het kanaal. Er wordt nog van het kanaal gebruik gemaakt doorpleziervaartuigen. De boten zijn om ter mooist uitgedost. Sommige vrouwen liggen op de voorsteven te zonnebaden. Anderen zitten als wij, onder een zonnescherm van een koel drankje te genieten. Nu met een boot varen is de ideale manier om van dit weer te genieten. Je hebt altijd een beetje wind. Ik trakteer ons op een ijsje. Met dit weer kunnen we er echt van genieten. Een dik uur later wordt het toch tijd om verder te stappen. We moeten een paar meter terug en volgen verder de rode driehoekjes van onze wandeling. Terug het bos in.
Om 14:00u zijn we terug bij de wagen. Hij staat nog steeds in de schaduw. De temperatuur bedraagt 33°C. We rijden naar het bedevaartsoord "Mariapark" te Lommel-Werkplaats. Ik heb geen adres, maar al vragend kom je er ook. Lommel-Werkplaats is één van de 12 gehuchten van Lommel. Eind december 1925 werd de parochiekerk Sint-Barbara gebouwd. Omdat de kerk "slechts" een hulpkerk was, mochten er geen huwelijks plechtigheden plaats vinden. En ook geen begrafenissen. Er mocht alleen gedoopt worden. Als ik de auto parkeer zie ik dat het park in de Kaperstraat is. We wandelen het Mariapark binnen. Een rustige, serene plaats. Gelijk met ons wandelt er een bruidspaar in het park. Een fotograaf neemt foto’s van verschillende poses die de pas gehuwden maken. In de schaduw van enkele bomen wordt een wit laken op het groene gras uitgespreid, waarop het echtpaar plaats neemt. De fotograaf heeft een picknickmand mee en stalt verschillende etenswaren op het laken uit. De plaatselijke pater was de stichter achter dit park. Hij liet het bouwen ter ere van O-L-Vrouw van Lourdes. Na het plaatsen van het Heilig-Hart beeld, werd alles plechtig ingewijd in 1928. De vele zitbanken aan de kunstgrot doen vermoeden dat hier nog steeds erediensten gehouden worden. Een klein marmeren altaar voor de grot staven mijn vermoedens. Enkele kaarsen branden in de grot. De maquette boven op de grot is de Lommelse Sint-Pieters-bandenkerk. Sinds de inwijding zijn hier vele bedevaarders gepasseerd. Een tijd later werden dan de kapellen, de zeven weeën van Maria, geplaatst. In het midden van een plantsoen staat een levensgroot beeld van de Heilige Franciscus. Rechts de Heilige Lidwinakapel. Het beeld is uit hout gesneden. Een tweede kruisweg begint na een poortdoorgang. Deze kruisweg werd ingewijd in mei 1949 achter het bestaande park. Het is de mooiste kruisweg die we ooit gezien hebben. Hier is werk van gemaakt. Er zijn nog restauratiewerken aan de gang. Rechts is een Calvarieberg nagebootst. Bovenop vindt de kruisiging van Jezus plaats. In de grot van de Calvarieberg moet het Heilig graf voorstellen. Links de verschijning van de aartsengel Gabriël. Het loont de moeite om hier te wandelen. Als we helemaal rond zijn houden we halt voor de woning van St. Jozef met zijn pupil. Ze baten beiden een schrijnwerkerij uit. Het gereedschap aan de muur is exact nagemaakt en verwerkt als bas-reliëf in de muur. Als laatste bezoeken we de kerststal, dat heel het jaar door te bezichtigen is. Het is echt de moeite, en we hebben er echt van genoten. Maar nu wordt het echt tijd om iets te drinken.
Na onze verpozing, op een schaduwrijk terras rijden we naar "Kattenbos". Een gehucht van Lommel met verspreide bebouwing. Kattenbos wordt omringd door woeste gronden. De temperatuur wijst 42°C aan. We stoppen aan de Leyssenmolen, die oorspronkelijk in het centrum stond vanaf 1809. Hij werd in 1964 naar deze plaats gebracht. Maar…hij is verdwenen. De cirkelvormige haag is het enige wat rest op de kleine heuvel. Een infobord iets verder verteld ons dat een firma, in opdracht van de stad Lommel, de molen heeft opgehaald voor restauratie. Hij zal in oktober van dit jaar, in zijn oorspronkelijke staat, op deze plaats terug worden opgebouwd.
Aan de weg Lommel-Leopoldsburg liggen op 17ha het Duits Militaire begraafplaats. We parkeren de auto onder het bladerdek van de bomen. We hebben de parking voor ons alleen. Bij de ingang klimmen we langs de trap tot voor het monument. Het monument met een groot kruis, Johannes en Maria. We staan ongeveer 6 meter hoog. We hebben een panoramazicht over meer dan 38 000 gesneuvelde soldaten. Dit kerkhof werd ingewijd op 6 september 1959. In 1946-47 werden er veel gesneuvelde soldaten overgebracht van verzamelplaatsen uit verschillende steden en dorpen uit ons land. We zijn de enige toeristen hier. Daar zal het warme weer wel iets mee te maken hebben. We gaan terug naar beneden tot in de crypte. Hier ligt een beeld van een dode soldaat met aan zijn voeteneinde enkele rouwkransen. In de verte slaat een kerktoren vier uur. We maken een ronde door de begraafplaats. Hier rusten dus Duitse soldaten die gesneuveld zijn tijdens de Tweede Wereldoorlog. Maar meer opzij liggen ook nog 542 soldaten uit Wereldoorlog Eén. Bijna elk kruisje heeft twee namen. Eén kruisje voor twee graven. Sommige naambordjes dragen geen naam. Het opschrift luidt: "Hier rust een Duitse soldaat". Hier en daar liggen er bloemen, of een knuffel of er staat een brandende kaars in een rood potje bij een kruis. Van familie of vrienden. Na het akenkruis monument, gaan we rechts en even verder weer rechts. We wandelen terug, richting uitgang. Ik sta soms versteld van de ouderdom waarop sommige soldaten de dood vonden. Enkelen zijn amper 17 jaar, 18 jaar enz. Sommigen zijn tijdens of vlak na de Eerste Wereldoorlog geboren. We wandelen in de schaduw van de bomen. In de zon is het gewoon niet te doen. We bezoeken nog het kleine bescheiden museum. De foto’s van vroeger spreken voor zichzelf. Na ons bezoek rijden we terug naar ons hotelletje.
Om af te koelen nemen we twee maal een frisse douche. Daarna nemen we plaats in het restaurant van het hotel. Het is hier gezellig. De menukaart is heel gevarieerd en met de grootste zorg samengesteld. We zijn dan ook van plan om er volop van te genieten. Er wordt beloofd dat je dagelijks kan kiezen uit verse ingrediënten. We beginnen met een aperitief. Als hoofdgerecht de Duo van mosselen met frietjes en fijne groenten. De zoete Franse wijn maakt het geheel compleet. Als dessert nemen we gewoonlijk een thee of koffie. Maar we passen. We vragen een cola en een biertje.
We maken nog een laatste wandeling langs het kanaal, richting Balen. Rechts van ons op het water liggen de plezierboten aangemeerd. Twee boten worden te koop aangeboden. Om en bij de €30 000. Ik heb net niet genoeg bij. Links het gebouw van de Jachtclub. Het terras zit overvol. In de verte een brug over het kanaal. We willen tot daar wandelen, maar een uur later lijkt die brug nog even ver weg. We besluiten terug te wandelen en naar het centrum te rijden. Volgens de brochures is, bij het invallen van de duisternis, de glazen toren verlicht. Ons Rina wil dat toch echt met eigen ogen zien.
Het is donker als we de auto in het centrum parkeren. Ergens in een zijstraatje van Lommel. Het is nog echt druk. Vooral op de terrasjes van de horeca. We stappen eerst naar de glazen toren. Het is echter niet zo spectaculair als we verwachten. Op foto’s hebben we het al beter verlicht gezien. Het is nog steeds 30°C buiten. We wandelen nog tot aan de spiegelglazen obelisk. Daarna houden we het hier voor bekeken en als we de auto terug bereikt hebben, rijden we naar ons hotel. We gaan ondanks de warmte proberen te slapen. Tot morgen. Tekst: Luc Verschooten. Foto’s: Rina Meurs.
Een weekend weg in eigen land. Het is een tijd geleden. Een lang en veelzijdig weekend ontspannen in de natuur. Leven als God in Frankrijk. Een wandeling door bos en hei. Een rustig dorpje of een bruisende stad bezoeken. Alle bezienswaardigheden bekijken. Op een terrasje genieten van een streekbiertje. En om de dag af te sluiten, een diner bij kaarslicht met een zachte zoete witte wijn. Meer moet dat eigenlijk niet zijn. Ik vind dat genoeg om onze batterijen op te laden. Het probleem is echter het weer. Dat kan je niet bestellen. Enkele maanden geleden boekten we een kamer in een klein familiaal hotelletje in Lommel. Voor twee nachten. En vandaag is het zover.
Vrijdag 17 augustus 2012. Het is stralend weer. Het wordt trouwens heel het weekend zonnig. Te, eigenlijk. Er worden temperaturen voorspeld van boven de dertig graden. Dat wordt puffen en blazen. Maar ons hoor je niet klagen. De reiskoffer is ingeladen en onze GPS afgesteld. We gaan nog eerst tanken op het kruispunt Steenstraat- De Beukelaerlaan te Ekeren. Even later draai ik op het eind van de Ekersesteenweg de Noorderlaan op naar rechts en rij de snelweg op. We zijn vertrokken voor een rit van 63km. Ongeveer een klein uurtje rijden. Onze eerste halte wordt Mol. Om 10:00u. hebben we een afspraak, in het centrum van Mol. Van onze jongste zoon Edwin en zijn vrouwtje Elke hebben wij voor onze Kerst een ontbijt bon cadeau gekregen. Een uitgelezen moment om ons weekend te starten. Om 09:20u verlaten we de autostrade van Geel-West, afrit 23. We slaan links af, de N19 op.
Ik parkeer de wagen vlak voor brasserie "De Onthaasting". Hier kan je dagelijks van 09:00u tot 11:30u ontbijten. Behalve op maandag, de sluitingsdag. We krijgen een tafeltje op het terras aan de achterzijde van de zaak. Het is reeds behoorlijk warm. Een parasol is nu geen overbodige luxe. Het is druk. Nog een paar tafels zijn er vrij. Binnen zit geen mens. Uiteraard wil iedereen nu buiten zitten. We beginnen ons ontbijt met een glaasje bubbels. Daarna wordt ons ontbijt op het tafeltje uitgestald. We genieten er met volle teugen van. Een glaasje fruitsap, een potje vers fruit. Een bord met kaas en ham, roerei met spek. Een mand met verschillende soorten broodjes. Het is echt de moeite. Na afloop nog een kop koffie of thee. We zijn wel aan een ander tafeltje gaan zitten. Het werd te warm in de zon.
Het is 11:20u als we terug met de wagen vertrekken. Ik stel de GPS in naar Lommel. Het is nog te vroeg om naar ons hotelletje te rijden. Zestien kilometer verder parkeer ik aan het "Adelbergpark". We gaan eerst een wandeling maken door het centrum. De temperatuur bedraagt ondertussen 26° Celsius. We proberen zoveel mogelijk in de schaduw te wandelen. We wapenen ons met een flesje water in de hand. Het belangrijkste is op tijd te drinken. Met dit weer droog je snel uit. Als je dorst krijgt, is het al te laat. Lommel. De Kempense stad met zijn talrijke bossen en heidegebieden waar we dit weekend in willen verdwalen. Van groot belang is het zilverzand dat hier gewonnen wordt ten bate van de glasindustrie. Sommige zandwinningsgroeven zijn herschapen tot natuurgebied of recreatieterrein. We zijn ondertussen bij het Cultuur Centrum Adelberg aanbeland. Het hoofdgebouw met toegevoegde polyvalente zaal vervult een regio-functie met programma’s rond humor, cabaret, muziek, lezingen en cursussen. Vanaf hier vertrekt onze wandeling door het centrum. We wandelen tot aan het Glazen Huis. Het Vlaams centrum voor moderne glaskunst. Het museum is te danken aan de plaatselijke glasnijverheid. Het Glazen Huis opende zijn deuren in 2007. Er staat een raam open van het atelier. Nieuwsgierig kijken we naar binnen. Een jonge vrouw is in de kelderverdieping van het museum aan een glazen werkstuk bezig. Ze blaast haar wangen bol en blaast dan de lucht door een lange buis tot in haar werkstuk van glas. We zien het werkstuk vanop afstand een beetje opzwellen. Een mannelijke collega opent de smeltoven van 1120°, waarna het kunststuk er met een lange staaf voorzichtig wordt ingeschoven. Airconditioning is niet te zien in het atelier. Ik kan er enkel naar raden welke temperatuur er heerst. De warmte komt langs het raam naar buiten en we besluiten om verder te stappen.
De kegeltoren van glas en staal is een opvallend stuk architectuur. We gaan de toren bezoeken, maar de ingang is langs het marktplein. Het is kermis op het plein. Alle kramen zijn nog dicht. Het is iets over 12:00u, te vroeg om open te gaan. We gaan rechts af. Langs Huize Aerts. Genoemd naar de familie uit Kattenbos die het huis bewoonden eind 17de eeuw. Achtereenvolgens werd het huis een herberg, een jeneverstokerij, een stamlokaal van de jagersclub, een koetsbedrijf en in 1984 werd het eigendom van de stad Lommel. Nu is het de Glasshop van het Glazen Huis. Het gebouw ernaast is het toeristenbureau. Hier gaan we naar binnen. We gaan rond neuzen in verschillende brochures. Aan de infostand vragen we informatie over de stad en of we de toren kunnen bezoeken. We worden vriendelijk geholpen door een jonge vrouw met lange zwarte haren. We betalen €6 en krijgen de tickets voor een bezoek aan het museum en de glazen toren. Langs een trapje gaan we eerst naar beneden en komen zo in de kelderverdieping. Nu kunnen we de kunstenaars nog beter zien. Al is het dan achter glas. Langs deze kant van het raam wordt je niets gewaar van de warmte in het atelier. Naast de oven van 1120° staan nog twee andere ovens. De vrouwelijke glasblazer plaatst net haar werkstuk in de tweede oven. De temperatuur bedraagt "slechts" 1 000°. Dit noemen ze de ‘inwarm’ oven. De derde oven is de afkoeloven. Vanaf hier staan kunststukken tentoongesteld. Het accent ligt niet alleen op het tonen van glas, maar exposeert ook beeldend werk van hedendaagse kunstenaars. We bewonderen de werkstukken, maar ik ben toch soms blij wanneer er een papiertje bij hangt waarop staat wat het werkstuk voorstelt. De glazen toren is 30m hoog. De wenteltrap leidt ons naar een rond platform uit glas, vanwaar we een mooi uitzicht hebben over de stad. Meer dan een bezoek waard. Het is hier boven veel te warm om lang van het uitzicht te kunnen genieten. We zijn blij als we enkele tijd later terug buiten staan.
We steken de straat over en komen op het driehoekige Marktpleintje. Voor ons staat het standbeeld van de Lommelse Teut. Teuten waren rondreizende handelaars en ambachtslui. Vanaf de 16de tot de 20ste eeuw trokken zij naar onze buurlanden om hun koopwaar te verkopen. Het beeldje werd in 1983 onthuld. De kiosk die even verder op het plein staat is versierd met vogelkooien. Rondom rond en van boven tot onder. In verschillende kleuren geschilderd en diverse afmetingen. Een kunstwerk dat gecreëerd is door 1400 Lommelse kinderen. De kiosk, waarvan we nu alleen het dak zien is niet de oorspronkelijke. De eerste kiosk stond aan de andere zijde van het Raadhuis. Het was gebouwd in 1905, maar werd om veiligheidsredenen in 1942 afgebroken. Zeven jaar later werd dan deze kiosk gebouwd naast de pomp, een bepleisterd en wit gekalkt bakstenen bouwsel.
We staan voor het Raadhuis, dat niet echt tot zijn recht komt tussen de kermis attracties. Tot 1957 fungeerde dit gebouw als gemeentehuis. Nadien werd het een politiebureel. Nu is het een congrescentrum en trouwzaal. Achter het Raadhuis bevindt zich het vredegerecht en het politiebureel. Dit gebouw was vroeger het gemeentehuis. In 2007 werd het grondig verbouwd en plechtig ingehuldigd tot een comfortabele woonst. Voor het gebouw rijst de obelisk uit spiegelglas 6 meter de hoogte in. Geplaatst in 1990 voor het 1 000 jarig bestaan van Lommel. De sokkel zelf is al 1 meter hoog. Links wandelen we door een overwelfde gang naar een plein. Het Hertog Janplein. Hier bouwde men het nieuwe gemeentehuis uit vier rechthoekige kantoorvolumes opgetrokken uit glas en marmer. Luifels verbinden de verschillende onderdelen met elkaar. Er is vooral veel glas in verwerkt. De voorzijde bestaat helemaal uit glasramen.
We wandelen richting kerkplein. Alle winkels zijn open en daar maakt ons Rina volop gebruik van. Ook passeren we ontelbare terrasjes van cafés, tavernes, brasseries en restaurants. Het lijkt me wel gezellig. Aan de grote rotonde, mooi aangelegd met verschillende bloemen, steken we de straat over. Op het kerkplein tussen Lindenbomen en de Esdoorn staat de Sint-Pietersbandenkerk van 1902. De westerse toren is van omstreeks 1388. Sinds het jaar 2 000 huist er een beiaard met 63 klokken. Aan de ingang van de kerk staan twee versierde auto’s. In de kerk is een huwelijksplechtigheid bezig. Niet het moment om de kerk te bezoeken. Voor de kerk staat het monument voor de gesneuvelden van beide Wereldoorlogen dat opgericht werd in 1920. Meer rechts van de kerk, aan de straatkant staat een kunstwerk dat geplaatst werd na de heraanleg van het plein in 1996. Het symboliseert de mens in gezinsverband. De beeldengroep uit groen brons stelt 3 mensen en een hond voor. Het grootste beeld is twee meter hoog. Afgelopen woensdag heeft er een openluchtconcert plaats gehad in het Burgemeesterpark. Door de vele podiums en tafels met stoelen kunnen we er niet wandelen. Om af te sluiten gaan we door het Prinses Astridpark. Het park is aangelegd in verschillende landschapselementen. Je stapt over paden tussen het groene gras, een romantische brug over water, steile heuvels en diverse soorten bomen. Het was een aangename wandeling met mooie, statige bezienswaardigheden. Het wordt toch stilaan tijd om terug naar de auto te wandelen en naar ons hotelletje te rijden.
Ik vraag heel beleefd aan ons Lucy, GPS, om naar de Kanaalstraat te rijden. Dat is 10km voorbij het centrum van Lommel. Tussen Balen en Kerkhoven. Onderweg stoppen we nog voorbij het kruispunt van Kruiskiezel aan het Pools Militair kerkhof. Er is eigenlijk geen parking voorzien. Ik parkeer aan de overkant op een stuk grond naast de weg, meer een pechstrook, waar toch net twee auto’s kunnen staan. Wij zijn de enige bezoekers op de begraafplaats. Deze begraafplaats werd kort na Wereldoorlog Twee aangelegd. Er bevinden zich 253 graven van Poolse soldaten die hun leven lieten voor de bevrijding van België. Twee graven hebben een Joods symbool. Op de stenen wand achteraan staan de namen te lezen van de steden en dorpen die de Poolse soldaten hebben bevrijd. In 1990 werd bovenop de wand een meters hoog kruis geplaatst. Achter het monument werd dan in 1994 een herdenkingszaal gebouwd, een smalle plaats met een kleine tentoonstellingsruimte. De deur is op slot. Spijtig, het heeft iets te maken met de grote vakantie. Toch? Een arduinen beeld stelt een moeder voor met een krans in haar handen. Bedroeft kijkend naar de graven van de gesneuvelde soldaten.
Ons hotel ‘Lommelbroek’ is gelegen in een rustige en groene omgeving. Het ligt langs het kanaal van Beverlo, een waterweg met een prachtige oeverbegroeiing. In de buurt bevinden zich verschillende vertrekpunten van fietsroutes. Het hotel heeft een eigen parking, maar die staat altijd overvol. Ik vind gelukkig nog een plaatsje. Het hotel heeft 6 à 7 kamers, verdeeld over twee verdiepingen. Kamer 5, op de tweede verdieping is onze kamer. Het is een ruime comfortabele kamer met douche en toilet. De gezellige zithoek met TV is een extra comfort. We zijn tevreden en nemen een douche. Het is buiten 30°. Hopelijk brengt de avond wat verkoeling. Om 17:00u verlaten we het hotel voor een wandeling langs het kanaal. Ons Rina had vanmorgen een picknick gemaakt. In feite voor vanmiddag, maar na het ontbijt van vanmorgen hebben we geen honger meer gehad. Op een rustbank enkele meters verder genieten we van onze koude schotel met brood. Na ons avondeten wandelen we verder langs het water richting Lommel. In de schaduw van de bomen. Er staat geen zuchtje wind. Er wordt massaal gefietst ondanks de hoge temperaturen. We gaan brug 4 onderdoor. Op het water, tegen de kant, groeien waterlelies. Ze staan in volle bloei. Dit kanaal werd voornamelijk om militaire redenen gegraven. De graafwerken werden gestart in 1854 en duurden drie jaar. Leopoldsburg had voor zijn bevoorrading en zwaar transport grote nood aan goede toegangswegen. Het kanaal loopt dan ook dood in de haven van Leopoldsburg. We wandelen tot bij de Baalse gracht en nemen dezelfde weg terug. Wandelen is veel gezegd. Het is meer slenteren dat we doen. Om langer te kunnen genieten van elkaars gezelschap. Het is trouwens nog mooi weer. Hier, onder de bescherming van de bomen is het redelijk koel. Op zeker moment zie ik links een pad tussen de bomen waar het onkruid welig tiert. We dalen tussen de bomen af, een smalle gracht over en staan op een stoffige zandweg. We zien paaltjes met wandelknooppunten. We gaan rechts. Het pad loopt gelijk met het kanaal van Beverlo. Aan een driesprong met een kapelletje houden we halt om ons appeltje op te eten. Rondom rond weiden en landbouwgrond met in de verte enkele boerderijen. In het licht van de ondergaande zon dansen een horde muggen om elkaar heen op een kleine meter boven de grond. Ze spelen een spel van kat en muis. "Pak me dan, als je kan". Een kwartier later bereiken we de "grote" baan waar we rechts af slaan. Kort daarop bereiken we ons hotel. We drinken nog een frisse pint op het schaduwrijk terras. Voor we ons naar de kamer begeven melden we ons bij de eigenaars aan, zoals vanmiddag afgesproken. We krijgen een fles cava mee. Ontkurkt en in een emmertje met ijs. Twee glazen en een kommetje met vierkante snackjes. Het is warm op de kamer. We nemen nogmaals een frisse douche. Tussendoor proeven we van onze fles cava. Heerlijk koel en sprankelend fris. Als onze fles leeg is gaan we slapen. Tot morgen. Tekst: Luc Verschooten. Foto’s: Rina Meurs.
