Na die vijf jaar academie, begon het allemaal, niet dat ik het vorige Show Club in de steek liet, maar het spelen in het dialect had een grotere aantrekkingskracht op mij en je bereikte ook meer toeschouwers. Er waren toen een drietal zeer bekende groepen, die semi-professioneel speelden met name GAT van Eddy Dhaese, De drie Charels van Roger Piers en Het Gents Volkstoneel van Romain Deconinck en zijn beren die hun vaste stek hadden in de Minard. Toen Eddy Dhaese mij voorstelde om bij hem te komen spelen heb ik geen seconde geaarzeld. Ik heb daar drie jaar op de planken gestaan in stukken als Het breken van een wereldrecord van Walter Van de Broecke, Als ge maar gezond zijt van Molière regie Marcel De Stoop in een bewerking op rijm van Eddy Dhaese, Nie veur de feeste van Eddy Dhaese. Ondertussen speelde ik nog een paar producties bij Show Club. Na drie jaar had ik zin naar iets anders. Ik had ook nog een zieke acteur bij Romain Deconinck vervangen voor zes maand in het stuk Ne leeuw zonder tanden. Daar had Roger Piers mij gezien en vroeg mij om bij hem te spelen. Het was zeker iets nieuw voor mij, want Roger trok Oost-Vlaanderen rond. Dat was toneel-reveu met zingen en dansen, wij speelden ongeveer 60 tot 70 voorstellingen in een seizoen. De filosoof van Prustegem, De klakpotters van de Trie color Belge en Love Boot. Door familiale omstandigheden heb ik dan na drie jaar Roger Piers, een sabbat jaar genomen.
Het amateurtoneel is erg gevoelig aan talent verschillen. Je hebt mensen die zich gemakkelijk kunnen inleven in een rol, maar je hebt dan anderen die dat niet kunnen of minder kunnen. Dus moet dat niveauverschil gedeeltelijk worden opgevangen door de stukken die je kiest. Je moet een stuk kiezen naar het aantal mannen en vrouwen waar je kan over beschikken. Maar ook rekening houden met hun mogelijkheden (dat word meestal over het hoofd gezien). Het grote probleem is soms dat mensen met minder talent, vinden dat ze een hoofdrol aankunnen.
Meestal worden er komedies gekozen, zodat de toeschouwer kan lachen, maar de komedie is wel het moeilijkste wat er is, als je ze goed wil brengen. Maar als je een zaal aan het lachen kan brengen is dat de grootste voldoening voor de spelers. Dat is ook wel de grootste reclame voor het volgende stuk. Je mag als groep nooit de teugels loslaten en steeds weer naar betere of gelijk waardige stukken uitkijken, wat niet altijd gemakkelijk is. Steeds zoeken naar een homogene cast tot in de kleinste rollen, dat maakt het werk van de regisseur een stuk eenvoudiger.
Nog een groot nadeel bij amateur-gezelschappen is de tekstkennis. Je moet je mensen kunnen overtuigen dat zonder tekstkennis niets kan gedaan worden. De tekst moet van uw eigen zijn, dan pas kan de regisseur goed beginnen werken, karakters uitdiepen, typerolletjes creëren en soms moeilijke regies uitvoeren. Je mag niet vergeten hoe verder de repetities vorderen, hoe meer fantasieën een regisseur krijgt. Als hij niet meer moet zagen over de tekst en tonatie, kan hij zich meer concentreren op het algemeen zicht van het stuk. Wat voor het publiek zeer belangrijk is. Wat je zeker niet mag vergeten als vereniging, is dat de mensen betalen op een goed product te zien en als dat niet het geval is, komen ze de volgende keer niet meer.
Omstreeks 1180 bouwde de toenmalige graaf van Vlaanderen Filips van de Elzas een Burcht "het Gravensteen", op de overblijfsel van een houten versterking, deze maal in steen. Niet om de stad te beschermen, want het Gravensteen staat in het hart van de stad, maar om de elite en de rijken, maar ook het volk in toom te houden. De Gentenaar was bekent om zijn ongehoorzaamheid en zijn opstandigheid. Bij de patriciërs was het te doen om macht en rijkdom. De donjon (13de eeuw) zou normaal niet zo hoog zijn geweest, maar de rijke Gentse clans bouwden huizen in steen en hoog met kantelen, dus moest de graaf hoger bouwen om aan te tonen dat hij de baas was. Dat maakte weinig indruk op de patriciërs die ondertussen reeds het bestuur van de stad in handen hadden en de grote winsten in hun zakken staken. Die winsten kwamen uit de productie van laken, die in heel Europa grote bekendheid had. De wol kwam van Engeland en langs de vele waterwegen kwam het in de haven van Gent (de Graslei). Gent groeide en werd rijker. Zestig procent van de Gentse bevolking (die dan ongeveer 60.000 inwoners telde en de tweede grootste stad van Europa was na Parijs) had werk door het laken, maar ook buiten de stad. De economie was heel onstabiel in die tijd. De vele ruzies onderling maar ook de oorlogen tussen verschillende graafschappen en landen hadden daar zeker schuld aan. Het was steeds de gewone bevolking die de zwaarste klappen kregen, hongersnood was nooit ver weg. De patriciërs lieten kloosters bouwen, om hun geweten te sussen, en bevolkten die met bedelorden, zo genoemd omdat zij leefden van giften en zo bleven ze in de macht van de rijken. Er bestaan er nog in Gent maar er zijn er ook verdwenen. Je had toen de Augustijnen, de Dominicanen, de Karmelietenen de Minderbroedrs. Voor de vrouwen liet gravin Johanna van Konstantinopel (in 1240) twee begijnhoven bouwen (nu nog te bezoeken). Het Sint Elisebeth op het einde van de Burgstraat en het Onze-Lieve-Vrouw ter Hooie in de Lange Violettestraat. Maar de rijkdom van Gent en vooral van Vlaanderen was een doorn in het oog van de Franse koning, deels omdat hij weinig te zeggen had in Vlaanderen, maar ook omdat Gent zijn wol van Engeland kreeg en hij daarmee in onvrede leefde. Er zouden nog moeilijke tijden komen voor Gent.
