Wandelknooppunten: 1-4-5-6-8-9-13-7-81-82-5-4-66-65.

Zaterdag 28 april 2012. Het is 13:20u als we onze auto parkeren op de parking van de Melkerij in Brasschaat. De ideale plek om de wagen voor een lange tijd te laten staan. We moeten helemaal achteraan onze wagen plaatsen. Het is hier tamelijk druk ondanks de bewolking. Maar het is droog, en dat is dan ook de reden waarom we een wandeling maken. Als we moeten wachten tot de weerman- of vrouw mooi weer voorspeld, moeten we misschien nog wachten tot Sint-Jutte-mis. En op welke dag dat deze feestdag valt weet ik zelf niet. De temperatuur is redelijk. Ongeveer 15° Celsius. We hebben ondertussen onze wandelschoenen aangetrokken en onze rugzak omgegespt. Wat koffie en water voor onderweg is wel aan te raden. Je weet nooit of er een gelegenheid is om ergens iets te drinken. We verlaten de parking en draaien naar links. Richting speeltuin waar we aan de rechterzijde van de asfaltbaan ons eerste wandelknooppunten paaltje zien staan. Vanaf hier vertrekken we voor een wandeling van ongeveer 16 km langs het kanaal Dessel-Schoten.

We stappen door de dreef tussen het speeltuintje en de parking over een afstand van ongeveer 500m. We horen de kinderen roepen en tieren in de speeltuin. Sommigen roepen om ter hards op hun mama. Via een houten bruggetje steken we de Laarse beek over. De beek die de grens vormt tussen Brasschaat en Schoten. Volgens Wikipedia getuigt de beek van een zeer goede waterkwaliteit. Er zouden namelijk de "kleine modderkruiper", een visje van 10 à 14cm, en de donderpad in voorkomen. Dat trekt dan weer vogels aan zoals de blauwe reiger en de ijsvogel.

Even verder staan we voor het boswachtershuisje. Op een infobord zijn enkele zwart wit foto’s geprikt, weliswaar achter glas, maar toch door condens aangetast en door de zon verbleekt. Doch kan je nog goed zien hoe het hier vroeger uitzag. De foto’s dateren van begin 1900 denk ik. Een datum hebben we niet gevonden. De boswachterswoning wordt gebruikt als private woning aan een jong gezin met groene vingers. Binnenkort beginnen de belangrijke werkzaamheden voor de nodige instandhouding van de woning.

De weergoden zijn ons gunstig gezind. De wolken worden uiteengerukt om plaats te maken voor de zon die straalt aan een hemels blauwe lucht. Terwijl we rustig verder wandelen luisteren we naar het roepen en fluiten van de vogels. We proberen ze te spotten, maar dat is tevergeefs. Door het groene bladerdek is niets te onderscheiden. Ons Rina wil zich een klein verrekijkertje aanschaffen. Dat scheelt misschien. Voor het moment zien we ze alleen vliegen.

Aan knooppunt 1 gaan we linksaf en volgen knooppunt nummer vier. We stappen door de "Kleinbeekdreef". De grachten zitten overvol van de regen die al weken met tussenpozen naar beneden valt. Het regent alle dagen. Soms veel en soms heel veel met zelfs een donderslag. Ook nu zit er een paraplu in de rugzak en ons Rina heeft zelfs haar kawe jasje mee. Ook vandaag zijn buien voorspeld. Maar voor het moment schijnt de zon en mij hoor je niet klagen. We wandelen ondertussen voorbij een stukje bos waarvan enkele bomen een stuk schors uit de stam is gehakt. De bedoeling is deze bomen om te hakken zodanig dat de overgebleven bomen meer licht en ruimte krijgen om te groeien. De bosduif of de houtduif is hier in grote getallen aanwezig. Van het zingen of fluiten der vogels kunnen we niet altijd hun naam bijzetten. Slechts van één vogel zijn we zeker. Het gefluit van de merel toornt hoog boven het gefluit van de andere vogels uit. Maar ook dat geluid wordt even later overstemt door het geraas van het verkeer over de E19, voor het moment rechts van ons. Aan knooppunt 4 naar rechts om de 5 te volgen over een lengte van 500 meter. We verlaten Peerdsbos en wandelen tussen de villa’s. De huizen worden bijna allemaal afgeschermd door een haag van lianen of rododendron. Wat verder een bord dat de weg wijst naar zwembad "Elshout". Wij gaan rechts af het viaduct van de E19 over. Bovenop de brug lopen we als het ware over de tunnel waar de TGV door raast. Bovenop de tunnel zijn ontelbare zonnepanelen geplaatst langs beide zijden van de brug. Onder het wakende oog van camera’s. Het wordt warmer, maar toch hangt er altijd nog wat mist. Beneden gekomen zetten we ons neer op de bank om een koffietje te drinken. Daarna draaien we links af, de Zeurtebaan in. Hier volgen we een stuk GR-route. Aan knooppunt 5 wandelen we rechtdoor. Links kan ook, maar dat is bijna één kilometer meer stappen. Hier zie je duidelijk dat sommige bomen nog kaal zijn. De knopjes hangen er wel aan, ze moeten enkel nog open barsten. Ik schat dat dat vanaf vandaag wel veranderd. De temperatuur neemt toe en dat is waarop deze soorten bomen wachten. Net zoals ik dus.

Langs de grachtkant schieten de varens in de hoogte. Het zijn vaatplanten waarvan er duizenden verschillende soorten bestaan over de hele wereld. Met hun wortels halen ze het water uit de grond. Ze hebben nood aan veel vocht. Tussen de varens groeit een blauwe bloem met gele knop, het Vergeet-mij-nietje. Er tellen enkele dozijnen soorten. Aan de overzijde van de gracht groeien meiklokjes of het Lelietje-van-dalen. Het plantje is giftig maar verspreidt een aangename geur. We horen de zwarte kraai met zijn schorre stem krassen. Het is een niet bedreigde zangvogel die algemeen veelvuldig voorkomt.

We steken de drukke Brechtsebaan over en slaan links af om onze weg te vervolgen over het fietspad. Net voorbij een carrosseriebedrijf gaan we naar rechts. Een smal pad. Als je even niet oplet, loop je er zo voorbij. Dan staan we voor het kanaal Dessel-Schoten. De graaf-werken werden gestart in 1844 maar het duurde tot 1875 vooraleer het kanaal over de volledige lengte klaar was. De maximum toegelaten snelheid op het kanaal bedraagt 7km/u. We gaan naar links en wandelen verder stroomopwaarts over het jaagpad. Het pad is een private dienstweg waarop ook motorvoertuigen kunnen toegelaten worden. Links van het jaagpad, een paar meter verder, de vroegere vakantiehuisjes. De laatste jaren mag er constant gewoond worden. Ondertussen passeren we sluis 8 met een verval van 2,35 meter. Er is ons nog geen enkele boot gepasseerd. Omdat het weekend is misschien!? We wandelen voorbij Central-Park. Een etablissement voor een ruim publiek met een rustgevend terras aan het water. Even verder zien we aan de kant van het water familie eend zitten. Verscheidene kleintjes scharen zich rond mama eend. We naderen zo traag mogelijk om ze te kunnen bekijken. De ouders springen als eerste in het water. Mama eend begint zachtjes te kwaken, maar het duurt toch nog even voor het eerste kuiken in het water durft te springen. Maar na de eerste volgt al snel de rest. We tellen zeven kuikens. In colonne zwemmen familie eend naar de overkant en wij wandelen ook verder. Wat verder het zelfde scenario, met dit verschil dat papa en mama eend een kroost hebben van 13 kuikens.

We dwarsen de drukke baan aan “den Botermelk”. Hier is het jaagpad in slechte staat. Er werden verschillende bomen verwijderd die gevaarlijk dicht bij de hoogspanningskabels groeiden. In de toekomst worden er hier maar liefst 395 knoteiken aangeplant. Te vergelijken met knotwilgen. Het zijn bomen met een opgaande stam van ongeveer 2 meter. Door telkens op dezelfde hoogte te snoeien ontstaat op die hoogte een verdikking waaruit nieuwe scheuten groeien. Er bestaan ook knot- essen, -elzen, -populieren enz. We wandelen nog steeds stroomopwaarts. De vroegere weekendhuisjes maken plaats voor weiland met grazende koeien, afgewisseld met bunkers uit de Tweede Wereldoorlog. Bij gebrek aan banken zetten we ons neer naast de weg op een betonnen bruggetje. Een overwelving van een gracht. We eten een appel en drinken nog wat van ons thermosje koffie. De zon is ondertussen verdwenen achter de wolken. Aan sluis 7 wil ons Rina een tijdje rusten. Via de sluis steekt ze het kanaal over en wacht op de zitbank. Ik wandel verder tot sluis zes en dwars daar het kanaal. Draai onmiddellijk naar rechts en vervolg mijn weg stroomafwaarts langs knooppunt 7. Bij sluis 6 pikt ons Rina terug in. Het is ondertussen 15:45u.

Aan brug 13 bevinden we ons in het centrum van Schoten. We steken de N 121 over. De gewestweg die Brasschaat met Schilde verbind over een lengte van 9,5km. We volgen knooppunt 82 over een lengte van 2,2 kilometer. Het langste traject van onze wandeling. We beginnen het te voelen aan onze kuiten. Er komt wind opzetten en het begint te regenen. Terug de Brechtsebaan over tot aan knooppunt 5. Tussen de sportvelden terug naar de Zeurt. Het wordt 17:20u. als we het paaltje passeren van knooppunt 5. Ik schat nog een uurtje wandelen. Terug de viaduct over om iets later terug het Peerdsbos in te duiken. Het begint serieus te regenen. We moeten slalommen rond de modderpoelen op het pad. We volgen knooppunt 66. De vogels worden niets van de regen gewaar. Ze zingen nog uit volle borst. Gelukkig hebben we onze paraplu mee. Het is rustig in het bos. Zo rustig dat we eekhoorntjes kunnen spotten tussen de bomen. Aan knooppunt 66 naar links voor nog ongeveer 500 à 600 meter tot op de parking van de melkerij. Om 18:10 zitten we droog in de wagen. We rijden naar huis voor een infrarood sauna en daarna een gekoelde Duvel. Schol en tot schrijfs. Tekst: Luc Verschooten   Foto’s: Rina Meurs   Bron: Wikipedia.