Deel door ons uw liefde uit
aan wie honger heeft en pijn.
Laat ons waar verdeeldheid is
uw vredestichters zijn.
Ons verlangen is alleen,
Heer, maak ons hart bereid,
dat door heel ons leven heen
uw liefde wordt verspreid.
Deel door mij uw liefde uit,
aan een medemens die lijdt.
Leer mij meer vervuld te zijn
met uw bewogenheid.
Mijn verlangen is alleen,
Heer, maak mijn hart bereid,
dat door heel mijn leven heen
uw liefde wordt verspreid.
Openbaar uw koninkrijk
aan wie zoekt, aan arm en rijk.
Giet een stroom van liefde uit,
dat in ons en door ons, o Jezus,
uw liefde wordt verspreid.(2x)
Deel ons door uw liefde uit
tot de einden van de aard'.
Dat zich waar de dood nu heerst
nieuw leven openbaart.
Maak ons als uw werkers klaar
en sterk ons in de strijd,
tot wij mogen oogsten waar
uw liefde wordt verspreid.
Openbaar uw koninkrijk
aan wie zoekt, aan arm en rijk.
Giet een stroom van liefde uit,
dat in ons en door ons, o Jezus,
uw liefde wordt verspreid.(6x)
Deel door ons uw liefde uit,)
maak ons hart bereid. )4x
Deel door ons uw liefde uit,)
ja wij zijn bereid. )2x
Deel door mij uw liefde uit )
ja ik ben bereid. )2x
Wat ogen zien dringt binnenin het hart. Het kan ons blij maken of ook heel verdrietig. Het kan ons soms zo diep raken, dat we er ziek van zijn. Ogen zijn de vensters van ons hart. Wie ze opent voor het licht, voor de zon overdag, voor de mooie dingen en voor de sterren in de nacht, is een blij en gelukkig mens. Met licht en meer moois in onze ogen komt er kleur in ons anders zo grijze leven. Want onze ogen weerspiegelen de liefde van Jezus. Een liefde, door Hem gegeven!
Uit het hart
Jouw Hemelse Vader die je heeft geschapen, die zoveel van je houdt, weet alles wat er zich in jouw hart afspeelt. Hij begrijpt en kent jou volkomen, Hij vraagt je om de juiste keuzes te maken! Hij verlangt niets liever dat Hij fier zou zijn op jou, dat je het pad der wijsheid zou blijven volgen! Het is niet altijd gemakkelijk, en je hebt vooral lef & doorzettingsvermogen nodig, maar dit alles is niet te vergelijken, met het liefdevolle geschenk dat je zal verkrijgen! Hij weet nu wat je denkt & wat je nog zou willen 'plannen'... Daarom vraag ik je : ook voor mij komt de tijd dat ik het aardse zal verlaten. Maar zou je dan niet blij & verheugd zijn als je weet, dat ik in het Hemelse paradijs zal blijven wachten op... jou !!! Filip V. (26-09-04)
IK BEN DE ALFA EN DE OMEGA GEBED IS DE SLEUTEL VAN DE OCHTEND
EN DE GRENDEL VAN DE AVOND.
10-12-2007
PERPLEX
PERPLEX
Hij zat in een invalidenwagen. Ik zat naast hem op een stoel, licht voorovergebogen, om geen woord te missen. Hij vertelde mij zijn levensverhaal. Af en toe glinsterden zijn ogen van plezier. Dan weer keek hij ernstig, afgewisseld met verdriet en boosheid. Hij praatte honderduit. Over zijn ex, waar hij al jaren van was gescheiden. Het deed hem nog pijn. Over zijn zoon, die vijf jaar geleden met een scooter tegen een stilstaande auto reed. Dood. Over zijn ziekte: pijn in de benen, epilepsie en dan nog zijn zwakke hart. Ik - recht van lijf en leden - voelde mij er steeds ongemakkelijker bij. Hulpeloos keek hij mij aan. Wat had ik moeten zeggen - moeten doen? Wat zou u gedaan hebben? O ja, hij vertelde ook nog iets over zijn geloof in Jezus. Maar ik luisterde toen nog maar half. Ik was overdonderd door zoveel leed - verdoofd. En hij maar praten...
Mijn gedachten dwaalden af naar mijn eigen vrouw. We hebben het goed, we zijn gezond. Ik dacht aan mijn zoon, dochter en schoondochter; allemaal springlevend, blakend gezond. Aan mijn baan, mijn auto en mijn geld. Waarom mocht deze man dit alles niet hebben? Of, bedacht ik mij toen, waarom is het mij tot nu toe zo voor de wind gegaan - en hem niet? Waarom? Ik weet het niet.
...Ik keek opzij. De man huilde. Zijn brede schouders schokten en er rolden enkele tranen over zijn gezicht. Ik wist niet wat ik moest doen, wat ik moest zeggen. Een arm om hem heenslaan? Nee, ik kende hem nog maar net. Ik schoof mijn stoel wat dichterbij. Na enkele minuten hoorde ik mijzelf zeggen: 'Waarom huil je, Ruud?' Stom, stom, stom, dacht ik toen. Wat een vraag! Ik kreeg er een kleur van. Maar Ruud veegde zijn wangen droog en zei: 'Dat er nog steeds mensen zijn die de Heer Jezus niet vertrouwen.'
De wetenschap is al lang bezig met het zoeken naar de oorsprong van het menselijk leven. Er zou een bibliotheek te vullen zijn met al de publicaties over dit onderwerp. Waar komen onze voorouders vandaan? Een andere vraag is: 'Waar gaan we heen?' Eigenlijk is deze vraag veel belangrijker dan de eerste vraag. Op beide vragen is het antwoord te vinden, niet bij de wetenschap, maar in de Bijbel. De Bijbel vertelt ons dat wij afstammen van de eerste mens, Adam, die door God geschapen is. Daardoor hebben wij ook deel aan de natuur van Adam. En dat is een gevallen, zondige natuur, vanwege de zondeval. Als dat alles is wat de Bijbel ons te zeggen heeft, dan is op de vraag: 'Waar gaan we heen?' het antwoord: 'Wij gaan het oordeel tegemoet.' Gelukkig leert de Bijbel ons nog meer. De Heer Jezus heeft het probleem van de zonde opgelost, door te gaan naar het kruis. Wie in Hem gelooft, komt niet in het oordeel, maar is uit de dood overgegaan naar het leven. Een gelovige mag het antwoord weten op de vraag: 'Waar ga ik naartoe?' Hij weet dat hij op reis is naar het Vaderhuis.
De psalm herinnert de Israëlieten aan hun uitzichtloze verleden, toen ze onder wrede heersers geknecht werden in Egypte. De Heer had letterlijk de hemel en de aarde bewogen om Abrahams nageslacht het beloofde land te geven. Dit was, en is nog altijd, het doel van 'de God van Jakob'. Let op dat hier niet staat dat God de God van Abraham is, de man van het geloof, maar dat Hij de God van Jakob is, de bedrieger. Alsof de dichter hier benadrukt dat de zegen die Jakobs huis tenslotte zal ontvangen, genade van God is.
Deze psalm herinnert ons eraan dat het huis van Jakob, dat in Egypte een slavenbestaan voerde, op wonderbaarlijke wijze werd bevrijd. Daarvoor had God één reden: de belofte aan Abraham. Hemel en aarde bewoog Hij om Israël zijn land en een heiligdom te geven. Alleen onder Salomo's regering leek Gods belofte bijna vervuld, maar sindsdien lijkt vervulling ervan steeds minder waarschijnlijk. Daarom roept deze psalm de aarde nog eens opnieuw op om voor het aangezicht van de Heer en het aangezicht van de God van Jakob te beven. Je zou kunnen zeggen dat de dichter hier God om een tweede kans vraagt. De profeet Haggaï geeft antwoord op deze hartenkreet: 'Zo zegt de HERE ... een ogenblik nog ... dan zal Ik de aarde, de zee en het droge doen beven ... Ik zal dit huis (dat is: het heiligdom) met heerlijkheid vervullen ... de toekomstige heerlijkheid ervan zal groter zijn dan de vorige, en op deze plaats zal Ik heil geven' (vergelijk ook Hebreeën 12:26,27).
Het is duidelijk: op de God van Jakob kun je zonder meer rekenen, ook wanneer alles schijnbaar tegen zit! Welzalig hij die de God van Jakob tot zijn hulp heeft!
Ik heb net ontbeten en pak mijn Bijbel om een stukje te lezen.
'Denk toch niet altijd aan eten en drinken,' lees ik in Lucas 12, 'Ik wil niet dat jullie je daarover ongerust maken, zoals de andere mensen. Je hemelse Vader weet heel goed wat je nodig hebt. Wees dus in de eerste plaats bezig met het koninkrijk van God, dan zorgt Hij wel dat je die andere dingen ook krijgt.'
Ik heb niets te klagen, mijn maag is vol, maar toch begint de twijfel te knagen.
Gold deze tekst alleen voor de discipelen van de Heer? Want, als dit waar is, waarom sterven er dan christenen van de honger? Het zijn toch niet alleen ongelovigen geweest die tijdens de hongerwinter omkwamen? Hoe moet het voor hen geweest zijn om deze tekst te lezen, terwijl ze wanhopig verlangden naar voedsel? Wereldwijd wordt er zoveel honger geleden. Daar zullen toch ook beslist christenen bij zijn?
Lusteloos blader ik wat terug in mijn Bijbel. Wat zou ik graag een antwoord krijgen op deze vraag. Mijn ogen vallen op een tekst in Matteüs 14. 'Geven jullie hen maar te eten,' zegt de Heer tegen zijn discipelen, als de schare geen voedsel heeft meegenomen. En vervolgens doet Hij een groot wonder met maar heel weinig middelen.
'Is dat uw antwoord, Heer? Verlangt U onze inzet in dit wereldprobleem? Als wij U geven wat we hebben, ook al is dat nog zo weinig, dan wilt U wonderen doen?'
Ik ga weer terug naar Lucas. Ik lees iets over de betrouwbare en verstandige rentmeester die van zijn heer de opdracht krijgt goed voor andere arbeiders te zorgen. En even verder lees ik dat er veel van je zal worden gevraagd, als je veel hebt ontvangen. Hoe meer je is toevertrouwd, des te groter is je verantwoording. Ik begin me te schamen. 'Ik twijfelde aan uw voorzienigheid, Heer, maar U kaatst de bal terug. U rekent er op dat wij onze medemens zo lief hebben dat we hen geen honger kunnen laten lijden.' En ik bid: 'Heer, geef mij alstublieft een hart dat bereid is om te geven, zodat U wonderen kunt verrichten.'
Waarom zeggen wij dat de Heer de ware God is? Op die vraag zijn veel antwoorden gegeven. En een van de mooiste komt in deze psalm aan de orde. De Heer is werkelijk God, omdat Hij Zich het lot van de zwakken aantrekt. Dat is voor ons misschien niet zo heel bijzonder, want we zijn aan deze woorden gewend. Alleen in het dagelijkse leven ondervinden we vaak iets heel anders. Mensen die hoge posities bezetten, hebben meestal geen aandacht voor de zwakken en voor de onderkant van de samenleving. We gaan immers het liefst om met gelijken. Gelukkig is de Heer heel anders.
Natuurlijk bestaat er geen enkele twijfel over dat Hij de grootste is. Hij woont 'zeer hoog', zegt de dichter. Dat heeft niets te maken met de gedachte dat de hemel ergens hoog boven de aarde is. Het heeft te maken met het feit dat de Here God de Koning van de koningen en de Heer van de heren is. Hij is de ware machthebber op aarde en heel de geschiedenis staat in zijn dienst. En deze grote Heerser denkt er niet aan Zich alleen maar met de groten bezig te houden. Juist niet, zegt de dichter. Hij heft de geringe op uit het stof. Hij heeft medelijden met de verachte en herstelt mensen in hun waarde. Daaruit blijkt juist zijn grootheid. Want alleen ware grootheid heeft het niet nodig zichzelf steeds weer te bewijzen. Alleen ware grootheid bewijst zichzelf juist door anderen in het leven te betrekken en anderen tot zichzelf op te trekken. Dát heeft de Heer Jezus gedaan. Door zijn leven voor ons te geven. Door ons te maken tot kinderen van de Vader. Door ons een plek in zijn eigen huis te geven. Daar zullen wij zijn 'tot lof van de heerlijkheid van zijn genade'.
Hoewel ik nog geen vijftig ben, betrap ik mij er regelmatig op dat ik begin te denken in termen van 'de jeugd van tegenwoordig'. Maar ik wil zo niet denken - omdat het niet eerlijk is. Ergens heb ik gelezen: Het grootste gevaar dat de jongeren bedreigt, is het voorbeeld van de oudere generatie.
In de afgelopen decennia hebben we onszelf en onze jongeren overladen met luxe. Niemand van ons zal op zijn sterfbed zeggen: had ik mijn kinderen maar vaker een nieuwe laptop geven. Het beste dat we elkaar, en onze kinderen, kunnen geven, is tijd.
Iedereen weet dat het leven niet zou moeten draaien om geld en luxe - maar onze prioriteiten zijn er meestal niet mee in overeenstemming. Veel te vaak hoor ik mijzelf zeggen: 'Geen tijd, morgen misschien.' Wij maken onszelf wijs dat we morgen, of volgende week, wel meer tijd zullen nemen voor elkaar. Maar we zijn te druk met geld verdienen om alles te kunnen blijven betalen. En in onze vrije uren hebben we andere bezigheden. Maar jongeren houd je niet voor de gek, die weten dat je de meeste tijd besteedt aan de dingen waar je van houdt.
Nee, ik zeg niet dat we niet van onze kinderen houden. Natuurlijk houden we van ze - en dat vertellen we ze ook. Toch? Maar we communiceren niet wat we zeggen, maar wie we zijn en wat we doen. Als onze dierbaren eens een maand lang de aandacht zouden krijgen die de televisie nu in ons leven heeft... Tip: doe de televisie en uw mobieltje uit, maak tijd voor uw vriend, vriendin, vrouw, man, kinderen. Laat zien dat u van hen houdt - en vergeet God niet!
Ik moet stoppen, mijn vrouw roept me: ik zit alweer veel te lang achter Mn computer.
Iedereen die de Heer dient, bevindt zich op een strijdveld, omdat de duivel wil belemmeren dat er gebouwd wordt aan Gods koninkrijk.
Een van de favoriete tactieken van de duivel is om het Woord van God in twijfel te trekken en uw geloof te ondermijnen. 'God heeft zeker wel gezegd?' is kenmerkend voor zijn aanpak (Genesis 3:1). Satan weet namelijk dat wanneer u eenmaal begint Gods Woord in twijfel te trekken, de volgende stap zal zijn dat u het ontkent, en dat maakt voor hem de weg vrij om het Woord te vervangen door een van zijn leugens.
Wat is onze verdediging? Wij moeten 'het zwaard van de Geest, dat is het Woord van God' opnemen (Efeziërs 6:17). Ik stel daarom voor dat u uzelf de discipline oplegt om dagelijks tijd te besteden aan het systematisch bestuderen van Gods Woord. Maak van deze tijd een prioriteit waar niemand iets aan kan veranderen.
Genesis 3
Van alle in het wild levende dieren die God, de HEER, gemaakt had, was de slang het sluwst. Dit dier vroeg aan de vrouw: Is het waar dat God gezegd heeft dat jullie van geen enkele boom in de tuin mogen eten? 2 We mogen de vruchten van alle bomen eten, antwoordde de vrouw, 3 behalve die van de boom in het midden van de tuin. God heeft ons verboden van de vruchten van die boom te eten of ze zelfs maar aan te raken; doen we dat toch, dan zullen we sterven. 4 Jullie zullen helemaal niet sterven, zei de slang. 5 Integendeel, God weet dat jullie de ogen zullen opengaan zodra je daarvan eet, dat jullie dan als godenzullen zijn en kennis zullen hebben van goed en kwaad.
Een bekend gezegde is: 'Tijd is geld'. Op de wijzerplaat van een kerkklok, ergens in Duitsland, staat te lezen: 'Tijd is genade'. Dat lijkt me beter. Het zou een woord uit de Bijbel kunnen zijn.
In de Bijbel lezen we veel over tijd. Er is sprake van de tijd van God en van onze, van mijn tijd. In ons leven zijn 'aangename tijden' maar ook 'kwade tijden'. David zegt: 'Mijn tijden zijn in uw hand' (Psalm 31:16). Een gelovige neemt zijn tijd, dit uur, deze dag aan als een geschenk uit de hand van God. Hij ervaart zijn dagen, zijn jaren, als genade.
Door het geloof in de Heer Jezus krijgt een mens kracht en wijsheid om het beste te maken van ieder uur van zijn leven. Om te vergeven, ook als je onrechtvaardig behandeld wordt. Om te hopen, hoewel alles je tegen zit. Om geduldig te dragen, hoewel alles boven je krachten lijkt te gaan. Om te handelen, hoewel de gebeurtenissen van de laatste tijd je verlamd hebben. Om vrede te stichten, hoewel de ander je vijandig behandelt.
Wees stil te midden van alle haast. Wees stil te midden van alle onrust. Trek je regelmatig terug om te luisteren. God sprak tot Elia in het fluisteren van de wind. Niet door het natuurgeweld om hem heen. God spreekt ook tot jou niet door de schreeuwerige stemmen om je heen. Probeer tijd in te ruimen om te vasten en te bidden. Om even niet je e-mail te checken. Je post te openen. Je telefoontjes te plegen. Even alleen in de kwetsbare stilte waar je erachter komt dat alleen God jouw onrustige hart weer rustig kan maken!
De Here zal voor u strijden, en gij zult stil zijn. Exodus 14:14 (NBG)
Een rijke fabrikant observeerde een visser die op zijn gemak naast zijn boot zat. 'Waarom bent u niet aan het vissen?' vroeg de fabrikant. 'Ik heb vandaag genoeg gevangen,' antwoordde de visser. 'Maar waarom wilt u niet méér vangen?' vervolgde de rijke man. 'Wat moet ik daar dan mee?' luidde het antwoord. 'Nou, u zou meer kunnen verdienen en dan een grotere boot kopen, waarmee u nog meer vis kunt vangen. En zo zou u op den duur een hele vissersvloot kunnen exploiteren en een aardig vermogen opbouwen, net als ik.' De visser vervolgde: 'En wat dan?' 'Nou, dan kunt u rustig achterover leunen en van het leven genieten.' 'Maar wat denkt u dat ik nu aan het doen ben?' reageerde de visser.
Als meer materiële welvaart ons enige levensdoel is, zullen we nooit tevreden zijn. Bovendien verwaarlozen we daarbij onze ziel. De Heer Jezus heeft eens gezegd: 'Let op en waakt voor alle hebzucht; want ook al heeft iemand overvloed, zijn leven behoort niet tot zijn bezittingen' (Luk. 12:15). Laten we oppassen dat we niet 'voor onszelf schatten verzamelen', want dan zijn wij niet rijk in God.
Ik zag hem in een kerk in München. Een krachtig gebouwd man, al een beetje kalend, in een grijze jas, een bruine vilten hoed in z'n hand geklemd. De mensen stroomden naar buiten uit het souterrain waar ik zojuist gesproken had. Het was in het jaar 1947 en ik was uit Nederland naar Duitsland gekomen met de boodschap dat God vergeeft. Dat was de boodschap die de mensen in dat verbitterde, plat-gebombardeerde land het meest nodig hadden. Ik vertelde hun van het beeld in mijn binnenste waaraan ik het meest verknocht was: de zee. Misschien ligt het wel daaraan dat de zee in het denken van een Nederlander nooit ver verwijderd is, maar ik stel mij de zee graag voor als de plaats waarin mijn zonden geworpen zijn. 'Als wij onze zonden belijden', zei ik, 'werpt God ze in de diepste zee en zijn ze voor altijd verdwenen.' Ernstige gezichten staarden mij aan; men durfde het amper te geloven. In het Duitsland van 1947 werden na mijn toespraak nooit vragen gesteld. De mensen stonden zwijgend op, pakten zonder iets te zeggen hun spullen bij elkaar en verlieten zwijgend de zaal. Toen zag ik de man die zich, tegen de massa in, naar voren werkte. In een flits zag ik eerst de jas en de bruine vilten hoed, daarna een blauw uniform en een baret met doodskop en gekruiste beenderen. In één klap herinnerde ik me de reusachtige hal met de koude plafondverlichting, de trieste hoop kleren en de schoenen op de grond in het midden van de hal, en de schaamte dat ik naakt langs deze man moest lopen. Ik zag het uitgemergelde lichaam van mijn zusje vóór mij, hoe haar ribben te tellen waren onder haar perkamentachtige huid. Betsie, wat was je mager!
Betsie en ik waren gearresteerd omdat wij tijdens de bezetting van Nederland door de nazi's Joden in ons huis verborgen hielden. Deze man was een van de bewakers van het concentratiekamp Ravensbrück, waar men ons naartoe had gebracht. Nu stond hij vóór mij en stak zijn hand naar mij uit met de woorden: 'Een geweldige boodschap, mevrouw! Hoe heerlijk te weten dat al onze zonden, zoals u gezegd hebt, op de bodem van de zee begraven zijn!' En ik, die zo gemakkelijk over vergeving gesproken had, stond wat in mijn handtasje te rommelen in plaats van die hand aan te nemen. Hij herinnerde zich mij natuurlijk niet meer, hoe kon hij zich ook onder duizenden vrouwen die ene gevangene herinneren? Maar ik herinnerde mij hem en de zweep die hij altijd bij zich had. Voor het eerst sinds mijn bevrijding stond ik oog in oog met een van mijn beulen en mijn bloed leek te stollen. 'U hebt in uw toespraak Ravensbrück genoemd', zei hij. 'Ik was daar bewaker.' Nee, hij herinnerde zich mij niet. 'Maar intussen', vervolgde hij, 'ben ik christen geworden. Ik weet dat God mij de wreedheden die ik daar begaan heb, heeft vergeven, maar ik wilde het graag ook uit uw mond horen. Mevrouw...' en opnieuw stak hij mij zijn hand toe, 'wilt u mij vergeven?' Daar stond ik - iemand die dagelijks vergeving nodig had - en ik kon niet vergeven. Betsie was er gestorven. Kon hij haar langzame, gruwelijke dood met deze vraag zomaar uitwissen? Het waren hoogstens een paar seconden dat hij daar stond en zijn hand naar mij uitstak, maar voor mij leken het uren. Uren waarin ik de zwaarste strijd van mijn leven te voeren had. Want ik moest het doen, dat wist ik. De boodschap dat God ons vergeeft is wel aan een voorwaarde verbonden: dat wij hun vergeven die ons schade berokkend hebben. 'Als u de mensen hun zonden niet vergeeft', zegt Jezus, 'zal uw Vader in de hemel ook u niet vergeven.'Sinds het einde van de oorlog runde ik in Nederland een tehuis voor slachtoffers van de door de nazi's begane wreedheden. Zij die hun vroegere vijanden konden vergeven, waren ook in staat naar de buitenwereld terug te keren en een nieuw leven te beginnen. Maar zij die hun verbittering niet konden laten varen, bleven invalide. En zo stond ik daar, terwijl mijn hart verkilde. Maar vergeving is geen gevoel, ook dat wist ik. Vergeving is een daad van je wil, en de wil kan onafhankelijk van de temperatuur van ons hart handelen. 'Jezus, help mij', bad ik in stilte. 'Ik wil mijn hand omhoog brengen. Zoveel ik kan, voeg ik er het gevoel aan toe.' Zo legde ik met een gevoelloze mechanische beweging mijn hand in de naar mij toegestoken hand. Toen ik dat deed, gebeurde er iets ongelooflijks. Een warmtestroom begon in mijn schouder, ging door mijn arm tot in onze handen. Daarna begon deze genezende warmte heel mijn wezen te doorstromen, totdat de tranen in mijn ogen stonden. 'Ik vergeef je, broeder!' zei ik onder tranen. 'Van ganser harte!' Een langgerekt ogenblik volgde waarin wij beiden de hand van de ander omsloten, de vroegere bewaker en de vroegere gevangene. Ik had Gods liefde nog nooit zo intensief ervaren als toen.
Zo staat het hele Oude en Nieuwe Testament vol met grote wonderen die God en zijn Zoon Jezus Christus hebben gedaan. Alleen omdat de verhalen zo gewoon voor ons zijn geworden, vergeten we hoe groot en bijzonder deze wonderen waren. De wereld verandert, mensen veranderen, maar God is altijd Dezelfde. Hij verandert niet, Hij kan nog steeds wonderen doen, Hij is zijn macht niet verloren. Hij schiep de aarde in zes dagen en dat zou Hij weer kunnen doen.
Soms lijkt het erop dat God vandaag de dag geen wonderen meer doet. Misschien ligt dat aan onze kijk op de dingen. Soms kijken we met een 'menselijk oog' naar de dingen, terwijl er geestelijk heel veel gebeurt. Als we God meer bij ons leven betrekken, met zijn ogen naar de dingen gaan kijken en in geloof dingen aan Hem vragen, gaan we zien dat God wonderen doet, ook in ons leven. Jakobus schreef in zijn brief: 'U hebt niet, omdat u niet bidt.'
We kunnen geloven dat God vroeger wonderen 'kon' doen en machtig 'was', maar dan doen we God tekort. Geloof je dat God Dezelfde is als in de tijd waarin de Bijbel geschreven werd? Geloof je dat God vandaag nog steeds wonderen kan doen, ook in jouw leven?
... totdat je weet dat je iets beters kunt krijgen. Zo luidde een reclamespot. Een draaitafel voor langspeelplaten was mooi. Twintig jaar geleden. Nu willen we meer. Een cd-speler bijvoorbeeld. Geen gekraak meer, geen ruis, geen plaat die blijft 'hangen'.
Wat zou het fijn zijn als wij christenen zo dachten over onze omgang met God. Meer bidden. Vaker en beter lezen in de Bijbel. Niet meer 'even gauw', maar alle tijd voor de Heer. Ons leven zou er anders uit gaan zien. Andere mensen zouden meer aan ons zien. En jaloers worden op de vrede, rust en liefde die ons leven dan vult. En misschien ook het Grote Aanbod van God aannemen.
Want wat is beter dan gratis en voor niets vergeving van je zonden te krijgen, met als bonus een eeuwig leven, en daarbovenop als extra prijs de status van kind en erfgenaam van de Eigenaar van de hele wereld en het hele heelal? Het aanbod geldt nog steeds. Wie laat dat nou lopen? Veel mensen zijn tevreden met wat ze hebben. En laten we hen lopen als ze iets beters kunnen krijgen?
Aan het einde van de Tweede Wereldoorlog, op het moment van de Duitse capitulatie, staat Oskar Schindler te midden van de werknemers van zijn munitiefabriek. Hij is lid van de Nazipartij en zal wel door de geallieerden gevangen genomen worden. Is dat zo? Het is een merkwaardig bedrijf geweest: er is nog nooit een bruikbaar stuk munitie gemaakt. Om toch te kunnen leveren aan het Duitse leger kocht Oskar munitie op. Er werken uitsluitend Joodse werknemers. Het enige doel is het redden van Joden uit de concentratiekampen geweest. Dat is voor deze Joden gelukt, maar het heeft hem al zijn miljoenen gekost.
Bij het afscheid bedankt een van zijn werknemers, een rabbi, hem. 'Maar ik heb niet alles gegeven,' is het weerwoord, 'kijk hier, mijn auto, die had ik kunnen verkopen. Voor dat geld had ik nog tien extra mensen kunnen redden!' Elfhonderd geredden was hem niet genoeg. Iedereen redden was niet mogelijk. Wie zou dat ook kunnen? Wel, ik ken Iemand die echt alles gegeven heeft, en die iedereen kan redden! Ook u.
Hoewel ik nog geen vijftig ben, betrap ik mij er regelmatig op dat ik begin te denken in termen van 'de jeugd van tegenwoordig'. Maar ik wil zo niet denken - omdat het niet eerlijk is. Ergens heb ik gelezen: Het grootste gevaar dat de jongeren bedreigt, is het voorbeeld van de oudere generatie.
In de afgelopen decennia hebben we onszelf en onze jongeren overladen met luxe. Niemand van ons zal op zijn sterfbed zeggen: had ik mijn kinderen maar vaker een nieuwe laptop geven. Het beste dat we elkaar, en onze kinderen, kunnen geven, is tijd.
Iedereen weet dat het leven niet zou moeten draaien om geld en luxe - maar onze prioriteiten zijn er meestal niet mee in overeenstemming. Veel te vaak hoor ik mijzelf zeggen: 'Geen tijd, morgen misschien.' Wij maken onszelf wijs dat we morgen, of volgende week, wel meer tijd zullen nemen voor elkaar. Maar we zijn te druk met geld verdienen om alles te kunnen blijven betalen. En in onze vrije uren hebben we andere bezigheden. Maar jongeren houd je niet voor de gek, die weten dat je de meeste tijd besteedt aan de dingen waar je van houdt.
Nee, ik zeg niet dat we niet van onze kinderen houden. Natuurlijk houden we van ze - en dat vertellen we ze ook. Toch? Maar we communiceren niet wat we zeggen, maar wie we zijn en wat we doen. Als onze dierbaren eens een maand lang de aandacht zouden krijgen die de televisie nu in ons leven heeft...
Tip: leg dit blaadje weg, doe de televisie en uw mobieltje uit, maak tijd voor uw vriend, vriendin, vrouw, man, kinderen. Laat zien dat u van hen houdt - en vergeet God niet!
Ik moet stoppen, mijn vrouw roept me: ik zit alweer veel te lang achter m'n computer.
Ik ben LUC, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Lucky.
Ik ben een man en woon in Moorsele (belgie) en mijn beroep is RUST........
Ik ben geboren op 30/12/1952 en ben nu dus 71 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: computer,,Muziek Fietsen en proberen niet mijn wil te doen maar deze van de Heer.
ben gehuwd met fabienne
De Geest van God is geen spookbeeld of hersenschim. Hij is onder ons aanwezig, voelbaar en tastbaar. Hij spreekt soms uit de blik in onze ogen. Je ziet hem in de mensen die verdraagzaam zijn en respectvol omgaan met elkaar. Je voelt hem in dat liefdevolle gebaar of die hartelijke handdruk. De Geest van God is de scheppende kracht die bruggen slaat over de diepste kloven, die mensen bij elkaar brengt en conflicten ombuigt in begrip en verzoening. Het is de energie die bergen kan verzetten en mensen boven hun kleinheid uittilt - de levensadem van God die mensen bezielt en in beweging zet.
Afscheid nemen is verdrietig, afscheid nemen is niet fijn afscheid nemen is iemand verlaten bij wie je graag zou willen zijn.
Afscheid nemen is die blik vol liefde en die aai over je bol afscheid nemen zijn die tranen je schiet er helemaal van vol.
Afscheid nemen zijn die woorden "Ik hou van jou, dag lieve schat. Je bent altijd bij me, want jij zit hier, diep in m'n hart."
Soms is het afscheid maar voor even soms voorgoed of voor een lange tijd maar wat je samen hebt mogen beleven dat raak je echt, nee nooit meer kwijt.
Parel
Je bent een parel, die zeer kostbaar is je naam staat onuitwisbaar in Mijn hand geschreven. Ik heb je zelf gemaakt om tot Mijn eer te leven je bent een parel, die zeer kostbaar is.
En eens zal Ik je roepen aan Mijn zij Mijn kind die roeping is zo hoog verheven. Uit liefde gaf ik jou Mijn eigen leven, ja, eenmaal zul je stralen aan Mijn zij.
Je bent nu nog op reis, het einddoel is in zicht, houd Mij maar stevig vast en luister naar Mijn stem. Aan d’einder gloort het nieuw Jeruzalem, daar zul je eeuwig leven in Mijn licht.
Je bent een parel, die zeer kostbaar is.
Dit gedicht is voor jou! Als je je alleen voelt je hart gebroken is of bezeerd als je bang bent voor wat komen gaat als je lief hebben hebt verleerd als je jezelf niet durft te zijn als je verteerd wordt door verdriet dan is dit gedicht voor jou want God vergeet je niet Hij wacht op je hij kent je vragen Hij zegt: “geef mij je last, dan kunnen we het samen dragen”. En langzaam zul je merken daar kun je van op aan, dat jij alleen nog je rugtas vasthoudt de inhoud is naar Hem overgegaan Als je je bedrogen voelt eenzaam en heel klein als je door de bomen het bos niet meer ziet en er misschien zelfs niet meer wilt zijn als je verstrikt zit in de netten van de zonde en niet weet hoe je daar uit moet geraken dan is dit gedicht voor jou Jezus zal het in orde maken Hij weet als geen ander hoe pijn voelt en wat een mens soms moet doorstaan Voor jou en mij is Hij uit liefde door enorm zware beproevingen gegaan Hij kijkt naar jou met een bewogen hart en een liefdevolle blik in Zijn ogen en wacht tot je Hem vragen zult je tranen te gaan drogen Dit gedicht is voor jou. Waarom? Is misschien je vraag. omdat God ontzettend van je houdt, grijp toch Zijn uitgestoken hand vandaag….
Ik ben LUC, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Lucky.