SEXUAL SUSPENSE

                                                  Filmslotsekwentie

Ik hou van u, prevelde de dame.
Voorzichtig sloot hij de twee vensterramen.

de wereld zal me morgen eenzaam schijnen !
nauwkeurig sloot hij ook de vier gordijnen.

O, als ge wist hoe gaarne ik u zie !
Hij sloot zorgvuldig elke draperie.

Oooouw dear ! sprak ze met een verliefde reutel.
En met een droge klik droei hij de sleutel.

Gij hoort bij mij als water bij de zee !
Hij dobberde nat naar de canapé.

Van ver reeds reikte zij haar rode lippen.
En hij begon zijn das al ties te strippen.

De warme liefde op zijn stoer gelaat gegrift
mompelde hij twee fouten in het onderschrift.

Toen kusten zij lang met gesloten ogen,
zo lang dat het voorzeker niet zal mogen.

Haar boezem ging stielvaardig op en neer.
Ze had talent, dat zag men elke keer.

Toen eindelijk het kussen was gedaan
stond er 'The End' en ging het licht weer aan.

Er stommelden wat hielen en wat hakken
en iemand zuchte dun: 'Het is gebakken'

                            Louis Verbeeck

Geen Super De Luxe

Geen roze
in een doze,
geen lelie,
geen orchidee
om in het leven
te leven daarmee.
Geen pronkstuk
met veel tierlantijn,
maar tintelende frisheid
als heldere dauw
die 't bloemeke laat botten
tot blomme
tot vrouw.

MORGENZON

Mooi die morgenzon, die groot en rond en rood,
en klimmend in 't geluchte van het zomerblauw,
die rijzend uit de nacht der stille stiltedood
en schaduwvegendlang, nu ruimt het mistig grauw.

Mooi die zomerzon, juist boven de aardeschoot,
die glinsterglans op 't groen en frisse morgendauw,
het zoemend luisterspel der bij, niet eens zo groot
die bloemen kust en nektar drinkt, om godentrouw.

Laat ons de bij, bloem, blad en bladerranken,
schenk ons nog lang, uw milde vadergunst,
het minnenspel van zon en wolkenbanken.

Laat ons de sonate van vele vogelklanken,
dit dichterboek van schone schilderkunst
in ruisakkoord,...zijn grote schepper danken.

Maryflor

MATIGING

'k En kan 't niet meer verdragen
want 'k zie het keer op keer,
't en is niet met te vragen
dat ik bekom, maar omgekeerd veeleer.

Men vraagt niet meer, men eist,
de vuist gaat naar omhoge
wat op een teken wijst
van tand om tand en oog om oge.

En ik de arme domme dwaas,
gelovend nog in plicht en rechten
die eerlijkheid zie in een waas,
die niet op straat wil vechten.

Geef ons maar Heer,
die vroeg're kalme ruste
de oude naastenliefde weer,
die 't vuur der hebzucht bluste.

Maryflor

DEBET

Ik hoop
dat de jeugd,
de zon ziet die
de mist laat verdwijnen,
de dwazen in hun hemd zet.
Dat zij het nest
dat wij hebben bevuild,
weer proper wassen met
de schulden van onze eigenwaan.

Maryflor

KLAARHEID

Ogen zijn
om 't geluk te zien,
ogen, die in de zomer
de herfst bezien,
soms stom en stille staren,
die weemoedig dromen
bij het vallen van de blaren
der ranke slanke bomen.

Ogen zijn
om je vrouw te zien,
in vol ornaat
of heel intiem,
haar zachtjes te aanschouwen.
Heerlijk is het om te zien,
hoe kinderen van ons
nu aan hun toekomst bouwen.

Ogen zijn
om 't gemoed te peilen,
in de donkerte
der duisternis,
waar de mist niet optrekt
maar nog dikker wordt bijwijlen,
waar het zoeken naar het licht
moeilijk valt, onmogelijk wellicht.

Jonge ogen zullen later spreken,
de bekrompenheid verbreken
met een hart dat openstaat
en het licht weer binnenlaat.
Dan zal men klaarheid zien,
misschien !

Maryflor

de morgenfluister, kil en stil,
een natte boerenweg en oostenwind,
de parelmoeren heg, ik ril
in de rust die ik vind.

Euhhh !... een goedendag ?
Lomp en stom kijkt ze me aan,
ze is niet kwaad van slag
maar traag,... niet erg verlaan.

Loom en lui stapt ze voort
die blanke, bruine of bonte koe,
kwispelstaartend als het hoort
tjokt ze naar de weide toe.

Voor haar zijn 't al gelijke dagen.
Ze is niet veel gewent,
ze eist niet,... komt niet af met vragen,
wie is nu nog zo vlug kontent.

Niet overal is 't morgenstil
in streek, land of kontinent.
De weelde, onze welvaartsgril
heeft ons de koe ontwend.

Maryflor

Lichtend verstand
broze geest of,
broos verstand en
lichtende geest !
Wie zal het zeggen,
of kan het zijn
dat een broze, lichtende,
verstandige geest over
deze huidige tijden heerst
op zoek naar zinneloos geweld,
of wordt men helder van geest
met gezond verstand
zodat deze broze vrede
blijven moge.

Maryflor

 

De Vlaamse Leeuw

Zij zullen hem niet temmen, de fiere Vlaamse Leeuw.
Al dreigen zij zijn vrijheid, met kluisters en geschreeuw.
Ze zullen hem niet temmen, zolang een Vlaming leeft,
Zolang de Leeuw kan klauwen, zolang hij tanden heeft.

Ze zullen hem niet temmen, zolang een Vlaming leeft,
Zolang de leeuw kan klauwen, zolang hij tanden heeft.
Zolang de leeuw kan klauwen, zolang hij tanden heeft.

De tijd verslindt de steden, geen tronen blijven staan.
De legerbenden sneven, een volk zal nooit vergaan.
De vijand trekt te velde, omringd van doodsgevaar.
Wij lachen met zijn woede, de Vlaamse Leeuw is daar.

Ze zullen hem niet temmen, zolang een Vlaming leeft,
Zolang de leeuw kan klauwen, zolang hij tanden heeft.
Zolang de leeuw kan klauwen, zolang hij tanden heeft.

Hij strijdt nu duizend jaren, voor vrijheid, land en God.
En nog zijn zijner krachten, in al haar jeugdgenot.
Als zij hem macht'loos denken, en tergen met een schop.
Dan richt hij zich bedreigend, en vrees'lijk voor hen op.

Ze zullen hem niet temmen, zolang een Vlaming leeft,
Zolang de leeuw kan klauwen, zolang hij tanden heeft.
Zolang de leeuw kan klauwen, zolang hij tanden heeft.

Wee hem, de onbezonnen', die vals en vol verraad,
de Vlaamse Leeuw komt strelen, en trouweloos hem slaat.
Geen enkle handbeweging, die hij uit 't oog verliest:
en voelt hij zich getroffen, hij stelt zijn maan en briest.

Ze zullen hem niet temmen, zolang een Vlaming leeft,
Zolang de leeuw kan klauwen, zolang hij tanden heeft.
Zolang de leeuw kan klauwen, zolang hij tanden heeft.

Het wraaksein is gegeven, Hij is hun tergen moe;
met vuur in 't oog, met woede, springt hij den vijand toe.
Hij scheurt, vernielt, verplettert, bedekt met bloed en slijk,
en zegepralend grijnst hij, op 's vijands trillend lijk.

Ze zullen hem niet temmen, zolang een Vlaming leeft,
Zolang de leeuw kan klauwen, zolang hij tanden heeft.
Zolang de leeuw kan klauwen, zolang hij tanden heeft.

Druk op onderstaande knop om mij te e-mailen.

Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek

Een vergissing
is geen nederlaag
waneer ze
uw horizon
verijkt.



 

Het sperma van de auto
doodt de eicel
van de natuur.





De groene struiken
langs de autostrade
zijn als siernagels
van een doodskist.





Verdronken in het bier,
is het verstand
aan de zatte kant.





Wanneer zal men eens ophouden
met de eerlijke uit te zuigen
en de uitzuigers te verheerlijken.

                                      Maryflor

DE VIJVEROEVER

Roerloos, rimpeloos
bij morgenrust
zie ik tussenwaters,
glibberig glimmend,
staartsturend, zachtjes klimmend
gaan naar boven.
Hap... wat zuurstof !...
of is't om god te loven !...
Kwak,... een halve draai,
en dan rustig
zwemt de karper
tussenwaters,
achterlatend
rimpelende cirkels
uitdeinend op de vijveroever,
tot weer alles wordt,
roerloos, rimpeloos
bij morgenrust

                    Maryflor

DE DIENAAR

O mocht ik maar
u dienaar zijn
o muze van de geest.
'k Zou alles kunnen zien
wat altijd zuiver is geweest
wat niet is opgebruikt
of weggeconsumeerd.
De Zon, de Maan, de Sterren.
De morgenstond
met rode zon
en 't mistig front
dat lavend denkt
het nijgend gouden graan,
de malse grond.
De noenstond
met felle zon
haar korte schaduw
in het mulle zand,
de kleine speelse liefdesvrucht
aan vaders hand,
de tederheid van vrouw en man
hun vaste ondergrond.
De avondstond
met groet der koperen maan
en aan bezinning toe
want mens en de natuur zijn moe,
de rust die wacht op 't slapen gaan
in zachte sterrennacht en ik,...
O mocht ik maar
uw dienaar zijn.

                                 Maryflor

GLITTERGLANS

Zeg sterre
daar zo verre,
hebt gij een ziel vanbinnen
zodat gij God kunt minnen.
Of is u zijn
maar schijn,
uw blinken, opgeblonken faam
en ijdelheid u naam ?


                                        Maryflor

Avond

Om mijn weemoed te genezen
heb ik voor het slapengaan
'de twee wezen' eens herlezen,
helemaal, van voor af aan. 

Droevig heb ik zitten huilen
om hun beider droevig hert,
alhoewel ik goed besefte
dat the end toch happy werdt.

Toen het uit was heb ik zachtjes
mijn gebeden opgezegd,
vlug een Vlaamse Leeuw verwekt en
mij maar naast mijn vrouw gelegd.

                           Louis Verbeeck

Enkele foto's uit de oude doos.

TANDMUZIEK

Terwijl ik borstel
mijn knabbelgarnituur
en de resten
van het maalwerk
spuw en spoel
met zacht gevoel,
nog even
mijn smaaklap laat glijden
over de witte toetsen,
luister ik
de morgenmoeheid weg
in een bolero.
dag mooie dag...
dag Ravel

Maryflor

Hij droomt, de sterke, stoere boom
zijn domme oude dwaze droom
te praten ooit bij dag en dauw
met 't oude, scheve schuurgebouw.
Hij fluisterd, loom en lisp'lend stil
dan fel en warm, of ijzig kil
in weer en wind en wiegend nijgen,
maar d'oude schure,... zij blijft zwijgen.
hij waait en wiegt en wuift
wijl boven 't wolkendek verschuift,
al schudt hij stam en tak en loof
de oude schure,... zij blijft doof.
Hij hoopt, de stramme oude boom,
dat op een dag en zonder schroom
de schure hem kan antwoord geven,
want hoop en droom doet eeuwig leven.

Maryflor

Zuster Immaculata die al vier en dertig jaar
verlamde oude mensen wast, in bed verschoont,
en eten voert,
zal nooit haar naam vermeld zien.
Maar elke ongewassen aap die met een bord: dat hij
vóór dit, of tegen dat is, het verkeer verspert,
ziet 's avonds reeds zijn smoel op de tee vee.
Toch goed dat er een God is.

Gerard Reve

Een oud echtpaar ging naar bed,

op 't nachtkastje twee bakjes met tanden

Vol liefde keek de man haar aan,

en streelde haar rimpelige handen.

Hij sprak:"al meer dan veertig jaar

zijn we gelukkig meid,

geloof me als ik zeg,

Ik wil je voor geen miljoen nog kwijt".

"Dat weet ik jongen", zei de vrouw

"Ook jij bent niet te koop,

ook niet voor een miljoen,

en dat is toch een hele hoop".

Ze lagen daar te saam.

Op de avond van hun leven.

Twee mensen die elkaar,

zoveel hebben gegeven.

Ze zeiden:"wel te rusten hoor".

En hij gaf haar een zoen,

en fluisterde:"is de deur op slot,

hier ligt voor twee miljoen!"

Nu het lied der Vlaamse zonen,
nu een dreunend kerelslied,
dat in wilde noordertonen
uit het diepste ons herten schiet.

Keerzang:
Ei! het lied der Vlaamse zonen,
met zijn wilde noordertonen,
met het oude Vlaams Hoezee.
Vliegt de blauwvoet? Storm op zee!

't Wierd gezeid dat Vlaanderen groot was,
groot scheen in der tijden wolk,
maar dat Vlaanderland nu dood was,
en het vrije kerelsvolk.

Maar dan klonk een stemme krachtig
over 't oude noordzeestrand
en het stormde groots en machtig,
in dat dode Vlaanderland.

En hier staan wij, 't hoofd omhoge,
vuisten siddrend, kokend bloed;
vlam in 't herte, vlam in de oge,
en ons naam ons trillen doet!

Van de blonde noordse stranden,
dwang en buigen ongewend,
onze vaders herwaarts landden,
leden, streden, ongetemd.

Ja wij zijn der Vlamen zonen,
sterk van lijve, sterk van ziel,
en wij zou'n nog kunnen tonen,
hoe de klauw der Klauwaerts viel.

Op ons vane vliegt de Blauwvoet,
die voorspelt het zeegedruis,
en de Leeuw er met zijn klauw hoedt
't lieve dierbaar Christi kruis.

Weg de bastaards, weg de lauwaards.
ons behoort het noordzeestrand,
ons de kerels, ons de Klauwaards,
leve God en Vlaanderland!