Het was een zwoele nacht. We hebben het dakraam heel de nacht laten openstaan om luchtcirculatie te hebben. Maar het bracht geen verkoeling. Het daglicht zorgt ervoor dat we vroeger wakker worden dan geplant. We beginnen onze gezamenlijke koffer te pakken. We zijn zo stil mogelijk, om geen andere hotelgasten te storen. Ik kijk door het dakraam naar de straat, twee verdiepingen lager. Er rijden enkele vroege fietsers voorbij. Ze willen een tochtje maken voor de grote hitte van vanmiddag. Vandaag wordt de warmste dag van het weekend verwacht. Van het jaar, mag ik wel zeggen. Er werd uitdrukkelijk gevraagd om geen fysieke inspanningen te maken. Moet je toch in de zon, bedek je huid en draag iets op je hoofd. Dat gaan we doen. We nemen een uitgebreide douche. Eerst warm, dan koud water. We verlaten de kamer met al ons hebben en houden en zetten alles in de auto. Daarna wordt het tijd om te ontbijten. Tijdens onze maaltijd plannen we onze laatste dag van dit weekend. Voor de middag een wandeling maken, een korte wandeling van zeven kilometer in een bos. Niet in de blakende zon, maar onder een bladerdek van bomen. Na de middag willen we dan naar een recreatiepark rijden, om af te koelen aan het heerlijke water. Als de temperatuur daarna iets of wat normaal is, rijden we naar huis. Goed plan. Toch?

Het is 09:20u. Na de nodige formaliteiten vertrekken we met de auto naar de abdij van Hamont-Achel. Normaal een rit van een half uur. Maar ons "Lucy" besliste om anders te rijden. Vrouwelijke koppigheid ofwel was het de warmte. We hadden er eerst nog geen erg in. Maar soit. We worden langs de Noord-Zuid verbinding over de grens met Nederland geloodst. In feite hadden we de N71 moeten volgen. Maar "Lucy’s" wegen zijn ondoorgrondelijk. We rijden het kleine dorpje Borkel en Schaft binnen. Deze dorpjes werden samengevoegd in 1810. Ze liggen beiden in het Dommeldal. Vanaf ons vertrek uit Lommel krijg ik af en toe een steek in de rechterzij. Ik ben dan blij als we bij een molen vlak voor het centrum kunnen uitstappen. Als ik rechtop sta, ebt de pijn weg. De molen is een koren- en boekweitmolen. In 1865 maalde hij voor het eerst graan. De gemeente Valkenswaard is de eigenaar. In 1989 werd de molen het laatst gerestaureerd. Hij draait nu onder deskundige leiding van een vrijwillige molenaar.

Ik parkeer de wagen op een ruime parking aan de abdij van Hamont-Achel. Hamont-Achel ligt centraal op de wandelroutes van de Limburgse Kempen. De Sint-Benedictusabdij, veel beter bekend als het trappistenklooster Achelse Kluis werd in 1846 gesticht als priorij met enkele slaapplaatsen voor kluizenaars. In 1871 werd ze tot zelfstandige abdij verheven. De abdij ligt op de grens tussen Noord-Brabant in Nederland en ons Belgisch Noord-Limburg. Midden in een natuurgebied van akkers, bossen en heide. De abdij is niet te bezichtigen en de abdijkerk is alleen toegankelijk om liturgische vieringen bij te wonen. De abdij is nog steeds een oord van bezinning. Vanaf hier vertrekken verschillende wandelingen. Onze wandelkaart hebben we aangekocht op de fiets en wandelbeurs in Mechelen, begin dit jaar. Daarin staan zeven trappist wandelingen van 7 tot 11km. Wij gaan dus zoals afgesproken voor de korte. De blauwe "La Trappe" wandeling. We vertrekken vanuit de kloosterpoort en verlaten onder luidruchtig klokkengelui het Belgische grondgebied. Voor de tweede keer vandaag gaan we de grens over naar Nederland. We steken de Sint-Benedictuslaan over en wandelen tussen hei en vennen. Ondanks de warmte valt het hier goed mee. Veel loofbomen die voor schaduw zorgen. Als het asfalt overgaat in aardeweg, stappen we in de schaduw van naaldbomen. Hier beginnen de Leenderse bossen. De heide is op zijn mooist nu. Het fietsknooppunten netwerk is hier ook aanwezig. En dat is te merken. Er wordt massaal gefietst. Het merendeel van de fietsers heeft niets op het hoofd. En dat met deze temperaturen. Zware inspanningen bij grote hitte, kunnen voor problemen zorgen. Als we teveel zweten verliezen we mineralen, die hittekrampen veroorzaken. Ze worden door hoofdpijn, duizeligheid of een zwaktegevoel voorafgegaan. We moeten een stuk in de zon lopen. We komen aan een splitsing met een wirwar van paaltjes. Onze wandeling kan je in twee richtingen doen. Wij gaan voor rechtdoor. We volgen het rode fietspad. Het wegdek is van asfalt voorzien, en dat voel je. De warmte dringt door onze sandalen door. We kunnen niet in de schaduw wandelen. Links en rechts open vlakte met heide. Al goed dat we een pet op hebben. Er is geen zuchtje wind en de zon brand als de hel. We stappen hier door de "Kraanvennen". Links van ons de vijver. Een jong koppeltje heeft zich op een minuscule handdoek aan de oever neergevlijd. Geen slecht idee trouwens. Rechts moet ook een vijver zijn, maar we zien hem niet. Ontelbare fietsers gebruiken dit pad.

Voor ons, in de verte, het bos. Daar gaan we verkoeling vinden. Een vrouw komt ons tegemoet met haar fiets aan de hand. Platte band. Niet zo gezellig, nu ze helemaal terug moet naar de abdij, waar haar auto staat. Drie kwartier later bevinden we ons aan de rand van het bos, maar onze wandeling gaat rechts af. We verlaten het fietspad en wandelen op de aardeweg naast het bos. Hier staan allemaal loofbomen waarvan veel berkenbomen. We drinken op tijd van ons water. Het is ondertussen lauw geworden. Maar beter dit dan geen water. Ik krijg weer steken in mijn zij. Het wordt tijd dat we even rusten. Er bestaat ook nog zoiets als hitte-uitputting. Dat is een teveel verlies van water en het hart kan amper nog bloed naar de organen pompen. Eens de lichaamstemperatuur boven de 40°C gaat, evolueert dat naar een zonneslag. We doorkruisen het natuurreservaat "De Groote Heide". Een gebied van 333 hectare. Ik blijf plots stilstaan, als ik in de verte een hert zie. Voor ik ons Rina een teken kan geven, rent het dier het bos in. Het hert heeft ons opgemerkt. Even verder zetten we ons neer op de grond, in de schaduw van de bomen. Vanaf nu wandelen we door de Klotvennen. Bij Briesven, enkele rustpauzes verder wordt ons Rina opgeschrikt door een hert. Het lag te rusten in het hoge gras in de schaduw van de bomen. Ons Rina neemt een foto van enkele wilde bloemen, naast het pad. Het hert schrikt, loopt en springt weg. Het dier verdwijnt in het bos. Ons wandelen wordt slenteren. We rusten meermaals uit op de grond, in de schaduw. Uiteindelijk komen we terug aan de startplaats van onze wandeling. We zetten ons neer aan een picknicktafel en eten ons fruit op. Een appel en een sinaasappel. Vanaf dan is de pijn in mijn zij gebeterd.

Om 13:00u zijn we terug aan de auto. Naast de abdij, in de gerestaureerde stallingen, genieten we van een heerlijke trappist. We zitten buiten onder de parasol. Ons Rina is in de gelagzaal de drankjes gaan afhalen. Ze heeft ook voor een stukje kriekvlaai gezorgd. De trappist, de Achelse Kluis, wordt sinds 1998 gebrouwen door de monniken en heeft een internationale erkenning. De Achel trappist wordt rechtstreeks uit het vat getapt, wat neerkomt op 5°. Uit het flesje is hij 9°. Naast de gelagzaal bevindt zich ook een kunsthal en een religieuze galerie- boekenwinkel die dagelijks heel wat mensen over de vloer krijgen.

Na verloop van tijd besluiten we om naar huis te rijden. Het is te warm om nog iets te doen. In de auto zetten we de airco op en rijden naar Ekeren. Tot schrijfs. Tekst: Luc Verschooten. Foto’s: Rina Meurs.