We zijn net terug van een fietstocht in Vlaams-Brabant. Een fantastisch mooie dag met aangename temperaturen. Ik was toch blij dat we met een e-fiets reden, want het is sterk heuvelachtig in deze regio. Dat herinnert mij aan een wandeling van ongeveer drie jaar geleden. Toen wandelden we nog veel in heuvelachtige landschappen. Lees maar…
Donderdag 17 mei 2012. O.H.Hemelvaart. De dag dat Jezus opstijgt naar zijn vader in de hemel. Deze feestdag valt altijd op een donderdag, tien dagen voor Pinksteren en 40 dagen na Pasen. Een stralende dag om te wandelen. Sabine Hagedoren beloofde ons een mooie droge dag met aangename temperaturen. Het zal ons benieuwen. We gaan voor een wandeling van ongeveer 15 à 16 km met het natuur wandelboekje dat geschreven is door Herman Dierickx en uitgegeven door Lannoo.
Enkele wandelingen trekken mijn speciale aandacht in Vlaams-Brabant. Dat het rond Brussel heuvelachtig is, dat wisten we wel. Maar dat er nog zoveel natuur, landschappen en bossen rond onze hoofdstad waren, daar hadden we geen idee van. Uit nieuwsgierigheid kiezen we voor een lus vormige wandeling van 14 km in Asse. Een gemeente met ongeveer 30 000 inwoners. In de geschiedenis is Asse altijd een strategisch knooppunt geweest. Het lag dan ook centraal langs een handelsweg en werd daardoor meermaals door invallende legers bezet. Sabine Appelmans is woonachtig in Asse. Misschien zien we haar wel.
Lucy, onze GPS, brengt ons over de E19 naar parking "Boekfos". Hier mag je de hele dag gratis parkeren. Er staat momenteel een circus op de parking. Maar er is nog plaats genoeg. Het Wiener circus is het oudste rondreizende circus. Al 44 jaar zorgen deze mensen voor een dagje spanning en magie. Op de achtergrond bevindt zich de watertoren van Boekfos. De toren werd in 1975 gebouwd. Hij heeft een cilindervormige voet met verticale betonbalken en een kegelvormige kuip. Het is 10:30u als we te voet de parking verlaten. Het wandelboekje loodst ons naar het centrum. Op de hoek van Boekfos en de Pastinakenstraat staat onze eerste kapel. De kleine kapel van 1758 dateert nog uit de tijd van de Kruiskesprocessie. Binnenin staat een Onze-Lieve-Vrouwenbeeldje.
We draaien de N9 op naar links en houden even halt voor het vredegerecht van Asse. Het gebouw van 1950 staat op het Gemeenteplein en is sober gebouwd met één verdiep en enkele dakkapelletjes in het dak. Even verder het O.L.V. Gasthuis. Het complex heeft een heel bewogen leven gekend. Er was reeds sprake van het Gasthuis in de 13de-eeuw. Het was aanvankelijk een kapel met onderkomen voor hulpbehoevenden en pelgrims. Door de eeuwen heen werd de kapel vergroot en meermaals gerenoveerd. Na de bouw van de Heilig Hart-kliniek op de Markt verloor het Gasthuis zijn functie en werd ze nog gebruikt als opvang van bejaarden tot 1970. Achtereenvolgens werd het een politiecommissariaat en ateliers van de Cultuurdienst. Sinds 1 juni 2004 werd het Gasthuis officieel ingericht als Cultureel Centrum "Den Horinck"
Voor het Cultureel Centrum prijkt het Monument van de gesneuvelden uit de beide Wereld Oorlogen. De inhuldiging vond plaats op 29 mei 1921. In het midden van het Monument staat de soldaat hoog geplaatst als blikvanger met het vaandel in de lucht als teken van overwinning. Aan de overzijde van de straat pronkt het Stadhuis dat gebouwd is tussen 1861 en 1864. Het bood toen plaats aan de gemeentediensten, het vredegerecht en onderwijswoonst. In 1990 werd een nieuw stuk aangebouwd en in 1995 in gebruik genomen.
Op de Markt staat een podium dat we links laten liggen. De markt is eigenlijk een smalle straat met de nodige winkeltjes en een aantal horecazaken met een terras. Voor het moment is alles nog rustig. Misschien door het vroege uur of omdat het een feestdag is. Recht voor ons, op het einde van de straat staat de kerk. Het is er druk. Het is een af en aanrijden van auto’s. Vandaag is het de viering van de Eerste communicantjes. We zijn dan ook niet in de kerk geweest om de dienst niet te storen. De Sint-Martinuskerk is oorspronkelijk van de 12de-eeuw. Maar de kerk werd meerdere malen hersteld en gerenoveerd. Daardoor dat er van de Romaanse gotiek niet veel meer over is. Het bouwmateriaal is nochtans steeds hetzelfde gebleven. De bewoners gebruikten steeds zandsteen zodanig dat de kerk steeds één geheel bleef. Het interieur is volgens omwonenden zeer waardevol, zoals de eiken lambrisering die de legende uitbeeld.
We wandelen langs de parking naast de kerk waar voorheen het kerkhof was. Sinds 1944 is de begraafplaats in de Mollenseweg. Vanaf hier beginnen we te klimmen en kort erop hebben we onze eerste afdaling. Gewoon als voorproefje van wat ons nog te wachten staat. We verlaten het centrum aan de Broekeweg, dat overgaat in een bospad. We duiken het bos in en het wordt als het ware iets donkerder. Het bladerdek van de bomen sluit het licht volledig af. Het zonlicht kan er niet doorheen en daardoor dat het pad modderig is en in de kuilen zelfs nog hemelwater staat. Het heeft de afgelopen weken vaak geregend. Het pad is net breed genoeg om naast elkaar te lopen. Als we een blik over onze schouder gooien, zien we nog de spits van de kerktoren. We zijn ondertussen een 45 min onderweg. Na een tijdje beginnen we het klimmen en dalen in onze kuiten te voelen. Wij hebben echt plattelands benen. Even verder staan we stil en draaien 360°. We zien geen enkele woning. Rondom ons slechts weiland. Glooiend weiland met koeien, schapen en paarden. Opvallend staan er veel paarden in de weiden. Niet alleen springpaarden, maar ook pony’s en hoe kan het ook anders, echte Brabanders. We zijn tenslotte in de geboortestreek van deze paardenras. Brabanders hebben een schofthoogte van circa 1,70 m. Een gewoon paard is ongeveer 10cm. kleiner. En een pony heeft een schofthoogte van 1,60 m. Minipaardjes echter zijn niet groter dan 1,50 meter van hun lange haren worden touwen gemaakt. Aan de volgende splitsing slaan we links af om weer te klimmen. Links en rechts enkel weiland, licht glooiend tot aan de volgende splitsing.
We wandelen op een recht stuk tot aan de voormalige hoeve "Hof ten Eenhoorn". Er hoorde vroeger zelfs een brouwerij bij. Het complex werd in 1970 gerenoveerd tot een restaurant met feestzaal en seminarieruimte. Het is hier opvallend rustig en landelijk gelegen. Wat verder wandelen we vlak naast de Asbeek, richting Moretteberg. We wandelen over kasseien die hier volgens mij nog door de Romeinen zijn aangelegd. Je moet kijken waar je je voet neerzet en vooral opletten dat je zeker niet je voeten omslaat. Aan een houten omheining blijven we rechtdoor gaan langs een karrenspoor. We genieten van de panorama zichten over de Asbeekvallei en letten even niet op de routebeschrijving. Bij de volgende T-splitsing zie ik mijn fout in. We moeten terug tot aan de houten afsluiting. Vanaf hier moeten we richting serres over een pad dat stuk gereden is door ontelbare tractors. De zon trekt al het water uit de modder en dat maakt het stappen super gevaarlijk. We moeten uitkijken. We vinden het toch een mooie wandeling en genieten er met volle teugen van. Na enige tijd slaan we links af. De Zavellos in. We genieten van schapen met hun lammeren die staan te grazen in een grote weide. Daarna bereiken we de Moretteberg. Aan een Heirweg staan we voor een volgend kapelletje uit 1622. De middag is reeds gepasseerd maar we hebben tot hier toe geen enkele zitbank gezien. Het wordt toch stilaan tijd om onze meegebrachte boterhammekes te verorberen. Misschien moeten we ons toch langs de kant van het pad op het gras zetten. Het is ondertussen al half één voorbij. We moeten naar rechts een asfaltbaan op. Voor een woning staat een geïmproviseerde bank. Hier zetten we ons neer al is het langs de kant van de weg. Veilig is toch iets anders. De enkele auto’s die hier rijden zien ons wel zitten maar geen enkele die zijn snelheid matigt of naar links uitwijkt. De woning waarvoor we onze picknick opeten staat leeg en te koop. Ons Rina is geïnteresseerd en kijkt door ramen en deuren. Ze gaat zelfs helemaal tot aan de achterzijde om alles te inspecteren.
Een groot half uur later stappen we weer verder. We slaan linksaf, een doodlopende straat in. We kijken recht in de tuinen van villa’s. Enorme tuinen waar je in verloren loopt. We stappen langs grote majestueuze rode en witte kastanjebomen. Nu duidelijk te zien aan de bloesem die sierlijk rechtop staat. De wilde kastanje heeft een vrucht die niet eetbaar is voor de mens. Zijn hout is niet geschikt voor meubels. Voorbij de sierbomen staat een zitbank. We maken van de gelegenheid gebruik om even uit te blazen. Een half uurtje verder moeten we de Edingsesteenweg dwarsen. Maar reclameborden nodigen ons uit om een bezoek te brengen aan café De Koekoek. Het etablissement is gebouwd in 1882 tegenover de Kruisborreweg. We stappen binnen in een interieur van de jaren vijftig. Er brand geen enkel licht. De toog is amper twee meter breed en ik ontwaar geen tapkranen. Alles uit het flesje. Aan de kleine ramen zit een jong gezin iets te drinken. Wij zetten ons achteraan in de hoek, van waaruit we het gehele lokaal kunnen overzien. Ons tafeltje is klein en vervaardigd uit olmenhout en dus onbetaalbaar. Ze zijn versiert met een lapje stof en een aarden bloempotje met plastiek bloemen. Tegen de muur een lange houten bank voor ons Rina en zelf neem ik plaats op een harde houten stoel. Tegen de muur enkele oude spreuken zoals dat vroeger de gewoonte was. Schilderijen uit vervlogen tijden en waarschijnlijk niets waard. Maar wat ken ik daar nu van?
Een drankkaart zien we nergens liggen, zoals dat misschien vroeger de gewoonte was. Een reclamebordje prijst een Affligem aan. Wat we dan ook bestellen. De waard verdwijnt even door een deur en verschijnt enkele ogenblikken later met twee flesjes achter de tapkast zonder tap. Hij schenkt het gevraagde in een voorgeschreven glas. Gelukkig, dacht ik. Dat deden ze vroeger toch ook. Affligem is een erkend Vlaams-Brabants streekproduct. Het bier werd oorspronkelijk gebrouwen in de Abdij van Affligem. Het is verkrijgbaar in blond, dubbel en tripel. Er zijn met deze bieren ontelbare prijzen mee gewonnen. Je kan hier ook een boterham krijgen met boerenhesp of platte kaas. Voor het toilet moet je naar achter op het koertje, zoals dat vroeger was. Ons Rina vraagt zich af of dat nog met een houten bak is met in het midden een rond gat, zoals dat vroeger was. Ik deed het deurtje open en zag een moderne WC staan, echter zonder waterreservoir. Gelijktijdig bij het openen van de deur komt het aroma in de neus, zoals dat vroeger ook het geval was. Om door te spoelen hoefde je enkel een emmer water te vullen en in het toilet te gieten. Zoals vroeger. Niets om je handen te wassen, net zoals vroeger.
Als de uitbater komt ontvangen vraag ik of dat hier altijd een estaminet is geweest. – “Mijn broer en ik zijn de vierde generatie”, zo begint hij. “Al 137 jaar is dit een café en de mensen vragen om aan het interieur niets te veranderen. Tot verleden jaar heeft ons moeder hier nog de zaak mee opengehouden. We hebben haar naar een rusthuis moeten brengen. Ze is dan ook 99 jaar geworden. Als ons moeder overlijd stoppen we hier ook. Voor ons hoeft het niet meer. We zijn zelf al meer dan 65 jaar. Ja, zucht hij, dan moeten we het café verkopen en dan denk ik dat het gedaan is met bier verkopen”. Daar zat iets van waarheid in. Wie wil nog een nostalgisch estaminet openhouden? Voldoet dit pand nog wel aan de veiligheidsnormen?
Een uurtje later vervolgen we onze wandeling. We beginnen aan de Kruisborre. Een slingerende wandeling langs zeven kapelletjes van verschillende bouwjaren. Allen tot in de puntjes mooi onderhouden. Sommigen zijn gebouwd in opdracht van families. De eerste kapel dateert van 1696. Bij het derde kapelletje krijgen we ons volgende panoramazicht. Daarna slaan we linksaf en dalen af naar het kruis van "sjat". Een kruisbeeld met Jezus Christus eraan gespijkerd dat gesmeed is tijdens de Tweede Oorlog door Sjat. Nu wordt het onderhouden door de heemkring Ascania. De volgende kapel is opgericht in 1886. De kapel van de Heilige Sint-jozef. Met een beeld van Moeder Maria en Sint-Jozef met kind.
Aan het volgende kruispunt zijn we weer omringt door weilanden. Er staan enkele koeien in die ons aangapen alsof we het zevende wereldwonder zijn. Ze vergeten zelfs te herkauwen. Langs een tractorspoor dalen we af en bereiken de voorlaatste kapel. Deze is van 1883. We gaan weer klimmen tot aan de laatste kapel. We klimmen voorbij een weide waarin drie stieren staan te grazen. We dragen geen rode kleding, we hoeven ons dus geen zorgen te maken. Na enkele trappen staan we boven voor de grote kapel van 1622. Opgericht ter ere van het Heilig Kruis. In de loop van de eeuwen werden meermaals vernieuwingswerken uitgevoerd. De laatste renovatie dateert van 2003 door vrijwilligers. We kunnen er niet binnen. Door een klein raam met ijzer hekwerk ervoor kunnen we Johannes de Doper en Maria ontwaren. Achter de kapel, onder een houten kruis staat een bankje waar ik gebruik van maak om even te rusten. Na de rustpauze wandelen we tussen weiland en langs de IJzenbeek. Eerst nog over asfalt daarna overgaand in een betonbaan. Na het oversteken van de Nieuwermolenbeek horen we voor ons, ver weg, het geraas van het verkeer over de E40. De E40 en de E19 zijn de belangrijkste snelwegen van ons land. De E40 heeft een totale lengte van 8000 kilometer.
Een eind verder begint weer een oude kasseiweg die stuk gereden is door zware tractors. Links van ons vangen we een blik op van het kasteel "Nieuwermolen". Na 500 meter een kapelletje met rustbank. Dit is de laatste; zodat we er van profiteren om te rusten. We eten ons fruit op omdat vitaminen heel belangrijk zijn. Op de grote baan naar links en we lopen ook links van de baan omdat er geen voetpad of fietspad ligt. We wandelen door Sint-Ulriks-Kapelle. Een dorp tussen Ternat en Groot-Bijgaarden. Er wordt hier hoofdzakelijk aan landbouw gedaan. Tot 1990 werd er nog hop gekweekt. Sint-Ulriks-Kapelle hoort bij Dilbeek. De thuisbasis van Hof ter Smissen. De manege met buitenopname van de Vlaamse soapserie. We stappen over een naamloze beek en komen bij een open vlakte. De temperatuur lijkt wel gestegen. We voelen geen zuchtje wind. We slenteren voorbij een aspergeveld terwijl we klimmen. Eens boven staan we voor een hopveld. Veld is eigenlijk een te groot woord. Een tiental stokken van +/- 10 meter steken verticaal uit de grond. Hier worden nog hopscheuten gekweekt. In de lente worden de hopscheuten die nog onder de grond zitten even blootgemaakt en afgesneden. Enkele blijven over die nadien opgroeien als ranken. De scheuten zijn slechts een korte periode verkrijgbaar en dus prijzig. Ze lijken wat op asperges en worden in de keuken gebruikt. Ze zijn tevens onmisbaar als ingrediënt bij de bereiding van bier.
We slaan links af en hebben de snelweg en het geraas achter ons. Ook dat valt weg naarmate we afdalen richting Tenberg. Hier weer een mooi panoramazicht op weilanden. De kleurschakering is duidelijk te zien. Het groen van jong gras en gras van enkele dagen of weken oud steekt overduidelijk af tegen de weilanden waar de boer net geploegd heeft. Daarnaast een weide met boterbloempjes. Er bestaan maar liefst 400 soorten van deze bloemen. Ze zijn giftig voor vee. In de verte het bos met nog meer soorten van groene kleuren. Een stilleven. In Tenberg veel villa’s met veel grond waarop paarden en pony’s staan te grazen. Aan de grote kapel van Petrus Ascanus houden we nog even halt. Genoemd naar Petrus van der Slachmolen. Een minderbroeder van de orde van Sint-Franciscus, geboren op Tenberg. Hij werd Heilig verklaard door Paus Pius IX De kapel dateert van 1891. Aan de Terlindenweg gaan we naar rechts. Voor de verandering gaan we klimmen. Tussen weilanden op een smal pad waar koeien en paarden tegenover elkaar grazen. Het is 17:30u als we terug op de parking zijn van Asse. Het is een heel mooie wandeling geweest en tevens heel leerrijk. Ik was aanvankelijk wat ongerust over de wegbeschrijving, maar dat viel goed mee. Ik kon alles goed volgen enalles klopt wat de auteur schrijft. We hebben er van genoten. Nog 72km rijden tot Ekeren. Gelukkig staat er een Duvel in de ijskast. Als ik er aan denk trap ik het gaspedaal nog wat dieper in. Tot schrijfs. Tekst: Luc Verschooten Foto’s: Rina Meurs.
We schrijven 7 april 2015. Een zonnige lentedag tijdens het paasverlof. De kleinkindjes, Joey en Yuna zijn bij ons op bezoek. Het is reuze gezellig om in de tuin te spelen, na zoveel maanden te moeten binnen zitten. Doch Joey surft graag op de computer. Met bomma gaat hij na een tijdje terug naar binnen. Ik speel ondertussen een gezelschapsspelletje met Yuna op de tuintafel. Een half uur later ben ik toch nieuwsgierig wat er in de huiskamer gebeurt. Ik ga stilletjes kijken en hoor Joey met bomma discuteren over voetbal. Over wat anders?
Ik speel ondertussen verder met Yuna. Een tijdje later komen ze toch naar buiten met enkele bladen papier. – ‘Bomma en ik hebben een spreekbeurt gemaakt. Wil je het horen bompa?’ Uiteraard wil bompa dat. Ze gaan op een afstand voor Yuna en mij staan. Joey leest van een blad papier een tekst af, terwijl bomma af en toe een afgeprinte foto in de hoogte houdt: – -- ‘Onze spreekbeurt gaat over KRC Genk.
KRC Genk is opgericht in 1923. Het stadion noemt ‘De Cristal Arena’. Bomma toont een kleuren foto van het betreffende voetbalstadion. – ‘Er zijn 20.000 zitplaatsen en 5.000 staanplaatsen. Een capaciteit van 25.000 toeschouwers. Geopend in 1999 en speelt in eerste klas, hun trainer is Alex McLeish. Hij was vroeger verdediger bij Genk en is een Schotse coach. Dit is hun groepsfoto’. Bomma toont nu een groep voetballers net voor de match.
Enkele spelers hurken voor hun ploegmakkers. Joey leest verder: - ‘KRC Genk heeft al vier keer de beker gewonnen, en drie keer de landstitel. De clubkleuren zijn wit en blauw. Het thuistenue is blauw en wit en uit is zwart’. Bomma toont de laatste twee foto’s van twee verschillende tenues. ‘ Dit was onze spreekbeurt van bomma en Joey’.
Yuna en ik geven een daverend applaus. Iets voordragen is niet altijd evident. Voor Joey is dat helemaal geen probleem. Dat hij voor deze ploeg gekozen heeft verwonderd mij niet. Sinds VTM de reeks ‘Spitsbroers’ uitzend is hij in de ban van Racing Genk. Bomma vertelt mij later dat hij alles zelf heeft opgezocht en neergeschreven. De foto’s uitzoeken heeft hij ook alleen gedaan. Ze afdrukken heeft bomma voor haar rekening genomen. Tot schrijfs.
Het voorjaar is nu echt ingezet. De bloesem van de Japanse Kerselaar bloeit roze rood. De tulpenboom oogt zelfs mooi vanop afstand. De dagen zijn duidelijk langer geworden. Na een vermoeiende fietstocht kunnen we in de tuin nog een tijdje nakaarten bij een fris gekoeld streekbiertje. De wandelschoenen staan opgepoetst terug in de kast. In de zakken van de dikke wollen jassen hebben we weer nieuwe mottenballen gestoken. Ze kunnen weer voor enkele maanden in de kast. De temperaturen schommelen nu tussen de 15° à 20° Celsius. Ideaal om een fietstocht te maken. Laat ik alvast vertellen van onze fietstocht vier jaar geleden in Heide-Kalmthout met de volgende fietsknooppunten: 84-83-81-25-72-27-73-74-79-85-84.
Zaterdag 21 mei 2011. Om 10u vertrekken we met de auto naar kasteel "Ravenhof" in Stabroek. De fietsen staan op het draagrek achteraan de auto. Onze tweede fietstocht van het jaar wordt er één van 33,8 kilometer.
Afgelopen woensdag vertelde "Frank", onze weerman, dat het vandaag een schitterende dag zou worden. Volop zon en temperaturen tot 25° Celsius. Kort daarop nemen we de fietsknooppuntenkaart en stippelen meteen een route uit. Het Ravenhof lijkt ons een goede plek om te starten. Vooral voor de parkeermogelijkheid. Het is al redelijk druk in het Ravenhof. Fietsers en wandelaars fietsen en lopen kriskras door elkaar. We vinden toch nog een rustig plekje om te parkeren op de parking, voorbij het kasteel. Om 10:30u rijden we met de fiets naar knooppunt 83. Aan de rotonde laten we het kasteel rechts liggen en slaan de volgende weg links in. Kasteel Ravenhof staat op Belgisch grondgebied. In het Koetshuis, vooraan bij het kasteel is sinds 1999 een horecazaak gevestigd. Ondanks het vroege uur zitten er al mensen te genieten van een natje en een droogje. Een paar meter verder staat het theehuis "De Gloriëtte" uit 1768 op Nederlands grondgebied.
We rijden door het Moretusbos dat is aangelegd in 1760 – 1780 door de toenmalige eigenaar Joannes Moretus. Het is aangenaam fietsen in de ochtendkoelte onder een stralende zon. Rechtdoor tussen twee bomenrijen. Vogels kwinkeleren en in de verte roept de koekoek. Grandioos.
We rijden hier op het goede moment. Alle rododendrons staan in bloei. Van de rododendron bestaan wel meer dan 1000 soorten. Ze stammen af van de azalea. Het is een overwoekerende plant die zich het best voelt in iets zure luchtige grond. Als het aan de plant lag nam ze het gehele bos in. Op tijd snoeien is dus geen overbodige luxe. Ook over de grens, in Nederland, biedt men ons een palet aan loofboomsoorten aan. Bij sommige zit het lentegroen nog verscholen in de knoppen. We rijden door een dreef met aan beide zijde de bloeiende rododendron. Onze neus wordt geprikkeld door de geurige bloemen. Aan FC Putte slaan we rechts af en volgen we knppnt 81. Het bos maakt plaats voor een gestructureerd landschap. De villa-eigenaars bezitten enorme landerijen met paarden die rustig staan te grazen. Geen gewone paarden maar springpaarden.
Even verder verlaten we Putte en fietsen we door Kapellen. De lucht is nog steeds lenteblauw. Rechts van ons bos, links woongebied. Heerlijk om hier te wonen. ’s Morgens gewekt worden door het gezang van verschillende vogels. We fietsen nu wat meer in de zon. Het wordt al wat warmer. In de voortuintjes bloeit hier en daar de gewone magnolia, of de tulpenboom. Er zijn wel meer dan dertig magnoliasoorten. Deze prachtige boom bloeit van april tot mei. Weer passeren we een mix van fraaie landschappen en uitbundig groen. Vlak voor het centrum maken we een scherpe bocht naar links en fietsen over de grens, terug op Nederlands grondgebied.
Even later zijn we in Kalmthout. We hebben ondertussen 6,5 km gereden. Vogels spelen de hoofdrol in de straten of lanen. Hun gezang wordt soms overstemt door auto’s die denken dat het hier een race- circuit is. Aan taveerne "De Kar" houden we onze eerste halte. We drinken samen een "La Chouffe". Een niet gefilterd blond bier. Aangenaam fruitig en gekruid met koriander met een lichte hopsmaak. Het is heerlijk op het in de zon doordrenkt terras. We hebben een mooi uitzicht op enkele wilgenstruiken. De takken buigen onder het gewicht van de katjes.
Om 11:45u vervolgen we onze weg, nog altijd knppnt 81. Onze trip is prima bewegwijzerd. Opnieuw rijden we onder de beschutting van de bomen en tussen de vele villa’s in Kalmthout. Hier moeten we naar links en rijden het centrum van Heide-Kalmthout binnen. Een gezellig dorp met in de eerste plaats een station. Een groot plein met enkele restaurantjes en terrasjes waar het heerlijk vertoeven is met een streekbiertje. We slaan links af en rijden de Kalmthoutse heide in. Sinds 18 februari 1941 geklasseerd als landschap. Hier vinden we ons een bankje om te picknicken.
De heide staat nog niet in bloei. Dat zal iets zijn voor augustus en september. De heide is tevens belangrijk voor reptielen zoals de hagedis en de adder. Het wordt drukker op de weggetjes. Fietsers en wandelaars passeren ons van twee kanten. Met een korte hoofdknik begroeten ze ons en stappen verder. In de verte horen we een luidkeelse discussie van de ekster. Nog één boterham en we rijden verder. De bank is voor de volgende picknicker. Bij het verlaten van de Kalmthoutse heide wisten we nog niet dat vier dagen later, 25 mei 2011, 600 hectare heide en bos verwoest zou worden door een hevige brand. Sindsdien wordt dit heidegebied afgesloten bij extreme hoge temperaturen.
Een klein half uur later stoppen we aan het Natuureducatiecentrum "De Vroente". Het bezoekerscentrum van de Kalmthoutse Heide werd ingehuldigd door de Vlaamse Minister van Leefmilieu Theo Kelchtermans op 26 september 1997. Er loopt een tentoonstelling over de heide maar het is gesloten tijdens de middag. Ook is er een Informatiekantoor gevestigd. Maar ook dat is gesloten tot één uur. We gaan toch binnen om een kijkje te nemen. Al is het maar om gebruik te maken van de toiletten. Toch zit er een dame aan de balie van de info stand. Ze stond ons graag te woord. Volgens haar naamplaatje noemde ze Alice. We kopen er twee wandelkaarten. Voorbij de stand is een grote zaal en ik kan door een raam bijenkasten zien staan. Honderden bijen vliegen rondom de kassen. Het is voor de eerste keer dat ik dit van zo dichtbij kon zien. Alice vertelt ons dat er een rondleiding zou worden gegeven om één uur. Voor slechts 2 euro. Toch mochten we bijna met onze neuzen tegen de ramen naar de bijen kijken die rond de kassen vliegen. Nu zijn ze wel extra actief vertelt Alice ons. Het mooie weer en de lente bloemetjes geven hen veel werk. We moeten nog naar de andere kant van de zaal komen kijken. Daar staat een bijenkast op ongeveer één meter van de muur. Er loopt een glazen koker van de kast door de muur naar buiten. Met honderden lopen de bijen door de glazen koker naar de kast of naar buiten. Bij sommige bijen hangt het stuifmeel aan de pootjes. We zijn er echt van onder de indruk. We bedankten Alice en keren terug naar buiten om onze weg te vervolgen.
We rijden langs de spoorweg van Kalmthout. Knooppunt 72. In de zon fietsen is warm, als we in de schaduw rijden wordt het soms te fris. We laten de spoorweg achter ons en rijden terug tussen de statige villa’s van Kalmthout. De vogels zingen of fluiten dat het een lieve lust is. Ze tjirpen hier precies harder en mooier dan bij ons. Maar dat kan niet. Een vogel is niet racistisch aangelegd.
Zo komen we aan onze volgende stop. Den Bosduin. Een gloednieuw en gezellig restaurant in het groene Kalmthout. Hier zijn kinderen van harte welkom. Ze kunnen zich uitleven in de mooie speeltuin terwijl de ouders op het terras een streek- bier of gerecht uitproberen.
Na de sanitaire stop rijden we verder en belanden op het klein schietveld van Kalmthout. Het vormt samen met het Groot schietveld van Brecht een rustig terrein van 900 ha. met dennenbossen, eikenbossen en noem maar op. Een Militair Domein dat vrij toegankelijk is voor wandelaars met wandelknooppunten. En een ruiterpad is ook aanwezig.
Vanaf knppnt 27 zijn we terug in Kapellen. Hier staat een villa te koop. Zo maar eventjes 2065 m² woongedeelte met vier slaapkamers. We rijden terug Stabroek binnen. Nu is het nog een paar kilometer tot het Moretusbos. Voor de laatste maal zetten we onze longen open en ademen de gezonde zuurstof in. Om 16:15u. komen we terug bij de auto. We hebben 38,120 km gereden in 3 uur. Tot schrijfs. Tekst: Luc Verschooten Foto’s: Rina Meurs.
Het is begin april en we hebben nog geen kilometer gefietst. Het weer zit dit voorjaar niet echt mee. Koud, regen en storm zijn de enige weersvoorspellingen die we te horen krijgen. Bossen en parken werden afgesloten voor de veiligheid. Al wat niet vast hing vloog weg. Als het niet betert moeten de paasklokken hun eieren nog binnen brengen. Niet zo leuk voor de kleinkindjes. Buiten zoeken naar chocolade paaseitjes is veel aangenamer. Toch?
Enkele fietsroutes liggen klaar om gereden te worden. Zoals de Betuweroute Culemborg in Nederland, de Valleiroute in Pajotteland en de Geteliniefietsroute rond Halen en Houtem. Stuk voor stuk mooie en leerrijke dagen vol fietsplezier. Maar dan moet de zon schijnen.
Ons Rina en ik zitten op de sofa met een zelfgemaakt album. We genieten van de foto’s en een verhaal van vier jaar geleden. Het was rond dezelfde tijd dat we onze eerste fietstocht maakten. Geniet even mee… !
Fietsknooppunten: 13-77-12-11-39-38-73-27-38-37-36-35-11-12-13 = 37 km.
Zaterdag 23 april 2011. Paaszaterdag. De laatste dag van de vastentijd. Een schitterende dag voor de tijd van het jaar trouwens. Al 14 dagen schijnt de zon volop en wanen we ons hier in het puntje van de zomer. Niemand die klaagt trouwens.
We ontwaken om 06:30 u. Te vroeg eigenlijk voor een weekend, na een week hard labeur op het werk. Misschien omdat het onze eerste fietstocht wordt van dit jaar. Andere jaren beginnen onze fietstochten rond half mei, begin juni. Gisterenavond hadden we het plan bekeken van de Provincie Antwerpen. Plan 2 Antwerpse Kempen Noord. We vertrekken van hieruit in Ekeren voor een tocht van om en bij de 35km. Om te beginnen natuurlijk. Volgende maand wordt dat dan 40 km. De maand daarop 45 km.… Etcetera,… etcetera.
Voilà, meer moet dat niet zijn. Het aantal km is perfect, het weer is uitstekend, we vertrekken vanuit onze woonplaats, we nemen een picknick mee, we vertrekken op een vroeg uur en last but not least; we stoppen op tijd aan een ‘kapelletje’ voor een natje of een droogje. Onze eerste stop plannen we aan Oud-Antwerpen. Een restaurant taverne, gebouwd als boswachtershuisje in 1885. Een halte voor postkoetsen die naar Bergen op Zoom reisden. Sinds 1997 opende men er een wijnschuur die zeer in trek is bij de plaatselijke bevolking. Maar ik loop vooruit op de feiten.
Na een stevig uitgebreid ontbijt vertrekken we stipt te 09:00u met onze fietsen naar knooppunt 13. Het is nog frisjes, wat normaal is zeker voor de tijd van het jaar? Rond de rotonde van de Driehoekstraat rijden we naar de begraafplaats van Ekeren. Tot 1910 werd er rond het Sint-Lambertuskerk begraven. Nadien op de nieuwe begraafplaats in de Driehoekstraat.
Over de viaduct van de Driehoekstraat bevinden we ons in Sint-Mariaburg. Dit gehucht van Ekeren werd gesticht door verzekeringsmaatschappij Antverpia. Aan de verkeerslichten kruisen we de Kapelsesteenweg en rijden meteen Brasschaat in. Even verder laten we rusthuis "Antverpia" rechts liggen. Hier begint tevens een wandeling. Het ‘Antverpiapad’, een wandeling van 6km. We rijden volop tussen de villa’s. De een al mooier dan de ander. We genieten ervan. Vroeger zouden we ons appartementje geruild hebben voor één van deze gebouwen. Nu kijken we er wel anders tegen aan. We worden een dagje ouder, en je gebruikt ook je gezond verstand. Je komt tot de conclusie dat je overal ver af woont. De winkels, de markt… om maar wat te noemen. Voor elke afstand heb je de auto nodig. Benzine is de dag van vandaag een luxeartikel geworden. Concreet gesproken; we zullen ons een villa nooit kunnen veroorloven zonder de lotto te winnen. Maar laat ons ook eerlijk zijn; ieder "huisje" heeft zijn kruisje. Dat geldt ook voor villa’s en kastelen. Ondertussen passeren we Oud-Antwerpen, maar het is nog te vroeg voor een sanitaire stop. De zaak is nog niet open.
We slaan links af, "Castel de Vinolei" in. Nog meer villa’s. En uiteraard ook heel rustig om te fietsen. Aan de rotonde met het monument van de gesneuvelden moeten we helemaal rond rijden. We slaan rechtsaf "Ter Borcht" in. Lanen met nog grotere villa’s, al dan niet afgeschermd door hoge hagen van bijna 3 meter hoog. En even hoge gietijzeren hekken met scherpe punten, beschermd door zichtbare camera‘s. Woonden hier niet ergens de familie Pfaff? We rijden "De Dries" in.
Even later nemen we knooppunt 39. Als we daarnet de villa’s "kastelen" noemden, moeten we nu spreken van "paleizen". Grote statige "paleizen" met enkele ha grond erom heen. Nog 600m tot knppnt 39 om daarna naar knppnt 38 te fietsen. We draaien het natuurreservaat "De uitlegger" in. In dit park bevinden zich talloze wandelpaden en fietsroutes. Af en toe vinden we borden met daarop extra uitleg over de aanwezige fauna en flora. Talloze bunkers uit de beide Wereldoorlogen laten ons herinneren aan de bezetting in ons land.
In dit domein worden we herinnerd dat het nog altijd lente is. Vogels proberen elkaar te overtreffen met hun gezang. In de verte horen we een specht en boven ons hoofd, in de kruin van een inlandse eik zingt de "suskewiet". Het gezang van de vink klinkt als muziek in de oren.
Aan de tweesprong wordt het even moeilijk, geen bordje met knooppunten. We hebben de keuze rechtdoor of rechtsaf, een kleine smalle spoorweg over. We kiezen voor rechtdoor omdat dat in de omgang de regel is. Geen richtingsaanwijzer?.. dan maar rechtdoor. Maar even later moeten we rechtsomkeer maken en de spooroverweg dwarsen. Dat is trouwens een goed idee. We passeren weer een bordje van ons knooppuntennetwerk. We verlaten het Domein en draaien naar rechts een asfaltbaan op. Geen fietspad. Hier rijden we mooi achter elkaar en uiterst rechts van de baan. De auto’s racen hier voorbij tegen een snelheid van minstens 70 km per uur. Geen enkele wagen die vertraagd uit respect voor de zwakke weggebruiker. Om 11:00 u rijden we door het Militair Domein van Brasschaat. Een bordje vertelt ons dat we ons op het "klein schietveld" bevinden. Een half uur later stoppen we aan een zitbank in het domein. Hier zetten we ons om onze picknick op te eten.
Na de welverdiende rustpauze van een groot half uur willen we onze weg vervolgen, maar we missen weer een bordje aan de volgende driesprong. Met het plan erbij wordt het probleem niet opgelost. Dan zie ik het bordje met knooppunt 27 aan de overkant van de dreef. Het is het bord van de tegenliggers die dezelfde weg nemen in tegenovergestelde richting. Conclusie; wij moeten naar rechts. We krijgen zin in een biertje en spreken af; het volgende etablissement dat we tegen komen gaan we iets te drinken. Ondertussen passeren we een klein vliegveld met een tiental zweefvliegtuigjes. Ze liggen te blaken in de zon. Vanaf hier krijgen we weer bordjes met knooppunt 38. We draaien Mishagen in. Nog steeds geen taveerne voor een frisse pint. Ik begin er aan stilaan te twijfelen of men hier wel alcohol mag schenken. Het wordt steeds warmer. Rechts van ons nog steeds het Militair Domein van Brasschaat. Eens daar voorbij rijden we tussen weilanden met paarden. Ze staan te grazen of ze worden bereden door echte paardenliefhebbers. Terug in het centrum van Brasschaat. Weer die statige villa’s voorbij fietsen. Het doet ons eigenlijk niets meer.
We rijden door de straat waar vroeger de familie Pfaff woonden. Hun luxueuze villa, die vanaf februari 2009 te koop staat, is nog steeds niet verkocht.
We rijden door het centrum van "Maria ter Heide". Op de Bredabaan drinken we dan ons eerste pintje op een schaduwrijk terrasje naast de kerk. Daarna springen we terug op onze fiets en rijden tot het volgende verkeerslicht. Hier moeten we naar rechts, richting ‘Mikerf’ kinderboerderij. Het is ondertussen 13:00 u geworden. We hebben ruim 28 km gereden. We hebben nog een goede 8 km voor de boeg. Ons zitvlak voelt het in ieder geval al. Knooppunt 36, nu naar rechts richting knppnt 35. Weer door “Domein de Inslag". Een 150 ha groot loof en naaldbos. Hier groeit voornamelijk de zomereik, beuk en populier. Er verblijven ook verschillende wilde dieren zoals de ree en de vos en tevens verschillende soorten vleermuizen. Het Domein doorkruist ook de Antitankgracht. Vanaf hier wijken we van onze route af. We fietsen naar het centrum van Brasschaat. We willen een wandelroute kaart kopen in het toeristenbureau. Via de Miksebaan bereiken we enkele minuten later het centrum. Het is even na 14:00u als we voor de moderne bibliotheek van Brasschaat staan. Dit gebouw doet tevens dienst als toeristenbureau. Spijtig genoeg is het op zaterdagen gesloten vanaf 12:00u. Na de middag moet de toerist maar zijn plan trekken. Bon, ons Rina wil van de gelegenheid gebruik maken om te winkelen in het nieuwe warenhuisketen Albert Heijn.
We weten niet waar deze gelegen is en moeten het twee maal vragen voor we er zijn. We rijden door een mooie brede dreef met majestueuze bomen. De Esdoorn. Toch nog een eind fietsen. We passeren het Algemeen Ziekenhuis Klina, om even verder over de rotonde de Hoogboomsteenweg te nemen, en we zijn er. We stallen onze fietsen en gaan nieuwsgierig naar binnen. We zijn er echt van onder de indruk. Het is druk in de winkel. We proberen de prijzen te vergelijken, maar dat blijkt toch moeilijk. Blijkbaar zijn we niet echt prijsbewust. Het personeel is heel vriendelijk. Je kan er net zoals in de Colruyt een beker koffie of thee drinken. We kopen er een fles wijn voor bij het avondeten. Een uur later staan we weer bij onze fietsen. Langs de Hoge Kaart rijden we terug naar Sint-Mariaburg. We dwarsen de Kapelsesteenweg en om niet de viaduct te moeten nemen, rijden we als alternatief de Willy Staeslei in. Had ik geweten dat hier nog altijd kasseien lagen had ik toch voor het viaduct gekozen. Bon, dit kan er nog wel bij. Zo heel ver is het niet meer. Over het spoor de Notenschelp in. Rechts af, den Bunt, en enkele ogenblikken later staan we terug thuis. We hebben in totaal toch 42km gereden. Niet slecht voor de eerste rit van ’t jaar. Tot schrijfs.
