Deel door ons uw liefde uit
aan wie honger heeft en pijn.
Laat ons waar verdeeldheid is
uw vredestichters zijn.
Ons verlangen is alleen,
Heer, maak ons hart bereid,
dat door heel ons leven heen
uw liefde wordt verspreid.
Deel door mij uw liefde uit,
aan een medemens die lijdt.
Leer mij meer vervuld te zijn
met uw bewogenheid.
Mijn verlangen is alleen,
Heer, maak mijn hart bereid,
dat door heel mijn leven heen
uw liefde wordt verspreid.
Openbaar uw koninkrijk
aan wie zoekt, aan arm en rijk.
Giet een stroom van liefde uit,
dat in ons en door ons, o Jezus,
uw liefde wordt verspreid.(2x)
Deel ons door uw liefde uit
tot de einden van de aard'.
Dat zich waar de dood nu heerst
nieuw leven openbaart.
Maak ons als uw werkers klaar
en sterk ons in de strijd,
tot wij mogen oogsten waar
uw liefde wordt verspreid.
Openbaar uw koninkrijk
aan wie zoekt, aan arm en rijk.
Giet een stroom van liefde uit,
dat in ons en door ons, o Jezus,
uw liefde wordt verspreid.(6x)
Deel door ons uw liefde uit,)
maak ons hart bereid. )4x
Deel door ons uw liefde uit,)
ja wij zijn bereid. )2x
Deel door mij uw liefde uit )
ja ik ben bereid. )2x
Wat ogen zien dringt binnenin het hart. Het kan ons blij maken of ook heel verdrietig. Het kan ons soms zo diep raken, dat we er ziek van zijn. Ogen zijn de vensters van ons hart. Wie ze opent voor het licht, voor de zon overdag, voor de mooie dingen en voor de sterren in de nacht, is een blij en gelukkig mens. Met licht en meer moois in onze ogen komt er kleur in ons anders zo grijze leven. Want onze ogen weerspiegelen de liefde van Jezus. Een liefde, door Hem gegeven!
Uit het hart
Jouw Hemelse Vader die je heeft geschapen, die zoveel van je houdt, weet alles wat er zich in jouw hart afspeelt. Hij begrijpt en kent jou volkomen, Hij vraagt je om de juiste keuzes te maken! Hij verlangt niets liever dat Hij fier zou zijn op jou, dat je het pad der wijsheid zou blijven volgen! Het is niet altijd gemakkelijk, en je hebt vooral lef & doorzettingsvermogen nodig, maar dit alles is niet te vergelijken, met het liefdevolle geschenk dat je zal verkrijgen! Hij weet nu wat je denkt & wat je nog zou willen 'plannen'... Daarom vraag ik je : ook voor mij komt de tijd dat ik het aardse zal verlaten. Maar zou je dan niet blij & verheugd zijn als je weet, dat ik in het Hemelse paradijs zal blijven wachten op... jou !!! Filip V. (26-09-04)
IK BEN DE ALFA EN DE OMEGA GEBED IS DE SLEUTEL VAN DE OCHTEND
EN DE GRENDEL VAN DE AVOND.
30-04-2007
VOOROORDELEN
VOOROORDELEN
We zitten vol vooroordelen, las ik krantlezend in de trein! Volgens een hoogleraar in de gedragswetenschap zitten mensen vol met vooroordelen en negatieve associaties over anderen. Vooroordeel wil zeggen: op een te geringe kennis van de zaak of persoon berustende mening of afkeer, een ongegrond oordeel. De dingen zitten ingewikkeld in elkaar. Vooroordelen hebben zo vaak te maken met het (voor)oordeel over onszelf. Een gebrek aan kennis betreffende de persoon kan ook een gebrek aan kennis over onszelf zijn. Het heeft ook veel te maken met hoe we over onszelf denken: als we negatief over onszelf denken, dan zien we vaak onszelf 'niet zitten', laat staan anderen.
Het tegenovergestelde van vooroordelen is 'kennen en aanvaarden'. Het is geweldig te weten dat God ons wél 'ziet zitten' en ons aanvaardt zoals we zijn. Hij kent ons, Hij weet waarom we zijn zoals we zijn. Hij heeft ons gemaakt en Hem behoren wij toe (Psalm 100:3).
In zijn aanvaarding mogen we onszelf gaan aanvaarden, en ons 'zelf' leren kennen. Daar worden we milder van en daardoor laten we onze vooroordelen varen!
Ze zijn er gelukkig nog: broeders en zusters, getrouwd of alleenstaand, die zich fulltime inzetten om aan anderen het evangelie te brengen en hun medegelovigen te coachen in hun leven met de Heer. Bij zulk werk - of het nu fulltime is of niet - is niet alleen kennis en ervaring vereist, maar ook een juiste wandel en een maximale inzet. Wat ook van cruciaal belang is, is dat evangelisatiewerk en gemeente-opbouw in vriendelijkheid en liefde gebeurt, in oprechtheid en zonder dubbele agenda. Paulus, Silas en Timoteüs wisten dat en konden in alle eerlijkheid zeggen dat ze, als een moeder haar kinderen, de gemeente in Tessalonika hadden gevoed en gekoesterd. En dat is eigenlijk een zeer goed werkmodel voor álle evangelisten en gemeentewerkers...
Het evangelie van de heerlijkheid van de gelukkige God dat mij is toevertrouwd.
Honderd-en-een slechte en zondige en verwerpelijke dingen worden hier genoemd. Daartegenover staat de blijde boodschap van de 'heerlijkheid' van de 'gelukkige' God. 'Gelukkig' is hier wat anders als een 'zalig toetje' of zo, en 'heerlijk' is hier niet een taartje. Het gaat over God. Hij is heerlijk: het evangelie verkondigd zijn innerlijke voortreffelijkheid. Hij is gelukkig in Zichzelf. Gods welbehagen is het, volmaakt en volkomen in Zichzelf te zijn. Dat is het geluk dat Hij wil delen met mensen. Als dat geen blijde boodschap is!
Hij zat in een invalidenwagen. Ik zat naast hem op een stoel, licht voorovergebogen, om geen woord te missen. Hij vertelde mij zijn levensverhaal. Af en toe glinsterden zijn ogen van plezier. Dan weer keek hij ernstig, afgewisseld met verdriet en boosheid. Hij praatte honderduit. Over zijn ex, waar hij al jaren van was gescheiden. Het deed hem nog pijn. Over zijn zoon, die vijf jaar geleden met een scooter tegen een stilstaande auto reed. Dood. Over zijn ziekte: pijn in de benen, epilepsie en dan nog zijn zwakke hart. Ik - recht van lijf en leden - voelde mij er steeds ongemakkelijker bij. Hulpeloos keek hij mij aan. Wat had ik moeten zeggen - moeten doen? Wat zou u gedaan hebben? O ja, hij vertelde ook nog iets over zijn geloof in Jezus. Maar ik luisterde toen nog maar half. Ik was overdonderd door zoveel leed - verdoofd. En hij maar praten...
Mijn gedachten dwaalden af naar mijn eigen vrouw. We hebben het goed, we zijn gezond. Ik dacht aan mijn zoon, dochter en schoondochter; allemaal springlevend, blakend gezond. Aan mijn baan, mijn auto en mijn geld. Waarom mocht deze man dit alles niet hebben? Of, bedacht ik mij toen, waarom is het mij tot nu toe zo voor de wind gegaan - en hem niet? Waarom? Ik weet het niet.
...Ik keek opzij. De man huilde. Zijn brede schouders schokten en er rolden enkele tranen over zijn gezicht. Ik wist niet wat ik moest doen, wat ik moest zeggen. Een arm om hem heenslaan? Nee, ik kende hem nog maar net. Ik schoof mijn stoel wat dichterbij. Na enkele minuten hoorde ik mijzelf zeggen: 'Waarom huil je, Ruud?' Stom, stom, stom, dacht ik toen. Wat een vraag! Ik kreeg er een kleur van. Maar Ruud veegde zijn wangen droog en zei: 'Dat er nog steeds mensen zijn die de Heer Jezus niet vertrouwen.'
Johannes vertelt dat de discipelen van Jezus aan het strand een figuur zien staan die hen adviseert hun netten aan de andere kant van de boot uit te werpen. Ze kennen de man niet, maar doen toch maar wat hij zegt. Dan blijkt hun net tot barstens toe vol te zitten. Ze gaan naar de kant. Hij geeft hun wat vis en brood te eten, dat hij op een vuurtje aan de kant heeft bereid en dan... zien ze pas dat het Jezus is. Zo kan het ook in ons leven gaan. Er gebeuren zoveel dingen die wij 'vanzelfsprekend' vinden. Ook dingen die wij 'toeval' noemen. Maar we brengen ze niet snel in verband met de leiding van onze Heer. Want we hebben het idee dat de dingen van God toch wel heel spectaculair moeten zijn. Alsof die met toeters en schijnwerpers worden aangekondigd.
Maar het meeste van Gods werk gaat helemaal niet zo. Dat gaat juist heel gewoon. Zo gewoon, dat het ons meestal niet opvalt. Net als die verschijning van Jezus aan het meer. Waarom hebben de discipelen niet in de gaten dat het Jezus is? Omdat ze Hem daar helemaal niet verwachtten. Daarom zien ze Hem aanvankelijk ook niet.
Het overkomt zoveel mensen. Wij kunnen soms achteraf ervaren dat God er wel degelijk bij was, maar op een heel andere manier dan wij verwacht zouden hebben. Eigenlijk zo gewoon...
Dichtbij de tempel klinkt een lied. Het klinkt hoog boven het rumoer van stemmen uit. Het lied legt stilte op. Een jubel barst open in een stem. De stem van Hanna. Naast Hanna staat een kleine jongen, de ogen op zijn moeder gericht. Het is Samuël. Vanwaar dit lied, vanwaar dit kind? En dan gaan we enkele jaren terug. We vinden de man Elkana, met in zijn huis twee vrouwen: Hanna en Peninna. Peninna gezegend met kinderen en Hanna kinderloos. Elk jaar trekt Elkana met zijn beide vrouwen en kinderen naar de tempel in Silo om er de Heer een offer te brengen. We zien hen gaan. Peninna met kinderen trekkend aan haar rokken, kinderen voor haar uit hollend, maar toch steeds weer om haar heen, haar aandacht vragend. En Hanna helemaal alleen, met soms de arm van Elkana om haar heen geslagen, peinzend haar verdriet om haar gemis aan kinderen. Vol liefde zich tot Hanna wendend, want zij is hem het meest dierbaar. En dan de vlammende jaloezie, die omhoog schiet in Peninna. Peninna, die zodra zij de kans schoon ziet Hanna tergt om haar kinderloosheid, haar tracht tot drift te prikkelen.We lezen dat 'jaar op jaar, zo dikwijls zij opging naar het Huis des Heren, zij zo handelde en haar tergde' (1 Sam. 1:7). De tergende woorden wekken echter geen drift op in Hanna, maar een mateloos verdriet. Als Elkana zijn vrouwen en kinderen een maaltijd aanbiedt, kan Hanna geen hap door haar keel krijgen en huilt zij. Hoe Elkana ook tracht haar te troosten, haar tranen kunnen niet gedroogd worden. Elk jaar opnieuw herhaalt deze scene zich. Tot op een keer, als zij zich daar weer rond de tempel in Silo geschaard hebben, Hanna zich terugtrekt. Zij wacht tot alle drukte voorbij is en de rust is weergekeerd op het tabernakelplein. Dan knielt zij neer en bidt, een vurig gebed tot God om een kind. En dan volgt haar gelofte: 'Als U mij een zoon schenkt, dan zal ik die voor zijn hele leven de Heer geven.' Nog geen jaar later ontvangt Hanna een zoon. Zij noemt hem Samuël, van de Heer gebeden.Maar hoe vol geluk Hanna ook is bij zijn geboorte, haar lied klinkt niet dan, maar enige jaren later: als zij volgens haar belofte haar zoon terugschenkt aan de Heer en hem bij de hogepriester Eli brengt, om in het Huis des Heren als een kleine knecht dienstbaar te zijn. Hier worden we stil van. Een kind, zolang verwacht, zo begeerd, teruggegeven aan God, als het nog zo heel jong is. Het van vreugde uitjubelen omdat God haar smaad heeft weggenomen, en tegelijk het kind weer weg te schenken. Opnieuw alleen keert Hanna terug naar huis. Maar haar gedachten zijn altijd om Samuël heen. Elk jaar naait zij een jas voor hem. Een jas die steeds een beetje groter wordt. Zo kleedt zij Samuël steeds opnieuw met de mantel der liefde. En God ziet naar Hanna om. Hij vult opnieuw haar armen: nog drie zonen en twee dochters schenkt Hij haar. Het moederschap heeft zij ten volle genoten. Hanna was een gewone vrouw, zoals wij. Zij heeft het liefste wat zij bezat aan God geschonken en van vreugde gejubeld. Elk geschenk, in welke vorm ook verpakt, biedt vreugde. Geven is rijker worden. En u zult ervaren dat God uw handen steeds opnieuw zal vullen.
Net als u bij uw kinderen doet, leren wij onze kinderen van jongs af aan dat je God te állen tijde kunt vertrouwen.
We vertellen er maar niet bij dat dit voor ons, volwassenen, een moeizame weg is. En dat het gevaar op de loer ligt dat je Godsvertrouwen omgekeerd evenredig wordt aan je zelfredzaamheid.
Nee, natúúrlijk vertrouwen we God! Dat papa een maagzweer heeft is zuiver toeval, en in mama's familie komt gewoon een gen voor dat slapeloze nachten veroorzaakt, daar kan mama niks aan doen.
Toen mijn dochter drie jaar was, merkten we dat het met haar geestelijke leven al helemaal snor zat. Dus ook met haar Godsvertrouwen. Toch was ik erg blij toen ze mij eerst even kwam melden dat ze van plan was om van het bruggetje bij de grote vijver te springen, daar God haar vast ook wel een vis zou sturen, net als bij Jona. Twijfels hierover? Geen moment! God kan álles, en wie in Hem gelooft, kan bíjna alles, aldus mijn dochter.
Fijn, zo'n groot geloof, maar er is toch ook een verschil tussen zaken die bóven je verstand gaan en die tégen je verstand ingaan? Het scheppingsverhaal bijvoorbeeld gaat voor sommigen van ons hun verstand te boven, dus geen probleem, en voor anderen tegen hun verstand in, zodat ze kunnen uitwijken naar ID. Net zoals bij de slang in het paradijs: zou die echt hardop gesproken hebben?
We kletsen hier en daar eens met anderen over deze meningsverschillen, want het is wel zaak dat we erachter komen wat de Enig Juiste Uitleg is. We organiseren een vergadering, een symposium, een congres, een synode, een concilie. We worden het niet eens, en organiseren een scheuring. O nee: de scheuring overkwám ons, want de Heer maakte ons duidelijk dat er niets anders opzat, tot ons grote verdriet. Helaas. We hebben een luxe-probleem. We hebben een veel-te-luxe-probleem. We zijn met zóveel, dat we elkaar niet meer nodig hebben. Er zijn altijd wel mensen in onze buurt die dezelfde overtuiging als wij zijn toegedaan (lees: met wie het klikt), dus we hebben geen reden om ons best te doen voor mensen met wie het niet klikt (sorry: die een overtuiging hebben waarin wij echt niet mee kunnen gaan).
Een van de aspecten van het lijden en sterven van onze Heer Jezus die misschien wel het moeilijkst te doorgronden is, is het feit dat God Zelf Zich tegen zijn eigen Zoon keerde. Gods straf kwam over Hem. We lezen hierover in het gedeelte van de psalm van vandaag.
Want niet alleen legde God de Joden en Romeinen die de Heer aan het kruis nagelden geen strobreed in de weg, maar oordeelde Hij over de zonde van de mensheid en gaf Hem de straf. Hij verliet Jezus, omdat Jezus belast was met onze zonde: 'Hem die geen zonde heeft gekend, h eeft Hij voor ons tot zonde gemaakt' (2 Korintiërs 5:21).
Hebreeën 2:10 wijst op die betrokkenheid van God bij het lijden van de Heer Jezus: 'Want het paste Hem, om Wie alle dingen zijn en door Wie alle dingen zijn, dat Hij, om vele zonen tot heerlijkheid te leiden, de overste leidsman van hun behoudenis door lijden volmaakte.'
Maar het was diezelfde God die de Heer Jezus terugbracht uit de doden en Hem als Mensenzoon aan zijn rechterhand heeft laten plaatsnemen met de woorden: 'Zit aan mijn rechterhand, totdat Ik uw vijanden tot een voetbank voor uw voeten stel' (Lukas 20:43). Het is een raadsel waar we niet over uitgedacht raken, maar dat ons vervult met bewondering en liefde, om wat de Heer Jezus voor ons heeft moeten doormaken. En bovenal danken we God dat Hij het gebed van zijn Zoon niet onbeantwoord heeft gelaten, maar zijn werk als volmaakt offer in ontvangst heeft genomen en ons nu in Hem gerechtvaardigd heeft. Het loflied waarmee deze psalm besluit, mag ook in onze harten opwellen als we over deze dingen nadenken.
Deze psalm spreekt van het Vrederijk, wanneer satan duizend jaar gebonden zal zijn. We lezen van 'het verbond dat God met zijn knecht David heeft gesloten' en 'van de troon van David die Hij zal bouwen van geslacht tot geslacht.' Hierbij denken we aan de grote Zoon van David en het Messiaanse rijk. 'Welzalig is het volk dat de jubelroep kent, zij wandelen, HERE, in het licht van uw aanschijn.' In plaats van 'jubelroep' zegt de Statenvertaling: 'het geklank'. Hierbij denken we aan het Feest van het Geklank, wanneer er op de bazuin geblazen wordt om de Grote Verzoendag aan te kondigen. Daarna komt het Loofhuttenfeest, dat een beeld is van het Vrederijk.
Boven dit gedeelte staat: 'U heerst over de overmoed van de zee.' U denkt hierbij vast ook aan hoe de Heer Jezus slaapt tijdens een storm op de zee (Matteüs 8:23-27). De discipelen worden ontzettend bang en maken Hem wakker. De Heer Jezus staat op, Hij bestraft de winden en de zee en er ontstaat een grote stilte.
De zee, de wateren, zijn in de Bijbel overigens een beeld van de volken die in beroering zijn (Openbaring 17:15). In Jesaja lezen we van 'vele volken die rumoer maken als rumoerige zeeën, en een gebruis van natiën, die bruisen zoals geweldige wateren bruisen' (Jesaja 17:12). Net zoals de Heer Jezus deed in de storm op het meer, zal Hij ook in de toekomst doen: Hij zal opstaan en de winden en de zee bestraffen. In Psalm 65:8 lezen we: 'Die het bruisen der zeeën doet bedaren, het bruisen van haar golven en het rumoer van de natiën.' Dan zal er een grote stilte zijn op aarde. In Jesaja 14:7 lezen we: 'De gehele aarde heeft rust, is stil.' Die grote stilte op aarde is een beeld van het Vrederijk. De vrede is het teken van Christus' heerschappij. Dan zal er gerechtigheid, vrede en blijdschap zijn op deze aarde.
Wanneer we de duur van een mensenleven afzetten tegen de tijd die is verstreken vanaf de schepping tot nu toe, worden we ons bewust van onze kleinheid tegenover de eeuwige God, die er al voor de schepping was. In de ogen van Degene voor Wie duizend jaar als een nachtwake zijn, zijn de mensen als grassprietjes die 's morgens opschieten en 's avonds verdorren. In dat licht is het heel wonderlijk dat de machtige Schepper, die al die tijd heeft gezien hoe de mensen elkaar bestreden en zijn dienaars naar het leven stonden, de mensheid niet door zijn toorn heeft laten vergaan.
Johannes vertelt dat de discipelen van Jezus aan het strand een figuur zien staan die hen adviseert hun netten aan de andere kant van de boot uit te werpen. Ze kennen de man niet, maar doen toch maar wat hij zegt. Dan blijkt hun net tot barstens toe vol te zitten. Ze gaan naar de kant. Hij geeft hun wat vis en brood te eten, dat hij op een vuurtje aan de kant heeft bereid en dan... zien ze pas dat het Jezus is. Zo kan het ook in ons leven gaan. Er gebeuren zoveel dingen die wij 'vanzelfsprekend' vinden. Ook dingen die wij 'toeval' noemen. Maar we brengen ze niet snel in verband met de leiding van onze Heer. Want we hebben het idee dat de dingen van God toch wel heel spectaculair moeten zijn. Alsof die met toeters en schijnwerpers worden aangekondigd.
Maar het meeste van Gods werk gaat helemaal niet zo. Dat gaat juist heel gewoon. Zo gewoon, dat het ons meestal niet opvalt. Net als die verschijning van Jezus aan het meer. Waarom hebben de discipelen niet in de gaten dat het Jezus is? Omdat ze Hem daar helemaal niet verwachtten. Daarom zien ze Hem aanvankelijk ook niet.
Het overkomt zoveel mensen. Wij kunnen soms achteraf ervaren dat God er wel degelijk bij was, maar op een heel andere manier dan wij verwacht zouden hebben. Eigenlijk zo gewoon...
Enige jaren geleden betrokken wij ons nieuwe huis. De extra ruimte, het uitzicht en de zonnige tuin hadden ons over de streep getrokken. Hoewel het huis zeer aan onze smaak voldeed, wilden we er toch ons eigen stempel op drukken.
Na binnen de nodige aanpassingen gedaan te hebben, kwam de voortuin het eerst in aanmerking voor een verandering. Het gras werd verruild voor een border en bestaande planten werden verplaatst.
Mijn oog viel op een zielige klimroos aan de muur, verwilderd, met hier en daar een klein geel roosje. De koningin onder de bloemen had het zwaar gehad. Ik besloot de roos een nieuwe kans te geven. Er werd flink gesnoeid. Dat viel niet mee met al die dorens. Een tak moest nog verwijderd worden, maar dat lukte me niet alleen. Mijn man schoot te hulp. Op mijn aanwijzingen knipte hij een aantal moeilijk bereikbare takken weg. Er bleef niet veel van de roos over.
We besloten er wat rozenmest bij te doen. Een les die we hadden geleerd van een oude tuinder, in de tijd dat we nog een moestuin hadden: bemesten is noodzaak.
Na twee jaren van zorg hebben we nu een zee van gele rozen in onze voortuin. Dat bracht me op de volgende gedachte (God leert ons zoveel door zijn schepping heen): wij mensen zijn vaak precies zoals die verwaarloosde roos. We doen ons te kort door ons niet te voeden met Gods Woord en door niet naar kerkdiensten te gaan. God snoeit ook vaak in ons leven en dat kan flink pijn doen. Maar het resultaat is een zee van gele rozen: we komen tot bloei, bereiken ons doel in dit leven. Snoeien en bemesten is goed voor planten. Bijbellezen, de samenkomsten bezoeken en vertrouwen in geloof dat God leidt, dat is goed voor mensen. Zoals onze kinderen zingen: 'Lees je Bijbel, bid elke dag dat je groeien mag.'
Bent u ook niet een van de discipelen van deze mens?
Bent u ook niet een van de discipelen van deze mens?
Terwijl de Heer Jezus ondervraagd wordt door de hogepriester, gaat Simon Petrus ook het gebouw binnen. Het meisje dat bij de poort staat, vraagt hem of hij bij de discipelen van Jezus hoort. Petrus ontkent. Nog niet zo heel erg lang geleden had hij gezegd dat hij de Heer Jezus wilde volgen en dat hij bereid was zijn leven voor Hem te geven. Dit had hij echt gemeend. Hij had zelfs een zwaard meegenomen om zijn Meester te verdedigen. Hij had het zwaard ook gebruikt. En nu? Nu durft hij voor een dienstmeisje niet te erkennen dat hij een volgeling van Jezus is. Hij verloochent Hem tot drie maal toe. Maar laten wij maar niet te snel zijn met Petrus te veroordelen. Want hoe zit het met ons? Als wij volgelingen van de Heer Jezus zijn, durven wij daar dan voor uit te komen?
Johannes vertelt dat de discipelen van Jezus aan het strand een figuur zien staan die hen adviseert hun netten aan de andere kant van de boot uit te werpen. Ze kennen de man niet, maar doen toch maar wat hij zegt. Dan blijkt hun net tot barstens toe vol te zitten. Ze gaan naar de kant. Hij geeft hun wat vis en brood te eten, dat hij op een vuurtje aan de kant heeft bereid en dan... zien ze pas dat het Jezus is. Zo kan het ook in ons leven gaan. Er gebeuren zoveel dingen die wij 'vanzelfsprekend' vinden. Ook dingen die wij 'toeval' noemen. Maar we brengen ze niet snel in verband met de leiding van onze Heer. Want we hebben het idee dat de dingen van God toch wel heel spectaculair moeten zijn. Alsof die met toeters en schijnwerpers worden aangekondigd.
Maar het meeste van Gods werk gaat helemaal niet zo. Dat gaat juist heel gewoon. Zo gewoon, dat het ons meestal niet opvalt. Net als die verschijning van Jezus aan het meer. Waarom hebben de discipelen niet in de gaten dat het Jezus is? Omdat ze Hem daar helemaal niet verwachtten. Daarom zien ze Hem aanvankelijk ook niet.
Het overkomt zoveel mensen. Wij kunnen soms achteraf ervaren dat God er wel degelijk bij was, maar op een heel andere manier dan wij verwacht zouden hebben. Eigenlijk zo gewoon...
Vader, Ik wil dat waar Ik ben, ook zij bij Mij zijn.
Vader, Ik wil dat waar Ik ben, ook zij bij Mij zijn.
We lezen niet vaak in de Bijbel dat de Heer Jezus zegt: 'Ik wil': we horen Hem vaker zeggen: 'Niet mijn wil, maar uw wil geschiede' en: 'Het is mijn spijze de wil van de Vader te doen.' Slechts twee keer in de Bijbel lezen we dat de Heer Jezus zegt: 'Ik wil.' De eerste keer is in Lukas 5:13. Daar gaat het over de reiniging van een melaatse. Melaatsheid is in de Bijbel een beeld van de zonde en van de gevolgen daarvan. Tegen de melaatse zegt de Heer Jezus: 'Ik wil, word gereinigd.' En hier zegt de Heer Jezus: 'Vader, Ik wil dat waar Ik ben, ook zij bij Mij zijn, opdat zij mijn heerlijkheid aanschouwen.' De Heer Jezus wil dat wij bij Hem zullen zijn en Hem zullen zien zoals Hij is, in zijn alles overtreffende heerlijkheid.
We zijn nog in de wereld, maar we zijn niet van de wereld. De wereld heeft de Heer Jezus gehaat, de wereld haat ons ook. De Heer Jezus vraagt niet dat we uit deze vijandige wereld weggenomen zullen worden. We hebben hier nog een taak: de Heer Jezus heeft ons in de wereld gezonden om van Hem te getuigen. Gelukkig, we staan er niet alleen voor. De Heer Jezus bidt voor ons. Hij bidt ook dat we geheiligd mogen zijn door de waarheid van het Woord, zodat we onze taak in deze wereld goed kunnen uitoefenen. Dit mogen we doen met blijdschap. De Heer Jezus bidt dat we zijn blijdschap volkomen in ons mogen hebben. Ontroert het u ook, dat Hij zoveel zorg voor ons heeft?
Ik ben LUC, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Lucky.
Ik ben een man en woon in Moorsele (belgie) en mijn beroep is RUST........
Ik ben geboren op 30/12/1952 en ben nu dus 71 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: computer,,Muziek Fietsen en proberen niet mijn wil te doen maar deze van de Heer.
ben gehuwd met fabienne
De Geest van God is geen spookbeeld of hersenschim. Hij is onder ons aanwezig, voelbaar en tastbaar. Hij spreekt soms uit de blik in onze ogen. Je ziet hem in de mensen die verdraagzaam zijn en respectvol omgaan met elkaar. Je voelt hem in dat liefdevolle gebaar of die hartelijke handdruk. De Geest van God is de scheppende kracht die bruggen slaat over de diepste kloven, die mensen bij elkaar brengt en conflicten ombuigt in begrip en verzoening. Het is de energie die bergen kan verzetten en mensen boven hun kleinheid uittilt - de levensadem van God die mensen bezielt en in beweging zet.
Afscheid nemen is verdrietig, afscheid nemen is niet fijn afscheid nemen is iemand verlaten bij wie je graag zou willen zijn.
Afscheid nemen is die blik vol liefde en die aai over je bol afscheid nemen zijn die tranen je schiet er helemaal van vol.
Afscheid nemen zijn die woorden "Ik hou van jou, dag lieve schat. Je bent altijd bij me, want jij zit hier, diep in m'n hart."
Soms is het afscheid maar voor even soms voorgoed of voor een lange tijd maar wat je samen hebt mogen beleven dat raak je echt, nee nooit meer kwijt.
Parel
Je bent een parel, die zeer kostbaar is je naam staat onuitwisbaar in Mijn hand geschreven. Ik heb je zelf gemaakt om tot Mijn eer te leven je bent een parel, die zeer kostbaar is.
En eens zal Ik je roepen aan Mijn zij Mijn kind die roeping is zo hoog verheven. Uit liefde gaf ik jou Mijn eigen leven, ja, eenmaal zul je stralen aan Mijn zij.
Je bent nu nog op reis, het einddoel is in zicht, houd Mij maar stevig vast en luister naar Mijn stem. Aan d’einder gloort het nieuw Jeruzalem, daar zul je eeuwig leven in Mijn licht.
Je bent een parel, die zeer kostbaar is.
Dit gedicht is voor jou! Als je je alleen voelt je hart gebroken is of bezeerd als je bang bent voor wat komen gaat als je lief hebben hebt verleerd als je jezelf niet durft te zijn als je verteerd wordt door verdriet dan is dit gedicht voor jou want God vergeet je niet Hij wacht op je hij kent je vragen Hij zegt: “geef mij je last, dan kunnen we het samen dragen”. En langzaam zul je merken daar kun je van op aan, dat jij alleen nog je rugtas vasthoudt de inhoud is naar Hem overgegaan Als je je bedrogen voelt eenzaam en heel klein als je door de bomen het bos niet meer ziet en er misschien zelfs niet meer wilt zijn als je verstrikt zit in de netten van de zonde en niet weet hoe je daar uit moet geraken dan is dit gedicht voor jou Jezus zal het in orde maken Hij weet als geen ander hoe pijn voelt en wat een mens soms moet doorstaan Voor jou en mij is Hij uit liefde door enorm zware beproevingen gegaan Hij kijkt naar jou met een bewogen hart en een liefdevolle blik in Zijn ogen en wacht tot je Hem vragen zult je tranen te gaan drogen Dit gedicht is voor jou. Waarom? Is misschien je vraag. omdat God ontzettend van je houdt, grijp toch Zijn uitgestoken hand vandaag….
Ik ben LUC, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Lucky.