Zaterdag 28 april 2012. Het is 13:20u als we onze auto parkeren op de parking van de Melkerij in Brasschaat. De ideale plek om de wagen voor een lange tijd te laten staan. We moeten helemaal achteraan onze wagen plaatsen. Het is hier tamelijk druk ondanks de bewolking. Maar het is droog, en dat is dan ook de reden waarom we een wandeling maken. Als we moeten wachten tot de weerman- of vrouw mooi weer voorspeld, moeten we misschien nog wachten tot Sint-Jutte-mis. En op welke dag dat deze feestdag valt weet ik zelf niet. De temperatuur is redelijk. Ongeveer 15° Celsius. We hebben ondertussen onze wandelschoenen aangetrokken en onze rugzak omgegespt. Wat koffie en water voor onderweg is wel aan te raden. Je weet nooit of er een gelegenheid is om ergens iets te drinken. We verlaten de parking en draaien naar links. Richting speeltuin waar we aan de rechterzijde van de asfaltbaan ons eerste wandelknooppunten paaltje zien staan. Vanaf hier vertrekken we voor een wandeling van ongeveer 16 km langs het kanaal Dessel-Schoten.
We stappen door de dreef tussen het speeltuintje en de parking over een afstand van ongeveer 500m. We horen de kinderen roepen en tieren in de speeltuin. Sommigen roepen om ter hards op hun mama. Via een houten bruggetje steken we de Laarse beek over. De beek die de grens vormt tussen Brasschaat en Schoten. Volgens Wikipedia getuigt de beek van een zeer goede waterkwaliteit. Er zouden namelijk de "kleine modderkruiper", een visje van 10 à 14cm, en de donderpad in voorkomen. Dat trekt dan weer vogels aan zoals de blauwe reiger en de ijsvogel.
Even verder staan we voor het boswachtershuisje. Op een infobord zijn enkele zwart wit foto’s geprikt, weliswaar achter glas, maar toch door condens aangetast en door de zon verbleekt. Doch kan je nog goed zien hoe het hier vroeger uitzag. De foto’s dateren van begin 1900 denk ik. Een datum hebben we niet gevonden. De boswachterswoning wordt gebruikt als private woning aan een jong gezin met groene vingers. Binnenkort beginnen de belangrijke werkzaamheden voor de nodige instandhouding van de woning.
De weergoden zijn ons gunstig gezind. De wolken worden uiteengerukt om plaats te maken voor de zon die straalt aan een hemels blauwe lucht. Terwijl we rustig verder wandelen luisteren we naar het roepen en fluiten van de vogels. We proberen ze te spotten, maar dat is tevergeefs. Door het groene bladerdek is niets te onderscheiden. Ons Rina wil zich een klein verrekijkertje aanschaffen. Dat scheelt misschien. Voor het moment zien we ze alleen vliegen.
Aan knooppunt 1 gaan we linksaf en volgen knooppunt nummer vier. We stappen door de "Kleinbeekdreef". De grachten zitten overvol van de regen die al weken met tussenpozen naar beneden valt. Het regent alle dagen. Soms veel en soms heel veel met zelfs een donderslag. Ook nu zit er een paraplu in de rugzak en ons Rina heeft zelfs haar kawe jasje mee. Ook vandaag zijn buien voorspeld. Maar voor het moment schijnt de zon en mij hoor je niet klagen. We wandelen ondertussen voorbij een stukje bos waarvan enkele bomen een stuk schors uit de stam is gehakt. De bedoeling is deze bomen om te hakken zodanig dat de overgebleven bomen meer licht en ruimte krijgen om te groeien. De bosduif of de houtduif is hier in grote getallen aanwezig. Van het zingen of fluiten der vogels kunnen we niet altijd hun naam bijzetten. Slechts van één vogel zijn we zeker. Het gefluit van de merel toornt hoog boven het gefluit van de andere vogels uit. Maar ook dat geluid wordt even later overstemt door het geraas van het verkeer over de E19, voor het moment rechts van ons. Aan knooppunt 4 naar rechts om de 5 te volgen over een lengte van 500 meter. We verlaten Peerdsbos en wandelen tussen de villa’s. De huizen worden bijna allemaal afgeschermd door een haag van lianen of rododendron. Wat verder een bord dat de weg wijst naar zwembad "Elshout". Wij gaan rechts af het viaduct van de E19 over. Bovenop de brug lopen we als het ware over de tunnel waar de TGV door raast. Bovenop de tunnel zijn ontelbare zonnepanelen geplaatst langs beide zijden van de brug. Onder het wakende oog van camera’s. Het wordt warmer, maar toch hangt er altijd nog wat mist. Beneden gekomen zetten we ons neer op de bank om een koffietje te drinken. Daarna draaien we links af, de Zeurtebaan in. Hier volgen we een stuk GR-route. Aan knooppunt 5 wandelen we rechtdoor. Links kan ook, maar dat is bijna één kilometer meer stappen. Hier zie je duidelijk dat sommige bomen nog kaal zijn. De knopjes hangen er wel aan, ze moeten enkel nog open barsten. Ik schat dat dat vanaf vandaag wel veranderd. De temperatuur neemt toe en dat is waarop deze soorten bomen wachten. Net zoals ik dus.
Langs de grachtkant schieten de varens in de hoogte. Het zijn vaatplanten waarvan er duizenden verschillende soorten bestaan over de hele wereld. Met hun wortels halen ze het water uit de grond. Ze hebben nood aan veel vocht. Tussen de varens groeit een blauwe bloem met gele knop, het Vergeet-mij-nietje. Er tellen enkele dozijnen soorten. Aan de overzijde van de gracht groeien meiklokjes of het Lelietje-van-dalen. Het plantje is giftig maar verspreidt een aangename geur. We horen de zwarte kraai met zijn schorre stem krassen. Het is een niet bedreigde zangvogel die algemeen veelvuldig voorkomt.
We steken de drukke Brechtsebaan over en slaan links af om onze weg te vervolgen over het fietspad. Net voorbij een carrosseriebedrijf gaan we naar rechts. Een smal pad. Als je even niet oplet, loop je er zo voorbij. Dan staan we voor het kanaal Dessel-Schoten. De graaf-werken werden gestart in 1844 maar het duurde tot 1875 vooraleer het kanaal over de volledige lengte klaar was. De maximum toegelaten snelheid op het kanaal bedraagt 7km/u. We gaan naar links en wandelen verder stroomopwaarts over het jaagpad. Het pad is een private dienstweg waarop ook motorvoertuigen kunnen toegelaten worden. Links van het jaagpad, een paar meter verder, de vroegere vakantiehuisjes. De laatste jaren mag er constant gewoond worden. Ondertussen passeren we sluis 8 met een verval van 2,35 meter. Er is ons nog geen enkele boot gepasseerd. Omdat het weekend is misschien!? We wandelen voorbij Central-Park. Een etablissement voor een ruim publiek met een rustgevend terras aan het water. Even verder zien we aan de kant van het water familie eend zitten. Verscheidene kleintjes scharen zich rond mama eend. We naderen zo traag mogelijk om ze te kunnen bekijken. De ouders springen als eerste in het water. Mama eend begint zachtjes te kwaken, maar het duurt toch nog even voor het eerste kuiken in het water durft te springen. Maar na de eerste volgt al snel de rest. We tellen zeven kuikens. In colonne zwemmen familie eend naar de overkant en wij wandelen ook verder. Wat verder het zelfde scenario, met dit verschil dat papa en mama eend een kroost hebben van 13 kuikens.
We dwarsen de drukke baan aan “den Botermelk”. Hier is het jaagpad in slechte staat. Er werden verschillende bomen verwijderd die gevaarlijk dicht bij de hoogspanningskabels groeiden. In de toekomst worden er hier maar liefst 395 knoteiken aangeplant. Te vergelijken met knotwilgen. Het zijn bomen met een opgaande stam van ongeveer 2 meter. Door telkens op dezelfde hoogte te snoeien ontstaat op die hoogte een verdikking waaruit nieuwe scheuten groeien. Er bestaan ook knot- essen, -elzen, -populieren enz. We wandelen nog steeds stroomopwaarts. De vroegere weekendhuisjes maken plaats voor weiland met grazende koeien, afgewisseld met bunkers uit de Tweede Wereldoorlog. Bij gebrek aan banken zetten we ons neer naast de weg op een betonnen bruggetje. Een overwelving van een gracht. We eten een appel en drinken nog wat van ons thermosje koffie. De zon is ondertussen verdwenen achter de wolken. Aan sluis 7 wil ons Rina een tijdje rusten. Via de sluis steekt ze het kanaal over en wacht op de zitbank. Ik wandel verder tot sluis zes en dwars daar het kanaal. Draai onmiddellijk naar rechts en vervolg mijn weg stroomafwaarts langs knooppunt 7. Bij sluis 6 pikt ons Rina terug in. Het is ondertussen 15:45u.
Aan brug 13 bevinden we ons in het centrum van Schoten. We steken de N 121 over. De gewestweg die Brasschaat met Schilde verbind over een lengte van 9,5km. We volgen knooppunt 82 over een lengte van 2,2 kilometer. Het langste traject van onze wandeling. We beginnen het te voelen aan onze kuiten. Er komt wind opzetten en het begint te regenen. Terug de Brechtsebaan over tot aan knooppunt 5. Tussen de sportvelden terug naar de Zeurt. Het wordt 17:20u. als we het paaltje passeren van knooppunt 5. Ik schat nog een uurtje wandelen. Terug de viaduct over om iets later terug het Peerdsbos in te duiken. Het begint serieus te regenen. We moeten slalommen rond de modderpoelen op het pad. We volgen knooppunt 66. De vogels worden niets van de regen gewaar. Ze zingen nog uit volle borst. Gelukkig hebben we onze paraplu mee. Het is rustig in het bos. Zo rustig dat we eekhoorntjes kunnen spotten tussen de bomen. Aan knooppunt 66 naar links voor nog ongeveer 500 à 600 meter tot op de parking van de melkerij. Om 18:10 zitten we droog in de wagen. We rijden naar huis voor een infrarood sauna en daarna een gekoelde Duvel. Schol en tot schrijfs. Tekst: Luc Verschooten Foto’s: Rina Meurs Bron: Wikipedia.
Maandag 30 april 2012. Een gewone werkdag in de week zoals zovele maandagen ervoor zijn geweest. Met dit verschil dat wij een brugdag hebben omdat het morgen een feestdag is. Morgen is het de 1ste mei. De dag van de arbeid. De dag van de socialisten die op verschillende locaties hun mei stoet houden. Maar dat is voor morgen.
Vandaag is het stralend weer, dus een schitterende dag om een wandeling te maken. Maar waar? Ons Rina wil buiten onze provincie een mooie en gezellige wandeling maken. Onze grenzen verleggen, zeg maar. Hier hebben we alles bijna platgelopen zegt ze en daar zit iets van waarheid in. Na een stevig uitgebreid ontbijt worden de wandelkaarten bovengehaald en uitgespreid op tafel gelegd. We kiezen voor de kaart van Oost-Vlaanderen "in het land van Stille Waters". Een wandelnetwerkkaart uit de regio Scheldeland met knooppunten naar aanleiding van de TV-reeks "Stille Waters". De wandelkaart staat vol van schilderachtige plaatsen. Maar we gaan voor het kunstig dorpje Vlassenbroek bij Dendermonde.
Een klein uurtje of 50km later parkeren we op het dorpspleintje voor het kerkje van Vlassenbroek. Het dorpje met zijn vele polders en een natuurreservaat ligt verscholen tussen de Schelde. Vlassenbroek is een gehucht sinds 1977 dat gefusioneerd is met de gemeente Baasrode, gelegen aan de beneden Schelde. Het kunstenaarsdorpje is een toeristische trekpleister voor fietsers en wandelaars. We verwisselen van schoenen en gespen de rugzak om. Daarna verkennen we het kerkje. De kleine Romaans-Gotische Sint-Gertrudiskerk is in kruisvorm gebouwd, centraal heeft ze een houten toren met een bronzen klok die net 13:00u slaat. Samen met het omringende kerkhof sinds 1956 een beschermd monument. Naast de kerk staat nog een arduinen waterpomp. Aan de overzijde een kleuterschooltje naast een aantrekkelijk terras van de plaatselijke horeca die hier zeker niet mag ontbreken. We zien ons eerste paaltje staan met wandelknooppunten die ons in de goede richting stuurt. Vanaf hier vertrekken we voor een wandeling van ongeveer 10 km.
Frank Deboosere voorspelde zwaar onweer voor vandaag. Plaatselijk natuurlijk. Gewoonlijk is dat boven Ekeren, dus maken we ons hier geen zorgen. Er zijn slechts sluier wolken met een blauwe achtergrond aan het firmament. We volgen de aangeduide richting en passeren het gezellig terrasje van restaurant ’t Ateljeeke. Langs een helling tot aan ons eerste knooppunt waar we rechts afslaan. Vanaf hier wandelen we 5400 meter op de dijk langs de Schelde. Het is nog niet echt druk al moeten we soms toch nog achter elkaar stappen om de fietsers te laten passeren. De wielertoeristen domineren de dijk. Maar het valt mee, het had erger gekund. We wandelen stroomafwaarts en staan even verder stil aan een trapje, links van onze wandelweg. Onderaan de trap hangt een Mariabeeldje aan een boom. Het is er mooi onderhouden, zelfs met een bankje om er te verpozen. Dat doet mij er aan herinneren dat vanaf morgen de Mariamaand begint. Mei is traditioneel de maand van bedevaarten, processies en het bidden van de rozenkrans aan de kapelletjes. Verderop worden de bomen grondig gesnoeid langs de kant van de Schelde. We kunnen het alleen maar toejuichen. Hoe meer er gesnoeid wordt, hoe beter het zicht over de rivier. Het zijn vooral knotwilgen- of eiken die gesnoeid worden. Af en toe zien we een schip dat onder de Franse vlag vaart en op weg is naar een haven om te lossen of te laden. Eens voorbij het dorpje Vlassenbroek wandelen we door een bos. Links en rechts van ons bomen. We worden vergezeld van vogelzang. Ook de koekoek houdt ons gezelschap. De vogel is bijna zo groot als de houtduif. De vrouwtjeskoekoek legt haar eieren in het nest van andere vogels en laat de verzorging van hun jongen over aan de "adoptie ouders". Daarom dat men de koekoek ook een parasiet noemt. We wandelen voorbij enkele waterplassen. Ik krijg de indruk dat het gaat over overstromingsgebied. Een paar honderd meter verder wordt mijn vermoeden sterker. Aan een houten zitbank waar we ons koffietje drinken, zien we een blauwe constructie met hendels en raderen, wat mij doet vermoeden dat dit mekanisme een soort ophaalklep is. Als het water in de Schelde te hoog komt, draait men deze klep open en het overtollige water stroomt aan de rechterkant van de wandeldijk over de polder. Na onze rustpauze wandelen we weer verder. We bevinden ons in het gebied "Wezenschoor" dat wat verder overgaat in de "Kattendijkse Polder". In de verte, op de linkeroever, zie we de kerktoren van Moerzeke, een dorpje van deelgemeente Hamme. Aan het gebied "Uiterdijk" draait de wandelweg scherp naar rechts, nog voor knooppunt 77. De Schelde maakt ook deze bocht, maar door de bomen kan je dat niet zien. Voorbij het knooppunt, een paar honderd meter verder, hebben we terug zicht op de rivier. Op de linkeroever, de kerktoren van Kastel. Een dorpje dat ligt in de bocht van de Schelde. Een dorp van dijken en polders.
Het is ondertussen 14:00u geworden. De zon verdwijnt achter de wolken en er steekt een windje op. We trekken onze truien terug aan. We houden even halt aan knooppunt 176 om eens te drinken. Hier maakt de Schelde een bocht van ongeveer 180°. Ze draait als het ware rond het natuurreservaat de "Kramp".
We stappen verder na onze rustpauze langs een afspanning, rechts van ons. Over een lengte van bijna 200 meter staan schapen te grazen. Er lopen verschillende lammeren bij. Met bruine snoet en bruine pootjes. Nu wordt het drukker op onze wandelweg. Niet met wandelaars maar met fietsers.
Om 14:40u, na knooppunt 175 komen we terug in de bewoonde wereld. Broekkant. Een gehucht van Baasrode. Hier word het even opletten. Er zijn werken aan de gang en je bent een bordje voorbij zonder het te zien. We lopen door hele smalle straatjes terwijl de eerste regendruppels vallen. Onder de paraplu wandelen we voorbij een 15 tal visputten van evenveel visclubs. Goed voor honderden sportvissers. Ik denk dat het seizoen pas begonnen is want het is tamelijk druk aan de vijvers. Links van ons kijken we in de achtertuinen van de omwonenden. Hier wordt nog massaal aan wildbouw gedaan. Met alles wat er gevonden word, of gratis gekregen, wordt een hok gebouwd of een plaats aan de woning bijgebouwd. Dat dan weer dienst doet om nieuwe rommel in te steken. We gaan nu voor een afstand van 1,9 kilometer tot aan knooppunt 174. We wandelen door de Broekkantstraat. Gelukkig is het gestopt met regenen. We verlaten het centrum en dat is duidelijk te merken. De rijhuisjes maken plaats voor ruime villa’s. We houden halt aan het" Toeristische" kruispunt met zitbank. Tijd voor een stukje fruit, koffie of water. Daarna duiken we terug de natuur in. De "Vlassenbroekse polders". We worden terug één met de stilte van de natuur. De zon is ondertussen ook weer doorgebroken. We wandelen langs een smal wegeltje slechts vergezeld van vogelzang met nog steeds in de verte de koekoek.
Aan knooppunt 174 kan je de verkorting nemen naar het centrum van Vlassenbroek. Wij gaan echter rechtdoor naar knooppunt 173. Even verder wordt dat 172. Het laatste stukje bos tot aan 171 is het zwaarste van heel onze tocht. Grote plassen water en modderpoelen versperren ons de weg. Komt er dan nog eens bij dat het pad licht glooiend is. We moeten nieuwe paden maken om niet in de plassen te verdrinken of in de modder weg te zakken. In plaats van een pad dat 500 meter lang is maken we er zo 1000 meter van. Zo leek het mij toch.
Dus, ongeveer 1000m. verder staan we terug op de dijk naast de Schelde. Nu slaan we links af om stroomopwaarts naast de rivier te stappen. Af en toe moeten we de graskant in om de fietsers te laten passeren. Het is behoorlijk druk. Voorbij het kerkje van Vlassenbroek dalen we via een trap naar het centrum. We gaan eerst langs de auto om van schoeisel te verwisselen. Dan wandelen we naar het terras van ’t Ateljeeke. Het voormalig vissershuisje werd omgetoverd tot een restaurant met kunstwerken van Jozefa van Damme. Vooraan staan enkele tafeltjes maar wij gaan links van het huisje om aan de achterzijde op het terras plaats te nemen. Het gezellig terrasje is ook bereikbaar vanaf de wandeldijk. Het personeel is heel professioneel ingesteld. Vriendelijk en hulpvaardig. Hier drinken we iets koels en besluit ons Rina om de dag af te sluiten in Dendermonde.
Dendermond is een toeristisch stadje aan de Dender. De stad werd tijdens de Eerste Wereldoorlog zwaar geteisterd door branden. Na de wederopbouw in de jaren dertig brak Wereldoorlog Twee uit. De wagen parkeren we buiten het centrum op de baan naar Sint-Gillis aan de rotonde met het bronzen Ros Beiaard. Het onovertroffen symbool van Dendermonde waar elke inwoner trots op is. De geschiedenis gaat terug tot in de 15de- eeuw. De stad wordt beheerst door enkele bronzen Ros Beiaardbeelden, bereden door de vier Heemskinderen. Langs de talloze winkeltjes gaan we naar het centrum tot aan de Sint-Gillis-Binnenkerk die gebouwd is in de late 18de-eeuw. De toren is nog van de vroegere parochiekerk uit de 15de-eeuw. Opvallend zijn de kleurrijke glasramen. Naast de kerk een monument van de gesneuvelden uit de beide Wereldoorlogen. We komen op de Vlasmarkt aan het standbeeld van de bekende dichter Prudens van Duyse. De Sint-Pieter- en- Paulusabdij prijkt hoog boven de dichter uit. De abdij van de benedictijnen, een voormalig kapucijnenklooster werd tijdens WOI grotendeels verwoest door brand. De abdij is sinds 1939 tot basiliek verheven. Slechts op pinkstermaandag zet de abdij haar deuren open voor het publiek.
Na de abdij steken we de oude Dender over via een moderne brug. De Dender wordt vooral nog gebruikt voor recreatieve doeleinden. De rivier mondt hier in Dendermonde uit op de rechteroever in de Schelde. We staan even stil op de Grote Markt die in 2004 een grondige vernieuwing kreeg en daardoor zonder twijfel het uithangbord van de stad is geworden. De palmboom in rood brons, de "Coconut voor Dendermonde" is een kunstwerk dat de Markt opfleurt. We wandelen langs de verschillende trapgevelhuisjes en de talrijke horeca zaken die elke stad eigen is. We zetten ons neer op het terras van café Tijl, met het zicht op het stadhuis met Belfort. Het stadhuis, de voormalige Lakenhalle, is een middeleeuws bouwwerk. Een prachtig bouwwerk. Vooral nu het getooid is met de elf heraldische vlaggen. Het stadhuis viel op 17 september 1914 ten prooi aan de verwoesting van de stad. Alleen de gevels bleven gespaard. Het Belfort herbergt sinds de 16de-eeuw een beiaard met 49 klokken. Het gebouw werd heropgebouwd tussen 1920 en 1924. Links van het stadhuis staat de rechtbank van eerste aanleg. De voorloper van de huidige rechtbank werd opgericht in 1787. Tijdens de oorlog van 1914 werd het gebouw totaal verwoest en men begon aan de wederopbouw nadat het stadhuis terug opgericht was. Tussen 1923 en 1927. Op de voorgevel bemerken we de wapenschilden van de verschillende kantonhoofdplaatsen. De vergulde uilen op de versierde kolommen zijn het symbool van de wijsheid. We genieten nog een tijdje na van onze wandeling op het terras. Als de laatste zonnestralen verdwenen zijn wordt het echter te fris en we besluiten om terug te vertrekken. We wandelen om het stadhuis en de rechtbank tot aan de Oude Dender. Volgens mij hoort het standbeeld "Knaap met vis" op de Grote Markt te staan. Het zou beter tot zijn recht komen dan achter het stadhuis. Het fonteinbeeld werd in het begin van 1994 op zijn sokkel geplaatst. Langs de Dender stappen we terug richting nieuwe brug. We maken een praatje met een plaatselijke bewoonster die net op haar terrasje de bloempjes kwam gieten. Ze vertelde ons dat ze hier al bijna heel haar leven woont en hoe mooi het uitzicht was van op haar terrasje. We stappen net over de brug en kijken naar links waar ik iets bekends zie. Het grote gebouw op de splitsing van de Koningin Astridlaan en de Dijkstraat. Het is of was het restaurant "Art Kwizien" van het VTM-programma "Mijn Restaurant". We wandelen er naartoe en kijken nieuwsgierig door de ramen en de inkomdeur. Het etablissement staat nog steeds leeg. Een groot bord van een immobiliënkantoor biedt het pand te huur aan. We gaan verder via de Vlasmarkt. Een recent breed gebouw trekt mijn aandacht. Mijn eerste indruk was dat dit een gewezen station was. Niets blijkt minder waar. Op de gevel staat "De Oude Vismijn". Het was oorspronkelijk een overdekte groentenmarkt, vismijn, een badinrichting en stadsmagazijn. De vismijn werd eind 1970 definitief gesloten. In 1987 besliste men om er een winkelgalerij van te maken met exclusieve kledingmerken. We wandelen er rustig door. De winkeltjes waren gelukkig gesloten. Langs de Brusselsestraat staan we plots voor de poort van het Sint-Alexiusbegijnhof. Het is ongeveer een 100 meter tot aan het binnenhof. Onmiddellijk rechts staat het kapelletje van de Heilige Antonius. In het midden van het grote plein staat de kerk, met achteraan de Mariagrot. De begijnhofkerk werd in 1914 vernield en in 1927 door de huidige kerk vervangen. De huisjes aan weerskanten van het plein dateren van de 17de- eeuw. Op de groen geschilderde deuren hangen verschillende naambordjes van heiligen. Huisje nummer 11 werd ingericht als begijnwoning. In 1975 is het laatste begijntje gestorven en haar huisje werd als museum ingericht. Voor de kapel een spierwit standbeeld van een volwassen Jezus met kind. Het word laat en we keren terug naar de straat. Even later verlaten we het centrum van Dendermonde. Een gezellige wandeling in een rustige stad aan de Dender. We hebben er met volle teugen van genoten. Tot schrijfs. Tekst: Luc Verschooten Foto’s: Rina Meurs.
Zondag 11 november 2012. Sinds 1971 wordt in België de Nationale Vrouwendag gevierd. Vandaag begint ook het carnavalsseizoen. De eerste vergaderingen van de Raden van Elf wordt gehouden ter voorbereiding van het komende carnaval. Maar wat zeker niet mag vergeten worden is, dat we vandaag het einde vieren van de Eerste Wereldoorlog. Op 11 november 1918 werd de Wapenstilstand uitgeroepen. Vanaf 1922 wordt in België elk jaar op deze dag, aan het graf van de onbekende soldaat een ceremonie gehouden om de slachtoffers te herdenken.
Het is uitzonderlijk mooi weer en daarvan willen we profiteren door een wandeling te maken. Drie weken geleden gingen we voor een herfstwandeling, maar er hingen nog te veel groene bladeren aan de bomen. Het herfstoffensief was nog niet ingezet. We hebben er alle hoop op dat het vandaag wel zo zal zijn. We starten onze wandeling in Park Vordenstein vlakbij het centrum van Schoten. Ons Rina stippelde vanmorgen de knooppunten uit, zodat we een traject volgen van 12,3 km. De knooppunten zijn: 2-83-1-65-66-99-97-98-99-66-4-1-83 en terug naar 2. Het is 11:30u als we de parking in de Kopstraat oprijden. Het is hier al redelijk druk van voertuigen. Blijkbaar wil iedereen van het mooie weer profiteren. Een blauw aanwijzingsbord laat ons weten dat de parking om 17u wordt afgesloten. Alle voertuigen die zich daarna nog op de parking bevinden worden weggesleept. We weten niet of we op tijd terug zijn en we besluiten om de wagen in een zijstraat te parkeren. Een kwestie van; "voorkomen is beter dan genezen".
Onze route start op de hoek van de Kopstraat en de Vordensteinstraat. Een brug van 5m breed brengt ons over de slotgracht tot bij de grote smeedijzeren inkompoort. Het hekwerk uit de 18de eeuw hangt tussen twee geblokte pilasters met siervazen. Het "kunstwerk" is onlangs nog gerestaureerd. We zijn amper het park binnen of we blijven perplex staan. We aanschouwen een panoramazicht op een kleurrijke bomenpracht. Van groen naar geel, rood, oranje en bruin. Het is een lust voor de zintuigen. Er is geen zuchtje wind. Slechts af en toe zien we een blad naar beneden dwarrelen. Hier heerst rust en stilte. Park Vordenstein is ongeveer 110ha groot en maakt deel uit van de groene gordel. De snelweg E19 snijdt deze gordel doormidden. Aan deze zijde Park Vordenstein en aan de andere kant het Peerdsbos en het Park van Brasschaat. Via het wandelknooppuntennet-werk zijn deze parken met elkaar verbonden. Vordenstein staat bekend voor zijn zeldzame bomen, brede lanen en open weilanden. Dit park richt zich uitsluitend op wandelaars. Honden zijn hier niet welkom, zelfs niet aan de leiband.
We volgen het pad dat baadt in de zon. Links van ons de grote kapel Horst, opgedragen aan O.L.V. Gebouwd in 1436, het jaartal prijkt op de gevel van de kapel. De kapel werd verschillende keren gerestaureerd. De kapel stond vroeger bekend als bedevaartplaats. Aan knooppunt 2 slaan we rechts een wandelpad in dat ons naar knooppunt 83 moet brengen. Een route van 2,9km. Vordenstein is in de 14de eeuw ontstaan en in die eeuwen verschillende malen van eigenaar veranderd. Doch steeds een "Hof van Plaisantie" geweest. Een buitenverblijf voor welstellende Antwerpenaars. Sommige bomen dateren van eind 19de eeuw. Oude en merkwaardige bomen groeien naast nieuwe aanplantingen. In dit wandelpark is aardig wat moois bewaard gebleven. De Hollandse linde is zo een merkwaardige boom, omwille van zijn meerstammigheid. De stokoude zomerlinde kreeg van Minister Geert Bourgeois (NV-A) het statuut van beschermd monument. Het is een mooie kolossale boom. Getooid met gele bladeren. Het is wel uitzonderlijk dat een boom beschermd wordt bij Ministerieel besluit. Aan de Oostenrijkse den blijven we bewonderend staan. Hij is 32m hoog en heeft een stamomtrek van 4m. De schors is schubbig en ruw. De kleur varieert van donkergrijs tot zwart. Wat verder wandelen we door een eikendreef. De stilte is opvallend. We missen het fluiten of zingen van vogels. De vogels die hier overwinteren hebben geen tijd om zich te laten horen. Ze maken zich klaar voor de naderende winter. Sommige soorten trekken naar warmere oorden. Het roodborstje komt uit het verre noorden naar hier om te overwinteren. De koolmees, huismus en de boomklever, om er enkele te noemen, blijven hier en proberen een vetgehalte op te bouwen. Ze houden zich zo stil mogelijk in de struiken en sparen zo energie op. De ekster en de kraai zijn nog actief opzoek naar insecten. De eikendreef maakt plaats voor een beukendreef. Het is een prachtig zicht met hun goudgele bladeren. We zien zelfs al enkele bomen waarvan alle bladeren zijn afgevallen. De rododendron tiert hier ook welig. Ze behoort tot het geslacht van de Azalea. De plant wordt een grote struik tot zelfs kleine bomen. De plant werd in het begin van de 19de eeuw hier aangeplant omwille van zijn groene kleur tijdens de wintermaanden. En ze geven in het voorjaar fraaie bloemen. De rododendron is vooral geliefd als sierplant in tuinen en parken. Ze geven de voorkeur aan zure, luchtige grond. Rododendrons houden van zon maar zijn gevoelig voor uitdroging. De plant is zeer wintervast. De meeste soorten blijven ’s winters groen. Bij felle kou laten ze hun bladeren hangen om verdamping te beperken. De bladeren en de bloemen zijn giftig voor dieren.
Park Vordenstein bestaat voor het grootste gedeelte uit loofbomen, met hier en daar een grove den, fijne spar en de Lork. De Lork valt pas echt op in de herfst door zijn gele kleur. Het is een snelgroeiende boom. Hij onderscheidt zich van andere naaldbomen doordat hij zijn naalden verliest. Ook de berk is sterk aanwezig in het park. De kleine blaadjes zijn haast allemaal afgewaaid. Nog één dag met felle wind en de bomen zijn volledig kaal. Na de dreef komen we aan de rotonde. Rechts van ons een hoge afspanning. Als voetganger kan je erover heen via een trap van ronde palen. Voorzichtigheid is aangeboden. Wij blijven aan deze kant en lezen de info op een bord. Om Vordenstein voor de volgende generaties te bewaren werd in januari 2003 beslist een "kraamkliniek" te creëren. Een afgesloten gebied dat slechts toegankelijk is voor voetgangers. Het gebied is ontdaan van rododendron. Ze dreigden andere bomen en planten te versmachten. Oude bomen werden vervangen door jonge eiken, lijsterbes en vuilbomen (sporkehout). Deze bomen zorgen voor de toekomst. Konijnen en reeën eten graag jonge boompjes. Daarom deze draadafspanning.
We verlaten het park aan knooppunt 83. Slaan rechts af en volgen route 1. Aan de "grote" baan weer rechts af. We gaan links van de weg lopen, voor de veiligheid. De zon straalt nog steeds aan een strakke blauwe hemel. We voelen ze op onze rug branden. Heerlijk is dat. We stappen over de viaduct van de E19. Het is rustig om te wandelen. Eens we de snelweg voorbij zijn stappen we over de spoorwegtunnel. Het dak van de 3,3km lange spoorkoker ligt bezaaid met 16 000 zonnepanelen, een oppervlakte van maar liefst 8 voetbalvelden. Beneden aan de brug bevinden we ons in het Peerdsbos. Vanaf hier wordt het drukker. Niet alleen door wandelaars, maar ook door fietsers die hun routenetwerk volgen. Links en rechts is een parking voorzien. Het staat vol met luxe voertuigen. Peerdsbos bestaat voor 70% uit bos, meestal eik, berk en naaldbomen, waaronder de grove en de zwarte den. Ondanks de grote recreatiedrukte die hier heerst blijft de natuur zijn schoonheid behouden. Peerdsbos is het oudst bekende wandelbos van de Provincie. We wandelen voorbij het boswachters-huisje. Ook hier zorgen de beuken en de eiken voor schitterende herfstkleuren. Hier en daar nog een eenzame paddenstoel. Je kan hier heerlijk wandelen langs de aangelegde paden. We dwarsen de Laarse beek.
De parking naast de Melkerij staat overvol en er komen nog meer auto’s aangereden. Het is oppassen geblazen. Zonder kleerscheuren bereiken we het voormalige boerenerf "De Melkerij" van Peerdsbos. Hier kun je 7 dagen op 7 terecht voor een natje en een droogje. Hier iets drinken na een wandeling hoort er eenmaal bij. Onmiddellijk rechts staat de jeneverhut met open vuur. Een jenevertje gaat er altijd wel in. Er wordt rijkelijk veel Cava en Champagne geserveerd. Wat verder staat het "snoephuisje". Daartegenover het grote Café-restaurant met enorme speeltuin. In de speeltuin ravotten de kinderen. De enorme drukte is een gezellige drukte. Alle tafeltjes zijn bezet. De kelners hebben het niet gemakkelijk. Ze moeten de drankjes en soms ook snacks vanuit het restaurant tussen de tafels en stoelen loodsen. Je hoort ze voortdurend: pardon, pardon "service" roepen. Ze blijven echter vriendelijk. We gaan het restaurant binnen voor een plaatsje. Alles bezet. In het "snoephuisje" is nog een beetje plaats. Met een tripel en een Leffe zoeken we ons een plaatsje onder het afdak voor de jeneverhut. We vinden nog een tafeltje met een houten bankstel tegen de muur. We zien ontzettend veel mensen passeren. Het blijft een komen en gaan. Mensen van verschillende nationaliteiten en standen, met familie of vrienden. Ouders met hun kroost en vaak met hun huisdier.
Een volslanke dame staat op een paar meter van ons wat rond te draaien. Ze zoekt een plaats om te zitten. Naast ons is nog plaats, maar blijkbaar wil ze zich niet opdringen. Ons Rina roept beleeft en wijst op de vrije plaats. Dankbaar neemt ze plaats. Ze eet een snack van het kraam naast het restaurant. Ons Rina krijgt ook zin en gaat naar het kraam voor een plastiek bakje Kibbeling met tartaar saus. We hadden er nog nooit van gehoord. In Nederland is het een heel bekende lekkernij. Het wordt vooral op de wekelijkse markten verkocht. Kibbeling is een snack uit stukken kabeljauw. Ondergedompeld in beslag en daarna gefrituurd. Het smaakt prima, en spoelen het door met een frisse Leffe. We letten niet op de tijd en praten met onze buurvrouw. We genieten, zeg maar.
Het wordt tijd om terug te wandelen. Langs een lange dreef tussen oude beukenbomen. Het pad is haast niet meer te zien door de afgevallen bladeren. Het blijft enorm druk tot aan de obelisk. Het Italiaanse monument is geschonken door Graaf Armand Reusens. De obelisk staat hier van 1885. Zes dreven komen hier samen. Hier verspreid de drukte zich. De zon is nog steeds van de partij. Lang zal het niet meer duren. In de verte komt bewolking opzetten. We voelen de wind aanwakkeren. We stappen van de ene beukendreef naar de andere. Even later zijn we in Brasschaat park. Een bebost domein van 147ha met mooie wandelwegen. Park van Brasschaat biedt een boeiende mix van natuur, recreatie en cultuur. Eerst komen we langs het voetbalveld. Hier speelt vandaag KFC Brasschaat tegen Wavria. De stand op dit moment is 1-2. Dat is dan tevens de eindstand, zo blijkt later. Ze staan op de 6de plaats in de rangschikking met 17 punten. Aan de overzijde het welbekende minigolfterrein "Hemelhof" met 18 holes. Na de match wordt meestal op het ruime terras nog nagepraat met een wijntje of een biertje. We moeten rechtsaf tussen de speeltuin en afspanning waarachter geiten, bokken herten en reeën grazen. Ook hier een mooi panoramazicht van beukenbomen in zijn herfstkleuren. Na enkele foto’s gaat onze wandeling verder naar het Kasteel van Brasschaat, dat gebouwd is in 1870. Tot 1951 diende het kasteel als sanatorium voor kinderen met TBC. Nu is het een restaurant met de naam "De Zavel" met een Belgisch-Franse keuken. Het kasteel beschikt tevens over een 7 tal zalen voor feestverhuur, naar ieders budget. Omdat we dringend naar het toilet moeten, betreden we de indrukwekkende inkomhal met open haard. We vragen de toelating aan de receptie en de vriendelijke jongeman stuurt ons rechtdoor. We ruiken de geur van vers gebraden vlees. Links en rechts staan de deuren wagenwijd open. We bijten op onze tanden en nemen de trap naar beneden. In de kelderverdieping bevindt zich het sanitair. Het is er redelijk netjes. Maar volgens ons Rina mogen de steentjes tegen de muur een grondige poetsbeurt krijgen. Ik sta voor moeder de vrouw als eerste terug in de hal. Twee bekende Vlamingen komen binnen met hun tienerdochter Mila. Het zijn Bieke Ilegems en haar echtgenoot Erik Goossens. Met hun drieën gaan ze het restaurant in. Smakelijk zou ik zeggen. Ons Rina stikjaloers natuurlijk. Ze was jarenlang, samen met onze jongste zoon Edwin, vurige fan van Leopold 3 waarvan Erik Goossens zanger was.
We verlaten het kasteel en volgen route 89. We volgen het pad naar de achterkant van het kasteel. Het moet romantisch zijn als je tijdens de warme zomermaanden op het terras van het kasteel kan brunchen of dineren. Je hebt dan een mooi uitzicht op de vijver. Nu branden de kroonluchters in de zalen. Het licht weerkaatst in het water van de vijver. Route 99 brengt ons langs de achterzijde van het overdekte zwembad. Het is een modern zwemcomplex dat gebouwd werd in samenwerking met de gemeente Schoten en uitbater Sportoase. Het bezit 2 glijbanen, waarvan één 56m lang is. Wat verder gaan we via de brug over de vijver en gaan onmiddellijk links. Kinderen voederen de eendjes en een eenzame zwaan. In de verte het boothuisje. Van hieruit zien we de drukte die er heerst. De zon staat laag. Onze schaduwen worden langer. Voorbij knooppunt 4 moeten we de Laarse beek over. We zijn terug in het bos. De bomen staan niet dicht opeen. Er ligt een tapijt van bruine bladeren op de grond. De laatste zonnestralen snijden door de takken van de bomen. Het levert weer enige foto’s op.
We zetten ons neer op een houten bank. Een warm kopje koffie drinken terwijl de mensen voorbij wandelen. De zon is verdwenen. Het wordt gevoelig frisser. Een jongere vrouw stapt ons voorbij, maar draait zich naar ons toe. ‘Er staan weinig banken’ zegt ze. Vijf meter naast ons staat nochtans een vrije zitbank. Ze wil eigenlijk een praatje maken en heeft 2 slachtoffers gevonden. Ze komt naast ons zitten en praat honderd uit. Alles komt aan bod. Politiek, Dokters, de ontslagen van de jongste dagen. We krijgen er geen woord tussen. Ik verloor al vlug mijn belangstelling. Een tijdje later werd het toch te fris en we nemen afscheid. Het is ondertussen 16:00u geworden. We moeten nog een uurtje wandelen. De mist komt opzetten. We worden moe. Onze kuiten laten zich voelen.
De wandelweg tot knooppunt 4 is erg modderig. We lopen zigzaggend om de modderpoelen heen. We zetten de kraag van onze jas rechtop en bedekken ons hoofd met een muts. We beginnen zelfs kou te krijgen. Wat later wandelen we evenwijdig met de E19. Het is rustig wandelen nu. Als je het geraas op de snelweg negeert, natuurlijk. Het is al laat en de meeste mensen zijn naar huis. Over een uur is het hier aardedonker en dan wil je hier niet zijn. Van een beukendreef stappen we in een statige eikendreef. Iets over half vijf bereiken we weer park Vordenstein. We volgen weer route 2, maar naar rechts. Over het ontwerp van het park is heel goed nagedacht. Het is symmetrisch aangelegd. De rechte beuken en eikendreven komen bij elkaar en vormen in het midden een ster. We bereiken een afgebakende weide met grazende koeien. Het is het Kempisch roodbont rund. Het zijn oude runder rassen die niet meer rendabel zijn in deze moderne tijd. Hier zijn ze nuttig en vormen ze een "attractie" voor de bezoekers. De beheerders van het park willen zo weinig mogelijk gebruik maken van grasmaaiers. Een eenzame jogger loopt ons voorbij met een korte hoofdknik. Wij verlaten Park Vordenstein zoals we gekomen zijn. De parking staat nog gedeeltelijk vol. Het is net 17:00u voorbij. Tot schrijfs. Tekst: Luc Verschooten Foto’s: Rina Meurs.
Zaterdag 20 oktober 2012. De herfst is net een maand geleden begonnen en loopt nog tot en met 20 december. De najaarsstormen zijn in aantocht. Zolang er bladeren aan de bomen hangen, is er meer kans dat de storm de boom omver blaast. Het wordt ook kouder en daardoor maakt de boom zich klaar voor de komende winter. Om ervoor te zorgen dat er geen water verdampt via de bladeren, laat een boom zijn bladeren vallen tijdens de herfst. De bomen nemen een rustpauze. Ze groeien een paar maanden niet. Elke boom geeft zijn kleuren aan het blad. Daardoor ontstaan die prachtige kleuren die wij vandaag gaan zien. De kleuren rood, geel, oranje en bruin is te zien in elk bos tijdens dit seizoen. Het is ’s avonds vroeger donker en ’s morgens moeten we het licht op de fiets aansteken om naar het werk te rijden. Het heeft de afgelopen weken ook behoorlijk wat geregend. De felle wind zwiept de regendruppels tegen de ramen. De rolluiken gaan wat vroeger naar beneden en na het avondeten zitten we gezellig op de sofa. Naast elkaar onder een deken, kijkend naar een Halloween film. Lekker griezelen. Maar eerst gaan we wandelen in de natuur.
In de tweede helft van de afgelopen week voorspelden Sabine en Frank, onze weerprofeten, een zonnig weekend. Uitzonderlijke temperaturen boven de 20°. Ik begon onmiddellijk een boswandeling uit te stippelen. Niet te ver van huis. Dat hoeft niet. Herfstkleuren vindt je hier in Antwerpen ook. Ik houd er wel rekening mee dat we tot de knieën in de modder stappen. Dat moeten we er dan maar bij nemen. Als ik dan het rolluik optrek en zie hoe grauw en grijs het buiten is, baal ik wel even. Een paar uur geleden werden we al gewekt door een regenbui die op de veranda kletterde. Dat was rond half zes vanmorgen. Nu valt er geen druppel. Maar hoelang nog? Wat gaan we doen? Er staat geen wind. Dat is een meevaller. Een uur later staan we dan toch klaar. Trui aan, regenjas en een rugzak met picknick. Onze auto die in de garage staat ligt nog steeds vol Saharazand. Gisteren heeft hij enkele uren buiten gestaan, en dit is het resultaat. Het gebeurt enkele keren per jaar dat er woestijnzand over ons land trekt. Het Algerijnse woestijnzand was deze keer wel uitzonderlijk door zijn omvang. In minder dan 24 uur legde de wolk meer dan 2 000 km. af. Als het dan regent, komt er zand mee naar beneden. De carwashbedrijven doen gouden zaken. Het is op sommige plaatsen zelfs aanschuiven tot je aan de beurt bent. Misschien waait het er wel af.
Het is druk in het centrum. De oprit van de snelweg, aan de Leugenberg, is afgesloten. Er zijn asfaltwerken bezig. Al het verkeer moet door Ekeren naar de Noorderlaan om daar de snelweg te nemen. Wij ook. We volgen de E19, richting Breda. We rijden naar Brecht voor een boswandeling en een wandeling door de Brechtse Heide. Eerst een wandeling in het Natuurgebied Kooldries-Hoofsweer. We verlaten de E19 aan afrit Brecht en rijden richting centrum tot aan de verkeerslichten. We steken de baan over en rijden voorbij de vroegere tramstatie uit 1910. In de vierkante toren staat het opschrift "Brecht". Tijdens de Tweede Wereldoorlog is de buurtspoorweg zo zwaar beschadigd dat de lijn niet meer wordt hersteld. In 1951 werd de tramspoor dan ook voorgoed opgebroken. Nadien werd het gebouw een herberg. Nu is "De Statie" een restaurant en een klein hotel met zeven kamers met één suite onder het zadeldak. We volgen de Venusstraat, die over gaat in de Vaartstraat. Dan een eind rechtdoor tot aan brug 10 over het kanaal. We moeten wachten. De brug staat open. Er vaart net een groot schip voorbij. Daarna gaat de brug voor het verkeer weer open. De brug is te smal om elkaar te dwarsen. Eens over de brug slaan we rechts af, de Boudewijnstraat in. Een grote 300 meter verder parkeren we naast het kanaal Dessel-Schoten. De graafwerken aan het kanaal werden gestart in 1844. Het duurde tot 1875 vooraleer het over de volledige lengte klaar was. Het traject is bevaarbaar over een lengte van 64 km. Tijdens het graven van dit kanaal werden de kleilagen in de ondergrond opgemerkt. Dat was het startsein voor enkele steenfabrieken om zich hier te vestigen en de klei te exploiteren.
Natuurgebied Kooldries-Hoofsweer is een bosrijk gebied van 47 ha. 17 ha wordt beheerd door Natuurpunt en 30 ha door ANB, of het Agentschap Natuur en Bos. De wandelknooppunten hebben hier hun intrede gedaan sinds november 2011. Op de kaart van "Kempische Hoven" heb ik dan een wandeling uitgestippeld van 3,5km. De knooppunten zijn: 08-07-06-50-08. We volgen ons parkoers langs een beek en bevinden ons onmiddellijk in het bos. Er hangen nog verschrikkelijk veel groene bladeren aan de bomen. Jonge of kleine bomen bezitten al herfstkleuren. Onze voorkeur gaat niet alleen uit naar herfstkleuren maar eveneens naar paddenstoelen. In dit gebied moet je niet echt zoeken, er groeien er hier enorm veel in alle soorten en kleuren. Wij kijken er alle jaren naar uit om tijdens onze wandelingen paddenstoelen te spotten. Maar we zullen er nooit plukken, laat staan, ze opeten. Ook Wikipedia, waar ik meestal mijn informatie haal, waarschuwt de lezer en ik citeer: er zijn duizenden soorten eetbare en oneetbare paddenstoelen. Een gezond advies: eet nooit paddenstoelen waarvan twijfel bestaat, en kook ze altijd goed. Sommige eetbare zijn rauw zelfs giftig. Zelfs met een geïllustreerd handboek erbij twijfelen we nog of het wel de juiste is. We laten ze gewoon staan en genieten er zo van.
Ons wandelpad loopt rechtdoor, maar ik zie rechts een infobord staan. Natuurpunt heeft voor een houten bruggetje gezorgd om over een beek te geraken. Het gaat wat steil naar beneden. Kippengaas op de houten vloer behoedt ons van uit te schuiven. Dan staan we voor het bord. Het gebied dankt zijn huidige waterrijke voorkomen aan de winning van klei. Naderhand kwamen de kleiputten in verval. De natuur vulden de putten met regenwater en er groeiden spontaan "Wilgenstruwelen". Struwelen zijn overwegend uit struiken bestaande begroeiingen. Hierin nemen struiken met doornen en stekels vaak een belangrijke plaats in. De Wilgenstruweel komt voor in voedselrijke situaties langs oevers van beken en meren, in dit geval langs kleiputten met regenwater. Er herbergt eveneens een unieke fauna en flora. Het is een paradijs voor amfibieën, insecten en vogels. De kamsalamander heeft hier zijn plaats gevonden, een 17 cm grote zeldzame salamander die zijn naam te danken heeft aan de getande rugkam bij de mannetjes. Ook libellen en vlinders, de specht, boomklever en de ijsvogel hebben hier hun thuis gevonden. Er is altijd beweging in de struiken en bomen. De vogels zingen of fluiten om ter hardst. Ieder dier, groot of klein vindt zijn toevlucht aan of in de kleiputten. Aan het informatiebord staat een paaltje met een blauwe rechthoek. Het maakt ons duidelijk dat een wandeling doorheen het natuurgebied loopt en ons langs 27 poelen leidt. De wandelknooppunten leiden je er gewoon omheen. We volgen dus de blauwe bordjes. Er wordt geen melding gemaakt van het aantal kilometers, maar we gaan ervoor.
Ik ruik de geur van compost. De afgevallen bladeren, twijgjes en dode planten worden omgevormd tot donkerbruine of zelfs zwarte bosgrond. De regen van de afgelopen weken verdampt en de geur van de grond komt vrij. Ik hoor hoe de bladeren onder mijn schoenen knisperen. We staan even stil bij het wonderbare leven aan de waterkant. De varens zijn tot bruinrode tinten verkleurd. De lisdodde is hier aangenaam aanwezig. Het is een oeverplant met een dikke, bruine sigarenbloem die zorgt voor een gezonde bodem. De kleine en de grote lisdodde zijn prachtige en decoratieve planten die helaas steeds zeldzamer worden. Het geeft mij telkens een goed gevoel om ze terug in de natuur te zien. Boomstammen zijn onderaan begroeid met mos. We wandelen op een smal pad waar de wortels van de bomen boven de grond uitsteken. Een sportieve jogger loopt ons voorbij met in z’n kielzog een jongen van een jaar of tien, misschien twaalf. Op een mountainbike kan hij z’n vader makkelijk bij houden. Om onze aandacht te trekken tilt hij het voorste wiel op en rijdt even alleen op het achterste wiel. Ons Rina en ik roepen: "Prachtig, mooi en wauw". Daar doet hij het toch voor?
In de verte, voor ons, horen we nog stemmen. We zijn niet alleen. De temperatuur is aangenaam om te wandelen. De beloofde 22° à 23° halen we echter niet. Al wil de zon er af en toe wel doorbreken. Aan de volgende plas kunnen we een mooie foto maken, met op de achtergrond een rij bomen in herfstkleuren. Even verder staan vijf personen in een kring te discuteren tegen elkaar. We gaan er ongegeneerd bij staan. Het betreft enkele paddenstoelen die hier groeien. Ik krijg een dik boek onder de neus geduwd met foto’s van zwammen en paddenstoelen. Dit is toch dezelfde? Niet? Ik zei dat ik er te weinig van kende. De drie mannen en twee vrouwen gingen ongestoord verder met hun discussie. We wensten hun nog veel plezier en stappen verder. Ik twijfel er sterk aan dat ze ons gehoord hebben. Even verder zien we een bosje kleine zwarte paddenstoelen staan. Hebben ze een tijd onder water gestaan? Of zijn ze rot? De bomen rond een kleiput vertonen meer herfstkleuren dan hun soortgenoten in het midden van het bos. Op voedselarme grond groeien voornamelijk de geoorde en de grauwe wilg. De wilg komt veelvuldig voor langs sloten en plassen. Ze houden van vocht en groeien zeer snel. De grauwe wilg vormt in de regel meer dan 3m hoge struiken. De geoorde wilg wordt meestal niet hoger dan 3m. Door de sterke schommelingen van het waterpeil wordt het gebied soms ontoegankelijk. Door het mos aan de onderzijde van de stam, zien we hoe hoog het water hier kan staan. Het zijn soms zeldzame mossen. Uiteraard worden er in dit gebied onderhoudswerken uitgevoerd. De werkzaamheden bestaan voornamelijk uit het onderhouden van de poelen. Daardoor krijgen de amfibieën meer overlevingskansen. Het verwijderen van bosopslag. Het maken van takkenhopen… Hierdoor krijgen de vijvers of poelen meer zon en lucht, wat heel belangrijk is voor de voortplanting van de amfibieën. De takkenhopen zorgen voor de nodige schuilplaatsen.
Wat verder worden we aangenaam verrast. Ik had het niet meer verwacht, maar hier groeit toch de vliegenzwam. Je herkent hem aan zijn rode hoed met witte stippen. Ze groeien voornamelijk bij de eik, beuk en de den. Zonder deze bomen zou er geen vliegenzwam bestaan. Het eten kan leiden tot vergiftigingsverschijnselen. In Lapland echter ruilt men een vliegenzwam tegen één rendier. Dat zal wel door de kou komen zeker?
In de verte horen we het kra, kra van de zwarte of bonte kraai. Het lijkt op de roep van de roek. Net als de meeste kraaiachtigen blijven het mannetje en het vrouwtje hun hele leven bij elkaar. Hun voedsel bestaat uit insecten, maar ook uit eieren en kleine vogels. Tussen het gekraai horen we het gezang van een andere vogel met zijn mooiste lied. Hij zit verborgen in de boom boven ons. Aan de volgende poel komen we te weten dat er hier in de Kooldries 7 soorten amfibieën voorkomen. De bruine en de groene kikker, de pad en 4 soorten water-salamanders. In een vijver waar vis in zwemt tref je uiteraard weinig of geen salamanders aan. De reiger is de grootste vijand van de amfibieën. Salamanders eten voornamelijk water-vlooien. In de paartijd zetten ze hun eitjes af in het water, verborgen tussen de vegetatie, om de overlevingskansen te verhogen. Na deze poel komen we aan het eind van het natuurgebied. Links van ons een enorme weide met renpaarden. Rechts een weide met een diepe put, zo groot als een vrachtwagen. Een infobord vertelt ons dat hier soms schapen grazen van Steunpunt Levend Erfgoed. Aan de driesprong moeten we links af. Het maïsveld, rechts van ons moet hoognodig gemaaid worden. De bladeren aan de dikke stengels zijn verdroogd. Aan de volgende driesprong nemen we de wandelknooppunten. Dat wil zeggen dat we een stukje terug moeten. We volgen knooppunt 50. Een grote grijze auto met oplegger rijdt de schapenwei in. Een man van voor in de twintig stapt uit en inspecteert de omheining grondig. Daarna opent hij zijn oplegger en er lopen acht schapen uit. Daarna opent de man een tweede luik en nog eens tien schapen springen en lopen uit de oplegger. Het is iemand van Natuurpunt. Hij beantwoord gewillig mijn vragen. Eeuwenlang heeft dit schapenras met duizenden de Kempense heide bevolkt. Tot de komst van kunstmest waren deze dieren levensnoodzakelijk. Zij zorgden voor de mest om akkers vruchtbaar te maken. Deze schapen kunnen goed tegen droogte en nattigheid. Ze kunnen op deze weide perfect overwinteren. Hun wol wordt niet gebruikt voor kleding. Het is grove wol en heel irriterend. Ze werd vroeger wel gebruikt in de tapijtweverij. Deze wol was minder snel verslijtend. En neen, de schaapjes verdrinken niet in deze put.
Als we de schaapjes geteld hebben stappen we verder. Rondom ons alleen weiland. Koeien in verschillende kleuren grazen naast elkaar. Zwart met witte vlekken, witte met bruine vlekken en koeien in volledig bruin staan of liggen te herkauwen. Maar paarden grazen hier ook en zijn in de meerderheid. In de verte, achter de weilanden staan bomen in hun mooiste herfstkleuren. De afstand is te groot om duidelijke foto’s te nemen. We komen bij het kanaal en draaien rechtsaf, we volgen knooppunt 8 op het pad tot aan de auto. Voor we verder rijden eten we eerst onze picknick op. Dat we daarbij morsen trekken we ons niet aan. Morgen poetsen we de auto van buiten en stofzuigen binnenin. Het Saharazand is er niet afgewaaid. Tot schrijfs. Tekst: Luc Verschooten Foto’s: Rina Meurs. Bron: Wikipedia, Natuurpunt.
