Ik logeerde nog altijd bij mijn pleegouders wegens de brand. Ik was zwanger, maar dat vertelde ik hen niet. 
Ik kon daar gelukkig nog terecht, maar voor Mon lag het anders. Hij kon niet logeren bij zijn ouders wegens geen plaats. Zelf wou hij dat ook niet omdat hij al vele jaren vroeger uit zijn ouderlijk huis was gegaan. Eerst naar de zeevaartschool en daarna op kamers. Die jarenlange zelfstandigheid kon en wou hij niet opgeven.  En ook al omdat hij niet zo best kon opschieten met zijn vader. Dat een echte despoot, één wiens woord wet was en at botste vaak. (Wat trouwens niet afdeed aan het respect dat hij voor zijn vader had, maar toch). Dus was de oplossing een woonst zoeken waar wij ons konden settelen met het nakende huwelijk in het vooruitzicht.

Een woonst zoeken en vinden zou vlug moeten gaan. Ik had overdag geen tijd om te zoeken. Mon had dan wel verlof aangevraagd en gekregen, maar dat zou ook niet eeuwig duren.
Ik at mijn dagelijkse warme maaltijd op de fabriek. Goedkoop en erg lekker bovendien. Maar Mon ging 's avonds bij zijn ouders eten en dat waren ook verloren uren.
Ten eerste had hij een bloedhekel aan de manier waarop zijn ouders bleven proberen hem op andere gedachten te brengen wat ons huwelijk betrof. "Samenwonen kon toch ook en zou goedkoper zijn wanneer het mis liep in onze relatie...etc".
Gelukkig voor mij stond zijn besluit vast. Wat ik anders zou gedaan hebben weet ik niet.
Bovenop al mijn ellende ook nog eens alleenstaande moeder zijn.
Trouwens het waren toen andere tijden en het zou allemaal niet zo simpel verlopen zijn zoals nu.
Heel waarschijnlijk was ik in die tijd terecht gekomen in een tehuis voor ongehuwde moeders. Wat er dan van mij en mijn kind zou geworden zijn, daar durf ik niet aan denken.
Dat was echter nu niet aan de orde want Mon trof alle voorbereidingen voor ons huwelijk.

Hij vond een benedenverdieping in Deurne.
Het was niets bijzonder maar het voldeed tot we wat beters vonden.
Nu was het enkel nog kwestie van het te bemeubelen.
Op mijn pleegouders moesten we niet rekenen om iets te krijgen en mijn vorige inboedel waar ik zo hard voor gespaard had was in beslag genomen door de ouders van R.
Maar met kleine beetjes werd ons stekje toch gevuld.
Kieskeurig waren we niet en we hadden ook niet veel van doen.
Zo kochten we links en rechts wat tweedehands spullen.

Het gesprek met de rijkswachtcommandant en goede vriend van Mon, verliep in een heel gemoedelijke sfeer.
Ik ging er wel naartoe met een heel klein hartje want ik had in het verleden immers niet zo'n goede herinneringen aan politiemannen en rijkswachters.
Die enkele keren dat ik met hen te maken kreeg had dat trieste gevolgen gehad voor mij.
En dan ook nog al die keren dat ik als klein meisje de straat werd op gesmeten door mijn pleegmoeder en waarbij ze zei dat de politie mij wel zou oppakken en wegsteken, en dat in mijn tienerjaren ook werkelijk gebeurde. Dat alles maakte dat ik geen vertrouwen had in het blauw. De politie was niet mijn vriend.

Maar nu was ik bijna volwassen, hoewel nog niet meerderjarig. Het gevaar was heel reëel dat men me alsnog kon plaatsen in een of ander gesticht. Die angst zat diep ingeworteld en dat kon Mon niet uit me praten. Maar mijn angst was totaal overbodig, de bevriende rijkswachtkommandant stond ons heel vriendelijk te woord. En hij had ook al wat voorbereidend werk verricht.

Op een dag was het dan zover en gingen de poppen  aan het dansen.
Het was een gewone weekdag voor velen, maar in mijn herinnering zal hij altijd bijzonder blijven.
Om wat voor reden ik die dag niet gaan werken was weet ik niet meer, maar al bij al was het goed dat ik die dag in het huis van mijn pleegouders was.

Er werd gebeld en ik ging opendoen. Voor mijn neus stond J.
J. was de verzekeringsagent.
Om de hoek van onze straat was in die tijd nog een ziekenfondskantoor.
J was daar loketbediende maar na zijn uren verkocht hij verzekeringen.
Hij was een grote struise man met kalend voorhoofd en dikke grijze krullen op de rest van zijn schedeldak.
Ik moest de man niet. Steeds wanneer hij de kans schoon zag maakte hij altijd van die dubbelzinnige opmerkingen tegen elke vrouw die voor zijn loket stond.
De man beantwoorde volledig aan het gezegde: "Gekrulde haren zijn gekrulde zinnen."

Ik liet hem in de woonkamer en mijn pleegmoeder keek heel verwonderd op. Hij stak meteen van wal:
Ik heb slecht nieuws voor jullie...het verzekeringsgeld van de juffrouw hier is onterecht uitbetaald aan jullie... jullie moeten het volledige bedrag terugstorten aan de maatschappij binnen de dertig dagen...anders zul je door de maatschappij worden aangeklaagd wegens fraude... ik kom het jullie maar even  persoonlijk zeggen... maar er zal nog een aangetekend schrijven volgen één dezer dagen.
Zo min of meer ging dat gesprek.

Mijn pleegmoeder kreeg alle kleuren van de regenboog en zakte ietwat beduusd neer op haar stoel.
"Hoe, wat en waar" hoorde ik haar stamelen. Ik zweeg in alle talen maar zette mij schrap tegen wat eventueel zou kunnen volgen. En het kwam.
J. liet weten dat ik klacht had neergelegd omdat ik meende recht te hebben op het geld. En terecht, liet hij er op volgen.
Jullie hadden nooit die claim mogen ondertekenen met jullie naam, ging J.verder. Mij treft geen schuld want ik was niet van op de hoogte dat de juffrouw niet jullie wettelijke dochter was.
(Zo dekte hij zich meteen in natuurlijk, maar in feite was zijn bewering een grove leugen want hij was als loketbediende van het ziekenfonds wel degelijk al jaren op de hoogte van de situatie. Maar ja, net als zovele anderen al die jaren daarvoor, bemoeide hij zich liever niet en deed alsof zijn neus bloedde.

Nadat J verdwenen was bleef mijn pleegmoeder perplex op haar stoel zitten.
Ik wilde mij zo vlug als mogelijk uit de voeten maken, maar dat was buiten de waard gerekend.
Plots barstte zij los en vraagde hoe ik wist van dat geld en hoe de verzekering op de hoogte was van de feiten?
Ik biechtte alles eerlijk op. Met veel schrik maar ook een beetje triomfantelijk omdat ik haar eindelijk te baas was. Omdat ik haar eindelijk kon laten voelen dat zij niet meer kon doen met mij wat ze al die jaren had gedaan.

De scheldpartij die daarop volgde was er een van groot kaliber. Ik was een dief... een achterbakse teef.. een ondankbare rotzak... en nog zoveel meer.
Plots sprong ze op mij af, maar ik had dat verwacht en zien aankomen. Toch was ik nog net niet vlug genoeg om mij uit de voeten te maken.
Zij sloeg, beet, stampte en stompte waar ze mij maar raken kon. Ze sleurde mij bij mijn haren de ganse kamer door.
Maar ik liet mij niet meer doen... ik sloeg ongenadig en hard terug.
Het werd een vrouwen gevecht in regel, twee woeste tijgerinnen die vechten bij het leven.
Een klein moment was ik haar te baas en vluchtte naar buiten.
Nog maar eens...voor de zoveelste keer liep ik noodgedwongen de straat op.
Maar ditmaal wist ik waarheen... ditmaal zou ik geen uren meer doelloos moeten ronddolen... niet wetend van welk hout pijlen maken.

'k had ondanks de slagen die ik nog maar eens had moeten incasseren een goed gevoel.
Het was een gevoel dat mij bewust maakte van mijn zijn. Dat ik iemand was waar men rekening mee moest houden.
Ik had gezegevierd tegenover een jarenlange onderdrukking. En het voelde zo heerlijk!

En dat triomferende gevoel heb ik behouden tegenover mijn pleegmoeder tot op de dag dat ze stierf.

Voor de tweede keer in mijn leven woonde ik op mijn eigen stekje en had ik mijn eigen spulletjes.
Veel was het niet. In tegenstelling tot nu had ik toen nog veel ruimte over.
Wel hadden we een spiksplinternieuwe en moderne slaapkamer gekocht.
De baby spulletjes waren ook allemaal nieuw want daar stond ik op.
Voor de rest waren het meestal tweedehands  meubeltjes, maar nog wel heel mooi.
Een tv toestel hadden we niet en het radiotoestel kon je met recht en reden antiek noemen Maar er kwam geluid uit en dat voldeed voor ons. En dan was er ook nog de bandopnemer van M. Zo een groot en zwaar bakbeest waarvan het deksel dienst moest doen als luidspreker en met banden die bijna zo groot waren als een rol  pelliculefilm. (Op een van die banden had M. een live optreden staan van Edith Piaf in het Olympia in Parijs. Niet nodig zeker dat ik vertel dat ik die grijs gedraaid heb)!
Maar waar ik bijzonder fier op was dat was op mijn telefoontoestel. Het was er nog een van bakeliet   met een draaischijf en loodzwaar in vergelijking met de toestellen van nu.
Het was mijn allereerste telefoonaansluiting. Van Belgacom kreeg ik toen tien voorgedrukte kaartjes met onze naam op en telefoonnummer. Goh, wat voelde ik mij rijk en voornaam!
Het toestel werd dan ook liefdevol ingepakt in zo'n fluwelen hoesje met aan het afdekplaatje van de draaischijf een kwastje.
Oerlelijk vind ik nu, maar toen vond ik het prachtig.

Minpunt van dit alles was dat ik nog steeds officieel ingeschreven stond op het adres van mijn pleegouders en dus al mijn briefwisseling naar daar ging.
We zaten we nog steeds te wachten op een toelating van de rechtbank om te mogen trouwen.
Dat vroeg van mij enorm veel geduld en als je jong bent heb je dat niet. Trouwens, met gebrek aan geduld kamp ik nu nog steeds,
Mijn pleegouders deden er meestal het zwijgen toe wanneer ik achter mijn post kwam. Het was koude oorlog tussen ons, maar bij mijn weten hebben ze nooit een brief achter gehouden, ik denk dat ze dat niet meer aandurfden.

Jaren later zei mijn pleegmoeder mij eens dat ik mij in die periode zeer hautain gedroeg tegenover haar, en ik wil haar daar best in geloven. Want het feit dat ze mij niets meer konden maken deed mij zweven.

En op een dag was het dan zover, de brief van de Procureur des Koning met de toelating voor ons huwelijk viel eindelijk in de bus.
Maar voor ik die bewuste brief in handen had moest ik eerst weer een aanslag plegen op mijn geduld.

Het was een aangetekende zending. Het was een grote en dikke bruine briefomslag. Mijn pleegmoeder die niet wist wat de inhoud van die zending was, ik ook niet trouwens op dat moment, wilde eerst die zending zelf gaan ontvangen op het postkantoor. Maar ze kreeg het niet zonder mijn paspoort of volmacht en daar was ze spinnijdig voor geworden op het postkantoor.
Nu wou het toeval dat diezelfde loketbediende een vaste klant is van het café van mijn Moederke. En natuurlijk vertelde hij het ganse gebeuren. hij doet mij het relaas.
Ik dus sito presto naar mijn pleegouders om die zending te gaan ophalen. Eerst gebaarde mijn pleegmoeder van kromme haas, maar toen ik haar zei wat de postbeambte me had vertelt, gaf ze mij het bewijs. Puur getreiter was het van haar, maar ook totaal verloren moeite. Ik had de lijvige brief in handen.

  De zending was bijna een half wetboek en stond vol met artikels sus en zoveel van het Belgische wetboek. Maar wat ons het meest interesseerde was  het prachtig opgemaakte document met aan de onderkant een resem stempels en enkele mooie zwierige handtekeningen waaronder een van onze toenmalige koning himself.
Ik heb spijt dat ik dat document niet meer bezit doordat we het bij onze ondertrouw moesten afgeven.

Op een van de andere papieren stond te lezen dat wij verplicht waren om een eenmalige aangetekend schrijven te richten aan mijn biologische moeder met daarin datum en uur van de ondertrouw, samen met een uitnodiging om daar te verschijnen. Maar dat was puur protocollair want ook zij kon ons niets meer in de weg leggen.
Ik stak (pochen) ons naamkaartje met telefoonnummer bij in de aangetekende zending.
Nooit gedacht dat we antwoord zouden krijgen... maar dat kregen we dus wel.
Mijn moeder liet via de telefoon weten dat wanneer we haar met de auto kwamen ophalen zij haar handtekening zou zetten. En hoewel haar handtekening totaal overbodig geworden was, zijn we haar toch gaan ophalen. Omdat ik haar nog eens wou zien. Omdat ik misschien een verklaring zou krijgen van het vroegere gebeurde. Omdat ik hoopte dat we verder zouden kunnen gaan als moeder en dochter.
Maar het was ijdele hoop want ze bekeek ons amper en sprak onderweg geen woord. We hebben haar dan ook stilzwijgend weer aan haar deur afgezet, Diezelfde deur waar ik jaren gelden  met een kloppend hart mijn vinger op de bel drukte en haar voor de allereerste keer zag staan terwijl ze de ramen stond te lappen. Trouwens dat beeld komt me nu na zovele jaren nog steeds voor ogen wanneer ik aan haar denk.
Ik zal wel nooit weten waarom ze gekant was tegen mijn huwelijk.

Dinsdag 7 december 1971, een doodgewone. Voor mij echter een heel speciale dag waar ik lang naar uitgekeken had.
Vandaag was onze huwelijksdag. Straks zou ik vrij en onder het juk van mijn pleegouders vandaan zijn.

Een koude regendag, grijze wolken en geen straaltje zon te bespeuren
Geen bloemen op onze huwelijksdag. Er waren zelfs geen aankondigen verzonden. Enkel mondeling was er een enkeling op de hoogte gebracht. Het was zeker geen huwelijk zoals elk jong meisje in gedachten heeft. Geen tijd voor een goede voorbereiding, teveel problemen moeten oplossen.

Twee getuigen en de ouders van Mon met zijn jongste zus. Mon in een gewoon blauw pak, ik in een donkerbruine wintermantel. Niemand die in ons een bruidspaar zou herkennen.
Dat zag men trouwens in het gemeentehuis van Deurne ook niet in ons. Toen wij aankwamen, met onze eigen auto en een taxi voor mijn toekomstige schoonouders, waren de poetsvrouwen de trappen van de inkomhal aan het poetsen. Men verbood ons de toegang en toen we zeiden dat wij kwamen om te trouwen werd er duchtig gevloekt want men was dat vergeten te melden. Ook de schepen van de Burgerlijke stand wist van niets, hoewel we toch al zes weken in het 'kastje' hingen. Pas, nadat we zeker een halfuur op de trappen hadden staan wachten, kwam die man op zijn duizenden gemakken  aan gewandeld.
Mijn toekomstige schoonvader had een fototoestel om zijn nek hangen, en het eerste en enige dat de ambtenaar ons wist te vertellen was dat er geen foto's mochten getrokken worden in de trouwzaal of in het gemeentehuis. Want dat recht was verpacht  aan een vaste fotograaf. Geen blik, geen hand of excuses naar ons toe.
Mijn schoonvader, niet gewend van gedwarsboomd te worden, begon de man meteen zijn gedacht te zeggen: "Niemand kan mij beletten om foto's te maken van het huwelijk van mijn enige zoon!" Maar dat konden ze dus wel. Men waarschuwde hem dat men zijn toestel in beslag zou nemen en dat men hem zelfs zou verwijderen indien nodig.
"Wilden we wachten op de bevoegde fotograaf?" Ja, dat zouden we dan maar doen, en we mochten nog eens twintig minuten wachten, dit keer in een lege trouwzaal.
Leuk begin!

De getuige van Mon was uiteraard zijn beste vriend Gabriël, voor mij was dat mijn pleegvader, en dat kwam zo...
Yvonne ( uit mijn vorige verhalen) zou mijn getuige zijn, maar twee dagen voor ons huwelijk moest zij opgenomen worden in het ziekenhuis. Yvonne stierf op 13 januari 1972 aan longkanker.
Dat maakte dat ik weinig keuze had. Mijn schoonmoeder weigerde want was tegen ons huwelijk, idem dito zijn zusters. Mijn Moekerke deed voor ons een feestje en zij had haar zaak, het was voor haar te kort dag. Bleef dus over één van mijn pleegouders. Radeloos ging ik het hen maar vragen, maar mijn pleegmoeder, nog steeds razend kwaad voor de klacht die ik had neergelegd wegens hun onterecht ontvangen verzekeringsgeld, zei njet. Zij verbood het ook mijn pleegvader, maar voor de eerste keer in mijn en zijn leven, ging hij tegen haar in, en stemde toe.

Van de huwelijksvoltrekking weet ik nog weinig af, ik beleefde het als in een roes, gelukkig en verdrietig tegelijk.
Gelukkig omdat ik geloofde in een mooie toekomst. Verdrietig omdat ik familie miste, omdat ik mijn huwelijk zo helemaal anders had voorgesteld.
Wanneer we terug buiten stonden en Mon aan zijn vader vroeg om enkele foto's te trekken in het nabijgelegen park, weigerde hij. "Geen zin meer" murmelde ie.
Al wat hij nog wilde was een koffie gaan drinken in het café op de hoek en een taxi bestellen om naar huis te gaan.
Geen proficiat, geen omhelzing, geen "welkom in de familie meisje." Zelfs op die dag was ik ongewenst.
In het café speelde men op een bepaald moment het liedje van de Rightheous Brothers: "Unchained Melodie" en R nam me bij de hand en we dansten onder de verbaasde blikken van de kaarters en biljarders. Dit was onze huwelijksdans.
Ondertussen was de taxi voor mijn schoonouders gearriveerd en zij vertrokken zonder boe of ba.
Wij brachten eerst mijn pleegvader naar huis om daarna wat te gaan eten en drinken met Gabbe tot het tijd was om naar het feestje te gaan dat mijn Moederke voor ons gaf. Maar toen we stopten aan de voordeur van mijn pleegouders, wenkte mijn pleegmoeder ons om binnen te komen.....

(Wordt vervolgt)

Toen mijn pleegmoeder teken deed dat we moesten binnenkomen, verwachte ik daar niets goeds van.
Maar groot was onze verbazing, ook die van mijn pleegvader (zeker die van mijn pleegvader) toen we de mooie gedekte tafel zagen.
Zij had broodjes en een taart gekocht. Eveneens had ze een mooi boeket bloemen gekocht voor me. En als geschenk kreeg ik een pakket bad en keukenhanddoeken en een mooi wit damasten tafelkleed.
Ik, nee wij vier liever, stonden perplex. Ze kon mij zo niet laten gaan, zei ze, niet met lege handen, ze werd als het ware heel emotioneel en ze wenste ons proficiat met drie kussen.

Na het eten ging de conversatie weer richting verzekeringsgeld, en Mon en ik stonden al gelijk in de startblokken om het hazenpad te kiezen.
Ik kreeg nog maar eens haar visie te horen over mijn verblijf bij hen.
"Hadden ze mij niet grootgebracht ...hadden ze mij ooit echt in de steek gelaten ...hadden ze mij niet steeds weer binnen gepakt.....en dit allemaal gratis"? Andere pleegouders zouden het hen niet zo gauw nadoen, want pleegouders worden betaald voor hun diensten, en zij hadden nooit wat gekregen!"
"Wacht maar tot jouw kind geboren wordt, dan zal je pas weten wat het allemaal kost". "Wij hebben nooit een eigen huis gehad, nooit een auto gehad".
Al wat ik eruit kon verstaan was dat hun gebrek aan materiële dingen allemaal door mij kwam. In mijn schoenen werd geschoven. Maar ik zweeg, ik wilde geen ruzie vandaag. Elke tegenwerping zou toch verloren moeite zijn.
Enige opmerking kon ik toch niet laten: "Ik had niet gevraagd om bij hen terecht te komen, ik had niet gevraagd om bij hen te mogen blijven, ik had simpelweg geen andere keuze gehad, zij wel."
Maar mijn pleegmoeder was er heilig van overtuigd dat zij een edele en onbaatzuchtige taak op zich had genomen en naar behoren had voltooit.

Plots haalde ze enkele brieven te voorschijn die moest ik lezen van haar, met o.a  een brief van een deurwaarder.
In die brief stond te lezen dat zij binnen een korte termijn het aan hen onterechte verzekeringsgeld moesten terugbetalen aan de verzekering of hun goederen zouden worden aangeslagen.
In weer een andere brief stond te lezen dat zij vervolgd konden worden voor fraude met gevangenisstraf tot gevolg.
Er volgde een grote jammerklacht.: "Wij hebben dat geld niet meer om terugbetalen....en wat een schande moeten wij dan doormaken....en je pleegvader gaat zijn werk verliezen, en dan hebben we niets meer....en wat gaat er dan van je pleegbroer worden,  ocharme........ik hang mij nog liever op".

Dit alles en nog veel meer kreeg ik over mij heen.
Ik kon dat alles ongedaan maken wanneer ik mijn eis teniet zou doen, wanneer ik mijn klacht zou intrekken, liet ze mij weten.
"Is dat niet je plicht na alles wat wij voor jou hebben gedaan"?
Ik keek naar mijn pleegvader en zoals gewoonlijk zei hij niets, maar hij leek mij nog kleiner te worden dan hij al was. Hij zat gebogen op zijn stoel, zijn blik bedroeft op mij gericht.Trouwens hij had de ganse dag al een zeer bezorgde blik gehad, dat viel mij nu ineens op.
En mijn hart brak voor deze man die al zijn ganse leven hard had geploeterd en er geen greintje respect of liefde had voor teruggekregen van zijn vrouw.
Nee, dat wilde ik niet, dat was het mij allemaal niet waard, en ik stemde toe om mijn klacht en mijn eis in te trekken. Gevangenisstraf had ik hen nooit toegewenst, noch het verlies van hun inboedel. Dat het allemaal zo'n proporties zou aannemen dat had ik mij niet kunnen inbeelden en had daar niet bij stilgestaan.
Meteen werd er briefpapier en pen boven gehaald. Het ijzer smeden als het heet is, moet ze hebben gedacht. Nou ja, dat was niet eens zo absurd natuurlijk, en ik stemde ermee in om alles te laten vallen waar ik in feite recht op had. Maar Mon stond erop om alles rustig te doen. Later.
Enige dagen later heb ik dan met behulp van J de verzekeringsagent officieel laten weten dat ik mijn eis introk. De bevriende rijkswacht commandant van Mon heeft de rest voor ons opgelost. Maar hij liet me wel weten dat hartstikke gek was. Maar ik heb er nooit spijt van gehad. Mijn gerust gemoed was me meer waard dan dat geld.  

Later, op het feestje die avond,  hadden Mon en ik onze eerste echtelijke kwebbels.* "Ze heeft je mooi ingepakt" zei Mon.  "Dure broodjes en taart zijn dat geworden!"
Maar ik zag het anders, ik had een zwaar schuldgevoel afgekocht, en ik kon hen en iedereen te allen tijde recht in de ogen kijken.
Ik kon met een zuiver geweten bouwen aan mijn nieuwe toekomst.
(* meningsverschil, woorden hebben.)

Ons huwelijk was zuiver een detail geweest. Hoewel ik het helemaal anders gedroomd had, net als elk ander jong meisje, maalde ik er niet om dat het anders gelopen was. Ik was gelukkig met het feit dat getrouwd was met de man die ik innig liefhad en die de vader van mijn kind (eren) zou worden.

Kort na mijn huwelijk ging ik in zwangerschapsverlof en zoals het toen nog min of meer de gewoonte was keerde ik na de geboorte van onze zoon niet meer terug naar de koffiebranderij, maar werd voltijds huisvrouw.

  Ik had dan ook alle tijd om mijn jeugdjaren te herdenken en alles rustig te overlopen. Nu ikzelf moeder zou worden besefte ik dat mijn jeugd voorgoed voorbij was.
In feite had ik nooit een jeugd gehad.
Och ja, er waren enkele mooie herinneringen. Zoals  de vakanties met het "'t Pleintje" bijvoorbeeld. Dit  enkel en alleen dank zij het kordate optreden van de onderpastoor, Menner Heylen, tegenover mijn pleegmoeder. Daar tegenover stonden dan weer andere vakanties waarbij ik als elfjarig kind  dienstmeid moest gaan spelen in een joods gezin, zogezegd om de onkosten te vergoeden van mijn verblijf bij mijn pleegouders. En op nog jongere leeftijd tomaten moest plukken bij de toenmalige  naburige boer.
Ook een leuke herinnering was de periode dat ik majorette was in de harmonie. Ik beleefde er mijn eerste kalverliefde.
Later zou ik dan via diezelfde harmonie mijn eerste grote liefde leren kennen Maar dat bracht uiteindelijk ook het eerste grote liefdesverdriet.
Nader bekeken en welbeschouwd waren mijn kind-en jeugd-jaren een grote treurnis geweest.
Een grote "stuggle for life". Mijn hoofd boven water houden om niet te verzuipen onder de kwellingen van mijn pleegmoeder en de laksheid van mijn pleegvader.
Vaak heb ik er de brui willen aan geven, tweemaal er effectief ook een poging toe gedaan.

Maar dat was nu allemaal voorbij. Ik stond aan een nieuw begin. Het begin van een toekomst die er heel rooskleurig en veelbelovend uitzag,
Eindelijk had ik mijn leven in eigen handen. Ook al bleek dat achteraf heel relatief te zijn. Je kunt tenslotte je noodlot niet ontlopen heb ik moeten ondervinden. Ach er is nog zoveel onheil, onrecht, en verdriet op mijn weg gekomen. Zoveel waar ik tegen vechten moest.
Zoveel waarover ik gestruikeld ben en diep over in de put heb gezeten. Maar dat kon ik toen nog niet weten. En misschien gelukkig maar.

Ik had al die narigheden doorstaan en overleefd, en was er sterker uitgekomen. Tijd nu om dat alles achter mij te laten en te bouwen aan een nieuwe toekomst Onze toekomst!
Mijn man, mijn kind, wat klonk dat hemels!

En met dit ben ik aan het einde gekomen van dit blog.
Wat gebeurt is, is gebeurt en daar kan geen mens wat aan veranderen.

Ik heb lang getwijfeld om dit blog aan te maken en hier mijn verhaal te doen. En kijk, ik heb er geen moment spijt van moeten hebben. Ik wil jullie daarvoor allemaal heel erg bedanken!  Voor alle troost en medeleven. Voor alle lieve woorden. Voor jullie steun die mij de moed en de kracht gaven om mijn verhaal te kunnen doen tot aan het einde toe.

Jullie hebben geen vermoeden hoeveel dit voor mij betekent.

BEDANKT!!!

Bijlagen:
Timi Yuro - Smile.mp3 (2.6 MB)