Deel door ons uw liefde uit
aan wie honger heeft en pijn.
Laat ons waar verdeeldheid is
uw vredestichters zijn.
Ons verlangen is alleen,
Heer, maak ons hart bereid,
dat door heel ons leven heen
uw liefde wordt verspreid.
Deel door mij uw liefde uit,
aan een medemens die lijdt.
Leer mij meer vervuld te zijn
met uw bewogenheid.
Mijn verlangen is alleen,
Heer, maak mijn hart bereid,
dat door heel mijn leven heen
uw liefde wordt verspreid.
Openbaar uw koninkrijk
aan wie zoekt, aan arm en rijk.
Giet een stroom van liefde uit,
dat in ons en door ons, o Jezus,
uw liefde wordt verspreid.(2x)
Deel ons door uw liefde uit
tot de einden van de aard'.
Dat zich waar de dood nu heerst
nieuw leven openbaart.
Maak ons als uw werkers klaar
en sterk ons in de strijd,
tot wij mogen oogsten waar
uw liefde wordt verspreid.
Openbaar uw koninkrijk
aan wie zoekt, aan arm en rijk.
Giet een stroom van liefde uit,
dat in ons en door ons, o Jezus,
uw liefde wordt verspreid.(6x)
Deel door ons uw liefde uit,)
maak ons hart bereid. )4x
Deel door ons uw liefde uit,)
ja wij zijn bereid. )2x
Deel door mij uw liefde uit )
ja ik ben bereid. )2x
Wat ogen zien dringt binnenin het hart. Het kan ons blij maken of ook heel verdrietig. Het kan ons soms zo diep raken, dat we er ziek van zijn. Ogen zijn de vensters van ons hart. Wie ze opent voor het licht, voor de zon overdag, voor de mooie dingen en voor de sterren in de nacht, is een blij en gelukkig mens. Met licht en meer moois in onze ogen komt er kleur in ons anders zo grijze leven. Want onze ogen weerspiegelen de liefde van Jezus. Een liefde, door Hem gegeven!
Uit het hart
Jouw Hemelse Vader die je heeft geschapen, die zoveel van je houdt, weet alles wat er zich in jouw hart afspeelt. Hij begrijpt en kent jou volkomen, Hij vraagt je om de juiste keuzes te maken! Hij verlangt niets liever dat Hij fier zou zijn op jou, dat je het pad der wijsheid zou blijven volgen! Het is niet altijd gemakkelijk, en je hebt vooral lef & doorzettingsvermogen nodig, maar dit alles is niet te vergelijken, met het liefdevolle geschenk dat je zal verkrijgen! Hij weet nu wat je denkt & wat je nog zou willen 'plannen'... Daarom vraag ik je : ook voor mij komt de tijd dat ik het aardse zal verlaten. Maar zou je dan niet blij & verheugd zijn als je weet, dat ik in het Hemelse paradijs zal blijven wachten op... jou !!! Filip V. (26-09-04)
IK BEN DE ALFA EN DE OMEGA GEBED IS DE SLEUTEL VAN DE OCHTEND
EN DE GRENDEL VAN DE AVOND.
30-09-2007
DICHT BIJ HET VUUR .
DICHT BIJ HET VUUR .
Soms lees ik over mensen die grote dingen voor God doen. Het lijkt alsof bepaalde dingen hen moeiteloos afgaan. Neem bijvoorbeeld Petrus die rustig kon slapen in de nacht voordat hij ter dood veroordeeld zou worden (al werd hij uiteindelijk die nacht door een engel bevrijd). Of denk aan mensen die ondanks martelingen en gevangenschap vast konden houden aan bepaalde waarheden. Je vraagt je dan af hoe jij het er in zo'n situatie vanaf zou hebben gebracht.
Er zijn grote Godsmannen en -vrouwen die tot heel bijzondere daden kwamen. Daar is echter wel het een en ander aan vooraf gegaan, waar wij meestal geen zicht op hebben. Denk bijvoorbeeld aan Abraham die notabene zijn eigen zoon moest offeren. Of aan de profeten Jesaja, Jeremia, of Jona. Of Johannes de Doper: wat een bijzondere figuren waren dat.
God stelt strenge eisen aan zulk 'personeel'. Dat bleek wel bij de zonen van Aäron, die als priesters verkeerd vuur offerden.
Die dingen overdenk ik soms, als ik lekker comfortabel in mijn warme bed lig. Ik weet niet of het voldoende is, maar ik troost mij dan met de woorden uit Efeziërs 4:7: 'Aan ieder van ons is de genade gegeven naar de maat van de gave vanChristus.'Ik doe dan maar zo goed mogelijk wat mijn hand te doen vindt en tel mijn zegeningen. God ging zijn weg met hen en zodoende zijn zij als het ware in de 'vuurlinie' terechtgekomen. Maar daar, in de vuurlinie, moeten strenge eisen gesteld worden. Daar redden grote Godsmannen of -vrouwen het ook niet met wat gebeden en met op zondag naar de kerk gaan. Er hoort een heel ander leven bij.
Dat geldt ook in de maatschappij, bij de ME of bij de brandweer of bij bepaalde legeronderdelen. Daar kun je niet zomaar deel van uitmaken Er hoort een intensieve training en opleiding bij, naast een aantal specifieke karaktereigenschappen.
Zo leidt God, denk ik, ook zijn mensen op die Hij in de vuurlinie wil hebben. En dan kan het er soms ongewoon aan toegaan.
We zien het lang niet altijd aan de dingen om ons heen. Als we oppervlakkig kijken naar de dingen die in de wereld gebeuren, kunnen we gaan twijfelen. Maar hier staat het duidelijk: Gods liefde duurt eeuwig. Hij is de Alpha en deOméga.Die is, die was en die komt. De Onveranderlijke. En zo kunnen we nog veel meer namen voor Hem vinden. Als we Hem namen toedichten, brengen we onder woorden wie Hij in wezen is. En daarmee maken we zijn naam groot. God heeft zijn grote trouw bewezen door zijn daden door de eeuwen heen. Een voorbeeld? Hij schenkt verlossing aan zijn volk, ondanks hun steeds weer terugkerende ontrouw. Dat deed Hij in de tijd van het Oude Testament, maar dat doet Hij ook nu, bij u en bij mij. Hij verloste de Israëlieten uit Egypte, Hij verloste ons uit de macht van de duisternis. Hoeveel geduld heeft Hij niet dagelijks met ons. Merken we zijn liefdevolle handelen met ons wel voldoende op? Laten we opmerkzaam zijn en Hem dagelijks de eer brengen die Hem toekomt.
Gisteren kreeg ik van mijn moeder een artikel toegestuurd. Het betrof een interview met auteur Joep Schrijvers, die een voorstander is van het zogenaamde lummelen. De bedoeling van mijn moeder was duidelijk; ze heeft zich vaker bezorgd uitgelaten over mijn drukke bestaan - en gelijk heeft ze. Daarom citeer ik hier uit het betreffende interview; misschien hebt u er ook wat aan.
'Genot en vreugde horen bij de huidige economische orde. We worden voortdurend opgehitst en geprikkeld. Vraag is echter: ben je slaaf of meester van je emoties? Word je voortgedreven en opgejaagd of ben je nog in staat zelf keuzes te maken wat je wel of niet gaat doen? Kun je nog wel echt genieten?
We willen het maximale uit het leven halen. Onder het mom dat het leven een eenmalige aanbieding is en de opiatenfabriek in onze hersenen de hele tijd in bedrijf is, willen we voortdurend pieken. We willen kinderen, een baan, promotie maken, consumeren. Zelfs in de vakantie houden velen ditzelfde tempo aan: we willen er alles uithalen en zo veel mogelijk beleven. We genieten niet meer echt en rusten niet uit. Dus komen we bekaf thuis. Veel beter zou het zijn om maar wat te lummelen. Als je daar een licht schuldgevoel bij hebt - ik moet eigenlijk nog zoveel - dan ben je op de goede weg.''Dat laatste, genieten en uitrusten, schiet er tegenwoordig vaak bij in. Ook als ze op vakantie zijn, willen mensen zo veel mogelijk doen, zien, en ervaren. Omdat we in een belevenis-economie leven, hebben we namelijk voortdurend prikkels nodig. We willen overal iets bij voelen en we willen geprikkeld worden tot het ervaren van allerlei dingen. Maar wat is er met de rust gebeurd? Ga eens gewoon in de tuin zitten, kijk om je heen en rust uit. Doe je dat niet, dan blijf je voortjakkeren.
Het alternatief is ont-prikkelen. Lummel maar eens wat aan! Doe eens een week geen horloge om, en kijk wat er gebeurt. Spreek met jezelf af dat je vandaag alleen 'vage' dingen doet. Lekker lummelen brengt je namelijk in contact met de schepping. Dat creëert rust. Daarmee breng je je emoties tot bedaren, en dat geeft weer ruimte voor reflectie. En daar rust je van uit.'
Tot zover het verrassende interview in mijn moeders krant. Ik heb het allemaal met instemming gelezen. Want ja, wat zijn we tegenwoordig allemaal druk, druk, druk...we worden voortgedreven door onze overvolle agenda, we staan onder druk om te presteren, en stress en spanning veroorzaken allerlei lichamelijke en psychische aandoeningen. Het aantal mensen dat worstelt met een depressie, een burn-out of een overspanning, is nog nooit zo hoog geweest als nu. We leven 'opgejaagd en afgemat, als schapen die geen herder hebben.'
Wat denkt u, had Abraham wel eens last had van een burn-out? Kwamen er in het grote gezin van Jakob overprikkelde (en onhandelbare) kinderen voor? Ik denk dat heel veel moderne problemen te maken hebben met onze ongezonde levensstijl...
We zijn inmiddels ver afgedwaald van het ritme in de schepping. God heeft immers op heel veel manieren rust in de schepping ingebouwd. En niet voor niets, hoor: wij hebben dat nodig! Denk maar eens aan het feit dat slaap noodzakelijk is voor een lichaam om te functioneren. Denk ook maar eens aan de graankorrel die de boer zaait; die 'rust' in de aarde tot de tijd gekomen is om te ontkiemen.
God haast niet, jakkert niet, forceert niet. Hij neemt overal de noodzakelijke tijd voor. Zelf rustte Hij ook uit, nadat Hij de schepping voltooid had - dan hebben wij toch zéker rust nodig, denkt u ook niet? Waarom denkt u anders dat Hij een rustdag instelde?
Maar nee, wij moderne mensen weten het allemaal beter: een 24/7 economie lijkt ons veel handiger. Dus we rennen maar door...
Wat een verademing om te weten dat wij geliefd zijn door de Vader, die heel goed weet hoe wij in elkaar zitten: geneigd om in alles te ver door te slaan...
Dus als u moe bent van al het gejakker en gejaag - weet dan dat er Eén is die klaar staat om uw ziel 'als een gespeend kind bij zijn moeder tot rust (én stilte!) te brengen' (Psalm 131:2) en Hij nodigt u uit:
'Komt tot Mij allen die vermoeid en belast zijn, en Ik zal u rust geven' (Matteüs 11:28).
In onze maatschappij lossen we de meeste problemen op met geld en techniek. Maar wat doe je als je blind bent? Deze arme man beseft dat hij alleen maar op genade kan rekenen, want hij heeft geen geld en geen middelen. Dit inzicht is zijn redding. De Heer beloont zijn geloof. Wanneer erkennen wij dat we het zicht kwijt zijn en dat we hulp nodig hebben, en tot wie roepen wij dan? Durven wij ook toe te geven dat we alleen maar op Gods genade kunnen rekenen? Hij wil ons zo graag helpen, maar dan moeten wij wel eerst ophouden met proberen onszelf te redden.
De discipelen lieten alles achter om de Heer Jezus te volgen. Als Petrus daar een opmerking over maakt, verwijt de Heer hem niets, integendeel. Hij belooft het eeuwige leven. De Heer wil ons overvloedig zegenen, als wij Hem onvoorwaardelijk volgen. Maar Hij vertelt de discipelen wel wat er allemaal voor nodig is, en wat het Hem zal kosten om dit alles mogelijk te maken: Hij werd gehaat, verworpen, bespuwd en mishandeld. Uiteindelijk heeft het Hem zijn leven gekost.
Deze overste stelt hier een heel goede vraag. Hij denkt na over de eeuwigheid. Veel mensen willen daar niet aan. En áls we al in de eeuwigheid geloven, zijn we toch gauw geneigd ons daar minder druk om te maken. We leven liever bij de dag. Jawel, natuurlijk moet je je best doen, zo goed mogelijk leven, rekening houden met elkaar. Dat had deze jongeman ook allemaal gedaan. Maar hij was er niet zo zeker van. Jezus volgen ten koste van alles? Dat gaat wel erg ver.
Na de dood van Jozef werden de Israëlieten in Egypte zwaar verdrukt. Maar God zond Mozes om hen uit die slavernij te bevrijden. De bevrijding kwam nadat God de Egyptenaren met tien plagen had getroffen. Na de laatste plaag, de dood van alle eerstgeborenen van Egypte, liet Farao hen gaan. De eerstgeborenen van Israël bleven in leven, omdat ze schuilden achter het bloed van het Paaslam. Daarna voerde God zijn volk uit de slavernij. Het leger van Farao verdronk in de Schelfzee. Mozes zong samen het hele volk Israël Gods lof.
Toen begon de zware tocht door de woestijn, waarin God iedere dag (en dat veertig jaar lang!) voorzag in al het nodige. Na veertig jaar vervulde God zijn belofte en ging Israël - opnieuw jubelend - het beloofde land binnen.
Kent u de parallellen tussen onze redding en die van de Israëlieten? Ook ons Paaslam is geslacht: Jezus Christus. Zijn bloed reinigt ons van alle zonden: als we schuilen achter zijn bloed, zijn wij veilig voor het oordeel. We zijn geen slaven van de zonde meer: Hij heeft ons bevrijd uit die slavernij!
Ook wij zijn onderweg naar het Beloofde Land: Hij heeft Zelf daar voor ons een plaats bereid. We reizen niet zomaar op eigen kracht een eigen route: we gaan onder zijn leiding. Hijzelf heeft ons beloofd dat we eenmaal veilig zullen aankomen in het Vaderhuis.
Onderweg voorziet Hij in alles wat we nodig hebben. Zoals de Israëlieten gevoed werden met manna, brood uit de hemel, zo mogen wij ons voeden met het Woord van God. Het water uit de steenrots volgde hen als een brede rivier; zo geeft de Heilige Geest ons steeds weer nieuwe kracht. Daarbij verwijst de rots naar Christus: zoals Mozes de rots sloeg, is ook Christus Jezus, de Rots, voor ons geslagen.
De weg die we gaan, is niet zonder hindernissen. Maar in de strijd tegen de vijand mogen we het Woord van God als een zwaard gebruiken.
En ook wij kunnen zingen. We trekken verder, terwijl we onze Redder danken!
9 Met het oog op sommigen die zichzelf rechtvaardig vinden en anderen minachten, vertelde hij de volgende gelijkenis. 10 Twee mensen gingen naar de tempel om te bidden, de een was een Farizeeër en de ander een tollenaar. 11 De Farizeeër stond daar rechtop en bad bij zichzelf: God, ik dank u dat ik niet ben als de andere mensen, die roofzuchtig of onrechtvaardig of overspelig zijn, en dat ik ook niet ben als die tollenaar. 12 Ik vast tweemaal per week en draag een tiende van al mijn inkomsten af. 13 De tollenaar echter bleef op een afstand staan en durfde niet eens zijn blik naar de hemel te richten. In plaats daarvan sloeg hij zich op de borst en zei: God, wees mij zondaar genadig. 14 Ik zeg jullie, hij ging naar huis als iemand die rechtvaardig is in de ogen van God, maar die ander niet. Want wie zichzelf verhoogt zal vernederd worden, maar wie zichzelf vernedert zal verhoogd worden.
Hoe bidden we tot God? De farizeeër in de gelijkenis vond zichzelf goed genoeg, en zijn gebed was als een lofrede op eigen deugden. De tollenaar daarentegen wist dat hij bij God diep in de schuld stond en bad beschaamd, met neergeslagen ogen: 'O God, wees mij, de zondaar, genadig.' Dit korte gebed veranderde zijn leven. God vergaf hem en rechtvaardigde hem. Waarom? Omdat hij niet in eigen gerechtigheid geloofde, maar die van God verwachtte.
Toen de tollenaar naar huis ging, bleven de mensen hem misschien nog steeds een gemene oplichter noemen. Maar als God rechtvaardigt, kan niemand veroordelen. Op grond van het werk van Christus wordt iedereen gerechtvaardigd die, zoals de tollenaar, zijn vertrouwen niet in zichzelf en eigen kunnen, maar op Hem stelt.
De Heer vertelt ons de gelijkenis van de onrechtvaardige rechter om ons te leren om met volharding te blijven bidden. We hoeven niet moedeloos te worden: onze liefdevolle Vader in de hemel hoort zijn kinderen echt. Hij zal zeker op zijn tijd antwoorden. Zolang onze gebeden nog niet verhoord zijn, wil Hij ons overvloedig zijn vrede in het hart geven.
Bidden en geloven horen bij elkaar. Bidden is uiteindelijk een kwestie van overgave. De Heer leert ons immers te bidden: 'Uw wil geschiede', en gaf gaf Zelf het mooiste voorbeeld aan het begin van zijn lijdensweg. Hij bad: 'Abba Vader, alles is U mogelijk, neem deze drinkbeker van Mij weg; maar niet wat Ik wil, maar wat U wilt.'
Het antwoord van de Heer Jezus op de vraag van de farizeeën was kort en bondig: 'Het koninkrijk van God is midden onder u.' Maar op dat moment zag lang niet iedereen dat op die manier. Dat zal in de toekomst anders zijn. Dan zal Hij, totaal onverwacht, voor allen zichtbaar verschijnen. Dan zal zijn koningschap voor allen zichtbaar zijn.
Voordat het zover is, wordt de Heer eerst door zijn tijdgenoten verworpen. Hij zal sterven, Hij zal dood en graf overwinnen, Hij zal opstaan en plaats nemen aan de rechterhand van zijn God en Vader. En dan, uiteindelijk, bij zijn verschijning in heerlijkheid, zal Hij ieder mens rechtvaardig oordelen. Hoe zijn we hierop voorbereid?
Na de dood van Jozef werden de Israëlieten in Egypte zwaar verdrukt. Maar God zond Mozes om hen uit die slavernij te bevrijden. De bevrijding kwam nadat God de Egyptenaren met tien plagen had getroffen. Na de laatste plaag, de dood van alle eerstgeborenen van Egypte, liet Farao hen gaan. De eerstgeborenen van Israël bleven in leven, omdat ze schuilden achter het bloed van het Paaslam. Daarna voerde God zijn volk uit de slavernij. Het leger van Farao verdronk in de Schelfzee. Mozes zong samen het hele volk Israël Gods lof.
Toen begon de zware tocht door de woestijn, waarin God iedere dag (en dat veertig jaar lang!) voorzag in al het nodige. Na veertig jaar vervulde God zijn belofte en ging Israël - opnieuw jubelend - het beloofde land binnen.
Kent u de parallellen tussen onze redding en die van de Israëlieten? Ook ons Paaslam is geslacht: Jezus Christus. Zijn bloed reinigt ons van alle zonden: als we schuilen achter zijn bloed, zijn wij veilig voor het oordeel. We zijn geen slaven van de zonde meer: Hij heeft ons bevrijd uit die slavernij!
Ook wij zijn onderweg naar het Beloofde Land: Hij heeft Zelf daar voor ons een plaats bereid. We reizen niet zomaar op eigen kracht een eigen route: we gaan onder zijn leiding. Hijzelf heeft ons beloofd dat we eenmaal veilig zullen aankomen in het Vaderhuis.
Onderweg voorziet Hij in alles wat we nodig hebben. Zoals de Israëlieten gevoed werden met manna, brood uit de hemel, zo mogen wij ons voeden met het Woord van God. Het water uit de steenrots volgde hen als een brede rivier; zo geeft de Heilige Geest ons steeds weer nieuwe kracht. Daarbij verwijst de rots naar Christus: zoals Mozes de rots sloeg, is ook Christus Jezus, de Rots, voor ons geslagen.
De weg die we gaan, is niet zonder hindernissen. Maar in de strijd tegen de vijand mogen we het Woord van God als een zwaard gebruiken.
En ook wij kunnen zingen. We trekken verder, terwijl we onze Redder danken!
In de geschiedenis van de aartsvaders speelt Jozef een grote rol. Hij, de lieveling van vader Jakob, werd door zijn broers gehaat en naar Egypte verkocht. Hij maakte daar dertien moeilijke jaren door en kwam in de gevangenis terecht. Maar ondanks alles bleef hij op God vertrouwen. Dit vertrouwen werd niet beschaamd. Hij kwam weer vrij en werd door Farao tot onderkoning van Egypte aangesteld. Door zijn goede adviezen was er in de komende hongersnood voedsel voor Egypte, voor Jozefs familie in Kanaän en voor de hele wereld. Zijn nieuwe naam was daarom: Safenat-Paneach, 'Redder van de wereld'. Jozef is natuurlijk een type van de Heer Jezus. Hij, de geliefde Zoon van de Vader, werd immers ook door zijn broers, het Joodse volk, verworpen. Ze leverden Hem uit aan aan de Romeinen en Hij stierf aan het kruis. Maar God wekte Hem op uit de dood en gaf Hem een plaats aan zijn rechterhand. Nu leert Hij ons dat Hij het brood van het leven is: wie tot Hem komt, zal nooit meer honger hebben. Wie in Hem gelooft, zal nooit meer dorst hebben. Hij is het levende brood dat uit de hemel is neergedaald: als iemand van dit brood eet, zal hij leven tot in eeuwigheid.
En zoals na Jozefs verhoging iedereen in Egypte voor hem moest knielen, zo zal in de toekomst elke knie voor Jezus moeten buigen en iedere tong zal moeten belijden dat Hij Heer is, tot heerlijkheid van God de Vader. Hij, de grote Redder der wereld, zal dan alle eer en hulde ontvangen die Hij waard is, omdat Hij door zijn lijden aan het kruis ons eeuwig leven gaf.
Zalig de mensen die dit door het geloof in Jezus nu al vrijwillig willen doen!
En bij dit alles is er tussen u en ons een grote kloof.
En bij dit alles is er tussen u en ons een grote kloof.
Het verhaal van de rijke man en Lazarus is bekend. De een rijk en de ander arm. Maar na hun sterven zijn de rollen omgekeerd: Lazarus wordt vertroost in de schoot van Abraham en de rijke man lijdt pijn in het dodenrijk. Hoe kwam Lazarus in Abrahams schoot? Omdat hij geloofde in God en zijn Woord.
Waarom kwam de rijke man in de plaats van pijn? Omdat hij niet naar het Woord van God had geluisterd. In dit verhaal licht de Heer een tipje van de toekomst in het dodenrijk op. Er is geen verandering meer mogelijk! Of je bent gered en voor eeuwig veilig of je bent voor altijd verloren. Bedenk daarom, nu het nog kan, goed wat uw toekomstverwachting is!
Mammon is een Aramees woord voor 'rijkdom, geld'. De farizeeën, godsdienstige mensen uit de tijd van het Nieuwe Testament, waren geldzuchtig, al deden ze zich heel vroom voor. De opdracht van de Heer Jezus is: 'Verzamel op aarde geen kostbaarheden, want die vergaan of worden gestolen. U kunt beter kostbaarheden in de hemel verzamelen.'
Deze waarschuwing is niet alleen voor hen, maar zeker ook voor ons bedoeld. Christenen moeten telkens weer keuzes maken. Als uw rijkdom in de hemel ligt, zal uw hart daar ook naar uitgaan. Een ernstig advies: geef God en zijn koninkrijk de eerste plaats in uw leven!
Al meer dan een eeuw geleden leefde in Engeland mevrouw Frances Redley Havergal. Zij was een hoogbegaafde dichteres. Zij componeerde veel melodieën en schreef veel geestelijke liederen, die nog altijd gezongen worden, zoals 'Neem mijn leven, laat het Heer, toegewijd zijn aan uw eer'.
Zij werd maar 43 jaar oud. Op haar laatste levensdag kreeg zij bezoek van een vriendin. Frances vroeg of zij voor haar Jesaja 42 wilde lezen, het hoofdstuk van de 'Knecht des Heren', van Wie God zegt: 'Ik, de Here heb u geroepen in gerechtigheid, uw hand gevat, u behoed en u gesteld tot een verbond' (vers 6).
Toen de vriendin tot zover gelezen had, zei Frances met een zwakke stem: 'Genoeg, niet verder.' Ze herhaalde voor zichzelf steeds weer deze vier woorden: 'Geroepen, gevat, behoed, gesteld.' Ze voegde er aan toe: 'Op grond van deze vier woorden ga ik naar Huis.' Deze vier woorden waren voor haar een bron van troost, in haar laatste uren. Deze woorden kunnen ook een bemoediging en troost zijn voor ons, al de dagen van ons leven.
Het gebeurde op de veldtocht van Napoleon in Italië, toen zijn soldaten een kamp hadden opgeslagen op enkele kilometers afstand van het vijandelijke leger: de avond viel, en er werden schildwachten uitgezet om te voorkomen dat het leger van de vijand een verrassingsaanval zou uitvoeren. Midden in de nacht trok Napoleon er zelf op uit om, vergezeld van een officier, de wachtposten te controleren. Alle wachten, op één na, waren op hun post en de keizer betuigde zijn tevredenheid. Maar één soldaat was door de vermoeienissen van de vorige dag zo afgemat, dat hij in slaap gevallen was. Napoleon beval zijn begeleider te vertrekken. Hij nam zelf het geweer van de slapende soldaat en ging op wacht staan. Wat schrok de soldaat toen hij opeens wakker werd. Zou hij zwaar gestraft worden? Maar de keizer overhandigde hem zijn geweer en zei dat hij in de toekomst waakzamer moest zijn.
Deze edelmoedige daad van Napoleon is een zwak beeld van wat de Heer Jezus deed. Hij volbracht de wil van God, daar waar de mensen faalden.
U kent het verhaal van de verloren zoon? Het gaat over die jongen die er met de erfenis van zijn vader vandoor ging en alles verbraste in een losbandig leven. Hoe het afliep? Het geld raakte natuurlijk op, er kwam gebrek, hij kreeg uiteindelijk werk bij een boer en werd varkenshoeder. Niemand gaf hem te eten. Wat een armoede! Wat een afgang!
Maar hiermee is deze gelijkenis nog niet afgelopen. De jongen kwam tot bezinning. Hij zette zijn leven op een rijtje. Vroeger een goed bestaan, nu in de ellende. Oorzaak? Ik heb gezondigd tegen God en tegen mijn vader. Ik ga terug naar mijn vader om hem dat te zeggen. En zo geschiedde het.
1 Alle tollenaars en zondaars kwamen hem opzoeken om naar hem te luisteren. 2 Maar zowel de Farizeeën als de Schriftgeleerden zeiden morrend tegen elkaar: Die man ontvangt zondaars en eet met hen. 3 Jezus vertelde hun toen deze gelijkenis: 4 Als iemand van u honderd schapen heeft waarvan er één verloren is geraakt, laat hij dan niet de negenennegentig andere in de woestijn achter om naar het verdwaalde dier op zoek te gaan tot hij het gevonden heeft? 5 En als hij het gevonden heeft, legt hij het vol vreugde op zijn schouders 6 en gaat hij naar huis. Daar roept hij zijn vrienden en buren bijeen en zegt tegen hen: Deel in mijn vreugde, want ik heb het schaap gevonden dat verdwaald was. 7 Ik zeg u: zo zal er in de hemel meer vreugde zijn over één zondaar die tot inkeer komt dan over negenennegentig rechtvaardigen die geen inkeer nodig hebben.
Deze gelijkenis van het verloren schaap gaat natuurlijk in feite over de liefde van de Heer Jezus. Hij is verontrust over iemand die steeds verder van God afdwaalt en tenslotte zal omkomen. Daarom gaat Hij op zoek. Niet naar mensen die zichzelf best goed vinden, maar naar hen, die door anderen al afgeschreven zijn. Het gaat hier in deze gelijkenis vooral om de eigenschappen van de Herder. Hij is namelijk de goede Herder. Hij blijft zoeken, net zolang tot dat Hij het schaap vindt. Dan neemt Hij verheugd het schaap op zijn schouders en brengt het veilig thuis. Zo draagt de Heer Jezus een gevonden mens en brengt hem eens veilig in het hemels Vaderhuis. En er is blijdschap bij God over iedere zondaar die zich bekeert. Kent u die liefde en interesse in u van de Heer?
Gedenkt aan de wonderen, die de HERE gedaan heeft.
Gedenkt aan de wonderen, die de HERE gedaan heeft.
In deze psalm wordt Israël opgeroepen om te denken aan wat de Heer in het verleden voor hen gedaan heeft. Zing ervan! Prijs Hem ervoor! Maak het bekend aan je buren!
Dat is ook een taak voor ons nu. De Heer Jezus roept ons op om zijn getuigen te zijn. Net als bij de uitstorting van de Heilige Geest op de Pinksterdag, toen de apostelen over de grote werken van God spraken. Zij vertelden over Hem, die in zijn Zoon vergeving van zonden geeft. Ieder die Hem gelooft, zal behouden worden. Boodschapt zijn heil van dag tot dag! Het verbond dat Hij met Abraham, Isaak en Jakob sloot, was een eeuwig verbond.
In Psalm 105 komen de heilsdaden van de Heer aan de orde, terwijl in Psalm 106 de ontrouw van het volk wordt beschreven. Maar ondanks deze ontrouw zal God toch eenmaal zijn beloften aan Israël waarmaken. Hij blijft namelijk te allen tijde de Getrouwe!
Psalm 105 bestaat uit een lange opsomming van de weg die de Heer met zijn volk Israël gaat. Hij beloofde hen het land Kanaän, en Hij maakte zijn beloften waar: onder Jozua, honderden jaren later, veroverde Israël het land. Door hun eigen ontrouw werden zij overigens later weggevoerd. Nog veel later verwierpen zij Gods Gezalfde.
In onze tijd is Israël massaal naar het beloofde land teruggekeerd, maar nog steeds weigert het volk de Heer Jezus als Messias aan te nemen. Wij zien uit naar de tijd dat de Geest van God op hen zal worden uitgestort, de Geest van de genade en van de gebeden. Dan zal het volk inzien dat ze hun Messias hebben doorstoken, en berouw hebben en schuld belijden. Dan zal de Koning van Israël verschijnen en breekt er voor Israël een tijd van vrede en geluk aan.
Vroeger leefden onze voorouders als primitieve wilden in grotten. Ze droegen berenvachten en sloegen elkaar met grote knotsen de aapachtige schedels in. Dat is tenminste zo ongeveer het beeld dat uit bepaalde boeken opduikt. Het is voor ons onvoorstelbaar dat er, ergens in die grijze oudheid, mensen rondliepen die werkelijk konden nadenken. De holbewoners waren primitieve wilden.
Nu is het maar helemaal de vraag of dat waar is. Juist het feit dat we geen geschreven documenten hebben over het leven in die oude tijden moet ons voorzichtig maken. We weten helemaal niet hoe het gedachteleven van een hunebedbouwer eruitgezien heeft. En we hebben helemaal geen aanleiding te veronderstellen dat hij minder moreel besef had dan wij. Iemand heeft al heel lang geleden gezegd dat we allemaal een beetje op zulke holbewoners lijken. We zitten daar in het donker en hebben er eigenlijk geen idee van hoe de wereld er uit ziet. Want voor de ingang van het hol brandt een vuur. Wij zien alleen maar schaduwen op de wand. Alles wat we zien, is niet de werkelijke gedaante van de dingen, maar alleen maar een afbeelding ervan. Natuurlijk had hij het niet over de dingen die we zomaar kunnen vast pakken. Hij had het over de zaken die we niet kunnen betasten. Over recht en gerechtigheid, bijvoorbeeld. Daarvan hebben we geen werkelijke notie. We kunnen ons er alleen maar een denkbeeld over vormen, omdat we kijken naar de schaduw ervan op de wand van de grot waarin we ons leven slijten.
Toen ik dit voor het eerst las, begreep ik het niet echt. Vooral omdat hij het niet alleen over 'recht' en 'gerechtigheid' heeft. Hij wil duidelijk maken dat de dingen die we in de wereld zien, niet de kern van de zaak vertegenwoordigen. Allerlei dingen in deze wereld zijn onvolmaakt, terwijl we allemaal willen dat zaken en mensen volmaakt zijn. Wij wensen dat het in de werkelijkheid van de hogere wereld beter is. Dit geldt volgens hem ook voor zaken die je niet kunt pakken, voor begrippen als bijvoorbeeld gerechtigheid. We hebben er allemaal een idee over hoe de ware gerechtigheid er uit moet zien, maar we beseffen ook dat we die volmaakte gerechtigheid niet zullen kunnen waarmaken. We blijven altijd steken op het niveau van ons eigen onvolmaakte leven.
Langzamerhand kwam ik er achter wat hij bedoelde. De parabel van de grot, zoals het verhaal heet, verdween helemaal uit mijn gedachten. Zo nu en dan hoorde je er iemand over praten, en dan kwam het allemaal weer naar boven. O ja, dat was dat verhaal dat we hier op aarde geen werkelijke kennis van de essentie van de dingen konden opdoen. Daarmee moesten we wachten tot we uit de grot van ons aardse bestaan werden bevrijd. Pas dan, in de vrijheid van de geestelijke wereld, zouden we ons kunnen buigen over de ware aard van de dingen. Hoewel ik aan de ene kant wel een beetje aanvoelde waarom die oude wijsgeer met dat verhaal was gekomen, moest ik aan de andere kant vaststellen dat hij wel heel laatdunkend over het leven sprak. Voor hem was het leven niet meer dan een gevangenis, waaruit de geest eens, door de dood, bevrijd zou worden. Kijk, dat sprak mij helemaal niet aan. Want ik geloof helemaal niet dat het leven een gevangenis is en dat de dood een bevrijding is. Wij mensen zijn schepselen van God en dus is het leven de moeite waard.
Bij het leven gaat het in wezen om de vraag hoe ik omga met de dingen die de Here God mij heeft gegeven.
Een zendeling werkte onder de indianen. Hij vertelde hun dat God hen zo liefhad, dat Hij zijn Zoon gaf om voor hen te sterven. Toen een hoofdman dit hoorde, was hij zo onder de indruk dat hij iets wilde doen voor de Heer Jezus. Hij kwam naar voren, liep naar de zendeling toe en zei: 'Ik geef mijn strijdbijl aan Jezus Christus.' Daarna ging hij weer zitten. De zendeling sprak verder over God, die het hoogste gaf wat Hij kon geven: zijn Zoon Jezus Christus. Na enige minuten kwam de hoofdman weer naar voren en legde zijn wollen deken voor de zendeling neer en zei: 'Ik geef mijn deken.' Opnieuw ging hij zitten. De zendeling sprak verder en wees op de genade van de Heer Jezus, die, hoewel Hij rijk was, in de hemel, arm werd voor ons, op aarde. Zo arm dat Hij geboren werd als een baby in een kribbe en stierf aan een kruis, opdat wij rijk zouden worden. Dit maakte zo'n indruk op het opperhoofd, dat hij naar buiten ging, zijn pony losmaakte en hem naar de zendeling bracht.
Deze indiaan had veel over voor de Heer Jezus. Hierin lijkt hij op veel mensen die menen dat zij God iets van zichzelf moeten geven om Hem tevreden te stellen. Toen de indiaan verder luisterde naar wat de zendeling zei, werd hem plotseling iets duidelijk. Hij zag dat hij wel veel dingen die voor hem waardevol waren, had gegeven, maar dat er nog iets ontbrak. Iets wat voor de Heer het meest waardevol was. Weer ging hij naar voren, nu zonder iets in zijn handen. De aanwezigen wachtten gespannen af wat er nu zou gebeuren. Zou de hoofdman nu niets geven? Toen hij voor de zendeling stond, zei hij, terwijl er tranen over zijn wangen liepen: 'De hoofdman van de indianen geeft zichzelf aan Jezus Christus.' Dat is het waar God op wacht. Alle bezittingen die wij Hem aanbieden, helpen niets, zolang wij niet onszelf, of beter gezegd ons hart, aan Hem geven. 'Mijn zoon, geef mij uw hart,' staat in Spreuken 23:26. Hebt u dat al gedaan?
Iedere vrouw heeft twee miljoen eicellen, die al aanwezig zijn voor ze geboren wordt, heb ik ergens gelezen.
Je kunt het je toch niet voorstellen, zoveel! Een stuk of tweeduizend, ook al veel, lijkt toch meer dan genoeg voor een vruchtbaar leven? Maar nee, twee miljoen eitjes.
Als je ruim rekent dat een vrouw vanaf haar tiende (en dat is heel vroeg) tot haar zestigste elke maand een eitje laat rijpen, dan zijn dat zo'n zeshonderd eitjes. Dan zou ze toch eigenlijk aan duizend eicellen al meer dan genoeg hebben?
Zo blijkt ons lichaam op alle gebieden zeer ruim voorzien te zijn. Ons lichaam is tot veel meer in staat dan waar wij het voor gebruiken, dat zien we wel aan topsporters en acrobaten. Ook onze hersens schijnen maar voor een fractie van de mogelijkheden door ons mensen gebruikt te worden. En hoeveel beter wordt niet het gehoor van een blinde, of zijn tastzin, als dat - noodgedwongen - ontwikkeld wordt? Nee, onze Schepper was niet krenterig toen Hij de mens schiep. Ook niet met de aarde trouwens. Na honderden jaren uitbuiten en misbruiken is de aarde nog steeds leefbaar voor de mens.
En we weten inmiddels dat onze aarde samen met de zon, de maan en de sterren nog maar een piepklein deel is van ons melkwegstelsel. En dat ons melkwegstelsel maar een kleintje is temidden van de vele melkwegstelsels in het heelal, dat zó groot is dat niemand zich er een voorstelling van kan maken. En die Schepper zegt dat de haren op je hoofd alle zijn geteld. En dat geen mus ter aarde valt zonder dat Hij erbij is.
Daar kunnen we toch met ons verstand niet bij? Zelfs niet als we al ons verstand zouden kunnen gebruiken dat door onze hersenen beschikbaar is.
In het tweede deel van deze psalm wordt Gods zorg voor al zijn schepselen bezongen. Hij heeft het dag-en-nacht ritme ingesteld zodat mens en dier zijn vaste tijden heeft om te werken of er op uit te gaan en om te slapen. Heel bewust heeft Hij daarvoor de zon en de maan geschapen en een plek aan de hemel gegeven (lees Genesis 1:14). De psalmdichter ziet dat niet maar als het maken van een soort systeem, dat, eenmaal 'aangezet', vanzelf en uit zichzelf doorloopt. Heel zijn woordkeus laat zien dat hij er diep van overtuigd is dat God ook nu actief bij zijn schepping betrokken is. Hij beschrijft hoe God voor de dieren zorgt. Misschien hebt u wel eens een boer zijn dieren te eten zien geven: de dieren wachten er op en weten precies wanneer hij komt. Ze worden onrustig en dringen naar de voerbak toe. Of misschien herkent u het van uw eigen huisdier. Zo wachten de dieren in het wild op de Heer die hen te eten geeft op de juiste tijd. De Heer Jezus onderstreept deze zorg van God, als Hij over de raven zegt: 'God voedt ze' (Lucas 12:24).
Zo is ook de levensadem van alles wat leeft in zijn hand. Alleen door Gods Geest is er leven. Dat geldt voor ons natuurlijke leven: Adam werd een levend mens doordat God zijn adem in hem blies. Paulus onderstreept dat als hij op de Areopagus zegt dat God aan allen leven en adem geeft (Handelingen 17:25).
Maar het geldt net zo voor het nieuwe, eeuwige, leven: dat ontstaat niet zonder Gods Geest. Je kunt alleen opnieuw geboren worden door de Geest van God (Johannes 3:5-6).
Die God, die ons het leven geeft en die voor ons zorgt, mogen wij bezingen, ook vandaag.
Ik ben LUC, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Lucky.
Ik ben een man en woon in Moorsele (belgie) en mijn beroep is RUST........
Ik ben geboren op 30/12/1952 en ben nu dus 71 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: computer,,Muziek Fietsen en proberen niet mijn wil te doen maar deze van de Heer.
ben gehuwd met fabienne
De Geest van God is geen spookbeeld of hersenschim. Hij is onder ons aanwezig, voelbaar en tastbaar. Hij spreekt soms uit de blik in onze ogen. Je ziet hem in de mensen die verdraagzaam zijn en respectvol omgaan met elkaar. Je voelt hem in dat liefdevolle gebaar of die hartelijke handdruk. De Geest van God is de scheppende kracht die bruggen slaat over de diepste kloven, die mensen bij elkaar brengt en conflicten ombuigt in begrip en verzoening. Het is de energie die bergen kan verzetten en mensen boven hun kleinheid uittilt - de levensadem van God die mensen bezielt en in beweging zet.
Afscheid nemen is verdrietig, afscheid nemen is niet fijn afscheid nemen is iemand verlaten bij wie je graag zou willen zijn.
Afscheid nemen is die blik vol liefde en die aai over je bol afscheid nemen zijn die tranen je schiet er helemaal van vol.
Afscheid nemen zijn die woorden "Ik hou van jou, dag lieve schat. Je bent altijd bij me, want jij zit hier, diep in m'n hart."
Soms is het afscheid maar voor even soms voorgoed of voor een lange tijd maar wat je samen hebt mogen beleven dat raak je echt, nee nooit meer kwijt.
Parel
Je bent een parel, die zeer kostbaar is je naam staat onuitwisbaar in Mijn hand geschreven. Ik heb je zelf gemaakt om tot Mijn eer te leven je bent een parel, die zeer kostbaar is.
En eens zal Ik je roepen aan Mijn zij Mijn kind die roeping is zo hoog verheven. Uit liefde gaf ik jou Mijn eigen leven, ja, eenmaal zul je stralen aan Mijn zij.
Je bent nu nog op reis, het einddoel is in zicht, houd Mij maar stevig vast en luister naar Mijn stem. Aan d’einder gloort het nieuw Jeruzalem, daar zul je eeuwig leven in Mijn licht.
Je bent een parel, die zeer kostbaar is.
Dit gedicht is voor jou! Als je je alleen voelt je hart gebroken is of bezeerd als je bang bent voor wat komen gaat als je lief hebben hebt verleerd als je jezelf niet durft te zijn als je verteerd wordt door verdriet dan is dit gedicht voor jou want God vergeet je niet Hij wacht op je hij kent je vragen Hij zegt: “geef mij je last, dan kunnen we het samen dragen”. En langzaam zul je merken daar kun je van op aan, dat jij alleen nog je rugtas vasthoudt de inhoud is naar Hem overgegaan Als je je bedrogen voelt eenzaam en heel klein als je door de bomen het bos niet meer ziet en er misschien zelfs niet meer wilt zijn als je verstrikt zit in de netten van de zonde en niet weet hoe je daar uit moet geraken dan is dit gedicht voor jou Jezus zal het in orde maken Hij weet als geen ander hoe pijn voelt en wat een mens soms moet doorstaan Voor jou en mij is Hij uit liefde door enorm zware beproevingen gegaan Hij kijkt naar jou met een bewogen hart en een liefdevolle blik in Zijn ogen en wacht tot je Hem vragen zult je tranen te gaan drogen Dit gedicht is voor jou. Waarom? Is misschien je vraag. omdat God ontzettend van je houdt, grijp toch Zijn uitgestoken hand vandaag….
Ik ben LUC, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Lucky.