Dinsdag 13 september 2011. Dag 1

Om 12:50u vertrekken we met onze auto, voor een rit van 621km, naar het zwarte woud. Het is 6 uur rijden. Zonder rustpauzes wel te verstaan. We worden aangenaam begeleid door onze GPS (Lucy). Voor we de snelweg oprijden, tank ik nog aan de Q8, links aan de Steenstraat. Het is mooi en aangenaam weer. Weliswaar maar 17° C, maar kom, we gaan niet zagen. Het is tamelijk druk op de ring rond Antwerpen. De vrachtwagens rijden in colonne netjes achter elkaar rechts van de baan. Voorbij de brug van het Sportpaleis draai ik de E313 op richting Aken. Onze bestemming in het zwarte woud is: Vakantiewoning "Häusle" in Langenschiltach, deelgemeente van St. Georgen. Op ongeveer 850m hoogte aan de rand van het woud. Het is niet onze bedoeling om deze trip in één keer te doen. Ons plan is, om ergens in Duitsland, te overnachten in een "zimmer frei" of een klein hotelletje. Maakt niet uit waar. We zien nog wel. Zoals ingegeven in de GPS rijden we niet langs tolwegen. Ineens richting Duitsland en rustig aan, we hebben een zee van tijd. Ondertussen bereiken we de werken aan Herentals. Al bij al verloopt alles vlotjes. Zelfs aan de grote werken in Massenhoven kunnen we rustig rijden en gestaag een 60 à 70 per uur aanhouden.

Onze eerste sanitaire stop is om 14:30u net voorbij de grens met Duitsland. We drinken een koffie en strekken gelijk onze benen. Een klein half uurtje later zijn we opnieuw op de snelweg richting Koblenz. Ook in Duitsland kunnen ze het niet laten om wegenwerken uit te voeren op snelwegen. Maar ik klaag niet. Hier is de maximum snelheid bij werkzaamheden 80 per uur. Onze tweede stop is 14km voor Koblenz op een parking naast de autostrade. We doen een mini-wandeling om onze bloedcirculatie beter te laten stromen. Bij een koffie besluiten we om tot Koblenz te rijden en daar een slaapplaats te zoeken. Waarom Koblenz?

Enkele jaren geleden logeerden we een weekendje in deze stad om mee te genieten van de "flammen am rhein". Het was er supergezellig vertoeven bij een wandeling langs de Moezel. Dat wil ik vanavond ook doen. Een wandeling en tevens een picknick langs de oever van de Rijn of de Moezel. Het is ongeveer 16:30u als we de auto parkeren in een zijstraat langs de oever van de Moezel. Eerst slapen zoeken. Aan het eerste hotelletje dat we tegenkomen zetten we ons neer op het terras om van een wijntje te genieten. Een Riesling, een droge zoete en elegante wijn. Deze wijn wordt ook wel de "koningin van de druiven" genoemd.

We vragen aan de "patron" of we kunnen blijven slapen. Het antwoord is negatief. Eigenlijk, zegt hij; zijn het hier bloemenfeesten en alles is hier volzet. Misschien meer in Koblenz zelf, besluit hij. Zijn wij dan niet in Koblenz zelf? Onze verrassing is groot. Zonder erg en zonder dat we het wisten, zitten we in Güls, een deelgemeente van Koblenz. Ik heb geen zin meer om nog verder te rijden. Eerst hier nog proberen om een slaapplaats te vinden. Ons volgende hotelletje noemde "Hotel + Weinhaus Kreuter". Een driesterren verblijf met 30 kamers, waarvan sommigen met uitzicht op de Moezel. Hier is nog net één kamer vrij. Die nemen we natuurlijk. We mochten eerst de kamer zien. Het is geen grote kamer, maar dat hoeft niet. De bedoeling is om er te overnachten en morgen na het ontbijt weer verder te rijden. Het badkamertje is ook klein maar bezit alles wat we moeten hebben na een vermoeiende rit. We halen de auto en rijden de parking van het Hotel op.

Even later staan we met onze rugzak aan de oever van de Moezel. We gaan een eindje wandelen en aan een bankje picknicken. De Moezel ontspringt in Frankrijk, meer bepaald in de Vogezen op 735m hoogte en vloeit na 544km uit in de Rijn in Koblenz, 6km verder stroomafwaarts. Het is nu 19:00 uur en ondanks het late uur nog steeds 22° C. We eten rustig onze picknick op aan een bankje en praten nog wat na over de afgelopen dag. Daarna wordt het tijd om terug te wandelen. Het begint te schemeren. Op onze kamer nemen we een douche en kruipen daarna onder de wol voor een welverdiende nachtrust. Tot morgen. Tekst: Luc Verschooten. Foto’s: Rina Meurs.