Mijn eerste waterlelie is er in mijn vijver(tje). Mooi wit en teder. Ze komt van een oude plant, ooit nog gekregen van onze chef-hovenier, Jozef. Jef, zoals we hem noemden is helaas al een tijdje overleden. Elke morgen kwam hij van Aalst met zijn grote Mercedes. Voor zes uur was hij al op post om zijn mannen elk hun taak te geven. Zijn bureau stond in een lokaaltje waar een verwarmingsketel stond. Die ketel verwarmde een ruimte ernaast, waar ontvlambare producten waren opgeslagen. Jef had waarschijnlijk een te hoge bloeddruk. Voor een kleinigheid zat hij immers op zijn paard. Niets verliep naar zijn wens. Maar ik heb altijd goed opgeschoten met Jef. Hij wist niet wat gedaan om me een plezier te doen. Het jaar dat hij nieuwe grasmaaiers wou bestellen, omdat het budget het niet toeliet, stond er op 1 april een schaap te grazen op het grasperk aan de hoofdingang. En Jef kreeg binnen de kortste keren zijn nieuwe grasmaaiers. Misschien tot later, Jef, dan kunnen we nog eens oude verhalen ophalen van op 't werk, over Renéke, Theo en de vele anderen .
Gluren aan het zwembad Na een uurtje komt er meer en meer beweging rondom het zwembad. De zware houten banken worden versleurd naargelang de stand van de zon. Late ontbijters zijn op zoek naar een goed plaatsje, moeder in de zon, vader onder de parasol en de kinderen worden goed ingesmeerd vooraleer ze losgelaten worden in de vrije natuur onder het waakzaam oog van de vader, die het niet kan nalaten ondertussen een of ander vrouwelijk schoon te bekijken van achter zijn zonnebril, zonder dat vrouwlief er iets van merkt. De kleinste dreumes doet lastig, maar mama veroert van geen vin, haar collega's moeten toch kunnen zien dat ze op vakantie is geweest in het Zuiden en alle dagen "goe weer" heeft gehad.
We krijgen nieuwe buren achter ons, tafeltjes en zonnebanken worden weer eens veranderd van locatie. Ze begroeten ons met een "Good morning", bravo want de meeste hotelgasten bekijken ons altijd aan met een beetje argwaan, ze hebben ons wel eens gezien in het restaurant maar begrijpen ons taaltje niet. Jaren terug, gaf ik me soms uit voor een Luxemburger en op de markt of in de Souks wordt je gegarandeerd niet lang lastig gevallen. Spijtig dat we thuis geen Engelse buren hebben. In onze wijk kent men het woordje "Daag" niet en draaien de meeste buren hun hoofd weg op straat. Mijn moeder heeft me altijd gezegd "Een goeendag dat kost geen geld" en ze voegde er nog aan toe "Je kunt ze niet meer duveln, dan zelf goedendag te zeggen".
Overal in Vlaanderen wordt vandaag Vader gevierd, op enkele uitzonderingen na, waar men voor 19 maart kiest, Sint Jozef. Hij was de "voedstervader" van Jezus. Als kind begreep ik niet goed wat een voedstervader was, nu zou men gewoonweg pleegvader zeggen. Misschien had Jozef wel echte kinderen, maar met wie? ... Misschien een onderwerp vor een of ander boek en film. Alles is nog niet blootgelegd, er zijn nog zoveel raadsels omtrent de bijbelse verhalen, een ding staat vast, aan het verhaal over de appel van Adam en Eva daar schort iets aan: In die tijd kenden we de appel nog niet, het is pas eeuwen later dat er ergens in Zuid-Amerika een klain nietig appeltje is ontdekt, de voorvader van onze Boskoop, Jonagold en zo vele andere. Gelukkige feestdag, vader!! Ik moet je al 28 jaar missen, maar elke dag denk ik elke dag nog aan jou. Gefeliciteerd alle vaders, grootvaders, schoonvaders, stiefvaders en donorvaders. Deze laatsten worden soms vergeten, maar brengen soms het geluk in een nieuw gezinnetje, meestal in anominiteit. Vandaag denk ik ook aan de vele kinderen die hun vader verloren hebben op jonge leeftijd, ziekte of een auto-ongeval. Een vader is immers onvervangbaar
Een paar bedenkingen aan het zwembad in ons hotel op Lanzarote aan de hand van een paar kribbels opgetekend, met een potloodje in een oud vergeeld boekje. Niettegenstaande dat water eerder schaars en duur is, wordt elke morgen de vloer rond de zwembaden proper gespoten. De zware houten ligbanken worden netjes in de rij gezet naast de grote parasols en de ligkussens worden met precisie op de banken neergegooid. Het viel ons op dat er in dit hotel niet aan preservatie werd gedaan, zoals de meeste Duitsers plegen te doen, ik heb immers maar weinig Duitsers gehoord, op een paar Oostenrijkers na. Na een rijkelijk ontbijtbuffet, het was eerder een ontbijtbrunch trekt iederen naar het zwembad. Julien vreebos, onze Brusselse Ket, gaat soms op een terraske zitten in "zaan" Brussel en houdt op zijn eentje de passage in het oog, net als een kleine voyeur. Vandaag speel ik ook maar eens voor voyeur van op mijn ligzetel. De gasten van het hotel komen van overal uit Europa, zelfs Russen en Polen hebben het Westers massatoerisme al ontdekt want af en toe hoorde ik "da en dobre". Voor ons liggen drie koppels, ze spreken een raar taaltje, ik probeer uit de titel van een boek af te leiden van waar ze afkomstig zouden zijn. Het merk van de sigaretten maakt me niet wijzer. En dan ineens, een dame staat recht en zet een zonnepetje op met een reclame voor Carlsberg, het zouden dus waarschijnlijk Denen kunnen geweest zijn. Verderop ligt er een corpulente Engelse dame met een roodverbrande rug, ze zou kunnen opgenomen worden in een brandwondencentrum. Ze houdt het vol en vraagt haar vriendin om haar rug nog maar eens in te smeren; terwijl het ontvellinsproces zich verder zet. Dit zijn mijn eerste ontcijferingen van mijn kribbels.
Wordt vervolgd in de hoop dat ik mijn blaadjes niet kwijt raak.
We zijn pas terug van een aangename vakantie op het zonnige Lanzarote. Wat een verschil, koud en kil, het is moeilijk om je aan te passen. Dan maar terug in de reisbrochures gekeken. Met enige argwaan, elk hotel ligt altijd op een "wandelafstand" van winkeltjes, centrum, een pittoresk haventje, langs een promenade of is maar gescheiden van de zee door een kalme weg. De uitrusting van de kamer varieert soms en sommige "faciliteiten" zijn gratis of betalend. De sportvoorzieningen en de animatievoorzieningen, die sla ik meestal over, maar het aantal zwembaden hou ik dan wel in het oog, deze keer waren er zo maar eventjes acht verspreid over het hotel en bijgebouwen, wat een luxe! Maar de zon doet nu toch een schuchtere poging om, tussen twee buien, het een beetje aangenamer te maken, althans van achter het raam en kijkend op de verzopen tuin.
De ondertitel van mijn blog is "Over Katjes in het donker". Deze titel heb ik natuurlijk niet zomaar gekozen. Het komt zoals jullie waarschijnlijk wel weten, uit Boer Bavo van Miel Cools. Het Davidsfonds van Strombeek, waarvan mijn pa penningmeester was, had Miel Cools eens uitgenodigd voor een optreden. Het was in een klein zaaltje dat deel uitmaakte van "Ons Huis",waar in de tijd van toen bijna alle katholieke en christelijke verenigingen samenkwamen. Het zaaltje droeg de naam "Boerenzaal", een overblijfsel van voor den oorlog, toen er nog in de gemeente aan landbouw en veeteelt werd gedaan, en men er nog een boerinnenbond en een boerenbond had. Ondertussen werd het zaaltje gebruikt door de mutualiteit Concordia en voor kleine vergaderingen, maaltijden en allerlei feestelijkheden voor een klein publiek. Er was altijd een bevangen geur want er was maar een buitendeur, de vensters waren afgeplakt met karton, vandaar die muffe geur. And now to the point, twee dingen herinner ik me nog van het optreden van Miel. 1. Een mopje, hij vroeg aan de toehoorders hoe men in Limburg een ooievaar noemde, bij gebrek aan Limburgers in de zaal waarschijnlijk, was hij verplicht het antwoord zelf te geven: "Een Weeral". Ik vermoed dat bij elk optreden de zelfde vraag stelde en zelf moest antwoorden. 2. Het liedje over boer Bavo, met telkens weer hetzelfde refrein: "Maar boer Bavo kneep de katjes in het donker, hij kneep de katjes bij nacht, bij nevel en sterrengeflonker, maar hij deed het zacht, hij kneep ze zelfs zacht, hij deed het in het geniep en 's anderdaags ploegde hij zijn veld." Diezelfde boer Bavo zetelde in de gemeenteraad, hij was lid van de kerkfabriek en droeg de fakkel in elke stoet. Hij werd rentenier en zag van bij hem thuis de plaats van zijn toekomstige zerk. Hij kwam te sterven en hij kreeg een lijkmis vol pracht en praal. De katjes waren er allemaal, ze kochten een grote tuil en bij de open kuil zei de schepen " Bavo ijverde dag en nacht". Jaren later kreeg ik ook eens de opmerking van een jonge dame, "gij knijpt graag de katjes in het donker", maar die jonge (?) dame van toen zal waarschijnlijk niet aanwezig zijn bij mijn open kuil.
Ik heb altijd horen zeggen: "Linksen zijn slinksen". Ik bedoel wel linkshandigen natuurlijk. Uit eigen ervaring kan ik je vertellen dat linkshandigen zich soms een beetje uitgesloten voelen. Ik schrijf wel rechts, daar hebben de nonnetjes voor gezorgd in de bewaarschool, mijn linkerhandje werd vastgebonden achter de schoolbank en ik mocht verder sukkelen met de griffel in mijn rechterhandje. Dierenmishandeling ? Maar ja, GAIA bestond toen nog niet. Onlangs heb ik me wel een snoeischaar kunnen kopen, die wel kan gebruikt worden door de linkshandigen, "Made in the US". Daar zouden er veel meer linkshandigen zijn dan hier, dus dan toch waar van die slinksen? Bij een etentje of een feestje moet je altijd op de hoek van de tafel proberen te zitten om uw tafelgenoten niet te storen. Een gewone schaar, een marteling elke keer. Gitaar of viool bespelen.... Een PC-muis.... Bedieningsknoppen en veiligheden van allerlei electrische apparaten...
Na zoveel jaren, ben je wel min of meer aangepast en is de handicap al beter te verwerken.
Een SHELL tankstation op de Romeinsesteenweg is vandaag in het nieuws gekomen, je kon er voor een 50euro gratis tanken. Onterecht werd gezegd dat het om de stad Brussel ging, dit tankstation ligt op grondgebied Grimbergen, deelgemeente Strombeek.Bever, net zoals de Parking C aan de Heyzelpaleizen. Trouwens de politie van Grimbergen was niet opgezet met deze stunt. Deze Romeinsesteenweg ligt voor de helft op Brussels grondgbied, de andere helft wordt netjes verdeeld over Vilvoorde, Strombeek-Bever en Wemmel. Naargelang de kant waar je geboren bent, ben je een Brusselse Kiekefretter, een Vilvoordse Pjeirefretter of een Strombeekse ijsman. Dit laatste verwijst naar de gewezen ijsfabriek van de familie Soens. Deze gebouwen worden momenteel afgebroken, een stukje Strombeekse nostalgie is verdwenen. Er werd al in jaren geen ijs meer gemaakt met de komst van koelwagens.
Wie kent er tegenwoordig niet de blauwe zak? De zak waarin men de PMD mag aanbieden bij het ophalen van die andere zakken, rood, bruin, geel, .. naargelang de gemeente. PMD staat dus voor Plastiek, Metaal en Drink verpakking. Hierbij moet je wel opletten, alle Plastics mag je er in principe niet in deponeren, bvb. joegoertpotjes, margarinevlootjes in PP (polypropyleen), verpakkingen in Polystyreen, Polycarbonaat, schaaltjes in hard piepschuim enz. kunnen er niet in, op straffe van een grote rode sticker. Je vraagt je soms af, wat gebeurt er met de PET-fles. Ze wordt herwerkt in van alles: pulls, tapijten en nog zoveel meer nuttige zaken in het huishouden, dus gebruik zoveel mogelijk de PET flessen, ze zijn licht en niet breekbaar en ze kunnen nadien voor van alles en nog wat gebruikt worden! Tonnen samengeperste PET flessen werden gebruikt als stabilisatie bij het aanleggen van de HST naar Luik, op het traject dat over Wallonië loopt. En in Tunesië bvb, gebruiken de plaatselijke vissers de PET flessen als dobber, dat zijn al zoveel minder plastic flessen die langs de straten blijven rondslingeren.
Bij mijn laatste bezoek aan de polikliniek, verbonden aan het Academisch Ziekenhuis van de VUB in Jette, heb ik een staaltje meegemaakt van de Franstalige arrogantie in dit ziekenhuis. Overal in het gebouw zijn er pictogrammen aangebracht, die een verbod van het gebruik van mobiele telefoons aangeven. In de wachtzaal zit er een dame die haar GSM uit haar handtas haalt en begint, waarschijnlijk uit pure verveling, SMS-jes te versturen. Ik wijs er haar op, in het Nederlands, dat het gebruik van een GSM verboden is en verwijs haar voor alle duidelijkheid naar het pictogram. "Je ne comprends pas" antwoordde ze kordaat. Dat was teveel: ik antwoord even kordaat, Madame, eerstens mag u zich best excuseren dat u mij niet verstaat en ten tweede u bent hier de gast in een Vlaams Ziekenhuis en u mag van geluk spreken dat het personnel zo gewillig is om u zonder problemen te woord te staan in het Frans. En tenslotte, als ik mij aanbied in "uw Erasme", moetik niet veel van mijn oren maken over het onthaal in het Frans, of ik wordt gecatalogeerd als "c'est encore un flamingant". En juist vandaag verneem ik dat er verpleegsters uit Roemenië zullen aangetrokken worden omwille van hun " kennis" van het Frans, om in de Openbare Ziekenhuizen van Brussel te komen werken.
Ik was trots op mezelf toen ik deze morgen het nieuws van 8uur hoorde op de radio. De Japanse regering had bijzondere onderscheidingen toegekend aan twee Belgen. Eén daarvan was baron Daniel Janssen van het bedrijf Solvay. We noemden hem kortweg "Le Baron". Hij wordt gelauwerd voor zijn rol in ekonomische betrekkingen met Japan en als een van de grote investeerders in het land van de rijzende zon. Ik mag met enige fierheid zeggen, dat ik een klein ministeentje heb kunnen bijdragen tot het succes van Solvay. Jaren terug, kon ik immers meewerken aan een project voor de ontwikkeling van een produkt, dat later in Japan werd geproduceerd.
De lente is nu eindelijk toch begonnen. Het is een weelde van kleuren in de tuin, tulpen, narcissen, hyacinten en nog zoveel meer voorjaarsbloeiers. Het kan niet meer op, zelfs de maagdenpalm doet al een schuchtere poging om zijn mooie blauwe klokjes te ontvouwen. De meeste fruitbomen staan al in bloei maar de bijtjes zijn er nog niet bij.
Je kunt het je niet voorstellen dat binnen een goed halfjaar al die inspanningen van de natuur voor niets waren. Prachtig hoe de natuur in elkaar steekt, alles wordt gedirigeerd door de zon. Profiteren van de mooie warme dagen die nog moeten komen, om genoeg energie te kunnen opslaan om de trieste herfst en wintermaanden te kunnen trotseren. De tijd vliegt zo vlug voorbij, probeer er toch het maximum uit te halen.
Als ik op vakantie of op uitstap ga, heb ik steeds mijn plooistoeltje mee. Daar ik nogal vlug vermoeid ben tijdens het stappen is het mijn beste vriend en compagnon. Het heeft al meegereisd over gans Europa en Tunesië. Binnen 3 weken mag het terug mee naar Lanzarote. Hieronder, mijn zwevend stoeltje in het Romeins amfitheater van "El Djem" in de buurt van Mahdia in Tunesië.
Hebt u ook soms een hekel aan de muziek die men tegenwoordig hoort op de openbare zenders? Klara laat ik buiten beschouwing, maar al de rest : want een gejank, waarvan men niets begrijpt. Wordt het niet stilaan tijd om een zender op te starten met serieuze muziek van onze jonge tijd? Een succesvol programma op woensdagmiddag, met Duitse schlagermuziek, werd jaren geleden afgevoerd. Het aanbod van Vlaamse muziek is ook maar triestig. Een of ander fragmentje uit een populaire operette of muziek uit het Strauss-imperium, efkes met nieuwjaar. Misschien zou Michel Folet onze reddende engel kunnen zijn. Waar is de tijd van "Georges Dellerue"?
De laatste jaren brengen de klokken uit Rome minder om minder de paaseieren. Het is meer en meer de Calvinistische Paashaas die hun taak hebben overgenomen. In de winkels en in de straten duiken er overal verklede paashazen, stel je voor dat men in Paasklok moet rondlopen, "mij niet gezien". Het was een mooi verhaaltje dat men ons in de kindertijd vertelde, de klokken vertrokken naar Rome op de avond van Witte Donderdag en ze kwamen terug op de Zondag van Pasen volgeladen met chocolade eieren en snoepjes, die we 40 dagen lang hadden moeten missen. Is het nu de paashaas of zijn het de klokken die de kinderen gelukkig maken, dat kan me maar weinig schelen, maar dat Sinterklaas ofte Sinte-Maarten meer en meer het onderspit moeten delven tegen die enge Kerstman, dat vind ik spijtig. Dat is dan stof voor het einde van het jaar.
Mijn leraar Latijn van in de lagere middelbare, gebruikte in zijn lessen vaak dezelfde zinssneden, één daarvan was "Pecunia non olet", geld stinkt niet. Keizer Vespasianus had besloten op de openbare urinoirs in de stad Rome een belasting te heffen, omwille van de minder aangename geurtjes rond deze openbare plaatsen. Trouwens, in Parijs werden de openbare toiletten "Vespasiennes" genoemd, om in 1980 vervangen te worden door meer gesloten "Sanisettes". Adieu Vespasienne, ze werden meer om meer een ontmoetingsplaats voor andersgeaarde mannen.
In Parijs werden ook de eerste gesloten vuilbakken geintroduceerd in 1884, door Eugène Poubelle, prefect van het departement Seine. Dit ook omwille van geurhinder in de Parijse straten. De man heeft zijn naam immers geschonken aan "la poubelle", de vuilbak.
"Rustig staat hij voor zijn schildersezel. Het palet heeft hij kort bij de hand. Het besmeurde penseel strijkt over het linnen doek, waarop hij de mooiste kleurenschakeringen naast elkaar brengt. Het is een grijzende man met een mooie witte baard die hem een zekere allure geeft. Hij heeft het geluk niet meer om de dingen des levens met zuiverheid waar te nemen, daarom schuilen zijn donkere ogen achter en fijn brilletje. Zijn voorhoofd is reeds doorlijnd met vele rimpels. Hij draagt een gewoon werkhemd met daarover een korte grijze stofjas, die dringend eens gewassen mag worden door de vele verfvlekken. Hij tovert een mooi stilleven op het doek" Toevallig heb ik dit opstel eens geschreven en heeft mijn moeder dit zorgvuldig bijgehouden in één van haar boeken. De foto heb ik drie jaar terug gemaakt op vakantie, zonder maar iets af te weten van dit dokumentje.Het stilleven werd nu een prachtig zicht op kust en de man leek niet zo oud te zijn. Raar maar waar.
Terwijl ik een boekenkast van mijn moeder een beetje op orde zette, stootte ik op een boek uitgegeven in 1942 bij de wereldbibliotheek in Amsterdam. "Maria Spermalie 1875-1937 met de ondertitel Levensgetijden op de Heerlijkheid t' Homveld." Ik heb het nooit gelezen, maar wel veel lof over gehoord toen ik nog een jonge knaap was. Ik kan niet nalaten de eerste paragraaf van het boek te citeren. "Een tros kersebloemen springt wit langs alle zijden los onder de teer-blauwe Paaschlucht. Zoo, in haar prille Lente, staat de lieve Maria, een blozende bal van leven. Dit is de verste tijd, dien zij zich later herinneren zal. Blanke gevaarten van wolken rijzen uit het Noorden. Er zweven duiven om, met een schittering op de vlerken. De hemel ruischt. Van verre zwelt het lied van de ruimte aan. Het is een koud snarenlied, maar de wind heeft zon in zijn zeilen.
Wij wonen in een rustige en groene wijk van Grimbergen. Of liever wij woonden in een rustige wijk. De laatste jaren hebben we nood aan slaap. De boosdoener: nachtvluchten uitgevoerd met oude en lawaaierige vligtuigen. Al drie ministers hebben geprobeerd aan het probleem te sleutelen. Onze vriend Bert kwam met een min of meer deftig voorstel na de afgang van de ECOLO minister Isabelle Durant. Maar na de regionale verkiezingen van 2004, wordt alles onderste boven gedraaid, Bert vliegt naar het Vlaams gewest en in zijn plaats krijgen we een West-Vlaming, "geen cadeau", die de voorbije tijd de ene rechtzaak na de andere moet verwerken. Maar ondertussen nog geen oplossing, altijd maar een datum vooropstellen en er komt helaas niks van in huis. Langs deze inviteren we Renaat Landuyt, om eens een dagje in de week bij ons te komen doorbrengen en wij gaan dan eens naar het rustige Zarren-Werken, om een beetje van de rust te genieten in de buurt van "den hoge Andjoen". We kijken er alvast naar uit. Alvast onze dank aan "Actie Noordrand" en Daedalus die onze belangen al die jaren hebben verdedigd.
