Ik had mijn GSM afgesteld om ons te wekken maar door de warmte worden we al vroeger wakker. We nemen een douche en kleden ons om te ontbijten. Ontbijten is voor ons een beetje onthaasten. Rustig met z’n twee genieten van een koffietafel vind ik gewoon gezellig. Het ontbijt geeft ons de nodige energie om de dag te starten. Ons lichaam is als een auto. We moeten bijtanken om de fysische prestaties vol te houden. We worden ontvangen in een sfeervolle ontbijtzaal. Er staat een mandje op tafel met verschillende soorten brood en broodjes. We kunnen kiezen uit thee of koffie. Een bord met ham en kaas. Een varia van confituren en choco. Voor ieder wat wils.

Het is al behoorlijk warm als we met de auto vertrekken. We rijden ten zuiden van Lommel door het gehucht "Kattenberg". Het is een bosrijke omgeving, en de plaatselijke camping is hier dan op z’n plaats. Kattenberg bezit verschillende wandelwegen en een uitgebreid fietsnetwerk. "Lucy" laat ons 20 minuten later halt houden in de Sportveldenstraat. Ik parkeer de wagen in de schaduw van de bomen. Als we uitstappen kunnen we echt goed de sporthal bekijken. Van op afstand zien we de schuine pilaren met ontelbare kabels. Op het eerste zicht is dit van een hangbrug. Niet dus. We staan vlak bij de evenementenhal "De Soeverein". Een modern sportcomplex in cirkelvorm. De zogenaamde klassieke arena is evenals het overdekt stedelijk zwembad gebouwd op een domein van 35ha groot, aan de rand van het stadscentrum. In de onmiddellijke nabijheid bevindt zich eveneens het natuur- en wandelgebied "De Sahara". Vanaf hier staan paaltjes met een rode driehoek. Een wandeling van zeven kilometer. Die gaan we doen vandaag. Eens voorbij de jeugdlokalen wordt de verharde weg een zandpad. We zijn omringd door naaldbomen. We lopen zoveel mogelijk in de schaduw. We hebben flesjes water bij en een pet op ons hoofd. Ik heb mijn hoge trekschoenen aangetrokken. Ons Rina heel gemakkelijke platte schoenen. Het is heuvelachtig en moeilijk stappen in het mulle zand. We horen paarden achter ons en zetten ons opzij. Twee amazones stappen ons voorbij. De paardenhoeven doen veel stof opwaaien. Ik had het zand eigenlijk witter verwacht. We moeten weer klimmen, maar het loont de moeite als we boven zijn. We krijgen een panoramazicht te zien van een enorme blauwe vijver. Een breed zandstrand er rond en op de achtergrond dennenbomen. Het zand rond het meer is duidelijk witter. We zetten ons op het "strand" aan het water en genieten van het weidse uitzicht over de vijver. Het is 10:00u, doch zijn er al enkele zonnekloppers. De ruiters van daarnet verzorgen hun paarden links van ons op het strand. Jonge meisjes maken de paarden klaar voor een fotoshoot. Honden zwemmen in de vijver met hun baasje. Rechts van ons een volwassen Sint-Bernardushond aan de leiband. Het baasje staat tot haar middel in het water, maar de hond wil niet verder het water in dan zijn voorste pootjes. Hoe het vrouwtje ook trekt of roept, ze krijgt er geen beweging in. Het is hier aangenaam aan de kant van het water. Ons Rina gaat zelfs het water in tot aan de knieën. Na de afkoeling laat ze haar benen rustig naast mij opdrogen. De Lommelse "Sahara" is 193ha groot. Al heb ik mijn bedenkingen. Wij zitten meer in een oase dan in een woestijn. Of is dit een fata morgana?

In 1904 werd hier in de omgeving een zinkfabriek gebouwd. Wat ten goede kwam voor de plaatselijke bevolking vanwege de werkgelegenheid. Maar! De fabriek stootte zoveel schadelijke gassen uit, dat elk leven in een gebied van 700 hectare vernietigd werd. Na verloop van tijd ontstond dan een woestijn vlakte. Voor de Tweede Wereldoorlog was dit gebied 500ha groot. De fabriek sloot zijn deuren in de jaren ‘50. Het duurde nog tot de jaren ‘70, voor de gebouwen tegen de grond gingen. De wind had hier vrij spel. Het fijne zand waaide tot in het dorp. Om dat tegen te gaan werden er massaal dennen en struiken aangeplant. De grove den werd tevens gebruikt om de mijngangen te stutten. Tot in de jaren ’80 werd hier nog zand gewonnen, als grondstof voor de steenfabriek. De vijvers zijn ontstaan door de zandwinning. Het resultaat mag er zijn. Een half uur later begint onze rug pijn te doen en we stappen verder. Even is het moeilijk. Het pijltje van onze wandeling wijst schuin naar rechts. Er zijn echter drie paden. Eén pad vlak naast de vijver, een pad uiterst rechts en één in het midden. Ik gok op de middelste. Het is zwaar klimmen door het zand. We stappen juist. Even verder weer rechts. Beneden ons de uitloper van de vijver met een oude verroeste, bijna verzonken, baggerboot. Het levert mooie plaatjes op. Aan de vogelspotplaats kunnen we uitrusten op een bank en drinken we van ons flesje water. Een infobord verteld ons dat hier de Kuifeend, de Oeverzwaluw en de Pluvier te vinden zijn. Voor de voetgangersbrug zetten we ons aan de picknick tafel om ons dagelijks stukje fruit te eten. Een uitstekende dorstlesser. We zijn niet de enige wandelaars. Een koppel stapt ons voorbij en kijkt naar onze tafel of er nog plaats is. Ze besluiten toch maar door te stappen. Ze willen ons niet storen of ze willen alleen zitten. Ook fietsers passeren ons. Na onze break wandelen we over de sierlijke hangbrug van 80m lang. Zeven meter onder ons stroomt het Kempisch Kanaal. Eens over de brug moeten we met een trapje steil naar beneden. We bevinden ons in het natuurgebied "Blekerheide". Eén van de laatst overgebleven heidegebieden van Lommel. Ten westen ligt het Riebos. Een gebied dat beheerd word door Natuurpunt. Het is een vochtig heidegebied met restanten van turfputten. Beneden aan de trappen gekomen gaan we dwars door de heide. Langs een pad welteverstaan. De heide staat in volle bloei. We hebben schitterende uitzichten.

Om 11:45u dwarsen we het kanaal Bocholt-Herentals. We zijn een paar km verwijderd van het recreatie gebied "De Vossemeren" en 3km voor het centrum van Lommel. We gaan rechts af, de Lossingweg in. Bij nummer 21 staat een taverne met groot terras. Hier gaan we even uitblazen en iets fris drinken. Ik bestel een blond Kasteelbier. Een Belgisch bier dat voor de eerste keer gebrouwen werd in 1989 te Ingelmunster. Het is een zwaar bier en te verkrijgen in blond, donker, cuvée en tripel. Ons Rina vraagt het bier van de maand. Een triporteur, dat voor het moment alleen in blond te verkrijgen is. Het is een bier van hoge gisting en met een alcohol percentage van 6,2%. Ons Rina beweert dat ze chocolade proeft. We zitten onder een parasol en genieten van het uitzicht op het kanaal. Er wordt nog van het kanaal gebruik gemaakt door pleziervaartuigen. De boten zijn om ter mooist uitgedost. Sommige vrouwen liggen op de voorsteven te zonnebaden. Anderen zitten als wij, onder een zonnescherm van een koel drankje te genieten. Nu met een boot varen is de ideale manier om van dit weer te genieten. Je hebt altijd een beetje wind. Ik trakteer ons op een ijsje. Met dit weer kunnen we er echt van genieten. Een dik uur later wordt het toch tijd om verder te stappen. We moeten een paar meter terug en volgen verder de rode driehoekjes van onze wandeling. Terug het bos in.

Om 14:00u zijn we terug bij de wagen. Hij staat nog steeds in de schaduw. De temperatuur bedraagt 33°C. We rijden naar het bedevaartsoord "Mariapark" te Lommel-Werkplaats. Ik heb geen adres, maar al vragend kom je er ook. Lommel-Werkplaats is één van de 12 gehuchten van Lommel. Eind december 1925 werd de parochiekerk Sint-Barbara gebouwd. Omdat de kerk "slechts" een hulpkerk was, mochten er geen huwelijks plechtigheden plaats vinden. En ook geen begrafenissen. Er mocht alleen gedoopt worden. Als ik de auto parkeer zie ik dat het park in de Kaperstraat is. We wandelen het Mariapark binnen. Een rustige, serene plaats. Gelijk met ons wandelt er een bruidspaar in het park. Een fotograaf neemt foto’s van verschillende poses die de pas gehuwden maken. In de schaduw van enkele bomen wordt een wit laken op het groene gras uitgespreid, waarop het echtpaar plaats neemt. De fotograaf heeft een picknickmand mee en stalt verschillende etenswaren op het laken uit. De plaatselijke pater was de stichter achter dit park. Hij liet het bouwen ter ere van O-L-Vrouw van Lourdes. Na het plaatsen van het Heilig-Hart beeld, werd alles plechtig ingewijd in 1928. De vele zitbanken aan de kunstgrot doen vermoeden dat hier nog steeds erediensten gehouden worden. Een klein marmeren altaar voor de grot staven mijn vermoedens. Enkele kaarsen branden in de grot. De maquette boven op de grot is de Lommelse Sint-Pieters-bandenkerk. Sinds de inwijding zijn hier vele bedevaarders gepasseerd. Een tijd later werden dan de kapellen, de zeven weeën van Maria, geplaatst. In het midden van een plantsoen staat een levensgroot beeld van de Heilige Franciscus. Rechts de Heilige Lidwinakapel. Het beeld is uit hout gesneden. Een tweede kruisweg begint na een poortdoorgang. Deze kruisweg werd ingewijd in mei 1949 achter het bestaande park. Het is de mooiste kruisweg die we ooit gezien hebben. Hier is werk van gemaakt. Er zijn nog restauratiewerken aan de gang. Rechts is een Calvarieberg nagebootst. Bovenop vindt de kruisiging van Jezus plaats. In de grot van de Calvarieberg moet het Heilig graf voorstellen. Links de verschijning van de aartsengel Gabriël. Het loont de moeite om hier te wandelen. Als we helemaal rond zijn houden we halt voor de woning van St. Jozef met zijn pupil. Ze baten beiden een schrijnwerkerij uit. Het gereedschap aan de muur is exact nagemaakt en verwerkt als bas-reliëf in de muur. Als laatste bezoeken we de kerststal, dat heel het jaar door te bezichtigen is. Het is echt de moeite, en we hebben er echt van genoten. Maar nu wordt het echt tijd om iets te drinken.

Na onze verpozing, op een schaduwrijk terras rijden we naar "Kattenbos". Een gehucht van Lommel met verspreide bebouwing. Kattenbos wordt omringd door woeste gronden. De temperatuur wijst 42°C aan. We stoppen aan de Leyssenmolen, die oorspronkelijk in het centrum stond vanaf 1809. Hij werd in 1964 naar deze plaats gebracht. Maar…hij is verdwenen. De cirkelvormige haag is het enige wat rest op de kleine heuvel. Een infobord iets verder verteld ons dat een firma, in opdracht van de stad Lommel, de molen heeft opgehaald voor restauratie. Hij zal in oktober van dit jaar, in zijn oorspronkelijke staat, op deze plaats terug worden opgebouwd.

Aan de weg Lommel-Leopoldsburg liggen op 17ha het Duits Militaire begraafplaats. We parkeren de auto onder het bladerdek van de bomen. We hebben de parking voor ons alleen. Bij de ingang klimmen we langs de trap tot voor het monument. Het monument met een groot kruis, Johannes en Maria. We staan ongeveer 6 meter hoog. We hebben een panoramazicht over meer dan 38 000 gesneuvelde soldaten. Dit kerkhof werd ingewijd op 6 september 1959. In 1946-47 werden er veel gesneuvelde soldaten overgebracht van verzamelplaatsen uit verschillende steden en dorpen uit ons land. We zijn de enige toeristen hier. Daar zal het warme weer wel iets mee te maken hebben. We gaan terug naar beneden tot in de crypte. Hier ligt een beeld van een dode soldaat met aan zijn voeteneinde enkele rouwkransen. In de verte slaat een kerktoren vier uur. We maken een ronde door de begraafplaats. Hier rusten dus Duitse soldaten die gesneuveld zijn tijdens de Tweede Wereldoorlog. Maar meer opzij liggen ook nog 542 soldaten uit Wereldoorlog Eén. Bijna elk kruisje heeft twee namen. Eén kruisje voor twee graven. Sommige naambordjes dragen geen naam. Het opschrift luidt: "Hier rust een Duitse soldaat". Hier en daar liggen er bloemen, of een knuffel of er staat een brandende kaars in een rood potje bij een kruis. Van familie of vrienden. Na het akenkruis monument, gaan we rechts en even verder weer rechts. We wandelen terug, richting uitgang. Ik sta soms versteld van de ouderdom waarop sommige soldaten de dood vonden. Enkelen zijn amper 17 jaar, 18 jaar enz. Sommigen zijn tijdens of vlak na de Eerste Wereldoorlog geboren. We wandelen in de schaduw van de bomen. In de zon is het gewoon niet te doen. We bezoeken nog het kleine bescheiden museum. De foto’s van vroeger spreken voor zichzelf. Na ons bezoek rijden we terug naar ons hotelletje.

Om af te koelen nemen we twee maal een frisse douche. Daarna nemen we plaats in het restaurant van het hotel. Het is hier gezellig. De menukaart is heel gevarieerd en met de grootste zorg samengesteld. We zijn dan ook van plan om er volop van te genieten. Er wordt beloofd dat je dagelijks kan kiezen uit verse ingrediënten. We beginnen met een aperitief. Als hoofdgerecht de Duo van mosselen met frietjes en fijne groenten. De zoete Franse wijn maakt het geheel compleet. Als dessert nemen we gewoonlijk een thee of koffie. Maar we passen. We vragen een cola en een biertje.

We maken nog een laatste wandeling langs het kanaal, richting Balen. Rechts van ons op het water liggen de plezierboten aangemeerd. Twee boten worden te koop aangeboden. Om en bij de €30 000. Ik heb net niet genoeg bij. Links het gebouw van de Jachtclub. Het terras zit overvol. In de verte een brug over het kanaal. We willen tot daar wandelen, maar een uur later lijkt die brug nog even ver weg. We besluiten terug te wandelen en naar het centrum te rijden. Volgens de brochures is, bij het invallen van de duisternis, de glazen toren verlicht. Ons Rina wil dat toch echt met eigen ogen zien.

Het is donker als we de auto in het centrum parkeren. Ergens in een zijstraatje van Lommel. Het is nog echt druk. Vooral op de terrasjes van de horeca. We stappen eerst naar de glazen toren. Het is echter niet zo spectaculair als we verwachten. Op foto’s hebben we het al beter verlicht gezien. Het is nog steeds 30°C buiten. We wandelen nog tot aan de spiegelglazen obelisk. Daarna houden we het hier voor bekeken en als we de auto terug bereikt hebben, rijden we naar ons hotel. We gaan ondanks de warmte proberen te slapen. Tot morgen. Tekst: Luc Verschooten. Foto’s: Rina Meurs.