Donderdag 15 september 2011. We ontwaken rond acht uur. De zon schijnt door de geblindeerde ramen en nodigt ons uit om op te staan. Aan het ontbijt maken we een dag plan. Het wordt Triberg: Duitslands hoogste waterval en bergen tot 1163 meter hoog. Ons "Lucy" brengt ons veilig tot in de hoofdstraat van de stad Triberg. Het is net tien uur. De winkels gaan juist open. De koekoeksklokken vliegen je om de oren. Ook de prijzen springen hier uit de pan. Het Rathaus, gebouwd in de 19de eeuw, 1828 moet dat geweest zijn, is op zich al een kunstwerk. We klimmen verder naar boven. Voor de Wallfahrtskirche hebben we een mooi uitzicht over de stad. We bezoeken de kerk "Maria in der Tanne". Gebouwd van 1700 tot 1705. Het altaar is rijkelijk versierd met beeldhouwwerk. Hier bewaart men het beeld van "Maria in der Tanne". In het jaar 1644 zou men dit beeld aan de stam van een spar hebben gevonden. We dalen terug af naar de hoofdstraat en klimmen daarna weer tot aan de ingang van de watervallen. Na 200 meter bereiken we de watervallen. Het water stort zich hier met veel kabaal 160 meter naar beneden. Een grandioos natuurschouwspel. We kiezen voor de lange groene wandeling. Het natuurpad van ongeveer 1/2 uur klimmen en dalen. We vergeten onze wandelschoenen aan te trekken . Op onze sandalen lukt het ook wel, maar je voelt elk steentje waar je stapt. Een belevenis.
Na de wandeling zetten we ons op een terrasje net aan de uitgang. Het is er redelijk druk. We bestellen er een biertje van een halve liter. We zitten gezellig in het zonnetje en genieten met volle teugen. Ons Rina neemt nog een Schwarzwald kirschetaart. Als kers op de taart, zeg maar.
Een uur later brengt "Lucy" ons naar het Eble Uhren-Park. Voorbij het centrum van Triberg, richting Gutach. De attractie daar is de grootste koekoeksklok ter wereld. Binnenin vindt je een souvenirwinkel waar je dure en goedkope klokken kan kopen, al dan niet met de hand gesneden. We rijden verder tot Schonach. Haupstrasse 6. Daar staat een koekoeksklok zo groot als een huis en dat gaan we bezoeken. Mits een kleine bijdrage, krijg je een korte uitleg over het ontstaan van de klok. Twee jaar heeft de eigenaar er aan besteed met hulp van vrouw en kinderen. Alles is in hout, met raderen zo groot als karrenwielen. Elk half uur laat de koekoek zijn geroep horen. In de tuin staat een reuzenhoed met rode bollen. Het beroemde handelsmerk voor het zwarte woud. De hoed met veertien rode ballen werd in het Gutachdal gedragen door de meisjes; getrouwde vrouwen droegen zo’n zelfde hoed met zwarte ballen. Onze dag loopt hier ten einde. We laten ons door "Lucy" terug rijden naar ons chalet in de Tablickweg. Maar dat komt niet goed. Waar wij overal gezeten hebben. Ze brengt ons langs eenzame, smalle wegeltjes steeds hoger en hoger. We weten dat we er niet ver af zijn, maar een kwartier later rijden we nog rond in "the middle of nowhere". Op sommige weggetjes wil ik geen tegenligger zien. Het pad is hier veel te smal om elkaar te kruisen. Ik heb er schoon genoeg van. Ik hoop er op om iemand tegen te komen en de weg te vragen. Maar welke richting moet ik uit om in de beschaafde wereld te komen? Ineens staan we op een kruispunt van drie zandweggetjes. En gelukkig…een kleine 200 meter voor ons een boerderijtje. Aan een aanpalende schuur wordt er geschilderd. Ik laat de wagen staan waar hij staat. Ik ga op de man af, doch deins een beetje terug als een grote hond blaffend komt aangelopen. Ook dat nog. Als die hond me nog bijt, zijn we nog verder van huis. Gelukkig fluit de eigenaar het dier terug. In mijn beste Duits maak ik de man duidelijk dat we, ondanks onze GPS, toch verloren zijn gereden. Ik vertel hem waar we moeten zijn.
Een gelukkig toeval. De man is postbode en doet zijn ronde alle dagen in Langenschiltach. Hij kent Maria Schultheiss dan ook hoogst persoonlijk. Eerst vertelt hij mij dat alles in het Duits, en om er zeker van te zijn dat ik het begrijp, nogmaals in het Engels. Bon, ik was al blij dat we werden geholpen. Ik moest van de "postbode" beloven om Maria de groeten te doen. Ik had totaal geen zin om hem te vertellen dat onze gastvrouw momenteel in België is. Ze komt aanstaande zondag wel terug, maar dan keren ook wij terug naar huis.
Naar aanleiding van de postbode waren we een grote tien minuten later op onze bestemming. We plaatsten de auto in de garage en drinken op het terrasje nog een stevige pint. Dat hebben we wel verdiend. Schol en tot morgen. Tekst: Luc Verschooten. Foto’s: Rina Meurs.
Woensdag 14 september 2011. We worden wakker om 07:15u. We wassen ons en pakken alles terug in. Veel is dat niet, dus zijn we op tijd klaar. Het koffertje in de auto en dan ontbijten. Het buffet is af. Niets op aan te merken. Koffie, thee, fruitsap, broodjes, kaas, 3 of 4 soorten vlees… te veel om op te noemen. Tijdens het ontbijt plannen we een uitstap naar Baden-Baden. Het ligt op de weg naar onze bestemming. Volgens mij heeft ons Rina dat thuis al ingeplant want een plannetje en een wegbeschrijving zit bij de papieren in de auto. We hebben alle tijd. We worden eerst na de middag in Langenschiltach verwacht.
Na het betalen van onze kamer met ontbijt vertrekken we dan naar Baden-Baden. De zon schijnt volop en er is geen wolkje aan de hemel. Lucie, onze GPS, belooft ons in drie uur ter bestemming te brengen. We zijn benieuwd.
Alles verloopt zoals het moet. Het verkeer valt mee en dat maakt dat we op het middaguur onze wagen in een ondergrondse garage parkeren in het centrum van Baden-Baden. De stad is gebouwd tegen de eerste heuvels van het zwarte woud, nog dicht bij de snelweg van Karlsruhe naar het zuiden. Het is de meest bekende badplaats van Duitsland. Met haar hoogte van 183m is deze stad ingesteld op het toerisme. Voorname hotels, grote bad- en kuuroorden, gezellige winkelstraten en chique dure kledingzaken. Historische statige gebouwen, zoals het Kurhaus en een 200 jaar oud Casino.
Eens buiten de garage proberen we ons op ons plannetje te oriënteren. Spontaan biedt zich een dame aan om ons te helpen. Ze had blijkbaar gezien dat we toeristen zijn.
Baden-Baden, een stad van ongeveer 55.000 inwoners. En gezien de drukte zijn die vandaag allemaal naar hier in het centrum afgezakt. We gaan een stadswandeling maken van ongeveer 4km. We vertrekken aan de "Trinkhalle" waar je kan drinken van één van de geneeskrachtige bronnen. Het gebouw dateert uit 1842. We bewandelen de wandelgang van circa 90 meter lang. Aan de ene kant beschilderd met 14 plakkaten met fresco’s die taferelen voorstellen uit vervlogen tijden, en aan de andere zijde kolossale zuilen. Hier is eveneens het toeristenbureau gevestigd, een leescafé en een Bistro. We verlaten het gebouw en stappen naar de fontein. Zo komen we in de wandel- en shoppingstraat terecht. We blijven deze straat volgen tot de Büttenstrasse. We gaan naar links en klimmen naar boven. Op het eind moeten we trappen beklimmen. We staan voor de ingang van de Katholieke kerk en stellen vast dat de deur op slot is. In Baden-Baden staan veel kerken, voor alle godsdiensten. Volgens onze brochure bezit deze kerk als belangrijkste bezienswaardigheid de grafmonumenten van de vroegere heersers van Baden. Pech, we kunnen niet binnen. Links, nog hoger, achter de kerk zien we een heel groot gebouw. Dat is het Neues schloss, ook niet open voor het publiek. Het stadhuis ligt aan de rechterzijde van de kerk. Het is een 17de eeuws gebouw. Rechts achter de kerk zien we het Friederichsbad en links het Altes Dampfbad waar een tijdelijke tentoonstelling doorgaat. We nemen de trap achter de kerk, gaan naar beneden en slaan links af naar de thermen of badhuizen. Tussen de twee badhuizen wandelen naar de kelders van het Friedrichsbad om de ruïnes te bekijken van het oude Romeinse badhuis dat hier vroeger stond. We wandelen tot aan de moderne ingang van de Caracalla Thermen.
In dit moderne badhuis is badkledij verplicht. Er zijn 12 verschillende soorten baden en sauna’s, binnen en buiten. Dagelijks stuwen zoutwaterbronnen 800.000 liter water in de bassins met een temperatuur van 44° C tot 69° C. Het water bevat mineralen en genezende kracht. De toegang is voor een bepaalde duur en aan democratische prijzen. We gaan met onze rug naar de ingang staan en komen zo in de brede laan van de Sophienstrasse terecht waar we weer rechts af slaan. We hebben er dorst van gekregen en drinken op de hoek een koel biertje op het terras. Daarna blijven we de weg volgen tot aan de Leopoldsplatz. Hier eten we een snack voor we verder stappen. Voor de brug over het water gaan we links de Kreuzstrasse in en komen in de Lichtentaler Strasse. We blijven deze straat volgen tot aan een groot kruispunt met de Bertholdstrasse. We zijn ondertussen de Protestantse kerk en het Congrescentrum voorbij gewandeld. Het Kongresshaus werd gebouwd in de jaren 60 van vorige eeuw. De voorgevel dateert van de uitbreiding in 1994. De Evangelische kerk is gebouwd in de 19de eeuw. We passeren de Russische kerk, toevallig niet open voor het publiek. De Orthodoxe kerk is ook van de 19de eeuw en gebouwd in Byzantijnse stijl. De kerk is zeer goed herkenbaar aan de uivormige toren met dubbel kruis. We kruisen het water via de brug en slaan onmiddellijk rechts af. We volgen het wandelpad langs de Oosbach tot in het centrum. We houden even halt aan het Kurhaus met aansluitend het Casino, dat het uithangbord is van Baden-Baden. Hier vinden de grootste ontmoetingen plaats van belangrijke wereldleiders.
Het Casino is tevens een bezoekje waard. Het interieur is prachtig en zeer rijk gedecoreerd. In deze zalen worden de grootste diners gehouden met presidenten en regerings-hoofden. Hier eindigt onze stadswandeling in Baden –Baden. Een grote stad met kolossale gebouwen en veel Thermen. Grote fonteinen en vooral vele dure winkels voor heel veel mensen. Vriendelijke mensen mag ik wel zeggen.
Om 16:30u stipt laat "Lucy" ons halt houden in de Tablickweg 8. De chalet "Häusle" in Langenschiltach. Vriendelijk en rustig gelegen op ca 850 m hoogte, aan de rand van het woud. We worden opgevangen door Maria Schultheiss – Horsten. We worden vriendelijk uitgenodigd om bij haar thuis iets te komen drinken. We nemen plaats in het salon en krijgen een frisdrank om onze dorst te stillen. We hebben een gezellige babbel. Maria, onze gastvrouw, is van geboorte Belgische. Tijdens een vakantie werd ze verliefd op een Duitse man, trouwde en bleef in Duitsland wonen. Het spijtige ervan… ze moest haar familie achterlaten. Maar morgenvroeg vertrekt ze naar België, met de trein.
Een klein kwartiertje later leidt Maria ons rond in het chalet. Een klein trapje leidt ons naar een terrasje met tafel en stoelen. De afzonderlijke ingang brengt ons in een kleine gezellige 30m² woning. Een eet- en kookhoek. Achter de deur een zithoek met radio en kleuren-tv. Daarachter bevond zich het slaapgedeelte, afgescheiden door meubelen. Een aparte badkamer met douche, lavabo met wc, centrale verwarming en onder de woning, de garage.
Voila, meer moet dat niet zijn. Onze gastvrouw neemt afscheid met de woorden: "Als er iets is, kom maar af !!"
We vernemen nog van Maria dat de winkels hier open zijn tot acht uur. Dat komt goed uit. We moeten nog enkele levensmiddelen halen voor ons avondeten. Maria loodst ons naar St- Georgen, de deelgemeente van Langenschiltach. Om 20 uur zijn we terug van het winkelen. Zolang het nog licht is maken we er gebruik van om de omgeving te verkennen. We wandelen naar de kerk en zien daar dat er verschillende wandelingen vertrekken. Dat is voor morgen. Het is ondertussen donker geworden. In ons vakantiehuisje maken we een warme maaltijd klaar. Na de afwas en het vallen van de avond, kijken we nog wat tv, of lezen we ons boek. Einde dag twee. Tekst: Luc Verschooten. Foto’s: Rina Meurs.
Om 12:50u vertrekken we met onze auto, voor een rit van 621km, naar het zwarte woud. Het is 6 uur rijden. Zonder rustpauzes wel te verstaan. We worden aangenaam begeleid door onze GPS (Lucy). Voor we de snelweg oprijden, tank ik nog aan de Q8, links aan de Steenstraat. Het is mooi en aangenaam weer. Weliswaar maar 17° C, maar kom, we gaan niet zagen. Het is tamelijk druk op de ring rond Antwerpen. De vrachtwagens rijden in colonne netjes achter elkaar rechts van de baan. Voorbij de brug van het Sportpaleis draai ik de E313 op richting Aken. Onze bestemming in het zwarte woud is: Vakantiewoning "Häusle" in Langenschiltach, deelgemeente van St. Georgen. Op ongeveer 850m hoogte aan de rand van het woud. Het is niet onze bedoeling om deze trip in één keer te doen. Ons plan is, om ergens in Duitsland, te overnachten in een "zimmer frei" of een klein hotelletje. Maakt niet uit waar. We zien nog wel. Zoals ingegeven in de GPS rijden we niet langs tolwegen. Ineens richting Duitsland en rustig aan, we hebben een zee van tijd. Ondertussen bereiken we de werken aan Herentals. Al bij al verloopt alles vlotjes. Zelfs aan de grote werken in Massenhoven kunnen we rustig rijden en gestaag een 60 à 70 per uur aanhouden.
Onze eerste sanitaire stop is om 14:30u net voorbij de grens met Duitsland. We drinken een koffie en strekken gelijk onze benen. Een klein half uurtje later zijn we opnieuw op de snelweg richting Koblenz. Ook in Duitsland kunnen ze het niet laten om wegenwerken uit te voeren op snelwegen. Maar ik klaag niet. Hier is de maximum snelheid bij werkzaamheden 80 per uur. Onze tweede stop is 14km voor Koblenz op een parking naast de autostrade. We doen een mini-wandeling om onze bloedcirculatie beter te laten stromen. Bij een koffie besluiten we om tot Koblenz te rijden en daar een slaapplaats te zoeken. Waarom Koblenz?
Enkele jaren geleden logeerden we een weekendje in deze stad om mee te genieten van de "flammen am rhein". Het was er supergezellig vertoeven bij een wandeling langs de Moezel. Dat wil ik vanavond ook doen. Een wandeling en tevens een picknick langs de oever van de Rijn of de Moezel. Het is ongeveer 16:30u als we de auto parkeren in een zijstraat langs de oever van de Moezel. Eerst slapen zoeken. Aan het eerste hotelletje dat we tegenkomen zetten we ons neer op het terras om van een wijntje te genieten. Een Riesling, een droge zoete en elegante wijn. Deze wijn wordt ook wel de "koningin van de druiven" genoemd.
We vragen aan de "patron" of we kunnen blijven slapen. Het antwoord is negatief. Eigenlijk, zegt hij; zijn het hier bloemenfeesten en alles is hier volzet. Misschien meer in Koblenz zelf, besluit hij. Zijn wij dan niet in Koblenz zelf? Onze verrassing is groot. Zonder erg en zonder dat we het wisten, zitten we in Güls, een deelgemeente van Koblenz. Ik heb geen zin meer om nog verder te rijden. Eerst hier nog proberen om een slaapplaats te vinden. Ons volgende hotelletje noemde "Hotel + Weinhaus Kreuter". Een driesterren verblijf met 30 kamers, waarvan sommigen met uitzicht op de Moezel. Hier is nog net één kamer vrij. Die nemen we natuurlijk. We mochten eerst de kamer zien. Het is geen grote kamer, maar dat hoeft niet. De bedoeling is om er te overnachten en morgen na het ontbijt weer verder te rijden. Het badkamertje is ook klein maar bezit alles wat we moeten hebben na een vermoeiende rit. We halen de auto en rijden de parking van het Hotel op.
Even later staan we met onze rugzak aan de oever van de Moezel. We gaan een eindje wandelen en aan een bankje picknicken. De Moezel ontspringt in Frankrijk, meer bepaald in de Vogezen op 735m hoogte en vloeit na 544km uit in de Rijn in Koblenz, 6km verder stroomafwaarts. Het is nu 19:00 uur en ondanks het late uur nog steeds 22° C. We eten rustig onze picknick op aan een bankje en praten nog wat na over de afgelopen dag. Daarna wordt het tijd om terug te wandelen. Het begint te schemeren. Op onze kamer nemen we een douche en kruipen daarna onder de wol voor een welverdiende nachtrust. Tot morgen. Tekst: Luc Verschooten. Foto’s: Rina Meurs.
08:00u, onze GSM loopt af. We waren reeds eerder wakker. Er hangt mist, maar het zonnetje doet haar best om er doorheen te geraken. Het is windstil. Het ontbijt, met verse streekproducten, wordt gereserveerd aan een grote tafel. In deze gemeenschappelijke verblijfsruimte vinden we eveneens boeken en tijdschriften. We zitten gezellig met achten rond de tafel. Zes Nederlanders en wij twee, Vlamingen. We moeten scherp horen willen we echt alles verstaan wat er wordt verteld. Eens het ijs ontdooid, wordt er rond gevraagd van waar ieder afkomstig is. Het ontbijt begint met flensjes en bosvruchten. Zelfgemaakte krabsalade en jam in diverse soorten. Sinaasappelsap, Yoghurt, koffie en thee naar believen. Een zacht gekookt ei en boterham beleg. Een luxe-ontbijt om U tegen te zeggen.
Om 11:00u parkeren we onze auto op de betaalparking van Kwekerij “De Border”. De kwekerij ligt vlakbij het kasteel “Twickel” in Ambt-Delden. Achter de oude hoge tuinmuur worden planten en rozen gekweekt op een oppervlakte van 35 000m². Hier was vroeger de moestuin van het kasteel. De Border is opgestart in 1989 en dus bijna 25 jaar opgegroeid met vakbekwame werknemers. Na een kort bezoek aan de Twickeltuin nemen we de fiets en rijden naar het centrum van Delden. Onze eerste halte is de watertoren. Gebouwd in 1894 nabij het landgoed Twickel. In opdracht van Baron van Heeckeren. De watertoren diende als reservoir voor de bestrijding van branden op Twickel. Hij is 37,50m hoog.
Een toeristisch hoogtepunt in Twente is Delden. Een deelgemeente van Hof van Twente. We willen hier een fietstocht maken met de plaatselijke fietsknooppunten. De te volgen route is: 4-33-39-11-3-4. Geen al te grote fietstocht. Slechts 21km. Op het eind moet bompa nog een paar uur rijden voor we thuis zijn. Eerst houden we halt aan de oude Blasiuskerk op het kerkplein. Ze werd reeds vernoemd in 1118 als een laat-romaanse basiliek. Gebouwd in zandsteen en de westertoren dateert van 1516. De kerk was eigendom van de Nederlands-hervormde gemeente Delden en was gewijd aan de Heilige Blasius. Ze werd nog vergroot in 1465. De kerk is open voor bezoekers. Het is een lichte kerk. Alles is netjes in het wit geschilderd. Het plafondschilderij is zacht van kleur. Ik zie weinig tot geen heiligenbeelden. Een houten preekstoel wordt hier wekelijks benuttigt. Het orgel vooraan, boven de inkomdeur bevat wel een paar engelen. Enkele jonge mensen versieren de kerk voor een huwelijksplechtigheid. Voile wordt opzij van de zitbanken geknoopt.
Naast de kerk is een streekmarkt. Dat is hier telkens op de eerste zaterdag van elke maand. Hier vindt men al het goede dat de streek te bieden heeft. Meer dan 30 verschillende producten worden er tentoongesteld. Ambachtelijk gemaakt en met liefde geproduceerd. Ruiken en proeven. Alles kan, want kwaliteit staat hoog in het vaandel. Alles komt uit hun eigen werkhuis. We proeven van de jam, kaas, bier en wijn. Ons Rina koopt er een potje vlierbessen jam. Er komt tamelijk veel volk op het marktje af. De zon heeft zich vandaag nog niet laten zien. Het zou liever willen regenen dan droog blijven. We laten de fietsen op het Kerkplein achter en wandelen naar het Marktplein. Het voormalige posthuis is nu een bloemenwinkel. Vanuit dit posthuis werd vroeger de post bezorgd tussen Amsterdam en Berlijn. Bovenaan in de nok is de kroon afgebeeld met de tekst eronder: “In de kroon 1764”.
De oude waterpomp op het plein is een herinnering aan het jaar dat Delden aangesloten werd op het drinkwaternet. Het monument heeft de vorm van een pomp uit 1894. Het werd opgericht als dank aan de Heer van Twickel, Baron van Heeckeren. Hij zorgde voor het aansluiten van de gemeente op de waterleiding. We rijden met de fiets naar het winkelcentrum. Ons Rina gaat een winkel binnen om drinken op te slaan voor onderweg. Ik blijf bij de fietsen aan de hoge fabrieksschoorsteen. Deze schoorsteen maakt deel uit van het gebouwencomplex van een vroegere textielfabriek. Hier werden katoenen weefsels geweven. Vanaf 1905 werden nog uitsluitend wollen stoffen gemaakt. In 1970 werd hier dan een winkelcentrum gebouwd. De schoorsteen is van 1884 en meet 28m hoog. In 1910 is de schoorsteen nog verhoogd met 5,50 meter. Dit is het enige exemplaar dat nog bestaat van de 13 in Nederland fabrieksschoorstenen van voor 1900. De laatste restauratie vond plaats in 1999.
Tijd om aan onze fietstocht te beginnen. We vinden knooppunt 4 niet. We vragen het aan het VVV-kantoor in de Langestraat 29. De vriendelijke bediende stuurt ons de goede richting uit. Het is een eindje rijden en we vragen het nog een keer. We moeten het kanaal over. Wie zoekt die vindt. Eens over het kanaal blijven we het water volgen. Zo komen we bij de Twickelwatermolen in de Oldemeuleweg. Het huidige gebouw dateert uit 1690. Op deze plaats stond echter al een watermolen in 1334. De watermolen ligt aan de Oelerbeek. De molen is geheel maalvaardig. Er werd voornamelijk lijnzaad uitgeperst. Aan de overzijde van de beek stond tot 1990 een oliemolen. Beide molens behoorden tot de voormalige havezate Oldemeule. In 1880 aangekocht door Twickel. Men plaatste een nieuw rad en het binnenwerk werd gerestaureerd. Af en toe werk het rad opnieuw. Ook hier heeft het gisteren hard geregend. De zijberm ligt lager dan het asfalt en staat blank op verschillende plaatsen. In de verte staan enkele boerderijen. Ik hoor het lawaai van snel razend verkeer. Een autosnelweg is in de buurt. Paarden, pony’s, koeien en schapen. Elks op hun weiden. Gescheiden door een beek of sloot. Boordevol met water. We rijden door het centrum van Beckum. Een gemeente van Hengelo. Hopelijk vinden we hier een plaats om iets te drinken. Een groot terras van “ ’t wapen van Beckum” nodigt uit. Hier houden we een half uurtje pauze. Er vallen een paar druppels, maar het is al over voor het begonnen is.
We rijden door een bos. Op de open vlaktes groeit voornamelijk heide. Het seizoen is voorbij. Geen paarse kleuren te zien, zoals gisteren op de zijbermen van de snelweg. Het is hier stil. Zou het de stilte voor de storm zijn? We horen zelfs geen vogel fluiten. Windstil. We moeten van de fiets om te duwen. Het mulle zand laat fietsen niet toe. We hijgen en puffen. Dit zijn e-fietsen en wegen ongeveer 27kg. Daarom is het hier rustig. Wie wil hier nu fietsen of wandelen? Ik betwijfel of er zelfs met een mountainbike kan gefietst worden. We volgen knooppunt 3. Nog 600m te wandelen. Wandelen? Afzien, bedoel ik.
In de Vlierveltsweg hebben we terug asfalt. Tussen ha maïsvelden zetten we onze tocht verder. Ik vermoed dat we na deze rit groene longen hebben. We ontmoeten nog meerdere fietsers vandaag. En ook wandelaars. Er komt mist opzetten. Soms valt hij in druppels naar beneden. Een 150m verder terug het bos in. Hier groeien uitsluitend loofbomen. Deze keer kunnen we blijven fietsen. We houden halt bij een afgesloten begraafplaats. Een joodse begraafplaats. Aan de gietijzeren hekken zijn twee joodse kruisen gelast. Ook de naam Alex is bevestigd aan de poort. Het zijn allen heel oude zerken. We staan er te ver af om alles duidelijk te zien. We vermoeden een jaartal te zien, namelijk 1992 en een omgekeerde 5. Nog oudere zerken hebben een jaartal uit de Joodse kalender. De tekst op de zerken is soms in twee talen. “Ter herinnering aan mijn lieve…” De rest is onleesbaar. Het jaartal 51OO en nog wat. Weer en wind heeft veel weggeschuurd. Het begint te regenen. Nog 2km te rijden tot aan onze auto. We rijden nog langs het voormalige stadhuis van Delden. Op 09 mei 2009 heropende dit pand zijn deuren, na een grondige restauratie en kunnen de geïnteresseerden het zoutmuseum bezoeken. In Hotel-Restaurant Sevenster in de Marktstraat gaan we iets drinken en eten voor we terug naar huis vertrekken. Tot schrijfs. Tekst: Luc Verschooten. Foto’s: Rina Meurs.
